ใต้เงามนตรา ตอน1

ใต้เงามนตรา บท1

สองสัปดาห์เต็มๆ ที่หัวข้อข่าวของแทบทุกสำนักติดตามข่าวเครื่องบินตกเหนือเขื่อนภูมิพล จังหวัดตากอย่างต่อเนื่อง ยิ่งขณะนี้หนึ่งในสามของผู้สูญหายปรากฏตัว ยิ่งทำให้กระแสข่าวยิ่งกระพือมากขึ้น 

ที่สำคัญ...การหายตัวไปสองสัปดาห์กับการกลับมาในจุดที่มีการค้นหามาแล้วอย่างละเอียดยิบ และพบเพียงตัวเครื่องบินเล็กที่ยังคงอยู่ในสภาพที่แทบจะไม่ได้บุบสลายแต่ประการใด หากไร้ซึ่งวี่แววของสามผู้สูญหายสร้างความประหลาดใจให้ผู้ที่เกี่ยวข้องไปตามๆ กัน 

หากความประหลาดใจที่พบชายหนุ่มในจุดเดิมนั้น ยังไม่อาจเทียบได้กับความประหลาดใจในสภาพที่เขากลับมา...

จากวันแรกที่เกิดอุบัติเหตุ ผู้คนต่างรับรู้ ภายในเครื่องบินลำเล็กมีสองนักธุรกิจหนุ่มซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในวงสังคม หนึ่งคือ หะริน นิติธาดา ทายาทตระกูลที่ประกอบธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ อีกหนึ่งคือ ปิยะนัฐ โชติวงศ์ ทายาทเพียงคนเดียวของคุณไพศาล โชติวงศ์ ที่ดำเนินธุรกิจส่งออกในด้านอัญมณีรายใหญ่ของประเทศ ส่วนผู้ที่ทำหน้าที่ควบคุมบังคับเครื่องบินเล็กคือ นต.ภูวดล ภูมิธรรม นักบินหนุ่มฝีมือดีแห่งกองทัพอากาศ

การกลับมาเพียงหนึ่ง แม้จะสร้างความเศร้าโศกเสียใจให้แก่สองครอบครัว หากอีกครอบครัว...ทั้งสามีและภรรยากลับรู้สึกราวตายแล้วเกิดใหม่ เมื่อได้รับข่าวการกลับมาของลูกชายเพียงคนเดียว

“นรา...ว่าอะไรนะลูก!” น้ำเสียงนั้นตะโกนผ่านเครื่องโทรศัพท์มือถือด้วยความตื่นเต้นยินดี

“พูดอีกครั้งสินรา ตอนนี้พ่อกับแม่อยู่ที่สิงคโปร์ลูก มีงานจัดโชว์สินค้าอัญมณีครั้งสำคัญ”

“มีคนพบนัฐแล้วครับ ข่าวด่วนออกเมื่อตอนหัวค่ำนี่เอง ตอนนี้นัฐปลอดภัยดี และถูกนำไป รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอำเภอดอยเต่าครับคุณพ่อ”

“แล้วตอนนี้นราอยู่ไหนลูก”

“ผมกำลังเตรียมตัวจะออกเดินทางไปหานัฐครับ”

“ไปยังไงลูก”

“รถทัวร์น่ะครับคุณพ่อ เช้าๆ คงถึง”

“นรา...พ่อฝากนัฐด้วยนะ พ่อกับแม่จะรีบกลับเมืองไทยแล้วตามไปที่โรงพยาบาลพรุ่งนี้”

ร่างสูงโปร่งของผู้ที่กำลังนั่งสงบนิ่งอยู่เบื้องหน้าคนเจ็บตื่นจากภวังค์คิด ดวงตาในกรอบแว่นสีทองจับมองใบหน้าเพื่อนรักด้วยแววสงสัยเป็นอย่างยิ่ง กับสภาพของปิยะนัฐเมื่อชั่วโมงก่อนหน้านี้ที่นราได้มาเห็นกับตาตัวเอง ทำให้หลายสิ่งหลายอย่างภายในใจรู้สึกหนักอึ้ง

บ่อยครั้งที่นราเฝ้าคาดเดาไปต่างๆ นานา ถึงสาเหตุที่เพื่อนถูกทำร้าย หากสุดท้ายความคิดก็วกกลับมาหยุดอยู่ที่คำพูดของนายแพทย์วัยกลางคนผู้รับผิดชอบ...

