ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ก็อบลินควีน
คว้าก! ขณะที่กระบองฟาดผ่านกระดูกนั้น ความรู้สึกสั่นสะเทือนนั้นก็มาถึงแขน
เพียงแค่ฟาดจากกระบองทีเดียวก็สามารถทำให้กรามของก็อบลินหลุดเป็นชิ้นๆได้
“ย้ากกกกกกกกกกกกกกก!!”
“Goggigyaa!?”
“Gack!?”
ก็อบลินถึงกับชักดิ้นงอไปมาด้วยความเจ็บปวด ยังไม่จบแค่นั้น Kyle ได้เอาเท้าไปเหยียบบนคอและก็สมองมันด้วย
ลูกตาของมอนสเตอร์ที่เกือบจะหลุดออกจากเบ้าตาขณะที่มันตาย พวกก็อบลินตัวอื่นต่างก็พุ่งเข้ามาหาเขาด้วยมีดสั้น แต่ก็ถูกน็อคไปด้วยโล่กลม
ต่อให้ก็อบลินจะมีร่างกายเป็นเด็ก แต่ถ้า 30 กิโลวิ่งเข้ามาด้วยกำลังเต็มที่มันจะเกิดแรงปะทะอย่างหนักได้ แต่ต่อให้แรงปะทะจะทำให้เขาค่อยๆเซไป Kyle ก็ยังเป็นนักผจญภัยที่ยอดเยี่ยมอยู่เพราะน้ำหนักตัวเขากับชุดเกราะ
Kyle กระทืบใส่หลังก็อบลินที่เขาได้น็อคลงพื้นด้วยโล่แล้วฟาดมันด้วยกระบองจนกระทั่งมันตาย แม้ว่ากระบองมันอาจจะหลุดจากมือเขาไปไม่กี่ครั้งเพราะความแรงที่เขาฟาดไปก็ตาม เขาก็ยังจับมันด้วยความกระตือรือร้น
“G-gobu…!”
“อ๊ะ? เดี๋ยวสิ!”
ก็อบลินตัวสุดท้ายที่แข็งทื่อกับภาพความตายต่อหน้ามันและพยายามที่จะหลบหนีออกจากถ้ำ
อย่างไรก็ตาม Kyle ก็ไล่ตามมันไปอย่างเร็วแล้วก็เหวี่ยงร่างเล็กไปติดกับกำแพง เขาฟาดมันเข้ากับก้อนหินอย่างแรงจนกระดูกหักอย่างแรง สมองและเลือดถึงกับกระจายบนกำแพง
นั่นคือก็อบลินตัวสุดท้ายที่อยู่ในส่วนของถ้ำนี้
“เยี่ยม…! เยี่ยมๆ…!”
เมื่อตระหนักได้ว่าเขาได้ดื่มด่ำไปกับความสำราญในศึก Kyle ก็ได้หายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบตัวเอง
ผ่านมาสองชั่วโมงตั้งแต่เขาเริ่มทำการกำจัดมัน และถึงจะเฉียดไปเพียงไม่กี่ครั้ง Kyle นักผจญภัยแรงค์ E ก็ทำสำเร็จจนได้ ในที่สุดความเมื่อยล้าก็ทำให้เขาได้ลงไปนอนกับพื้น
“แฮ่ก…. แฮ่ก….! วิ่งไปมารอบๆแบบนี้มันเหนื่อยชะมัด…!”
เขานอนแผ่หลาอยู่บนพื้น เหยียดแขนข้างที่เมื่อยสั่นจากการเหวี่ยงกระบองไปหลายครั้ง
ขณะที่เขากำลังพักอยู่นั้น เขาก็ดื่มน้ำในเสบียงอย่างรวดเร็ว และก็กินมันอย่างเร่งรีบ
ข้างนอกดูแข็งแต่ร่วนก็ภายในเสบียงไม่ได้มีรสชาติเฉพาะเลย แต่ก็เป็นที่นิยมเนื่องจากมันมีราคาถูกและสามารถเติมได้
ต้องขอบคุณที่ล้างเสบียงสุดท้ายด้วยน้ำที่เหลือน้อยนิดด้วย Kyle พึมพำใต้ลมหายใจขณะที่เขามองไปที่กระบอง
“กระบองพวกนี้มันแข็งแกร่งกว่าหรือ?”
