เรื่องของเรา..กับวันเหงาๆบนอินเทอร์เน็ต

เนื้อเรื่อง

เรื่องของเรา..กับวันเหงาๆบนอินเทอร์เน็ต
Our Stories & The Lonely Days

                 เราต้องใช้เวลาสักเท่าไหร่ในการผูกพันกับใครสักคน..คุณรู้ไหม  ...?

ฉันไม่เคยสังเกตมาก่อนเลย  จนกระทั่งเขาเดินเข้ามาในชีวิต..จากโลกที่ดูเหมือนใครๆก็เรียกว่าเป็นเพียงโลกเสมือน  สู่โลกแห่งความเป็นจริงที่ฉันยังมีเขาอยู่ในหัวใจ......

                  3ปีแล้วสินะที่ฉันไม่ได้รับการติดต่อจากเธอ...

                  ฉันเปิดอ่านบทสนทนาที่เซฟไว้อีกครั้ง  แล้วความทรงจำก็พรั่งพรูออกมา....

20  กรกฎาคม  2545
    
LonelyV
หวัดดีครับ  ผมวีครับ  :)

                  นี่เป็นข้อความแรกที่ฉันได้รับจากเพื่อนแปลกหน้าบนอินเทอร์เน็ตคนนี้ ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงทักทายเขาตอบ

UfoOhYea                 
หวัดดี  เราชื่อรินนะ
UfoOhYea                
นึกไงทักเราอ่ะ
LonelyV                 
ไม่รู้ดิ  ก็ลองหาดูน่ะ    เราว่าชื่อที่รินใช้แปลกดีนะ
UfoOhYea                   
ชื่อนี้น่ะเหรอ  เราชอบหนังแนวsci-fiน่ะ
LonelyV                   
แต่เราชอบหนังโรแมนติก ดูแล้วสบายใจดี
UfoOhYea                  
อื้ม  เราชอบเป็นบางเรื่องน่ะ
LonelyV      
รินเรียนอยู่เหรอ
UfoOhYea  
ใช่   เราเรียนเอกอังกฤษปี4   แล้ววีล่ะ
LonelyV
เหมือนกันเลย แต่เราเรียนนิเทศ  เอกโฆษณา  เราเพิ่งเล่นแชทน่ะเลยไม่ค่อยมีเพื่อน
UfoOYea      
เดี๋ยวก็มี  ไม่ต้องห่วง5555
LonelyV    
เออริน   รินชอบฟังเพลงรึเปล่า
UfoOhYea
ก็ชอบนะ  แต่ส่วนใหญ่เราฟังเพลงสากล
LonelyV
เหมือนกันๆ  เราชอบ The Beatles น่ะ  Coldplay เราก็ชอบนะ
    
                วันนั้นฉันแปลกใจกับคำตอบที่ได้รับ  เพราะนานๆทีถึงจะมีคอเพลงแนวเดียวกันมาทักทาย  พวกเราจึงสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว  ตลอดเวลาที่คุยกัน  วีเป็นคนขี้เล่น  คุยเก่ง  เป็นคนช่างฝัน  ก็ดูอย่างฝันที่วีเล่าสิ  มันก็ยังเป็นฝันเดียวกันกับฉันเลย

LonelyV     
เราอยากเดินทางรอบโลกแล้วก็เป็นนักเขียนล่ะริน
UfoOhYea
นักเขียน?ทำไมล่ะ
LonelyV     
เราคิดว่าเราสามารถใช้งานเขียนถ่ายทอดความรู้สึกของเราได้น่ะ  รินอยากอ่านที่เราเขียนรึเปล่า
                
                 แล้ววีก็ส่งไฟล์งานเขียนที่อยู่ในโปรแกรมเวิร์ดมาให้  เป็นงานเขียนคล้ายๆกับเรื่องสั้น  เป็นความรู้สึกที่วีมีต่อนางฟ้าของเขา   พอถามว่านางฟ้าในเรื่องมีตัวตนจริงหรือเปล่า  วีกลับเลือกที่จะเงียบ  และเก็บเรื่องราวเหล่านั้นไว้คนเดียว

UfoOhYea    
วีเราก็อยากเป็นนักเขียนเหมือนกัน  แต่เรากลัวว่าคนอื่นจะอ่านงานเราไม่รู้เรื่อง5555
LonelyV     
ก็แค่เขียนออกมาตามความรู้สึกน่ะริน :)