“คุณปิยะนัฐถูกทำร้ายมาน่ะครับ แต่ร่องรอยของบาดแผลนี่สิที่ทำให้ผมเองก็อดสงสัยไม่ได้”

หลายประโยคของนายแพทย์วสันต์แว่วเข้ามาในความคิดนรา

“ถ้าบาดแผลเกิดจากมีด ดาบ หรือกระสุนปืน มันก็เป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่นี่คุณนราคิดดูสิครับ บาดแผลคุณนัฐเกิดจากธนู”

ธนู...คำนั้นทำให้นรานิ่งอึ้ง ในยุคสมัยนี้ และบนดอยม่วงคำตรงจุดเกิดเหตุ...ใครที่ไหนจะใช้ธนูมาทำร้ายเพื่อนรักของตน

ดวงตาในกรอบแว่นสีทองละจากร่างที่ยังคงนอนสงบนิ่งไปยังตู้ไม้เพียงใบเดียวภายในห้องพักของผู้ป่วยแล้วลุกก้าวไปยังตู้ใบนั้นด้วยอาการราวจะลังเล

“นอกจากบาดแผลที่สร้างความแปลกใจให้ผมแล้ว ยังมีอีกอย่างหนึ่งครับคุณนรา...”

ประโยคของนายแพทย์วสันต์ยังคงแว่วเข้ามา

“เสื้อผ้าชุดที่คุณปิยะนัฐสวมใส่ตอนที่มาถึงโรงพยาบาลน่ะครับ คุณก็ได้เห็นแล้ว มันดูแปลกๆ เหลือเกิน แต่อันนี้ก็คงต้องรอสอบถามรายละเอียดจากคุณปิยะนัฐอีกครั้ง”

นราเปิดตู้ไม้ออกเบาๆ หากก็ยังไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อมมือไปสัมผัสเสื้อผ้าและข้าวของที่ติดตัวเพื่อนรักมา ได้แต่จ้องมองพร้อมอาการทอดถอนใจ นรายังจดจำได้ในหลายๆ ประโยคที่ตนได้สอบซักจากนายแพทย์วสันต์ก่อนที่ท่านจะขอตัวออกจากห้องไป

“คุณหมอครับ แถบดอยม่วงคำมีชาวบ้านหรือพวกชาวเขาอาศัยอยู่บ้างหรือเปล่าครับ”

“เอ...ผมเองก็ไม่เคยเดินทางไปแถวๆ นั้นเหมือนกันนะครับ แต่เท่าที่รู้มา รัศมีรอบๆดอยม่วงคำประมาณห้าถึงหกกิโลเมตรจะไม่มีผู้คนอาศัยอยู่หรอกครับ แต่ถ้าเลยไปจากดอยแห่งนั้นก็จะมีพวกชาวเขาเผ่ามูเซอและม้ง และก่อนจะถึงจุดที่เครื่องบินตกประมาณห้ากิโลจะมีหมู่บ้านแก่ง    ผางามเป็นชุมชนชาวแพที่ลุงอินทาคนที่พบคุณปิยะนัฐแกอาศัยอยู่น่ะแหละครับ ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น นัฐไปได้เสื้อผ้าแปลกๆ จากไหนมา...”

ประโยคสุดท้ายนราไม่ได้ปรารถนาในคำตอบจากอีกฝ่าย

“คุณนราครับ ผมต้องขอตัวสักครู่ อีกสองชั่วโมงคุณปิยะนัฐคงจะฟื้น”

นราพยักหน้าให้ หากไม่ลืมที่จะขอร้องเรื่องหนึ่งกับนายแพทย์วสันต์

“คุณหมอครับ อีกไม่นานคุณพ่อคุณแม่ของนัฐคงเดินทางมาถึงที่นี่ ผมมีบางอย่างจะขอร้องคุณหมอครับ”

นายแพทย์ประจำโรงพยาบาลอำเภอดอยเต่าสบสายตาในกรอบแว่นสีทองเพียงครู่ก่อนจะพยักหน้าพร้อมส่งคำถาม “คุณนราจะให้ผมช่วยเหลืออะไรหรือครับ”

“เรื่องบาดแผล เสื้อผ้าและข้าวของที่เราได้จากตัวนัฐน่ะครับ ผมไม่อยากให้คุณพ่อคุณแม่ท่านตกใจ ถ้าหากท่านสอบถามเกี่ยวกับสองเรื่องนี้ คุณหมอพอจะมีวิธีเลี่ยงๆ เพื่อไม่ให้ท่านต้องกังวลได้มั้ยครับ”

