Hero hide behind U...

เนื้อเรื่อง

ณ. หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ผู้คนมากมาย หนึ่งในนี้ครอบครัวผู้กอบกู้ ได้เข้ามาอาศัยที่นี่
เดิมอยู่ด้วยความสงบสุขเสมอมา

จนมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น เหล่าผู้บุกรุกเข้ามาทำลาย หมู่บ้าน ได้ข่าวจากสายรายงานมาบอกหัวหน้าผู้บุกรุก ว่าแน่ใจว่าครอบครัวผู้บุกรุกอาศัยอยู่ที่นี่
จึงสั่งให้ เหล่ากองทัพผู้บุกรุกทั้งหลาย ค้นหา และทำลาย เมื่อเจอผู้กอบกู้ที่นี่ซะ

" เจ้าทั้งสองหลบอยู่ในนี้น่ะ พ่อจะไปช่วยแม่ของเจ้า เอดเวิร์ด เจ้าดูแล อี ให้ดี พ่อจำเป็นต้องไป รับปากกับพ่อสิ ว่าเจ้าจะดูแลน้องและตัวของเจ้าเอง "
" ข้ารับปาก "
" ถ้าหากว่าพ่อ เป็นอะไร หรือเกิดอะไรขึ้นกับพ่อ เจ้าจงรีบไป อย่าได้เป็นห่วงพ่อ "
" ไม่ข้าทำอย่างนั้น ไม่ได้ "
" ได้ เจ้าต้องทำได้ นี่คือคำสั่ง เจ้าขัดคำสั่งพ่อไม่ได้ ทำอย่างที่พ่อบอก พ่อต้องรีบไป "

ทั้ง 2 คน แอบอยู่อย่างหวาดผวา
" อี เจ้าอย่าได้ส่งเสียงไป เดี๋ยวศัตรูจะได้รู้ว่าเราแอบอยู่ที่นี่ "

อี ร้องสะอื้นไห้ ที่พ่อต้องไป

" อี เจ้าเงียบเสียเทิด มันไม่ดีแน่ถ้าเจ้าไม่ได้ทำอย่างที่พ่อเจ้าสั่ง "
" ท่านพี่ ข้าจะทำตาม "
ทั้งที่ อี ทำใจไม่ได้

 "ท่านทั้งสอง ช่วยข้าด้วย ท่านต้องเป็นผู้กอบกู้ ท่านพ่อของเจ้าไม่กลัวเกรงอะไรเลย"
เสียงของหญิงชราที่ได้รับบาดเจ็บจากผู้บุกรุก นับหลายกองทัพ

"ท่านพี่ ท่านต้องช่วยเค้า"
" ไม่ อี เราต้องรอด เรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ"
"ท่านอย่าทิ้งข้าอย่างนี้ ข้ายังมีภาระต้องดูแล" เสียงอ้อนวอนของหญิงชรา

"ไม่ทันแล้วล่ะ ข้าได้ยินที่เจ้าทั้งสามคนคุยกันแล้ว และข้าก็เห็นว่าข้าคงเดาไม่ผิดน่ะ ว่าพวกเจ้าก็คือลูกของผู้กอบกู้"
เสียงของหัวหน้าผู้บุกรุก

" ไม่ พวกท่านเข้าใจผิด พวกเราไม่ใช่" เอดเวิร์ด ค้าน
" ไม่ เจ้าอย่าโกหกข้าเลย เจ้าเด็กน้อย พ่อเจ้าคงไม่สอนเรื่องโกหก ข้าจึงไม่เชื่อ"
"เอาล่ะ เลิกโกหกข้าได้แล้ว แล้วไปกับข้าทั้งสองคน ถ้าไม่อยากตายเหมือนพ่อ และแม่ของเจ้า"

" ไม่ ไม่ พ่อ แม่ ข้า ท่าน ไม่จากข้าไปเร็วเช่นนี้ " เอดเวิร์ด ใจหาย
" ไม่ ไม่  ข้าไม่ได้โกหก เหมือนเจ้าน่ะ " "เอาล่ะถึงเวลาแล้วที่พวกเจ้าสมควรที่จะไปลงนรกได้แล้ว"

" ได้ " เอดเวิร์ด ตอบอย่างเสียขวัญ
" ข้าจะไปกลับเจ้า" อี ตกใจกับคำตกลงของเอดเวิร์ด
" ไม่ท่านพี่ ท่านอย่ายอมเช่นนี้ ท่านพ่อคงไม่ยอม และไม่เห็นดีด้วยแน่ " อี ค้าน