                นั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกัน      ไม่สิ..ได้สนทนากันต่างหาก  น่าแปลกที่ฉันสัมผัสได้ถึงความเหงาของวีแม้เราจะเพิ่งคุยกันก็ตาม  แต่บางทีอาจจะเป็นเพราะชื่อที่เขาใช้ด้วยก็ได้
                ฉันคุยกับเพื่อนผ่านระบบออนไลน์มานานทีเดียว คนอื่นมักจะเตือนว่าระวังถูกหลอกหรือไม่ก็คิดว่าฉันมาเล่นแชทเพราะความเหงาจึงอยากหาคนรักสักคน จริงๆแล้วมันไม่ใช่  แต่ถ้าหากเป็นอย่างนั้นมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่ผิดอะไร   เพียงแต่ฉันคิดว่าความรู้สึกจะค่อยๆเกิดขึ้นทีหลังจนบางครั้งเราอาจจะไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ   ที่สำคัญฉันไม่คิดว่าคนเราจะรักกันได้อย่างง่ายดายด้วยการคุยกันเพียงหนึ่งชั่วโมงหรอก
                ครั้งแรกที่ออนไลน์ทุกสิ่งทุกอย่างยังเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับฉัน  พอได้คุยกับหลายๆคนก็พบโลกที่แตกต่าง   ได้แลกเปลี่ยนความคิดและทัศนคติกัน  บางคนก็ช่วยหาข้อมูลเรื่องที่ฉันกำลังทำรายงาน   แล้วยังได้ฝึกภาษาหากคู่สนทนาเป็นชาวต่างชาติ  ไม่น่าเชื่อว่าการแชทที่บางคนคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระกลับเป็นประโยชน์สำหรับฉัน  ทุกสิ่งในโลกย่อมมีทั้งด้านดีและด้านร้าย  ตราบใดที่เรารู้ว่าเรากำลังทำอะไร  และมีสติขณะที่ทำ  ฉันก็เชื่อว่าเราจะไม่ตกเป็นเหยื่อของมันอย่างแน่นอน  หลายคนอาจโทษเทคโนโลยีที่ทำให้คนมีความประพฤติที่แย่ลง ทั้งการดูเว็บโป๊  การคุยเรื่องเซ็กซ์  แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เราเลือกได้ไม่ใช่หรือ? คนเองต่างหากที่ยอมที่จะจมดิ่ง  ยอมเป็นทาสของสิ่งเหล่านั้น  ไม่ใช่เป็นเพราะเทคโนโลยี
                  จนมาถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่มีคนรักทางอินเทอร์เน็ตกับเขาสักคน  ฉันจึงลองถามวีเกี่ยวกับเรื่องนี้ดูบ้าง   หลังจากที่เราคุยกันมาได้สักระยะ   และความสัมพันธ์ของเราก็ก้าวหน้าไปอีกขั้น

15 สิงหาคม 2545

UfoOhYea  
วีเคยมีแฟนทางเน็ตมั้ย
LonelyV
เคยสิ ก็คบกันอยู่สักพักนะ ตอนแรกก็คุยกันผ่านทางนี้  แล้วก็โทรหากัน จากนั้นก็นัดเจอกัน ถูกใจก็ลองคบกันดู  มันก็เหมือนคู่รักธรรมดานั่นแหละริน
UfoOhYea  
ไม่คิดว่าแปลกเหรอ
LonelyV     
ไม่นี่  ทำไมล่ะ  เราว่านะ  บางทีคนในเน็ตอาจจะจริงใจกว่าคนข้างนอกด้วยซ้ำ
UfoOhYea      
แต่บางทีก็อาจเป็นคนคนเดียวกันก็ได้นะวี เพราะคนที่เล่นเน็ตก็คือคนข้างนอกที่มาออนไลน์ไง
LonelyV     
นั่นดินะ  แล้วจะมาแยกทำไม มันก็เหมือนๆกันนั่นแหละเจ้าเน็ตนี่ก็แค่ช่วยย่นระยะเวลาเท่านั้นเอง
LonelyV     
รินมีเบอร์มั้ยเดี๋ยวโทรไปหา
UfoOhYea  
เอ่อ  เอางี้บอกเบอร์วีมาก่อนดิ  ไว้เราโทรหาเอง
LonelyV     
5555นึกแล้วว่าต้องไม่ให้  เอาไปดิ01-.......

                  วีนะวีอยู่ๆมาขอเบอร์กันดื้อๆ  ถึงแม้ว่าเราคุยกันมาจนคุ้นเคยแล้วก็เถอะ  เราเป็นประเภทไม่ค่อยให้เบอร์ใครซะด้วยสิก็เลยขอเบอร์วีไว้ก่อนละกัน  ถ้าเราอยากติดต่อไปเมื่อไหร่ก็คงได้คุยกันเมื่อนั้น   แต่วีก็ไม่ได้ตื๊อเหมือนกับผู้ชายหลายคน  แถมยังให้เบอร์มาอย่างง่ายดาย  สงสัยแจกเบอร์สาวๆบ่อยล่ะสิเนี่ย
LonelyV
แจกสาวๆน่ะเหรอ  55555  ไม่หรอก  เราให้เฉพาะคนที่เราสนใจน่ะ