“ได้ครับคุณนรา ว่าก็ว่าเถอะ ในเรื่องบาดแผลที่เกิดจากธนู ผมเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อ ยังงงๆ อยู่เหมือนกัน ยุคสมัยนี้จะมีใครที่ไหนทำร้ายกันด้วยดอกธนู ยังไงถ้าคุณแม่คุณพ่อของคุณ      ปิยะนัฐสอบถามเรื่องบาดแผล ผมคงพอตอบท่านแบบสันนิษฐานไปได้ ส่วนเรื่องเสื้อผ้าและข้าวของที่ติดตัวคุณปิยะนัฐมา เพียงแค่คุณนราเก็บข้าวของและเสื้อผ้าเหล่านั้นไว้ไม่ให้คุณพ่อคุณแม่ของคุณปิยะนัฐเห็นก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะครับ”

“ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ ผมเองก็แค่ไม่อยากให้ท่านทั้งสองเป็นกังวลในตอนนี้ และคิดว่าผมคงขออนุญาตคุณหมอเก็บเสื้อผ้า ดอกธนู และข้าวของของนัฐไว้เอง ต่อไปถ้าจำเป็นผมจะเป็นคนชี้แจงกับคุณพ่อคุณแม่ท่านเองครับ”

ภวังค์คิดของนราถูกหยุดลงด้วยเสียงประตูที่ถูกผลักเข้าอย่างเร่งร้อน หากชายหนุ่มก็เร็วพอที่จะงับบานตู้ไม้ไว้อย่างเบามือได้ทันท่วงที

“นรา นัฐเป็นยังไงบ้างลูก”

ร่างบางในอาภรณ์ที่บ่งบอกถึงฐานะก้าวเข้ามาในห้องพร้อมถามนราขึ้น หากก็ไม่ได้รอฟังคำตอบ เพียงยกมือรับไหว้นราแล้วถลาไปยังเตียงผู้ป่วยที่บัดนี้ร่างของลูกชายยังคงไม่ไหวติง

“คุณวรรณ นราก็โทรไปบอกแล้วนี่ หมอเขาก็ยืนยัน นัฐปลอดภัยแล้ว”

คุณไพศาลแตะไหล่ผู้เป็นภรรยาเบาๆ ขณะที่หันไปถามเพื่อนรักของลูกชาย

“นรา แล้วหมอว่าไงบ้างลูกเกี่ยวกับอาการของนัฐ”

“นัฐมีบาดแผลที่หนักหน่อยก็ตรงโคนขาซ้ายน่ะครับคุณพ่อ ส่วนที่อื่นๆ มีแผลเล็กๆ น้อยๆ”

“เอ...นัฐถูกใครทำร้ายเอานะ แล้วรินกับภูล่ะ ป่านนี้เป็นยังไง”

ครั้งนี้คุณไพศาลสีหน้าเครียด เมื่อความคิดประหวัดไปถึงเพื่อนรักอีกสองคนของลูกชายที่ท่านเองก็ให้ความรักความเอ็นดูประหนึ่งลูกชายของท่านเอง

“เจ้าหน้าที่ที่ได้รับแจ้งจากชาวบ้านที่พบนัฐยืนยันว่าไม่พบร่องรอยของรินกับภูเลยครับ”

ภายในห้องเงียบกริบลงในบัดดล มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ของคุณเบญจวรรณเท่านั้นที่แทรกความเงียบขึ้น

“แล้วตอนที่นัฐตื่นขึ้นมา นัฐพูดอะไรกับนราบ้างล่ะลูก”

คำถามนั้นทำให้นรานิ่งไปเป็นครู่ ก่อนจะสลัดความกังวลในใจทิ้งแล้วตอบคำถามของคุณเบญจวรรณ

“เอ่อ...ยังเลยครับคุณแม่ ร่างกายนัฐอ่อนเพลียมาก ตื่นขึ้นมาแป๊บเดียวหมอก็ให้ยานอนหลับเพื่อให้พักผ่อนเสียก่อน อีกราวสองชั่วโมงก็คงตื่นครับ”

แม้ปรารถนาจะบอกเล่าความจริง หากประโยคต่างๆ ที่เพื่อนรักพูดออกมาเมื่อราวๆ ครึ่งชั่วโมงที่ผ่าน ทำให้นราจำต้องสะกดกลั้น ไม่กล้าจะบอกเล่าผู้เป็นพ่อและแม่ของเพื่อน ทั้งๆ ที่มีประโยคมากมายผ่านออกมาจากปากปิยะนัฐ หากเหล่านั้นก็ทำให้นรางงงันอยู่จนถึงขณะนี้ โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายก่อนที่นายแพทย์วสันต์จะสั่งพยาบาลให้ฉีดยานอนหลับให้ชายหนุ่ม มันยังคงชัดเจนอยู่ในสมองของนราเหลือเกิน...