ถึงแม้ว่าเขาจะใช้มันในการดักซุ่มและโจมตีก็อบลินจำนวนมากให้ตาย มันก็ไม่ได้แสดงสัญญาณใดๆถึงความอ่อนเพลียและน้ำตาเลย ที่ทำให้เขาโล่งอกมากในฐานะนักผจญภัยมือใหม่
ถึงแม้จะไม่สามารถแทงคอได้เหมือนอย่างดาบหรือมีดสั้นทำ การฟาดด้วยกระบองไปยังส่วนไหนของร่างกายก็ยังสามารถสร้างความเสียหายต่อร่างกายได้มากในเวลาเดียวกัน
“เมื่อเสร็จตรงนี้ บางทีฉันควรจะมองหาซื้อกระบองมาด้วย? อา… แต่ฉันไม่อยากยอมแพ้กับดาบจริงๆเลย”
เขาได้มองหาของที่ดูน่าเลื่อมใสในสนามรบหรือว่าหาของที่มันใช้ได้จริงๆล่ะ? ขณะที่ Kyle ยังต้องคอยระวังจากพวกก็อบลินที่จะโผล่มาใหม่ เขาต้องใส่ใจกับตัวเลือกที่ยุ่งยากนั้น
ถึงแม้ว่ามันก็ชัดเจนอยู่แล้วที่จะต้องเลือกมาอันหนึ่งเพื่อเพิ่มความได้เปรียบในการอยู่รอด เมื่อได้มองไปยังความห้าวหาญของอสูรดาบสีขาวแล้ว ก็จะเข้าใจว่าทำไมความคิดถึงได้ขัดแย้งกับหัวใจ
“…ถึงอย่างนั้นแล้ว”
Kyle ปล่อยวางปัญหาของวัยรุ่นเพื่อให้ปล่อยผ่านไปแล้วก็มองหาศพของก็อบลินตัวสุดท้ายที่จัดการไป
ก็อบลินที่เขาได้ฟาดเข้าใส่กับก้อนหินนั้นตัวเล็ก แม้แต่ก็อบลินทั่วไปก็ตาม
“ฉันน่าจะลุยในถ้ำต่อไปอีกสักหน่อย มีก็อบลินที่ตัวเล็กกว่านี้ด้วย ทำไมกันน้า?”
ในเรื่องที่เขาได้ยินมาจากนักผจญภัยรุ่นใหญ่ เขาไม่เคยได้ยินว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะได้ยินเรื่องก็อบลินมาจากรังเดียวกันที่แตกต่างกันก็ตาม พวกเขาก็ยังคงอธิบายว่ามันมีขนาดเดียวกัน
บางทีนักผจญภัยบางคนก็ไม่ได้คุยเพื่อหาคำตอบด้วย แต่ตอนนี้ นี่คือข้อมูลทั้งหมดที่ได้มาในตอนนี้
(แต่ พอมันตัวเล็ก สิ่งเดียวที่คิดได้ก็คือเด็ก… ใช่มั้ย? ฉันเองก็ไม่เคยได้ยินว่ามีเด็กอยู่ในรังก็อบลินด้วย…)
ความคิดที่ไม่เป็นที่พอใจทำให้เขาปวดใจขึ้นมา
มันไม่มีข้อมูลระบบนิเวศของมอนสเตอร์อีกหลายชนิดที่กระจายอยู่ในโลกนี้ แต่ก็อบลินนั้นได้ถูกวิจัยมาอย่างดีเลยล่ะ
วิธีเดียวที่ก็อบลินสามารถสืบพันธุ์ได้ก็คือจะต้องออกมาจากตัวที่เรียกว่าควีน
ถึงแม้ก็อบลินทั้งหมดจะเกิดมาจากควีน ก็ยังแบ่งเป็นสองประเภท คือก็อบลินที่จะออกจากรังไปยังที่อื่นกับก็อบลินที่อยู่ในที่ๆพวกมันเกิดเพื่อปกป้องควีนและตัวอ่อนของมัน
ปัญหาก็คือมันมีลูกในรังก็อบลินจะอพยพออกไปสร้างรังใหม่เมื่อมันโตเต็มวัย
“หรือว่าจะ ตรงนั้นจะมีก็อบลินควีนอยู่ด้วย?”