เอาแล้วไง  เริ่มหยอดมุข ฉันคิดในใจ

LonelyV
ริน  รินลองฟังเพลงใหม่ของColdplayรึยัง   เจ๋งมากเลยนะ  เพลงIn My Place น่ะ
UfoOhYea  
ฟังแล้วจ้า   เพราะเหมือนเคย  ไม่ผิดหวังๆ
LonelyV
ช่ายๆ  ลอยๆ  เข้ากับเราเลยล่ะ555
UfoOhYea  
ทำไมล่ะ
LonelyV     
มันให้ความรู้สึกเหงาๆน่ะ  เราชอบเพลง In My Life ของ  The Beatles ด้วยนะ ความหมายดีมากเลย

                  แล้วเราก็คุยเรื่องเพลงกัน  วีส่งเพลงที่เขาอัดเสียงร้องเองมาให้ฉันฟังเสร็จสรรพ   ครั้งแรกที่ได้ยินเสียงวีทำให้รู้สึกว่าเราสนิทกันมากขึ้น..วีนายนี่ร้องเพลงเพี้ยนชะมัด แล้ววีก็เปลี่ยนเรื่องคุย

LonelyV
รินเรายังไม่เคยเห็นรินเลยอ่ะ  ส่งรูปให้เราดูหน่อยได้มั้ย แลกกันดูก็ได้
UfoOhYea  
มีแต่รูปที่ถ่ายกับเพื่อนๆน่ะ  เดี๋ยวเราส่งให้ดูนะ

                  ในที่สุดเราก็ได้เห็นหน้ากันจนได้  วีเป็นคนที่จัดว่าหน้าตาดี  ทว่าดวงตาโตดำขลับคู่นั้นช่างดูว่างเปล่า เป็นแววตาที่ฉันเองก็ไม่อาจตีความได้   ปากเผยอยิ้มนิดๆ  ผมสั้น ผิวสีเข้มตามแบบหนุ่มไทย   แต่เพื่อนเราคนนี้ดูผอมจังแฮะ  ฉันคิดในใจ
LonelyV     
เป็นไงๆ เท่มั้ย
UfoOhYea  
เอ่อ...เท่  ตรงไหนเหรอ
LonelyV     
รินอยากโดนต่อยมะ  แล้วไหนรูปรินล่ะ
UfoOhYea      
จ้าๆ ส่งแล้วจ้า

                 ฉันส่งรูปของฉันกับเพื่อนๆไปแล้วให้วีลองทายดู   แล้ววีก็ทายผิด  เพราะฉันก็เป็นผู้หญิงธรรมดาที่หน้าตาไม่ได้สะสวย  แต่ก็ดูเหมือนว่าวีไม่ได้ใส่ใจ
LonelyV
เออ  เหมือนalienเลยแฮะ5555

นั่นเป็นข้อความที่ได้รับจากวี

21 ตุลาคม 2545

                 วันนี้วันเกิดวี  ฉันจำได้ดี  และก็เป็นครั้งแรกที่ฉันโทรไปหาวี  ซึ่งก็นานพอสมควรถ้านับจากวันที่วีได้ให้เบอร์ไว้

"สวัสดีค่ะ  Happy Birthday สุขสันต์วันเกิดครบ21ปีนะ"

"ขอบคุณครับ  ว่าแต่คุณคือใครครับ"

"เรารินไง จำได้มั้ย"

"จำได้  จำได้สิ  กำลังรออยู่พอดี  นึกแล้วว่าต้องโทรมา"

"รู้ได้ไง  มั่วเปล่า"

"เซ้นซ์มันบอก    แล้วนึกไงโทรมา"

"ก็อยากอวยพรน่ะ  ไม่ได้เหรอ"

"ได้สิ  เราดีใจมากเลย  ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลย   คงลืมวันเกิดเรากันน่ะ"

"เอาน่า  เราก็มีเซ้นซ์เหมือนกัน  เราถึงได้โทรหาวีไง ฮ่าๆ"

"ถ้ารินอยู่ข้างบ้านเราก็ดีสิ  จะได้ฉลองกัน"

"อืม   วีไม่ต้องคิดมากหรอกพ่อแม่วีอาจจะมีธุระจำเป็นจริงๆก็ได้  แต่เราเชื่อว่าพวกท่านไม่ลืมหรอก พี่สาววีก็อาจกำลังยุ่งอยู่กับงาน อีกเดี๋ยวอาจจะโทรมา  ไหนว่าชินกับการอยู่คนเดียวแล้วไง"

"เราก็กำลังพยายามอยู่เหมือนกัน แต่ถึงเป็นวันธรรมดาพวกท่านก็ไม่มีเวลาให้เราอยู่แล้ว  ขอบใจนะริน   ถ้าคืนนี้รินไม่โทรมาเราคงเหงาแย่   เรามันพวกขี้เหงาน่ะ"

"วีชอบดูดาวมั้ย"

"ชอบสิ  ทำไมเหรอ "

"งั้นก็อธิษฐานสิ  ขอพรให้ตัวเองไง"

"ดีเหมือนกัน  รินก็ชอบดูดาวเหรอ"

"แน่นอน  น่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วนะ"

"นั่นสิ  ก็รินเป็นUFOที่มาจากนอกโลกนี่นา  ฮ่าๆๆ"

