[Fic. I dentity v OC.] Mysterious magic with soul crystals

   "อ้ากกกกกกกกก!!!!"

ชิ้ง! ฟิ้ววว ฝึบ แผละ! ตุบ

   

   "ได้โปรดอภัยให้พวกข้าเถิด..ยะ..อย่าฆ่าพวกข้าเลยได้โปร---"

แผละ ตุบ

   

   " 'อภัย' ให้งั้นเหรอ..."น้ำเสียงอันเย็นเยียบของหญิงสาวปริศนาที่เอ่ยออกมาอย่างดูแคลนให้กับพวก 'ปีศาจ' เดนนรกเหล่านี้ ก่อนที่เบนสายตาหันไปมองร่างร่างหนึ่งที่นอนจมกองเลือดอยู่ไม่ไกลมากนักพร้อมอีกสองร่างที่นอนอยู่ด้วยเช่นกัน

   

   "สิ่งที่พวกแกทำลงไป มันน่าให้อภัยด้วยงั้นเหรอ.."กล่าวจบเธอก็เดินไปหาร่างที่นอนไร้ลมหายใจ แล้วดึงร่างนั้นขึ้นมากอดอย่างไม่นึกรังเกียจต่อคราบเลือดที่เปรอะเปื้อนบนตัวเธอ ดวงตาของเธอพร่ามัวขึ้นมาเพราะหยาดน้ำใสที่เอ่อคลอบนดวงตาสีแดงชาติของเธอ

   

   "..ถ้าฉันมาให้เร็วกว่านี้..เธอก็ไม่ต้องมาตาย รวมถึง...พ่อแม่ของเธอด้วย ขอโทษนะ เรอาร์"เธอกล่าวออกมาเจ็บปวดด้วยใบที่แสนเรียบนิ่ง แต่ก็เธอเสียใจให้กับการเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะผ่านความตายหรือการสูญเสียมามากถึงเธอจะรู้อยู่แล้วว่าไม่อาจหลีกเลี่ยงได้จนเริ่มที่จะชินชาไปกับมันแล้ว แต่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้สึกเศร้าหรือเสียใจหรอกนะ แต่แค่เก็บมันเอาในส่วนลึกของจิตใจก็เท่านั้นเอง...

   ก่อนรุ่งสางหญิงสาวได้ขุดหลุมฝังศพให้กับสมาชิกครอบครัวทั้งสามคน บ้านของพวกเขานั้นอาศัยอยู่ที่ป่าใกล้ๆกับภูเขาอยู่ห่างจากตัวเมืองอยู่พอสมควร เลยยังไม่มีใครรู้ว่าครอบครัวทั้งสามคนนั้นได้เสียชีวิตไปด้วยฝีมือของพวก 'ปีศาจ' ที่มาออกอาละวาดอยู่แถบๆป่านี้ และที่น่าเศร้านักที่ตัวเด็กน้อยก็เสียชีวิตลงด้วยวัยเพียง 13 ปี เท่านั่น หญิงสาวที่จากเดิมมีเส้นผมสีดำ ดวงตาสีแดงชาติ มีเกราะไหล่สีดำทั้งสองข้าง ชุดเสื้อผ้าที่เป็นชุดหนังแบบคอร์เซ็ตสีดำเอวรอยมีอัญมณีสีแดงประดับอยู่ตรงอก กระโปรงสั้นหนังสีดำ(เลยหัวเข่าหน่อยๆ) ปลอกแขนหนังสีดำ ลองเท้าบู๊ทยาวหนังสีดำเช่นกัน ตอนนี้เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนกัน มีเส้นผมสีแดงสด ดวงตาสีดำอ่อนสดใส ใส่หมวกแก๊บสีขาวมีหูแมวติดอยู่(ไม่มีปีกหมวกนะ) เสื้อครอปแขนยาวสีขาวลายเส้นขอบสีดำ ถุงมือแบบครึ่งนิ้ว เสื้อยืดด้านในสีดำ กางเกงขาสั้นสีขาว มีหางติดอยู่ด้านหลังที่ขยับไปมาได้ตรงปลายหางดูเป็นเส้นริบบิ้นแบบภู่ ถุงเท้ายาวสีดำ ลองเท้าบล็อกสีขาว เธอยืนไว้อาลัยอยู่ตรงหน้าหลุมศพของครอบครัวทั้งสามสักพักก่อนจะจากไป