“เจ้านางน้อย...เจ้านางน้อยหนีไป...”

‘เจ้านางน้อย’ นราได้แต่ขบคิดถึงคำนั้น 

สองสัปดาห์ของการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของเพื่อน อะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนทั้งสามของตนกันแน่?

หรือว่า...ประโยคแปลกๆ เหล่านั้นจะเกิดจากอาการประสาทหลอน?

แต่ถ้าหากเป็นอาการประสาทหลอน ทำไมนายแพทย์วสันต์ท่านจึงยืนยัน...ว่าเพื่อนไม่มีอาการใดน่าเป็นห่วง แผลทางกายที่หนักหน่อยก็มีเพียงที่โคนขาข้างซ้าย นอกจากนั้นไม่มีอะไรให้ต้องกังวล 

โดยเฉพาะทางสมอง ไม่ได้มีการกระทบกระเทือนเลย

“นรา หกโมงเย็นพ่อจะย้ายนัฐเข้าไปรักษาตัวในกรุงเทพ ยังไงนราเดินทางกลับพร้อมกับเรานะลูก”

นรายิ้มเจื่อนๆ ส่งให้คุณไพศาลก่อนจะบอกท่านด้วยสีหน้าขัดเขิน

“ผมคิดว่าจะกลับเองดีกว่าครับคุณพ่อ”

“กลับเอง...กลับยังไงล่ะลูก แล้วทำไมไม่กลับไปพร้อมๆ กัน หกโมงรถของสนามบินจะรับเรากลับไปที่สนามบินเชียงใหม่ ที่นั่นพ่อติดต่อเหมาเครื่องบินเล็กไว้แล้ว”

“ผมว่าจะกลับรถทัวร์น่ะครับคุณพ่อ จากดอยเต่าถึงกรุงเทพ เย็นๆ จะมีรถ ความจริงผมก็อยากกลับพร้อมๆ กับคุณพ่อคุณแม่และเจ้านัฐน่ะแหละครับ แต่ผมกลัวความสูง ในวันที่เกิดอุบัติเหตุ วันนั้นทั้งสามคนก็คะยั้นคะยอให้ผมไปด้วย แต่ไม่สำเร็จ”

คุณไพศาลส่งยิ้มให้ชายหนุ่มเพื่อนรักของลูกด้วยสายตาเอ็นดู

“แหม...พ่อก็คิดว่าอะไรเสียอีก ถ้างั้นไม่เป็นไร ไปเจอกันที่กรุงเทพก็แล้วกันนะลูก”

 “แล้วคุณพ่อติดต่อทางโรงพยาบาลเรื่องย้ายนัฐเข้ากรุงเทพแล้วหรือครับ”

“ใช่ ก็ติดต่อระหว่างที่นั่งรถมานี่ล่ะ คุณหมอที่รับผิดชอบนัฐก็ยืนยันว่าย้ายได้”

นราพยักหน้ารับ หากไม่ลืมคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง

“ถ้างั้นอีกราวชั่วโมงผมจะออกไปจองตั๋วและรอขึ้นรถทัวร์นะครับ ตอนนี้นัฐยังไม่ฟื้น คุณพ่อคุณแม่พบคุณหมอที่ดูแลรับผิดชอบนัฐหรือยังครับ”

“ยังเลยนรา พ่อกับแม่ก็ตั้งใจจะไปสอบถามอาการของนัฐจากปากคุณหมออีกครั้งเหมือนกัน”

คุณไพศาลพยักหน้าไปยังภรรยาเป็นเชิงเรียก ขณะที่นราลุ้นอยู่เงียบๆ ให้สองสามีภรรยาได้เปิดโอกาสให้ตนได้อยู่ในห้องนี้เพียงลำพัง เพื่อจะได้จัดการกับบางสิ่งบางอย่างได้โดยสะดวก