"ใช่แล้วจ้า"

"แล้วถ้าเราเป็นดาวล่ะ  รินจะมองเราแบบไหนกัน"

"ไม่รู้สิ วีคงจะเป็นดาวที่ส่องแสงในคืนเดือนมืด แล้วเราคงจะส่งยิ้มให้ดาววีล่ะมั้ง"

                   วี...นั่นเป็นเพราะความเหงา   หรือเป็นเพราะวีอยากถามเรากันแน่นะ  เราอยากรู้จริงๆ
ตั้งแต่วันนั้นเราก็สนิทกันมากขึ้นตอนแรกๆวีโทรมาหาฉันเกือบทุกวัน  จากนั้นก็กลายเป็นเดือนละสองครั้ง  แต่เราก็ยังคุยผ่านโปรแกรมแชทกันอยู่   ทั้งถามไถ่ทุกข์สุข  คุยกันเรื่องเรียน  เรื่องรัก  ทั้งเรื่องที่มีสาระและไร้สาระ เราคุยกันได้แทบทุกเรื่องจนกระทั่งถึงวันส่งท้ายปีเก่าของปี 2547  


31  ธันวาคม  2547 00.15 a.m.

"โหลๆ หวัดดีปีใหม่คร้าบบบ..บ"

"เช่นกันๆ"

"รินนอนรึยัง"

"นอนแล้วอ่ะ"

"ทำไมนอนเร็วจัง"

"อ๋อ  ก็ไม่มีอะไรพิเศษนี่  ทุกคนหลับกันหมด  เราก็เลยนอน"

"รอโทรศัพท์เราอยู่รึเปล่า"

"เปล่าซะหน่อย"

"ครับ  มีความสุขมากๆนะครับ"

"เช่นกันค่ะ  ว่าแต่วีไม่ไปไหนเหรอ  นึกยังไงถึงโทรมา  ปีที่แล้วไม่เห็นโทรมาเซอร์ไพรซ์อย่างนี้เลย"

"ฮ่าๆ  ก็อยากให้รินแปลกใจไง  ตอนนี้เราอยู่บ้าน  เบื่อๆที่จริงเพื่อนมันชวนไปก๊ง  แต่เราขี้เกียจไปน่ะ ก็เลย.. "

"อืม  เมาฉลองปีใหม่ไม่ดีหรอก"

"ปกติดื่มบ่อยล่ะซี้"

"ไม่หรอก  นานๆทีน่ะ"
            
                  เป็นครั้งแรกที่ได้รู้ว่าวีดื่มเหล้า  และยังเป็นคนที่สูบบุหรี่จัด  จนฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าวีจะติดอย่างอื่นด้วยรึเปล่า   แต่เพื่อนยังไงก็คือเพื่อน  มันไม่ทำให้มิตรภาพสั่นคลอนอยู่แล้ว  แต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้

"เออริน  เราจะร้องเพลงนี้ให้ฟังนะ"

มันเป็นเพลงThe Long and Winding Road -The Beatles เพลงที่ฉันเคยบอกวีว่าชอบ  
ตามด้วยเพลง กลับมา-2days ago kids  

"มีอีกเพลงนะ  เราว่ารินต้องชอบแน่เลย"  แล้ววีก็เริ่มต้นร้องเพลง If you're not  the one ของ Danial Bendingfield  

ไม่น่าเชื่อ  วีรู้ได้ยังไงกันว่าฉันชอบเพลงนี้  ทั้งๆที่ฉันไม่เคยบอกเลย  ฉันฟังด้วยความประหลาดใจ  อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

"เป็นไงชอบมั้ย  นี่ของขวัญจากเราไงล่ะ"

"รู้ได้ไงว่านี่เป็นเพลงโปรดเรา"

"อ้าว  ก็มันเป็นเพลงที่เราโปรดเหมือนกันนี่นา ฮ่าๆๆ"

                    คืนนั้นเราคุยกันจนถึงตี3  ใช่...เช้าของอีกวัน ให้ตายเหอะ  ฉันไม่เคยคุยโทรศัพท์กับใครได้นานขนาดนี้มาก่อนเลย ถัดจากวันนั้นไปอีกหนึ่งอาทิตย์  วีก็โทรมาทักทาย  แต่คราวนี้เสียงของวีแตกต่างออกไปจากที่ฉันเคยได้ยิน  มันเหมือนกับเสียงลอยๆ  คล้ายกับวีกำลังมึน  แต่ก็ยังมีสติพอที่จะสนทนาโต้ตอบได้  และแล้วความสงสัยของฉันก็เป็นจริง  นอกจากเหล้าและบุหรี่แล้ว  วียังติดยาเสพย์ติดชนิดอื่นอีก

30 มีนาคม  2545

"ริน   หวาดดีๆ   ทำอะไรอยู่เหรอ"

"อ่านหนังสือ  มีอะไรเหรอ  เอ๊ะ  เสียงวีแปลกๆนะ"