   หญิงสาวเดินทางมาเรื่อยๆจนถึงบ้านหลังหนึ่งที่อยู่บนเขาในป่าที่ดูไม่รกร้าง แต่ก็ไม่ค่อยมีคนผ่านมาเท่าไหล่ เธอต้องการให้เป็นแบบนั้นเพราะที่นี้คือบ้านของเธอเอง

   

   "ยินดีต้อนกลับนะครับ อาจารย์"เมื่อหญิงเปิดประตูเข้ามาก็หันไปมองร่างเล็กของเด็กหนุ่ม(ซึ่งไม่เด็กแล้ว)เขามีใบหน้าที่สวยหล่อ ผิวขาวราวหิมะ มีเส้นผมยาวสีขาวบริสุทณ์ที่ถูกรวบเอารวบมัดเอาไว้ด้านหลัง ดวงตาสีฟ้าอความารีนที่สดใส ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวสวมทับด้วยเสื้อกั๊กสีฟ้าอ่อนทับอีกชั้น กางเกงขายาวสีน้ำเงินเข้มเหลือบดำ กล่าวต้อนรับกับเธอก่อนตอบกลับไปว่า

   

   "อา อรุณสวัสดิ์ 'คลร์ส' "หญิงสาวทักทายกลับ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี๊ตัวหนึ่งพร้อมกับอาหารเช้าตรงหน้าของเธอ

   

   "คุณโอเครึเปล่าครับ?"คอร์สสักเกตจากสีหน้าของหญิงสาวผู้เป็นอาจารน์ของเขา สีหน้าของอาจารน์เขานั้นหม่นหมองลงอย่างเห็นได้

   

   "อา ฉันสบายดี ไม่ต้องห่วงหรอก"เธอบอกปัดก่อนที่จะเริ่มทานอาหารตรงหน้าพร้อมกับลูกศิษย์ของเธอที่ขยับเก๊าอี๊มานั่งกินด้วยกันอีกคน

   

   "เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอครับ?"คอร์สเริ่มถามเมื่อเขาทานไปได้สักพัก อาจารย์สาวหยุดการกินไปสักพักก่อนจะตอบกับอีกฝ่าย

   

   "ครอบครัว 3 คน พ่อ แม่ ลูก เสียชีวิตลงด้วยฝีมือของปีศาจน่ะ"

   

   "..."

   

   "..."ความเงียบได้ปกครุมการสนทนาของทั้งคู่ไปสักพัก ก่อนจะคลร์สที่ทำลายความเงียบนั้นลง

   

   "ผมขอโทษ"

   

   "ชั่งเถอะ เธอไม่ได้ผิดอะไรนิ อีกอย่างนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้นหรอกนะ"

   

   "..."

   

   "เพราะฉนั้นในบางสิ่งบางอย่างเราเองก็ไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยงได้เช่นกันหรอกนะ"

   

   "ครับ ผมเข้าใจแล้ว"

   

   ถึงแม้ว่าสิ่งเหล่านั้นมันอาจจะโหดร้ายไปบ้าง แต่มันคือความจริงเพราะอาจารย์ผมมักบอกอยู่เสมอว่า 'หากสิ่งนั้นเราสามารถที่จะช่วยมันได้ก็จงทำสะ เพราะหากไม่ทำมันจะยิ่งมีการสูญเสียมากมายเกินความจำเป็น บางสิ่งเราอาจช่วยได้และแน่นอนว่าต้องมีบางที่เราไม่อาจช่วยมันได้จริงๆ' 

   