ก็อบลินควีน เป็นชื่อทางการที่ตั้งให้กับควีนที่หายตัวได้ยากสุดๆ
ถึงแม้ว่าก็อบลินโดยทั่วไปจะมีความสูงเท่ากับเด็ก แต่ก็อบลินควีนนั้นกลายเป็นอีกเรื่องหนึ่งอย่างสิ้นเชิง เหมือนกับแมงมุมเพศเมียจะมีขนาดใหญ่กว่าสองเท่าของเพศผู้ มันจึงมีความสูงมากกว่า 2 เมตร
รังนี้ในก่อนหน้านั้นมีจำนวนก็อบลินที่ยังค่อนข้างเล็กอยู่ แต่สิ่งที่จะทำให้อันตรายที่สุดของก็อบลินนั่นคือถ้าหากปล่อยทิ้งเอาไว้เป็นสัปดาห์มันจะเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็ว
“มันน่าจะอยู่ในส่วนลึกของเหมือง… ใช่มั้ยเนี่ย?”
ตามคำร้อง รังนี้ที่จริงก็คือเหมืองถ่านหินเก่า
ในการที่จะผ่านเขตเหมืองร้างนั้น เขาข้ามมายังตรงทางเข้าที่มีเศษผ้าม่านบังอยู่ ด้านหลังนั้นเขาได้ยินเสียงร้องไห้ของก็อบลินอีกจำนวนนับไม่ถ้วน
ถึงแม้ว่าเสียงร้องไห้นั้นจะเหมือนเสียงร้องของทารกก็ตาม ถ้าฟังให้ดีๆอาจจะได้ยินเสียงที่แผ่ว
(เหวอ~ ไม่ต้องสงสัยเลย มันอยู่นี่จริงๆด้วย… ทำไมฉันถึงได้เจอกับสิ่งที่พวกมันไม่ควรจะมีด้วยเนี่ย…?!)
ด้วยสภาพถ้ำที่เป็นเช่นนี้ มันก็แน่นอนว่าก็อบลินควีนจะต้องรอเขาอยู่หลังม่านแน่ ยิ่งกว่านั้น เนื่องจากอยู่ในช่วงฤดูผสมพันธุ์ด้วย มันก็จะดุร้ายเป็นพิเศษ
(จะทำยังไงดี…! ควรจะกลับไปรายงานกิลด์มั้ย…? ไม่ได้ ฉันเป็นคนที่ฆ่าก็อบลินทุกตัวที่ขวางทางในนี้เองนี่หว่า!)