" นี่น่ะเหรอ ลูกผู้กอบกู้ ทำไมเจ้าช่างขี้ขลาดเสียเช่นนี้ "
" ไม่ ข้าไม่ได้ขี้ขลาด ข้าเพียงมีเสนอ ให้ท่านเลือกเท่านั้น " เอดเวิร์ด ถาม
" ข้าให้ท่านเลือก ว่าถ้าข้ายอมไปกับท่าน ท่านต้องปล่อยน้องข้าไป " "ท่านจะยอมหรือไ ม่ " " หรือไม่ก็ พวกเราทุกคนก็ต้องตายพร้อมกันที่นี่ "     เอดเวิร์ด หยิบ อาวุธที่ติดตัวมา
"ถ้าท่านไม่ยอมเลือกข้อใดข้อหนึ่ง จะได้เห็นว่าอาวุธที่ท่านพ่อสร้างมาร้ายแรงขนาดไหน"

" โอ้ โห เจ้าเด็กน้อย เจ้าช่างกล้าหาญ จริงๆๆ ก็ได้ ข้าเลือกที่จะเอาเจ้าไปฆ่าทิ้งซะ "   " ข้อเสนอง่ายๆ "  ผู้บุกรุกรับปากอย่างง่ายดาย

เอดเวิร์ด อธิบายให้ อีฟัง
" ที่พี่ต้องทำเช่นนี้ เพื่อให้ตระกูลเราเหลือทายาทไว้ ไม่เหลือข้าขอให้เหลือเจ้า อี น้องข้า ต่อจากนี้คงไม่ได้เจอกัน เจ้าจงจำให้ดีนำสิ่งนี้ไป เอกสารนี้คนที่นั่นจะเชื่อว่าเจ้าเป็นลูกผู้กอบกู้เหมือนกัน "

เอดเวร์ดแอบคุยกับ อี
" ไป เจ้าจงวิ่งไป " เอดเวร์ดสั่ง อี

" เอาล่ะ เจ้า ถึงเวลาแล้ว ท่าน มาร์คัส คงไม่ชอบถ้าเจ้าสายเช่นนี้ " "สั่งเดินทัพ "
ผู้บุกรุกสั่งเหล่ากองทัพ

" ข้าจะบอกเจ้าสิ่งหนึ่ง เอดเวิร์ด ไม่ใช่ว่าพวกข้ากลัวเจ้าหรอกน่ะ เพียงแค่อุปกรณ์ที่พ่อเจ้าสร้างขึ้นมา กองทัพของข้า ไม่มีวันตาย "
" ต่อให้เจ้าจะทำสิ่งที่โหดร้ายกว่านี้ กองทัพของข้าก็ยังจะอยู่ยืนยง "

เอดเวิร์ด อึ้ง กับสิ่งที่ผู้บุกรุกบอกมา



ณ. ประสาท..
" มาแล้วหรือ ลูกผู้กอบกู้ "  " ข้าขอดูหน้าเจ้าหน่อย ว่าจะเหมือน ญาติพี่น้องเจ้าคนใดบ้างที่ข้า ฆ่าไป "

เอดเวิร์ดโกรธ....เมื่อมาร์คัส โยนชิ้นส่วนที่แต่ล่ะชิ้น ที่เป็นของญาติพี่น้องของเอดเวิร์ด

" ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟัง  ชิ้นส่วนนี้เป็นของปู่ทวดเจ้า มันอาจจะ เหี่ยว ล่ะก็แห้งไปหน่อย แต่ว่าปู่ของเจ้าทรมานน่าดู ตอนที่ข้าเฉือนมันออกมา "   " เจ้าคิดเหมือนข้าไหม"

" ว่าแต่ข้าจะเก็บชิ้นส่วนเน่าๆนี้ไว้ทำไมเนี่ย เอาเป็นว่าข้ามอบให้เจ้าล่ะกัน " มาร์คัสโยนให้เอดเวิร์ด อย่างที่ไม่ทันตั้งตัว

" อ้อ ที่จริงข้ามีหลายชิ้นมาก แต่ล่ะชิ้นก็ได้มาด้วยความเจ็บปวดของพี่น้องเจ้าทั้งนั้น"