"เหรอ  เสียงเป็นไงอ่ะ"

"เหมือนมึนๆเมาๆดูลอยๆน่ะ"

"ใช่ๆ ลอยๆ  ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราเหมือนลอยอยู่เลยนะ  สุดยอดเลยล่ะริน"

"ดื่มมาอีกล่ะสิ"

"ไม่ใช่  แค่บุหรี่ยัดไส้เอง   แต่บางทีเราก็ปุ๊นหนักน่ะ"

"ปุ๊น ?  อะไรคือปุ๊นเหรอ"

"ก็บุหรี่ยัดไส้กัญชาไง  เค้าเรียกว่าปุ๊น"

"แล้วทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วยล่ะ  เกิดอะไรขึ้น"

"ที่จริงเราก็เป็นงี้มานานแล้วล่ะ   แต่ไม่ได้บอกริน  กลัวรินไม่คบ   แต่สุดท้ายก็รู้จนได้ฮ่าๆๆๆ"

"วีปุ๊นเพราะว่าวีเหงาแค่นั้นเหรอ"

"ก็ส่วนหนึ่ง  แต่เราก็เล่นไอ้นี่อย่างเดียวนะ"

"ริน  รินว่าคนที่ติดยาน่ะเลวมากมั้ย"
              
                   ฉันอึ้งไปกับคำถามที่ได้ยิน  เพราะไม่เคยมีใครถามคำถามแบบนี้เลย    ในบทเรียนก็ไม่มีคำตอบเหมือนกัน  มันมีก็แต่เพียงคุณกับโทษของยาเสพย์ติดเท่านั้น  แล้วอะไรคือผิดอะไรคือถูกกันแน่นะ

"มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกวี  แต่เป็นเพราะจิตใจวีกำลังอ่อนแอต่างหาก  วีถึงได้แพ้ใจตัวเอง  รู้ทั้งรู้ว่าไม่ดี  แต่ก็ยังลองอีก"

"ทำไมล่ะ  วีบอกเหตุผลที่วีตัดสินใจจะทำอย่างนั้นได้มั้ย"

"โลกของเรามันดูอ้างว้างน่ะริน  พ่อกับแม่เราแยกกันอยู่มาตั้งนานแล้ว  พี่สาวเราเขาก็ไม่สนใจ  เพราะเขาแต่งงานมีครอบครัวแล้ว  ที่จริงมันก็เป็นปัญหาเดิมๆนะ  แต่พอเจอกับตัวเองเข้า  มันก็ทนไม่ได้น่ะ  เราพยายามโหยหาความรักตลอดเวลา  แต่สุดท้ายมันก็ว่างเปล่าน่ะริน"

"เพื่อนๆที่สนิทกันมันก็แฟนกันหมด ก็เหลือแต่เราคนเดียว  แล้วเราจะทำยังไงล่ะ  ถ้าไม่เสพมันเราก็คงแย่กว่านี้"

                  วีพูดรวดเดียวจบด้วยน้ำเสียงสั่นนิดๆเหมือนกับว่าจะร้องไห้ แต่ก็กลับควบคุมเสียงให้เป็นปกติได้ดังเดิม    พายุในจิตใจได้สงบลง  หลังจากที่ได้ปลดปล่อยอารมณ์ออกมา    ทุกอย่างดูหยุดนิ่ง  แต่ก็มีบางสิ่งที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในใจ   วีคงกำลังตั้งใจฟังว่าฉันจะพูดอะไร

"วี  ทุกคนต่างก็มีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น  ที่วีมองว่าปัญหาของวีเป็นเรื่องใหญ่เพราะวีไปยึดติดกับมัน  เราอยากให้วีลองมองผู้คนรอบข้างดูบ้าง  วีโชคดีแค่ไหนที่ยังมีพ่อมีแม่  ถึงแม้ว่าตอนนี้จะแยกทางกัน  แต่ยังมีอีกหลายคนที่กำพร้าพ่อแม่  พวกเขาโหยหาความรักมากกว่าวีอีกนะ  อย่างเรานี่ไง"

"รินน่ะเหรอกำพร้า"

"ก็ใช่น่ะสิ"

"ทำไมเราไม่เคยรู้เลยล่ะ"

"ก็เพราะวีไม่เคยสังเกตแล้วก็ไม่ได้ถามน่ะสิ  เราอยู่กับยายมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ  พ่อแม่เราเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุน่ะ"

"เสียใจด้วยนะ"

"เรื่องมันนานมาแล้วล่ะ  ไม่เป็นไรหรอก  อีกอย่างตอนนี้เราก็มีความสุขดี  ยายท่านรักและเอ็นดูเรามากๆ  ถ้าปัจจุบันเรามีความสุขนั่นก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอ"

"แต่รินดูเป็นคนอบอุ่นนะ  แล้วก็มองโลกในแง่ดี  เราก็เลยดูไม่ออก"