   ใช่จริงๆแล้วอาจารย์ของผมเก่งมากๆจนผมรู้สึกทึ้งในตอนที่ผมค่อยๆรู้จักและเรียนรู้ไปกับเธอ แน่นอนว่าอาจารย์เองก็ผ่านโลกมาเยอะ(เยอะจริงๆนะครับ//คลร์ส)ถึงอาจารย์จะเหมือนคนอายุยี่สิบปลายๆ แต่จริงๆแล้ว.....เธอเป็นทวดของบรรพบุรุษของผมยังได้เลย;-;) ใช่ครับ เธอไม่ใช่คนอายุยี่สิบปลายๆแต่เธอมีอายุถึง 1,710 ปี แล้วอะครับคิดดู! เฮ้อ~ อย่าว่าแต่เขาเลยครับผมก็ด้วยแหละ ถึงผมจะดูเหมือนคนอายุ 20 ต้นๆ แต่เปล่าครับผมน่ะอายุได้ 60 แล้วล่ะครับ ซึ่งนั้นเป็นเพราะอาจารย์เขาเอายาแปลกๆมาให้ผมกินน่ะครับและรสชาติของมันแย่สุดๆ

   

   "อ๊ะ จริงด้วย"คลร์สชะงักเมื่อถึงสิ่งที่เขาต้องเอามาให้อาจารย์ของเขาดู

   

   "หืม? มีอะไรงั้นเหรอคลร์ส"พอกินเสร็จเหมือนลูกศิษย์ของเธอจะนึกบางอย่างอะไรเข้าจึกถามออก

   

   "อา ครับ คือว่าตอนเช้ามีจดหมายมาสอดอยู่ที่หน้าประตูน่ะครับ"คลร์สอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

   

   "จดหมาย?"

   

   "ครับ รอเดี๋ยวนะครับ"คลร์สลุกออกจากเก้าอี๊เพื่อไปค้นหาจดหมายที่เขาเอาไปวางไว้ที่กล่องบนตู้เก็บของ เมื่อค้นเจอแล้วก็เอาไปให้อาจารย์ตรวจสอบ

   

   "นี่ครับ"

   

   'หืม ตราจดหมายนี่มันคุ้นๆแฮะ...อย่าบอกนะ'

   

เธอเปิดผนึกจดหมายออกเพื่ออ่านเนื้อหาในจดหมายที่ส่งมา ในจดหมายนั้นมีเนือหาอยู่ว่า

                       'ถึงคุณ 'ไวท์เชียร์ฟูแคทส์' เราขอเชิญคุณมาเข้าร่วมเกมส์การไล่ล่าในครั้งนี้

                    

                      และเราสามารถให้ในสิ่งที่คุณปรารถนาได้ทุกอย่างไม่ว่าจะอะไรก็ตาม...

                      

                      แน่นอนเรารู้ว่าคุณคงไม่ได้ต้องมัน แต่เราอยากให้คุณเข้ามาในฐานะ 'ผู้ล่า'

                     

                     รวมถึง 'ผู้ดูแล' นี่คือสิ่งที่เราอยากให้คุณมาเข้าร่วมกับเกมส์ในครั้งนี้ เราอยาก

 

                       ให้คุณมาคอยช่วยดูแลเหล่า 'ผู้รอดชีวิต' ภายในคฤหาสน์โอเลตัสแห่งนี้ 

                     จะเป็นพระคุณอย่างยิ่งหากคุณมาตามคำเชิญนี้ จะพาลูกศิษย์ของคุณมา

                    ด้วยก็ได้ แต่เขาจะอยู่ในสถานะที่ไม่ใช่ทั้ง 'ผู้รอดชีวิต' หรือ 'ผู้ล่า' ใดๆทั้งสิ้นในตอนนี้'

                      ส่วนสถานที่เชิญนั้นคือลอนดอนประเทศอังกฤษ จะมีคนนำทางให้

       

                                                                                                                                  ณ คฤหาสน์โอเลตัส

   "..."

   

   'อา เป็นอย่างที่คิดจริงๆ'

   

   "เกมส์การไล่ล่า? มันหมายความว่ายังกันครับอาจารย์?"

