กาคาบพริก

ข้อมูลเบื้องต้น

หวัดดี ฉันชื่อ "ก้อย" อายุ 13 ปี เป็นคนผิดสี ชอบแต่งหน้า แต่แต่งมาก็งั้นๆ ฉันเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ้งเป็นโรงเรียนขยายโอกาส ในห้องของฉันมีนักเรียนแค่ 16 คน คนที่ฉันสนิทมากที่สุดในห้องคือ ปลายและพิม

ปลาย : ไปเรียนกันเถอะ สายแล้ว

ก้อย : ไปสิ แต่พิมยังไม่มาเลยนะ

ปลาย : ไปเถอะ เดี๋ยวก็มาเองแหละ

ก้อง : พูดไม่ทันขากคำก็มาละ ตายยากจริงๆ!!

ปลาย : ฮ่าๆๆ

พิม : ไปเรียนกันเถอะ สายแล้ว (พูดแบบยิ้มมุมปาก)

ปลาย : สายเพราะรอแก่เนี่ยแหละ ยัยคุณนายตื่นสาย ฮ่าๆๆ

ก้อย : ไปเถอะๆ ฮ่าๆ

พวกเราสนิทกันมากกกก คุยกันแทบทุกเรื่อง พิมเป็นคนชอบเที่ยวไม่ค่อยเอาไหน ปลายเป็นเด็กเรียน และเป็นสหกรณ์ให้กับเพื่อนๆ ใครไม่มี ปากกา ดินสอ มาเอาได้เลยจ้า ส่วนฉันนะหรอบางครั้งก็เป็นเด็กเรียน บางครั้งก็เป็นเด็กขี้เกียด ก็แล้วแต่อารมณ์ในวันและเวลานั้นๆ ฮ่าๆ

พักเที่ยง

พิม : ไปกินข้าวกันเถอะ หิวแล้วๆ

ก้อย : รีบเลยจ้า

พิม : มึงดูๆ ข้างหลัง

ปลาย : !?

ก้อย : เชี่ย!! พวกมึงกูสวยยังวะ ปากกูแดงเกินไปปะ หน้าผมกูเป็นไงวะ (พูดด้วยความตื่นเต้นและเขิน)

พิม,ปลาย : โอ้ยๆ โอเคแล้วๆ ฮ่าๆๆ

ฉันเสียอาการหนักมากเมื่อรุ่นน้อง ป. 6 ที่ฉันแอบชอบเดินตามหลังมากับกลุ่มเพื่อนของเขา เค้าเป็นนักกีฬาโรงเรียน เค้าสูงแต่ก็ไม่สูงมากประมาณ 165 ซม. เค้ามีผิวสิเหมือนกับฉัน ปากนิด จมูกหน่อย ดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์สุดๆ น่ารักอ่ะ

ป๋อง : เฮ้ยพวกมึง เห็นอีกาปะ

อู๋ : ไหนว่ะ กูไม่มองไม่เห็นเลยวะ

ป๋อง : ก็อยู่ตรงหน้าเราไงว่ะ ฮ่าๆๆ

อู๋ : เห็นแล้วๆ โอ้โห้ ไม่ใช่หาธรรมดาดด้วยหว่ะ

ป๋อง : กาไรวะ

อู๋ : ก็กาคาบพริกไงวะ ปากแดงเชียว

ก้อย : นี้ พวกมึงได้ยินเสียหมามันเห่าป่ะ

พิม : ได้ยินๆ เห่าหน้ารำคาญชิบหาย

ปลาย : ไปเถอะ อย่าเสียงเวลาพูดเลย

และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเราเจอหน้ากัน เราสองคนมักไม่ถูกันซักเท่าไหร่  ป๋องจะล่อฉันตลอดเมื่อเจอหน้ากัน ฉันก็ไม่เข้าใจว่าการทาปากแดงของฉันไปหนังตรงส่วนไหนของร่ายกายเขา แต่ในใจลึกฉันกับชอบที่เขาเป็นเป็นแบบนี้ มันยังดีกว่าที่เขาเมินฉัน ไม่สนใจฉันเลย

ก้อย : พวกมึงเมื่อวานเขาพูดกับกูด้วยแหละ

ปลาย : โดนล้อเนี่ยนะ!?