"วีเลือกได้นี่  เลือกที่จะเป็นอย่างไหนก็ได้  ไม่ว่าสุขหรือทุกข์   ทำไมต้องทำให้มันเป็นปัญหาด้วยล่ะ   ทำไมวีไม่คิดว่าเป็นการทดสอบล่ะ  ต่อไปวีจะได้เข้มแข็งไง  พ่อแม่ของวีน่ะไว้ใจวีนะถึงได้ให้อิสระกับวีเต็มที่  เรื่องเงินท่านก็รับผิดชอบไม่ใช่เหรอ  แม้จะอยู่กันพร้อมหน้าไม่ได้   แต่สายใยยังไงก็ตัดไม่ขาดหรอก  วีก็ทำให้บรรยากาศมันดีขึ้นสิ อาจลองโทรศัพท์คุยกับท่านบ้าง  กับพี่สาวก็เหมือนกันวีทำตัวห่างเหินเองรึเปล่า  แล้วกัญชามันช่วยอะไรวีได้มั้ย  ช่วยบั่นทอนสุขภาพล่ะสิไม่ว่า บอกว่าพ่อแม่ไม่สนใจทั้งๆที่ตังเองเอาเงินพวกท่านมาซื้อของอย่างนี้เนี่ยนะ"

                     พอพูดจบ  ความเงียบก็เข้ามาแทนที่  วีนิ่งไปเนิ่นนาน   ระยะทางระหว่างเราสองคนเหมือนห่างไกล  ฉันนึกว่าเขาจะโกรธแต่แล้ววีกลับเป็นฝ่ายพูดก่อน  เขาเล่าให้ฟังว่าเขาเสพยามาตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย  หนักสุดคือยาบ้า  แต่ตอนนี้มีแค่บุหรี่  เหล้า  และกัญชา

"ขอบใจรินมากนะที่ช่วยด่า  เอ๊ย  เตือนเรา  และก็พูดให้เราได้คิด"

"เราจะดีใจมากกว่านี้อีกนะถ้าวีเลิกยาเสพย์ติดพวกนี้ได้โดยเฉพาะกัญชา  วีกำลังเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ  เรียนใกล้จะจบแล้ว     มัวแต่ปุ๊นไม่อายบ้างเหรอ   ทำไมไม่เอาเวลาไปไล่ตามความฝันของวีล่ะ"

"พูดน่ะมันง่ายแต่ทำน่ะมันยากนะริน  เราอยากรับปากรินว่าเราจะเลิก  แต่เรากลัวผิดคำสัญญา  เราคงพูดได้แค่ว่าสักวันเราจะเลิก   แต่ตอนนี้เราอยากไปที่ไกลๆสักที่   ที่ที่ไม่มีใครรู้จัก  แม้แต่รินเองก็อาจจะไปไม่ได้  เราคงต้องไปแล้วล่ะ  ราตรีสวัสดิ์"

                   วีวางสายไปนานแล้ว  แต่ฉันยังคงนั่งครุ่นคิดถึงบทสนทนาที่เพิ่งผ่านพ้นไป  ดูเหมือนวียังไม่ตัดสินใจที่จะตัดขาดจากกัญชาที่คุ้นเคย  แล้ววีกำลังจะไปไหน ความเหงาและความอ้างว้างในจิตใจสามารถกัดกร่อนหัวใจมนุษย์ไปได้ขนาดนี้เชียวหรือ  หรือว่ามันสายเกินที่จะเยียวยา

                 วีเราจะได้คุยกันอีกใช่มั้ย..

                  หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้คุยกับวีอีกเลย  โทรศัพท์ก็ไม่สามารถติดต่อได้  แม้ว่าฉันจะพยายามออนไลน์ในเวลาเดิมที่เราเคยคุยกัน  แต่ก็ไม่เป็นผล  ไม่มีข่าวคราวใดใดจากวีเลย  ทว่าทุกเรื่องราวที่เราคุยกันยังคงอยู่ในความทรงจำของฉันจนถึงวันนี้..  


                    นี่ก็ 3ปีมาแล้วสินะ...


                     ฉันก็ยังคงออนไลน์เป็นปกติเหมือนเดิม  แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าวีจะกลับมาและทักทายฉันผ่านทางอินเทอร์เน็ตอีกครั้ง กว่าแปดเดือนที่คุยกันกับการเริ่มต้นรู้จักใครคนหนึ่ง  มิตรภาพและความผูกพันได้ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ  หลายครั้งที่ฉันคิดถึงวีแต่ฉันก็รู้ว่ามันไม่ใช่ความรัก ความทรงจำได้เดินทางผ่านกาลเวลาและก็ไม่มีทีท่าว่าจะเลือนหายไปจากใจ   บางครั้งฉันก็นึกชังความผูกพันที่ทำให้เกิดความเจ็บปวด  แต่ถ้าไม่มีความรู้สึกนี้..  บางทีสิ่งที่ผ่านมามันก็อาจจะไม่มีค่าอะไร..  
คืนนี้ฉันออนไลน์ดึกเป็นพิเศษ   เพราะมีงานที่ยังพิมพ์ค้างอยู่    ถึงเวลาแล้วที่ต้องสะสางงานให้เสร็จเสียที

10 กุมภาพันธ์ 2548 01.30 a.m.