“แม่ฝากนัฐสักครู่นะจ๊ะ”

“ครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วงครับ”

ร่างของคุณไพศาลและคุณเบญจวรรณลับไปเพียงครู่ นราก็จัดการกับเสื้อผ้าข้าวของของเพื่อนรักอย่างเร่งรีบ 

บัดนี้ เสื้อผ้าชุดแปลกๆ พร้อมข้าวของที่ติดตัวปิยะนัฐมาถูกบรรจุลงกระเป๋านราเป็นที่เรียบร้อย

อีกไม่นาน...ความสงสัยของนราคงได้รับความกระจ่างบ้างเป็นแน่ ถ้าหากเสื้อผ้าชุดนี้กับข้าวของทุกชิ้นไปถึงมืออาจารย์นพศูรย์ เพื่อนรุ่นพี่ผู้มีความชำนาญทางด้านโบราณคดี ซึ่งเป็นอาจารย์ร่วมสถาบันเดียวกับตน

ร่างที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้นพร้อมกวาดมองทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆ ตัว

ไม่มีเสียงของการต่อสู้

ไม่มีภาพความโกลาหลของผู้คนที่ตนนำมา

ปิยะนัฐปิดเปลือกตาลง ในหัวใจเยียบเย็น ในที่สุด ตนก็จำต้องยอมรับความจริง 

จากครั้งแรกที่ฟื้นขึ้นมา ปิยะนัฐจดจำได้ว่ามีนรานั่งอยู่ใกล้ๆ ยังไม่ทันที่ความสงสัยของตนจะได้รับคำตอบ ตนก็ต้องผล็อยหลับไปด้วยฤทธิ์ของยานอนหลับ

บัดนี้ ตนได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ในสภาพแวดล้อมที่ยังคงเดิม

“เจ้านางน้อย...” ชื่อนั้นแผ่วผ่านออกมาเบาๆ หากในหัวใจกระตุกอย่างรุนแรง

ที่นี่...คือโลกปัจจุบัน

ที่นี่...ไม่ใช่ดินแดนต่างมิติแห่งนั้นอีกแล้ว

“เจ้าภู...”

ครั้งนี้ขอบตาปิยะนัฐร้อนผ่าว เมื่อภาพสุดท้ายในดินแดนแห่งนั้นรุมเร้าเข้ามา ปิยะนัฐจดจำได้ดีว่าก่อนที่ภาพของเทพศิลานครและผู้คนจะเลือนหายไป ภาพสุดท้ายและบุคคลสุดท้ายที่เคียงข้างตนคือภูวดล

“เข้าเมืองไปนัฐ...เข้าเมือง...”

ประโยคสุดท้ายของเพื่อนรักยังก้องอยู่ในโสต ก่อนที่ความปวดแปลบที่โคนขาซ้ายจะบังเกิด

“จบแล้ว...ทุกอย่างจบลงแล้ว...”

ปิยะนัฐบอกตัวเองได้เพียงประโยคเดียว ไม่กล้าแม้แต่จะเปิดเปลือกตาขึ้นพบกับความเป็นจริง

“นัฐ เจ็บแผลเหรอลูก”

มือบางวางแผ่วเบาลงบนแขนของลูกเมื่อเห็นน้ำตาหยดหนึ่งเกาะอยู่ที่หางตา ส่วนปิยะนัฐแม้จะยินดีนักหนาที่ได้ยินเสียงของแม่ หากก็ยากเย็นเหลือเกินกับการที่จะลืมตาขึ้นมารับกับความจริง

“นัฐ...รู้สึกตัวแล้วใช่มั้ยลูก”

ประโยคของผู้เป็นพ่อไม่อาจทำให้ปิยะนัฐนิ่งเฉยได้อีกต่อไป ดวงตาคมค่อยๆ เผยอเปิดขึ้น ขณะที่คุณเบญจวรรณซบหน้าลงกับแผ่นอกของลูก

“หมดเคราะห์หมดโศกเสียทีนะลูกนะ”

หญิงวัยกลางคนพูดออกมาพร้อมหยาดน้ำตาของความยินดี

“นราล่ะครับคุณพ่อ”

