[FIC-GOT7] Under The Dark Wings {Marknior}

Title : Under The Dark Wings

Author : Snoww&bonussen

Paring: MarkNior-Got7

Rate: PG-NC

---------------------------------------------------------------------------

การเริ่มต้นใหม่สำหรับผมแล้ว มันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำใจยอมรับได้ง่ายนัก

ในเส้นทางใหม่ ที่เผยขึ้น เราทุกคนต่างมีเหตุผลที่จะละทิ้งบางสิ่งไว้เบื้องหลังอย่างไม่ลังเลเพียงเพราะไม่ต้องการที่จะรับรู้ถึงมัน แต่การเริ่มต้นใหม่สำหรับร่างขาวมันต่างออกไป มันไม่ได้เป็นไปเพราะความต้องการของเขา กับภาพของใครคนหนึ่งที่ยังคงหลอกหลอนตรึงติดในความทรงจำ เป็นสิ่งที่บีบบังคับให้เขาต้องมาอยู่ที่นี่

ในขณะที่ร่างขาวหลุดถอนหายใจจางๆ เขารับรู้ถึงสัมผัสของไอลมอุ่น ‘ลมหายใจ’ ช่วงเวลาที่กำลังหายใจ แต่ภายในร่างกายกลับรู้สึกเหมิอนกำลังตายทั้งเป็น

มือบางเอื้อมปิดประตูห้องของตัวเอง ขณะทอดมองในความมืดมิดรอบๆ ห้องที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์เรียบๆ เพียงไม่กี่ชิ้น ทั้งๆที่มันควรจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ แต่สุดท้าย ‘อดีต' ก็ยังคงตามติดไม่ห่าง

"คิดว่าจะหนีฉันพ้นสินะ ปาร์ค จินยอง" เสียงทุ้มเย็นเยือกดังขึ้นพร้อมๆ กับแสงไฟที่สว่างสาดไปทั่วห้อง ใบหน้าที่จินยองอยากลืมเลือนกลับฉายเด่นอยู่เบื้องหน้าราวกับความฝัน

หากแต่มันไม่ใช่...

ดวงตาเรียวจ้องมองร่างของชายผมสีอ่อนด้วยแววตาเรียบนิ่ง ไร้ซึ่งความหวาดกลัว ไร้ซึ่งความรู้สึก กับการกระทำที่ไร้ความปราณีของร่างตรงหน้า ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นชีวิตของจินยอง

"อย่าคิดว่านายจะมีอิทธิพลกับฉันขนาดนั้น มาร์ค"

ร่างสูงก้าวเข้าหาคนตรงหน้าช้าๆ พร้อมกับริมฝีปากหยักที่กระตุกยิ้มเล็กน้อย "ฉันจับกลิ่นอายของความหวาดกลัวจากตัวนายได้"

เสียงทุ้มของร่างตรงหน้าตรึงติดแน่นในหัว ภาพอดีตที่ยังไม่เคยเลือนลบยิ่งเร้าจังหวะการเต้นของหัวใจร่างบางให้ถี่รัว แต่จินยองก็ยังฝืนจดจ้องอีกคนด้วยสีหน้าเรียบเฉย แม้ความขุ่นมัวยังคงอัดแน่นอยู่ในอก ความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนก่อตัวขึ้นหลังจากเขาได้พบกับคนๆ นี้

ทั้งความชิงชัง ทั้งความเคียดแค้น รวมถึงอีกหนึ่งความรู้สึกที่เขาไม่อยากยอมรับว่ากำลังมีให้กับผู้ชายตรงหน้าที่น่าขยะแขยง

"นายต้องการอะไร" เสียงหวานแม้จะเอ่ยเพียงแผ่วเบา แต่ความหนักแน่นในนั้นก็ทำให้มันชัดเจนและสะท้อนไปทั่วห้อง

"ของๆ ฉัน อะไรอะไรที่มันเคยเป็นของฉัน...หากฉันไม่เบื่อจนขว้างทิ้งไปเอง ก็อย่าหวัง" เพียงแค่พริบตา ร่างสูงก็แนบชิดอยู่เบื้องหน้าจินยอง มือหนาจับบีบโครงหน้าสวย พลางมอบรอยยิ้มเยาะเย้ยให้กับดวงตาเรียวที่ตวัดมอง "..ว่านายจะหนีฉันพ้น"

ริมฝีปากหนาที่ทาบทับลงบนเรียวปากสีหวาน กับมือบางที่พยายามขืนดันอกแกร่งแม้จะรู้ว่าเรี่ยวแรงของเขาจะไม่อาจเทียบเท่าอีกคนได้ วงแขนแกร่งโอบรัดร่างขาวไว้ในอ้อมกอด กระชับแน่นราวกับพันธนาการที่จะเหนี่ยวรั้งร่างของอีกคนไม่ให้หายไปไหนได้อีก ก่อนน้ำเสียงหวานจะกระซิบข้างใบหูหนาแผ่วเบา

"ทำไมนายไม่ยอมปล่อยฉันสักที มาร์ค"

"เพราะนายหอมหวานสําหรับฉันเสมอไงละจินยอง"

กว่าจะรู้ตัวแผ่นหลังบางก็แตะบนพื้นเตียงนุ่มในที่สุด นิ้วยาวไล้ไปตามใบหน้าเนียน ราวกับต้องการปลอบโยน ก่อนที่ริมฝีปากหยักและเรียวลิ้นอุ่นจะช่วงชิงความหวานในโพรงปากบางและลมหายใจร้อนที่รินรดอย่างโหยหา