                    ติ๊ด  ติ๊ด  ติ๊ด ติ๊ด...   ใครกันมาทักเอาป่านนี้

Happy--guy     
หวัดดีครับ
UfoOhYea     
ค่ะ  หวัดดีค่ะ
Happy--guy     
สบายดีรึเปล่าครับ
UfoOhYea     
สบายดีค่ะ  แต่ช่วงนี้งานเยอะ คุณล่ะ
Happy--guy
สบายดีเหมือนกันครับ
Happy--guy
คุณมีแฟนหรือยังครับ
UfoOhYea  
ถามทำไมคะ  :P

                      ฉันรู้สึกแปลกใจกับการสนทนาที่เหมือนกับคุ้นเคยกัน  เขาเป็นใครกันเนี่ย  หรือว่าจะเป็นคนที่เคยคุยกันมาก่อนHappy--guyเนี่ยนะ  ไม่เคยมีเพื่อนที่ใช้ชื่ออย่างนี้นี่นา

Happy--guy     
เราเองน่ะ
UfoOhYea  
เราเอง  แล้วใครล่ะ  เราน่ะ
Happy--guy  
ก็คนหล่อที่คลั่ง The Beatles กับColdplay  ไง
UfoOhYea     
อืม.... ใครอ่ะ  ยังนึกไม่ออก  
Happy--guy     
5555 ก็คนที่เมื่อก่อนชอบปุ๊นไง  จำไม่ได้เหรอ
UfoOhYea  
เอ๊ะ  อ้าว   วีเหรอ???
Happy--guy     
ใช่แล้วคร้าบบบบ..บ
UfoOhYea     
แล้ววีหายไปไหนมาเนี่ย   ตั้งสามปี
Happy--guy     
ก็ไปในที่ที่อยากไปไง  ไปอังกฤษต้นกำเนิด The Beatles เราไปเรียนต่อน่ะ
UfoOhYea     
โอ้โห  อะไรเนี่ย   ไม่ส่งข่าวบอกเพื่อนเลยนะ
Happy--guy     
โทษทีๆที่ไม่ได้ติดต่อมาเลย ก็ตั้งแต่ตอนที่คุยกับรินเราก็คิดมาตลอดว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี เลยคิดว่าลองไปที่ที่เราอยากไปก่อนดีกว่า พอจบจากที่นี่ด้วยเกรดที่ย่ำแย่ ก็เลยขอไปเรียนเมืองนอก จะได้เป็นเหตุผลบอกพ่อแม่เราได้ไง เรานี่เอาแต่ใจเหมือนกันนะ 5555
UfoOhYea    
แล้วเป็นไงบ้างเรียนจบรึยัง
Happy--guy     
เอ่อ  ยังเลย555  มันก็ยากเหมือนกันนะ  รินล่ะทำงานอะไร    หรือว่าเรียนต่อ  
UfoOhYea    
ก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยน่ะ ทำงานแปลเอกสาร  แล้วก็ต่อโทภาษาอังกฤษอีกตามเคย
Happy--guy     
รินนี่ชอบเรียนภาษาจริงๆเลยนะ5555
Happy--guy     
รินเราเลิกปุ๊นแล้วนะ  เลิกเด็ดขาดเลย  ที่รินว่ามาวันนั้นมันก็จริง  มันช่วยให้เราคิดได้  ตอนแรกๆมันก็ทรมาน แต่ตอนนี้บุหรี่เราก็ไม่สูบ  เหล้าก็ดื่มไม่หนัก นานๆถึงจะดื่มน่ะ  เราเป็นเด็กดีแล้วนะ  
UfoOhYea     
คิดได้อย่างงั้นก็ดีแล้ว แต่ไม่ใช่เป็นเพราะเราหรอก เป็นเพราะวีเองต่างหากล่ะ  จิตใจเข้มแข็งขึ้นแล้วนี่  อย่าดีแตกก็แล้วกัน
Happy--guy
ครับผม  ส่วนเรื่องครอบครัว เราก็พอเข้าใจพ่อกับแม่เรามากขึ้นแล้วล่ะ  ที่กลับมานี่เพราะว่าเรามีหลานแล้ว พี่เราเพิ่งคลอดเมื่อต้นเดือนมกรานี่เอง เราถึงกลับมาเมืองไทยไง  เราทำตัวห่างเหินกับพี่สาวเราเองอย่างที่รินว่านั่นแหละ ที่จริงพี่เราก็รักเราเหมือนกันนะเพราะพี่เป็นคนจัดการเรื่องที่เรียนให้ทุกอย่างเลย  อีกอย่างเราอยากเจอใครคนหนึ่งด้วย
UfoOhYea     
เหรอ  อยากเจอใครจ๊ะ  มีแฟนแล้วก็ไม่บอกเพื่อนนะ555
Happy--guy     
ใช่ซะที่ไหนล่ะ  ยังโสดครับ  ตอนนี้อยากเจอเพื่อนคนหนึ่งน่ะ  ไม่น่าเชื่อว่าเราจะได้เจอเพื่อนที่แสนดีอย่างนี้  เป็นเพื่อนที่ออนไลน์คุยกันซะด้วย  เคยเห็นรูปแล้ว  เคยได้ยินเสียง   คราวนี้ก็เลยอยากเจอตัวเป็นๆบ้าง  ได้รึเปล่าริน
UfoOhYea
เราเหรอ?
Happy--guy
ก็ใช่น่ะสิ  จะใครอีกล่ะ  วันเสาร์นี้เจอกันหน่อยนะ
UfoOhYea      
เอ่อ  คือว่า.....
Happy--guy     
ไม่ต้องมาเอ่อ  มาอ่าเลยเพราะเราจะกลับวันนั้นแล้ว ก็เลยอยากเจอรินนั่งคุยกันสักสองสามชั่วโมงก่อนกลับน่ะ  ได้มั้ย
UfoOhYea      
ได้จ้ะ  เอาเป็นว่าเจอกันที่ดอนเมืองนั่นแหละนะ
Happy--guy
โอเค  เอาตามนี้นะ

