ได้เพียงแค่รอ....

ข้อมูลเบื้องต้น

       หากที่จะต้อง...รอคอย...ใครสักคนเพื่อกับมา.   
   ฉันที่ต้องรอทั้งที่รู้ว่า เขา"กลับมา"ไม่ได้
  แต่เขาที่ต้องการให้"เทอ" บอกว่าคนที่

 เขารอเป็น "เทอ". (ประการ์ณที่เจอกับ....)

เนื้อเรื่อง

                     เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง
              ตอนเดียวจบ....ย้อนกลับไป8ปีที่แล้ว
เด็กสาว..วัย6ขวบที่กำลังนั่งร้องไห้บนม้าหินอ่อนเนื่องจากพ่อของเทอไม่มีลมหายใจอยู่บนโลกนี้อีกแล้วทั้งที่เพียงไม่กี่วันที่ผ่านมานั้นเทอยังคุยกับผู้เป็นพ่ออยู่เลย. เด็กสาวนั่งแอบผู้เป็นแม่นานเกินไปแล้ว เทอจึงเดินกับเข้ามาในงานศพของผู้เป็นพ่อ ชำเหลืองมองผู้เป็นแม่ที่ไม่มีน้ำตาออกมาสักหยด หญิงสาวรู้ได้ว่าไม่ใช้ผู้เป็นแม่ไม่รู้สึกอะไร. แต่แม่ยังคงต้องดูแลครอบครัวให้เดินหน้าต่อ...
                 เสร็จงาน....แม่ของฉันก็แอบไปร้องไห้คนเด่วตรงที่พ่อชอบนั่งแม่ของเทอหยิบอัลบั้มรูปขึ้นมาเปิดดู....น้ำตาที่อัดอั้นมานานมากไหล่พรากจนฉันเองก้อตกใจ ใช่แม่ของฉันเข้มแข็งเสมอไม่เคยให้ใครเห้นน้ำตา ฉันคนหนึ่งที่เดินเข้าไปโอบกอดผู้เป็นแม่ที่เหลือเพียงเราสามคน ฉันแม่พี่สาวและพี่ชาย. ฉันน้องเล็กสุดที่ทำได้เพียงโอบกอดแม่ที่เทิดทูนสุดหัวใจไม่สามารถปลอบบุคคลที่อยู่ตรงหน้าได้
                ครอบครัวฉันเป็นครอบครัวที่อบอุ่นทีเดียวเลยและแต่เมื่อพ่อล้มป่วยทุกอย่างเปลี่ยนไป..ฉันและทุกคนห่างเหินกันไปมาก ถึงจะมีความอบอุ่นห่วงใยจากผู้เป็นแม่อยู่ก้อตามแต่มันไม่มากพอ นี่และจุดเริ่มต้น..... จากที่ทนดูแม่ร้องไห้ไม่ไหวก้อรีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินไปที่ๆหนึ่ง.....น้ำตาที่เช็ดไปเมื่อครู่เอ่อล้นออกมาเมื่อนึกภาพผู้เป็นพ่อ ภาพที่นึกขึ้นมาตอนที่พ่อไปส่งที่โรงเรียน ที่พ่อห้อมแก้ม  ตอนที่พ่อกอด ตอนไปเที่ยว ตอนวันเกิดพี่ๆ. และภาพเมื่อไม่กี่เดือนก่อนฉายขึ้นมาทั้นทีพ่่อนอนอยู่บนเตียงนอนที่กำลังเป่าเค้กอยู่ฉันตักเคยและป้อนพ่อการกระทำที่ฉายขึ้นมาบาดไปที่หัวใจจนแทบจะกระอักเลือด ฉันรับมันไม่ไหวหรอกฉันแค่6ขวบเองนร่....ฉันต้องสูญเสียพ่อไป.   ขณะที่ฉันร้องไห้มีเด็กผู้ชายเดิมมาแล้วปาดน้ำตาฉันออกฉันมองหน้าเขา สิ่งที่เขาพูดต่อมา        "อย่่าร้องไห้ไปเลยตัวเล็กเฮียจะอยู่ข้างๆตัวเล็กจะปกป้องด้วยชีวิตของเฮียเลย ยิ้มเถอะตัวเล็กเวลาที่ตัวเล็กยิ้มนร่มันทำให้โลกสวยขึ้นเยอะและเฮียก้อจะยิ้มตามตัวเล็ก สััญญาสิว่าตัวเล็กจะไม่แสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นนอกจากเฮีย"เฮียพูดแล้วยิ้ม ฉันก้อยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วเฮีย. เฮียขยี้ผมฉันเบาๆๆ.  ตัวเล็กไปอาบน้ำแล้วนอนส่ะเดี่ยวพรุ่งนี้เฮียจะมาเล่นด้วยok.มั้ย ไม่รีรอฉันตอบตกลง เฮียกลับหลังแล้วเดินออกไป. ฉันที่มองเฮียเดินออกไปเห้นแต่ความอบอุ่นสายตาที่แสดงออกว่ารักและห่วงฉันมากขนาดไหน. ฉันกับเข้าบ้านอาบน้ำและน้องทันที....ฉันสะดุ้งตื่นเพราะความฝันที่เห่นฉันป้อนเค้กกพ่อแล้วมันก้อหายวับไป น้ำตาคลอเบ้าทันทีแต่พอนึกถึงเรื่องที่เจอเฮียคนนั้นที่ไม่รู้จักมาก่อนน้ำตาก้อแห้งทันที หลังจากนั้นเฮียก้อมาเจอฉันทุกวันตลอด3อาทิตย์ที่ผ่านมา เฮียจะเรียกฉันว่าตัวเล็กเสมอหรือไม่ก้อเซเรนก้อไม่รู้หรอกว่าทำไมเฮียให้ฉันเรียกเฮียว่าเฮียตลอด...........
จนวันนี้วันที่เฮียเดินมาพร้อมกับสร้อมพร้อมแหวนเดินตรงมาที่ฉันหน้าเฮียเศร้าน้ำตาคลอเบ้า.  เฮียหยุดอยื่นตรงหน้าฉันยื่นสร้อยพร้อมแหวนมาให้แล้วพูดว่า"เฮียขอโทษเซเรนที่เฮียอยู่กับเซเรนต่อไม่ได้" ฉันมองคนตรงหน้าไม่แปลกใจเลยที่เฮียเรียกฉันว่าเซเรนเพราะถ้าเฮียจิงจังเมื่อไรเฮียจะเรียกฉันว่าเซเรนทันที่ ทั่งที่ชื่อของฉันชื่อโซดาต่างหาก. เฮียเคยบอว่าอยากให้ฉันชื่อเซเรนตั้งแต่รู้จักกับเฮียเพราะอยากให้ฉันเข้มแข็ง....."เฮียจะกับมาหาเซเรนที่นี่ใช่ไหม"ฉันถาม.   
"ได้สิอีก10ข้างหน้าเฮียจะกับมาที่นี่เฮียสัญญาเซเรน"เฮียพูดแล้วยื่นมือมาให้ของฉัน .....ฉันรับไว้แล้วรีบถอดแหวนที่สร้อมออกยื่นให้เฮียมันเป็นแหวนสีเงินธรรมดาแต่การถอสร้อยมันจะทอดไม่ได้หากไม่ใช่ฉันมันถูกทำขึ้นมาเป็นพิเศษนร่..แล้วเฮียก้อเดินจากไป......."ฉันจะรอเฮียที่นี้"......