   

   "อา นั้นสินะ.."หลังอ่านเนื้อหาในจดหมายจบเธอก็ครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนหันไปตอบกับลูกศิษย์ของเธอ

   

   "ถ้างั้นเราไปเตรียมตัวกันเถอะ"

   

   "มันจะดีเหรอครับ หากไปตามคำเชิญนี้--"

   

   "ไปสักหน่อยคงไม่เสียหาย แต่จะว่าไปลางสังหรณ์ของฉันมันบอกว่าเราอาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะ"สิ่งที่ไวท์เชียร์ฟูแคทส์คิดนั้น มันทั้งตื่นเต้นจนเนื้อตัวสั่นไปหมด ถึงแม้ว่าจะพึ่งผ่านเรื่องร้ายๆมาได้ แต่เธอก็ไม่คิดที่จะยึดติดกับมันนานเกินไปและแน่นอนเธอเองก็ไม่คิดที่ลืมมัน แม้ภายนอกเธอจะดูนิ่งเงียบและสุขุมเป็นอย่างมาก จนทำให้คลร์สไม่อาจรับรู้ถึงสิ่งที่อาจารย์สาวของเขาคิดได้ แต่ก็ยังคงกังวนอยู่บ้าง

 

   "แล้วถ้าหากมันเป็นกับดักละครับ?"คลร์สยังสงสัยต่อเนื้อหาในจดหมายฉบับดังกล่าว 

   

   'มันมีด้วยเหรอที่ส่งจดหมายเชิญให้ไปร่วมเกมส์บ้าๆบอๆเนี่ยนะ! เจ้าพวกนั้นคิดอะไรอยู่กันแน่นะ โธ่ ให้ตายสิ!'ในขณะที่คลร์สกำลังกระวนกระวายอยู่ในใจ เขาก็ไม่ทันได้สังเกตุถึงสายตาจากอาจารย์สาวของเขาที่มองมาด้วยความเอ็นดู ก่อนที่จะเรียกสติโดยกายดีดนิ้วไปที่หน้าผากมนของอีกฝ่าย

ผัวะ

   "โอ้ย! มันเจ็บนะครับอาจารย์!"คลร์สได้แต่โอดโอย ถึงสิ่งที่เขาพึ่งโดน(แน่ล่ะ จริงๆอาจารย์ผมก็มือหนักนะ=~=)//คลร์ส)

   "มัวแต่คิดมากอยู่ได้ ถ้าไม่ลองไปดูเอาแล้วจะรู้เหรอ"พอดีดหน้าผากของลูกศิษย์ของตัวเองก็เท้าสะเอวพร้อมกับเทศนาไปด้วย จนคลร์สรู้สึกหงอยไปเล็กน้อย พอเธอเห็นอย่างงั้นก็เอื้อมมือทั้งสองไปจับบ่าของอีกฝ่ายทั้งสองข้างอย่างเบาๆ

   "ฟังนะคลร์ส ถึงมันอาจจะเป็นกับดักยังไงเราฝ่ามันไปได้ตลอดนะเข้าใจไหม เธอเองก็รู้นิว่าทั้งฉันและก็เธอไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดดูแลตัวเองไม่ได้หรอกนะ เราฝ่าอะไรหลายๆอย่างมาเยอะแล้วกะอิแค่ไปตามคำเชิญของฝ่ายโน้นสักนิดมันคงไม่เป็นอะไรหรอกนา พอถึงตอนนั้นเราก็ลงมือกันจัดการกับมันแค่นั้นก็พอ โอเคนะ"

   พอคลร์สได้ยินสิ่งที่อาจารย์พูดออกมาก็ทำให้เขาคิดไตร่ตรองอีกครั้ง 'มันก็จริงอย่างที่อาจารย์พูดกะอิแค่จดหมายเชิญไปยังคฤหาสน์เอง ถ้ามันเป็นกับดักก็จัดการด้วยกันนี้นา ฮะฮะ นี่เราคิดมากเกินไปอย่างที่อาจารย์พูดละนะ' เมื่อตัดสินใจได้แล้วเขาก็ตอบตกลงที่จะร่วมเดินทางไปด้วยกันอย่างไม่ลังเล