                     ไม่น่าเชื่อว่าคืนนี้ฉันจะได้กลับมาคุยกับวีอีกครั้งเหมือนกับที่เรารู้จักกันครั้งแรก  

12 กุมภาพันธ์ 2548

                     วันนี้ฉันไปเจอวีที่สนามบินดอนเมือง  ไปถึงก็จำกันแทบไม่ได้  เพียงแต่รู้สึกคุ้นๆเท่านั้น วีดูเปลี่ยนแปลงไปจากรูปที่เคยให้ไว้  เราคุยกันราวๆสามสี่ชั่วโมง  แต่มันก็ดูเหมือนเนิ่นนานเหลือเกิน  เราคุยกันถึงเรื่องเมื่อครั้งที่เรายังติดต่อกันผ่านโปรแกรมแชททางอินเทอร์เน็ต คุยถึงประสบการณ์ของแต่ละคนที่ได้เจอมา วีเล่าเรื่องราวของเขาที่ใช้ชีวิตอยู่ที่อังกฤษ
เราเพลิดเพลินกับการสนทนาจนลืมเวลาที่เราจะต้องจากกันไปอีกครั้ง  ฉันยังจำสิ่งที่วีพูดให้ฉันฟังได้ดี

"รินไม่ว่ายังไง  รินก็จะอยู่ในใจเราเสมอ สามปีมานี้เราไม่เคยลืมแปดเดือนที่ได้รู้จักกับรินเลย   นี่มันเป็นความรู้สึกแบบไหนเราก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน  เราจะกลับมาอีกครั้งแน่นอน  แล้วเราก็จะไล่ตามความฝันของเราด้วย  รินส่งใจเชียร์ให้เราด้วยนะ"  

"ได้สิ  กำลังใจเรามีให้วีเสมอแหละ  ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วล่ะ"

"นั่นสิ   แล้วเราจะโทรหานะ "

"อื้ม  โชคดีๆ เรียนจบไวๆนะจ๊ะ"

"ครับผม  เราดีใจนะที่ได้รู้จักกับริน  ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าโปรแกรมออนไลน์จะทำให้เรารู้จักคนดีๆเพิ่มอีกหนึ่งคน  รินคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเราจะเปลี่ยนแปลงไปมั้ย"

"เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าความสัมพันธ์ของพวกเราจะเปลี่ยนแปลงไปรึเปล่า  แต่ไม่ว่าเราจะเจอกันยังไง วิธีไหน  มันก็ไม่ใช่องค์ประกอบสำคัญนี่นา  มันขึ้นอยู่กับพวกเราเองต่างหากล่ะว่าจะรักษามิตรภาพที่มีอยู่ไว้ได้นานแค่ไหน   ถึงแม้ว่าเราไม่ได้คุยกันผ่านทางอินเทอร์เน็ตเราก็ยังคงเป็นเพื่อนกันได้  มิตรภาพน่ะเกิดขึ้นได้ทุกที่แหละวี"

                    ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว  แต่ฉันก็ยังคงนั่งอ่านบทสนทนาที่บันทึกไว้ระหว่างฉันกับวีซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น  ตอนนี้ท้องฟ้ากลายเป็นสีดำ  แต่อีกไม่นานก็กลับมาสว่างสดใสอีกครั้งตามครรลองของธรรมชาติ  อดีตที่ผ่านมาก็เหมือนกับภาพถ่ายใบเก่าที่เราไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้  แต่เราก็สามารถเก็บรูปถ่ายใบนั้นไว้เพื่อเรียนรู้ในการถ่ายรูปใบใหม่ให้ดีกว่าเดิม

                    โชคดี..  แล้วไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะวี...