รุ่นพี่ตัวแสบ

คนอะไร เท่เป็นบ้า

หลังจากที่ฉันเห็นรุ่นพี่คนนี้ ใกล้ๆ ชัดๆ  มันทำให้สะดุดกับรอยยิ้มนั่น ใจสั่นตึกตักไปหมด อันที่จริงฉันก็แอบมองเค้าอยู่บ่อยๆ แต่ไม่เคยมองกันแบบประชันหน้ากันขนาดนี้ ใกล้ไปแล้ว..... แล้วรอยยิ้มนี่มันอะไรกัน ยิ้มแบบนั้นให้ฉันหรอ โอ๊ยยย ไอ้รุ่นพี่บ้า อย่าทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้ได้ไหม

"เจ็บตรงไหนไหมคะ?"

"ไม่เจ็บค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันตอบพลางดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเค้า ทั้งๆ ที่ อยากอยู่แบบนี้ต่ออีกสักหน่อย

"อุ๊ย!! พี่พู่กันขอโทษแทนเพื่อนหนูด้วยนะคะ "

"มึงก็เอาแต่เล่นโทรศัพท์ ไม่ดูทาง"

"ชนพี่เค้าเลยเห็นไหม"

"ไม่เป็นไร พี่ก็เดินไม่ดูทางด้วย"

"ขอโทษนะคะ" เค้าพูดพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน

เนี่ยไอ้รอยยิ้มแบบนี้ตั้งใจจะหว่านเสน่ห์ใส่ฉันแหง่ๆ

"ไอ้กัน พิชมาหา" เสียงเรียกของรุ่นพี่อีกคนตะโกนมาจนทำให้ต้องหันไปมองตามเสียง

"งั้นพี่ไปนะคะ" เค้าหันมาส่งยิ้มให้ฉันอีกครั้งก่อนจะวิ่งออกไป ไปเหอะ ไปเลย คนบ้าอะไรมีแต่สาวๆ รายล้อม

"พี่พิช คนนี้ป่าววะที่ลือกันว่าเป็นแฟนพี่กัน"

"ไม่ใช่" ฉันพูดขึ้นลอยๆ จะใช่ได้ไง คนอย่างพี่กันคนนี้ ไม่ยอมให้ใครใช้คำว่าแฟนง่ายๆ หรอก

"มึงรู้ได้ไง"

"เดาเอา" ฉันตอบเพื่อนไปแบบนั้น อันที่จริงฉันจะไม่รู้ได้ไง แหมมมม ถ้าพวกมันรู้ว่าทำไมฉันถึงรู้ พวกมันจะตกใจกันขนาดไหนนะ 

เอาไว้ค่อยเล่าแล้วกัน ยังไม่อยากให้ใครรู้…..

"จะไปกันได้ยัง" ฉันพูดตัดบท เพราะกลัวเพื่อนซักไซ้เอาคำตอบ ฉันยังไม่อยากเล่าตอนนี้ 

สายตาฉันมองตามร่างสูงที่วิ่งออกไปหยุดคุยกับพี่พิช

"พู่กัน กัญญาวีร์   เกียรติบวรสกุล"

ฉันรู้จักดีเลยละ

.

.

.

.