   "ตกลงครับผมจะไป"คำตอบที่ออกมาทำให้ไวท์เชียร์ฟูแคทส์เผยยิ้มอ่อนๆออกมาให้เห็น

   "งั้นก็ดี ปะ ไปเปลี่ยนชุดก่อนเดินทางกันเถอะ"

   "ครับ"

   เปาะ วิ้ง~

   พอเสียงดีดนิ้วดังขึ้นก็เกิดแสงวิบวับรอบตัวของทั้งสองคนก่อนที่จะกลายเป็นอีกชุดที่แตกต่างจากชุดเดิมอย่างเห็นได้ชัด จากเดิมที่ไวท์เชียร์ฟูแคทส์มีเส้นผมสีแดงสดตอนนี้กลายเป็นสีดำเข้มยาวสลวย จากชุดเสื้อผ้าที่ดูกระฉับกระเฉง ตอนนี้เป็นชุดกระโปรงยาวแบบธรรมดาสีเปลือกไม้โอ๊คถึงข้อเท้า ลองเท้าผ้าหนังสีครีมแบบใส่สบาย ทางด้านของคลร์สมีแค่ชุดโค้ทสีน้ำเงินเข้มเหลือบดำ ที่มาสวมทับเอาไว้ สีผมจากสีขาวกลายเป็นสีน้ำตาลช๊อกโกแล็ต

   "แบบนี้เร็วกว่าจะได้ไม่เสียเวลาอะนะ"

 

   "ครับ"

   "ป่ะ ไปรอของนอกกันก่อนนะ เดี๋ยวจะเริ่มเก็บบ้านเข้าไปในห้วงมิติก่อนจะได้ไม่ต้องไปนอนข้างทางเอานะ"

   "คร้าบๆเอาที่สบายใจ"

   เมื่อพูดคุยกันเสร็จทั้งสองก็เดินไปยืนอยู่ที่หน้าบ้านของตัวเอง ไวท์เชียร์ฟูแคทส์ยื้นมือออกไปก่อนจะมีแสงสว่างรอบๆตัวบ้านก่อนที่มันจะหายไปจากตรงนั้นเหมือนไม่เคยมีมันมาก่อน

   "เอาล่ะทีนี้ก็ไปกันได้แล้วล่ะนะ"

   "ถ้างั้นก็---"

   "อ้อ! แล้วอีกอย่างนะคลร์ส พอใกล้จะถึงที่หมายแล้วฉันจะเอานายไปไว้ในบ้านนะ"ทันทีที่ไวท์เชียร์ฟูแคทส์พูดจบ สีหน้าของคลร์สก็เปลื่ยนเป็นตื่นตระหนกทันที

   "อ่ะ เอ๊!! ทำไมล่ะครับอาจารย์!"

   "ก็ไม่อะไรนักหรอก ก็ใช่ว่าเธอจะออกมาเองไม่ได้นิ"พูดพลางยิ้มหน้าละรื่นผ่านร่างเล็กศิษย์ของตัวเองไปโดยไม่หันกลับมองอีกฝ่าย

   "นั้นมันก็ใช่ครับ! แต่อาจารย์สภาพที่ผมออกมาได้มันเป็นแบบวิณญาณนี่ครับ"คลร์สโอดโครยออกมาอย่างสลดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่วิ่งตามอาจารย์ของตัว(ก็อาจารย์เขาสูกกว่าผมนี้นา ฮึม! งอนแล้ว//คลร์ส)

   "ก็ฉันกะจะให้นายอยู่ในสภาพนั้น แล้วก็ให้นายไปตรวจสอบแทรกแซงอะไรทำนองนี้ไงเล่า เจ้าศิษย์บ๊องเอ้ย"

   "ผมเปล่าบ๊องนะครับ!!"

   ต่างฝ่ายต่างถกเถียงกันไปมาโดยมีอาจารย์สาวเป็นผู้เย้าแหย่ลูกศิษย์ของตัวเองเล่นอย่างสนุกสนานระหว่างเดินทางกันไปยังจุดหมายปลายทางที่ตั้งเอาไว้

   'คฤหาสน์โอเลตัส รอฉันก่อนเถอะ ณ สถานที่จัดเกมส์แห่งการไล่ล่าฉันมาแล้ว'