ก้อย : ก็ยังดีกว่าไม่สนใจกันเปล่า

พิม : กูเห็นด้วย เขาล้อแปลว่าเขามีใจ กูว่ามันชอบมึงชั่ว

ก้อน : เชี้ย! กูก็ว่างั้น ฮ่าๆ

หลงตัวเองสุดๆ นะเราเนี่ย แต่ไม่เป็นไรด้านได้ อายอด

ปลาย : จะถึงวาเลนไทน์แล้วมึงลองซื้อของให้เขาดูสิ

พิม : เออใช่ ถ้ารับแสดงว่าชอบ

ก้อย : เออว่ะ ซื้อไรดีว่ะ ช่วยคิดหน่อยย

พิม : ตุ๊กตาดีป่ะ

ก้อย : กูว่าดี เดี๋ยวพวกมึงพากูไปซื้อด้วย

ล่าสุดจะซื้อตุ๊กตาให้ผู้แล้วจ้า ฮ่าๆ

และแล้ววันนี้ก็มาถึง 14 กุมพาพันธ์

ก้อย : พวกมึงกูตื่นเต้นว่ะ

พิม : เดี๋ยวเราค่อยเอาไปให้ รอเลิกเรียนก่อน

ปลาย : เก็บตุ๊กตาก่อนเถอะ แล้วก็ไปเรียนจ้า

พิม : จ้าไปจ้าเพื่อน (พูดแบบยิ้มๆ)

ก้อย : หัวเราะ

ถึงเวลาเลิกเรียน

ก้อย : พวกมึงเลิกเรียนแล้วไปกัน

อู๋ : เฮ้ย! พวกมึงไปซ้อมบอลกันเถอะ

กลุ่มเพื่อน : ไปดิ ไปดิ

ป๋อง : ไอ้อู๋ พวกแก๊งนางฟ้ามาว่ะ

อู๋ : กูเห็นละ ไปซ้อมบอลเถอะ

เมื่อเดินมาถึงสนามฟุตบอลฉันรู้สึกตื่นเต้นและเขินและกังวนมาก กังวนว่าเขาจะรับตุ๊กตาหรือจะปฎิเสธ ถึงจะปฎิเสธก็ไม่เป็นไร เรามันตัวแม่อยู่แล้วป่ะ

ป๋องมสีนี้หน่อย ปลายตะโกนเรียก

ป๋องวิ่งมาพร้อมกับอู๋ ไอ้อู๋มึงมาทำไมกูเรียกมึงหรอ ปลายพูดพร้อมกับยิ้ม

อู๋ : ทำไม กูอยากเสือก

ป๋อง : เรียกมามีอะไร

ก้อย : เราเอาตุ๊กตามาให้ ไม่เอาก็ไม่เป็นไรนะ แค่อยากเอามาให้เฉยๆ (พูดแบบยิ้มปากฉีก)

ป๋อง : ยิ้ม และพูดว่า เก็บไว้เถอะ ไปก่อนนะ (ทิ้งท้าย น่ารักมากกาคาบพริก) แล้วก็วิ่งไปหาเพื่อน

พิม : ไม่เป็นหรอกมึง อย่างน้อยก็ได้ให้และ

ปลาย : เนาะๆ

ปลอบกันใหญ่เชียว แต่ก็ไม่เป็นไร ฉันคิดอยู่แล้วว่าต้องออกมาเวร์นี้ แต่ก็เสียใจนิดหน่อย

วันต่อมา

ป๋องเดินเขามาหาฉันที่โต๊ะเรียน และพูดว่า จะย้ายโรงเรียนนะ วันนี้เลยมาลา ฉันรู้สึกเศร้าเพราะมันเร็วมาก อ้าวทำไมไม่อยู่ให้จบก่อนละ จะย้ายไปอยู่ในเมืองกับพ่อแม่ อ๋อ! โชคดีนะ (ฉันพูดและยิ้มให้ป๋อง ไปก่อนนะยัยกาคาบพริก ป๋องพูดจบก็เดินออกจากห้องไป

เมื่อเวลาผ่านไปฉันก็ไม่เจอป๋องอีกเลย ฉันยังจำได้เสมอกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นตอนที่ป๋องเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ยังจำตอนที่ล้อฉันว่ากาคาบพริกได้ขึ้นใจ

เวลาผ่านไปเนิ่นนานป๋องกับมาเยี่ยมบ้านอีกครั้งฉันได้เจอกับเขา...แต่ทุกอย่างกับเปลี่ยนไป เราเจอกันแต่ไม่พูดไม่ทักกันซักคำ เพราะความสนิทที่เคยมีมันห่างหายไปแล้ว ༎ຶ⁠‿⁠༎ຶ