เปลือกตาบางผลุบปิดแนบสนิท ขณะจุมพิตที่ถูกปรนเปรอให้ร่างขาวช่างยั่วเย้าและโหยหา มือขาวแนบสัมผัสแผ่วเบาข้างใบหน้าได้รูป ก่อนแขนเรียวจะค่อยๆ โอบรัดต้นคอหนาราวกับว่ามันคือสิ่งที่เขาไล่ตามหามาโดยตลอด ถ้อยคำเพียงคลอเคล้าในช่วงลมหายใจร้อนที่สอดประสาน "ทำไมฉันถึงไม่เคยขัดขืนต่อสัมผัสของนายได้เลยมาร์ค" ดวงตาเรียวรื้นด้วยม่านน้ำตาใส กับผิวขาวละเอียดที่ค่อยๆ ระบายทดแทนด้วยสีระเรื่อ

"เพราะร่างกายนายเป็นของฉัน ของฉันเพียงผู้เดียวจินยอง" เสื้อตัวสวยและกางเกงผ้าเนื้อดีค่อยๆ ถูกปลดถอดออก ตามด้วยอาภรณ์ของร่างสูงที่เหวี่ยงทิ้งลงบนพื้นพรมสีหม่นข้างเตียง กลิ่นอายของความต้องการคละคลุ้งจนมาร์คสัมผัสได้ เรือนร่างขาวตอบรับสัมผัสจากฝ่ามือหยาบกร้านเป็นอย่างดีเหมือนทุกครั้ง....

การดำรงอยู่รอด ที่หาใช่เพียงแค่อาหาร หรือการอิ่มทิพย์ แต่ทว่าปีศาจที่มีปีกสีดำอย่างเขา กลับต้องการสูดกลืนกลิ่นอายตัณหา ของความโลภ ความลุ่มหลง เพื่อชีวิตที่คงไว้ซึ่งอมตะ

แขนเรียวเลื่อนโอบต้นคอหนา ก่อนเรียวปากสีหวานจะฝังจุมพิตบนต้นแขนแกร่ง "ทำไมเป็นฉันที่สูญเสียทุกอย่าง" ดวงตาเรียวจ้องมองในความว่างเปล่า เรียกร้องต่ออดีตที่สูญหาย

"ทำไมเป็นฉันที่ต้องสูญเสียปีกสีขาว"

มาร์คเลื่อนริมฝีปากจุมพิตบนแผ่นหลังบางแผ่วเบา แผ่นหลังที่เคยสยายกางปีกสีขาวบริสุทธิ์ ปีกที่เคยโอบอุ้มและปกป้องความมืดดำ แม้จะรู้ว่าเป็นการผิดกฎ แม้จินยองจะรู้ว่ามันเป็นข้อห้ามที่ไม่ควรฝ่าฝืน แต่เพราะจิตใจที่ขาวสะอาดจนเกินไป...

"ฉันขอโทษ.." เสียงทุ้มกระซิบกระซาบในความมืดมิดที่ปกคลุมรอบกาย วงแขนแข็งแรงกระชับดึงร่างที่หลับใหลบนผืนเตียงนุ่มเข้ามาแนบชิดราวกับเกรงว่า หากเขาคลายอ้อมแขนออก จินยองจะบินหนีเขาไปอีกครั้ง

แม้วันนี้ปีกสีขาวจะถูกหักออก...

ค่ำคืนแรกที่มาร์คได้ครอบครองเจ้าของเรืองกายอันแสนหวาน ‘ค่ำคืน’ ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด การไขว่คว้าเพื่อที่จะดำรงชีวิตให้อยู่รอดของปีศาจปีกสีดำอย่างเขา บังคับให้มาร์คตัดสินใจย่ำยีร่างอันแสนบริสุทธิ์ของจินยองเพียงเพื่อปลุกตัณหาที่หลบซ่อนอยู่ในมุมมืดให้ตื่นขึ้นมา ก่อนสูดกลืนกลิ่นอายของมันเพื่อเยียวยาและฟื้นคืนพลัง

เทวดาผู้ยอมฝืนกฎช่วยเหลือเขา...กฏที่ห้ามยุ่งเกี่ยวระหว่างเทวดาผู้มีปีกสีขาวบริสุทธิ์กับปิศาจที่มีปีกสีดำของความชั่วร้าย

"ขอโทษ.." ถ้อยคำที่มาร์ครู้ดีว่า มันไม่สามารถลบล้างสิ่งที่เขากระทำลงไปได้ และต่อให้เขาพูดบอกสักกี่พันครั้ง จินยองก็คงไม่ทางอภัยให้กับปีศาจที่ชั่วร้ายอย่างเขา

ดวงตากลมระริกไหวด้วยความรู้สึกผิด คละเคล้าไปกับความต้องการครอบครองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด วันที่จินยองใช้สองขาพาร่างกายและจิตใจอันแสนบอบช้ำหลีกหนีมาสุดไกลแสนไกล แต่ปีศาจที่มีปีกสีดำอย่าง มาร์ค ต้วน ก็ไม่ละความพยายามที่จะตามหาจนเจอ

"ขอโทษที่ฉันไม่สามารถมอบปีกสีขาวคืนแก่นายได้ " ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนลงเพียงเพื่อฝังปลายจมูกลงบนพวงแก้มขาว "แต่ปีกสีดำของฉันจะไม่มีวันละทิ้งนายให้ต้องโดดเดี่ยว" แพขนตายาวที่ชื้นเปียกด้วยหยาดน้ำตายังคงแนบสนิท ลมหายใจอุ่นยังคงเข้าออกสม่ำเสมอ รัตติกาลที่ครอบคลุมยังคงคลอเคล้าด้วยคำขอโทษ และความนัย แต่ทว่ากลับมีเพียงสายลมหนาวที่ได้ยินและรับฟัง...