มอนสเตอร์ฉลาดนั้นไม่ลืมความแค้นเคือง นั่นเป็นที่รู้กันดีในเรื่องของนักผจญภัยที่สุดท้ายก็กลายเป็นฝ่ายถูกล่าแล้วก็ถูกมอนสเตอร์ฆ่าหลังจากที่เขาไปฟันไปตัวลูก ในช่วงเวลาระหว่างที่ Kyle กลับไปรายงานกิลด์แล้วก็เรียกกำลังเสริมมา ควีนนั่นอาจจะเห็นลูกที่เขาได้ฆ่าไปแล้วถึงกับอาฆาตล้างแค้นขึ้นมาได้ นั่นจะทำให้เกิดปัญหาทันทีกับหมู่บ้านใกล้เคียงได้
ถึงแม้มันจะอันตรายที่จะสู้กับก็อบลินควีนเพียงคำพังมันก็น่าจะพอที่จะทำให้เขาเรียกกำลังเสริมมาได้ ความคิดที่จะหนีออกจากรังก็อบลินเป็นครั้งที่สองนั้นมากเกินไปสำหรับ Kyle
ด้วยความสูงสองเมตรและมีกำลังแบบนี้ ก็อบลินควีนก็ไม่มีทางที่จะแพ้และสังหารโหดได้เต็มที่ในศึกเดือดนี้
โดยเฉพาะกับพวกนักผจญภัยหน้าใหม่ที่ขาดประสบการณ์ การพิจารณาว่ามีก็อบลินมากแค่ไหนในส่วนต่อไปของถ้ำแล้วพุ่งเข้าไปโดยไม่มีแผนนั้นเป็นการฆ่าตัวตาย
“ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังต้องทำ…!”
บอกตามตรง ถือเป็นความอวดดีที่ถือตัวในความแกร่งมากเกินไป แต่ความจำเป็นต่อการกระทำที่มีความเสี่ยงต่อศัตรูนี้ก็ถือว่าเป็นความถูกต้องแล้ว
(ใจเย็น นึกถึงความปกติและจำปัจจัยพื้นฐานให้ได้สิ…!)
Kyle ยืนยันแผน
ขอบคุณการแจ้งเตือนล่วงหน้าเลย เครื่องมือทั้งหมดและชุดเกราะยกเว้นดาบยังอยู่ในสภาพดีอยู่
มันได้ทำหน้าที่ในดันเจียนเพียงแค่ใช้อาวุธเท่านั้น ส่วนพลังเวทยังอยู่ในสภาพเต็มเปี่ยม เขาจึงได้ฟื้นฟูพลังกายภาพได้หลังจากพักผ่อน
เชือกและมีดฉุกเฉินยังอยู่นี่และอาจจะใช้ทำประโยชน์ได้ ขวดน้ำ… ดีล่ะ นั่นน่าจะพอที่จะใช้ได้
(และพอๆกับเวทมนตร์ที่มีอยู่…)
ตอนนี้ Kyle ได้เรียนรู้เวทมนตร์ไปเพียงแค่สี่ประเภท
《Flash》สามารถสร้างแสงและควบคุมความแรงมันได้
คำร่ายเริ่มต้นอย่างหยาบๆนั้นเรียกว่าลูกบอลเพลิงที่จะยิงบอลเพลิงใส่พวกศัตรูให้ลุกไหม้ได้
เวทเสริมความแข็งแกร่งทางกายภาพนั้นจะเรียกว่าเสริมสร้างกายภาพ
และ 《Heal》 ที่สามารถรักษาบาดแผลและรอยถลอกทันทีและเป็นการปฐมพยาบาลเบื้องต้นสำหรับอาการบาดเจ็บรุนแรง
(ฉันใช้ 《Flash》 ได้หลายครั้งตามที่ต้องการ แต่เมื่อต้องใช้ 《Fireball》 และ 《Heal》 ฉันอาจจะใช้มันสักสี่หรือหน้าครั้งก่อนที่เวทมนตร์จะหมดบางทีอาจจะได้เจ็ดครั้งถ้าใช้ยาด้วย… ส่วน 《Physical Boost》 นั้น ฉันต้องเก็บไว้ใช้ในกรณีที่ต้องหนี)
เขาได้เหลือบไปเห็นขวดน้ำสีม่วงที่อยู่ในกระเป๋า
ขวดนี้มีราคาที่แพงเอาการเพราะราคาของส่วนผสม แต่ในบางกรณี นักผจญภัยอาจจำเป็นต้องใช้หากไม่มีทางเลือก
(ไม่รู้ว่าจำนวนก็อบลินตรงนั้นมันมากแค่ไหน… ตอนนี้ก็พยายามจะสร้างแผลฉกรรจ์กับควีนด้วยลูกบอลเพลิงล่ะกัน)
ถึงเขาอยากจะเก็บไปใช้กับพวกก็อบลินก็ตาม ศัตรูก็คงไม่โง่พอที่จะปล่อยให้เขายืนอยู่ตรงนั้นแล้วยิงมาฟรีๆแน่
แล้วเขาจะทำยังไง? Kyle คิดแล้วคิดอีก หลังจากนั้นสักพักเขาก็ดูเหมือนจะมาพร้อมกับแผนแล้ว
“ฟูวว… เอาล่ะ! ข-เข้ามาแล้วก็ลุยเลยยยยยยยยย!”