เป็นประโยคแรกที่ออกจากปากของปิยะนัฐ

“เดินทางล่วงหน้าไปแล้วล่ะลูก นราน่ะมาถึงนี่ตั้งแต่เช้า ออกเดินทางจากกรุงเทพทันทีที่เห็นข่าวของนัฐนั่นแหละ เฝ้าอยู่ค่อนวัน เพิ่งออกไปเมื่อครู่นี่เอง พ่อบอกให้กลับด้วยกัน นราก็บอกว่ากลัวความสูง ไม่กล้าขึ้นเครื่อง อีกเดี๋ยวเราก็จะเดินทางกลับเหมือนกันนะลูก คุณหมอยืนยันแล้วว่านัฐไม่เป็นอะไรมาก ย้ายไปรักษาตัวต่อที่กรุงเทพได้”

“พ่อครับ แล้วผมกลับมาคนเดียวเหรอครับ”

ปิยะนัฐถามพร้อมสะกดใจรอฟัง เพราะแม้เหตุการณ์ต่างๆ จะยังกระจ่างอยู่ในความทรงจำ หากปิยะนัฐก็ยังหวัง...ตนกลับมายังปัจจุบันได้ ภูวดลซึ่งอยู่กับตนเป็นคนสุดท้ายก็น่าจะกลับมาได้เช่นกัน 

ปิยะนัฐยังหวัง ทั้งๆ ที่ภาพสุดท้ายของเพื่อนรักทำให้ความรู้สึกสั่นคลอน

“เอ่อ...นัฐ...คือ...”

คำอึกอักของผู้เป็นพ่อ ทำให้ความหวังเพียงริบหรี่ดับวูบ ยิ่งประโยคต่อมาของพ่อ ยิ่งทำให้ปิยะนัฐปวดแปลบไปทั้งใจ

“ชาวบ้านพบนัฐเพียงคนเดียวลูก เจ้าหน้าที่พยายามค้นหารินกับภู แต่ก็ยังไม่เจอร่องรอยเลย”

ปิยะนัฐปิดเปลือกตาลงพร้อมกลืนก้อนแข็งๆที่แล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ ขณะที่มือบางของ ผู้เป็นแม่แตะแผ่วเบาลงที่มือของลูกอย่างปลอบโยน

“อย่าเพิ่งคิดมากนะลูก นัฐยังกลับมาได้ ไม่แน่นะ อีกไม่นานภูกับรินอาจจะกลับมา ว่า     แต่...”

คุณเบญจวรรณต้องชะงักคำไว้แค่นั้น เมื่อผู้เป็นสามีแตะที่ไหล่เบาๆ พร้อมส่ายหน้าเป็นเชิงปราม เข้าใจความรู้สึกของภรรยาเป็นอย่างดี เพราะแม้แต่ท่านเองก็ปรารถนาจะสอบซักลูกให้มากกว่านี้ แต่คุณไพศาลจำต้องสะกดใจไว้ ดูจากสภาพของลูกเวลานี้ยังมีความสับสนปนเป รอให้ลูกรู้สึกดีขึ้นกว่านี้ค่อยสอบถามน่าจะเป็นการดีที่สุด

“ทำใจให้สบายนะลูก อีกเดี๋ยวเราจะเดินทางกลับกรุงเทพ หากมีสิ่งใดที่ไม่ดีเกิดขึ้นกับนัฐ ขอให้นัฐลืมมันเสียนะลูก”

คุณไพศาลบีบไหล่ลูกชายเบาๆ เพราะในยามนี้คงไม่มีสิ่งใดดีไปกว่าคำพูดปลอบโยน แต่ที่ทั้งคุณไพศาลและคุณเบญจวรรณไม่มีทางรู้คือความคิดของปิยะนัฐ เพราะในยามนี้ ต่อให้พ่อแม่หรือใครๆ หาคำพูดมาปลอบโยน ตนหรือจะลืมเหตุการณ์มหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นได้ ในเมื่อความรู้สึกของตนผูกพันกับที่แห่งนั้นอย่างแน่นแฟ้น 

ลืม...คำนั้นของพ่อทำให้ปิยะนัฐเจ็บแปลบอยู่ในอก

รู้ยิ่งกว่ารู้...นับจากนี้เป็นต้นไป หัวใจของตนไม่มีวันจะสุขสงบได้อีกแล้ว

และที่สำคัญ...จะให้ปิยะนัฐลืมสถานที่แห่งนั้นได้อย่างไร ในเมื่อปิยะนัฐกลับมาเพียงกาย หากหัวใจทิ้งไว้กับเธอคนนั้น ในดินแดนที่ปิยะนัฐเองก็ไม่อาจรู้ว่าตนไปพบเจอได้อย่างไร