เขาหายใจออกเพื่อให้เขาสงบตัวก่อนแล้วก็พุ่งเข้าชาร์จไปยังถ้ำช่วงสุดท้ายด้วยการลุยทั้งน้ำตา
“Gobuu!?”
“Gyagyagyagya!!”
“Gowoooo!?”
ก็อบลินทั้งหมดต่างก็หันมามองเขาเป็นทางเดียว ด้วยดวงตาพวกนั้นที่สามารถมองเห็นได้แม้แต่ในที่มืดที่สุด พวกมันมองเห็นได้ชัดเจนว่ามีผู้บุกรุกพุ่งเข้ามา
ในสายตาของคนอื่น มันดูเหมือนเป็นการเคลื่อนไหวที่บ้าบิ่นสิ้นดี แต่ธาตุแท้นั้นก็ไม่อาจดูถูกได้
“《ระเบิด》!”
เขาปิดตาด้วยแขนแล้วตะโกนออกมา
ขณะที่เขาพูดออกมา ลูกบอลแสงที่เขาสร้างโดยใช้ส่องแสงก็ขยายจากแสงเท่าไม้ขีดไปเป็นแสงอาทิตย์จนสว่างไปทั่วทั้งถ้ำ
《Flash》 เป็นเวทพื้นฐานที่สอนในระดับเบื้องต้นมาก มันสร้างแสงเล็กๆภายในถ้ำและที่มืด แต่คุณค่าจริงๆมันไม่มีขีดจำกัดของความแรงของแสงนั้น
“Guooooo!?”
“Gyagyagya!?!”
แสงนั้นได้บังตาก็อบลินก่อนที่ตาจะเริ่มพร่ามัวออกมา แม้แต่ก็อบลินจะมีดวงตาที่แข็งแรงมันก็ยังใช้กับพวกมันได้ผลในสถานการณ์แบบนี้ พวกมันก็เลยแตกกระจัดกระจายอย่างลนลาน
“《จุด・โคม・ปล่อย》!!”
ลูกบอลเพลิงพุ่งออกจากมือหลังจากที่เขาร่ายออกมาเพียงสามคำแล้วก็ปะทะใส่ก็อบลินควีนตรงกลางอก กลิ่นไหม้ของผิวและเส้นผมตลบอบอวลอยู่ในเหมืองถ้ำ
“Guwaaaaaaagh!?”
“《จุด・โคม・ปล่อย》!!”
อีกลูกถูกยิงออกไปแล้วก็ถูกก็อบลินควีนอีกครั้งที่ยังสับสนหลังจากที่โดนลูกแรก
ควีนที่วิ่งไปมาอย่างทุรนทุรายจากความเจ็บปวดจากการถูกเผาทั้งเป็นแล้วก็ดิ้นลงไปกับพื้น เขาเอากระบองฟาดลงไปยังมงกุฏที่อยู่บนหัว
“เอาล่ะ! ต่อไป!”
ไม่ปล่อยให้เขารู้สึกถึงความยินดีที่สุด เขาได้เอากระบองฟาดใส่ก็อบลินที่อยู่ข้างเขาที่เพิ่งจะกลับมามองเห็นทันทีแล้วก็ส่งลูกบอลเพลิงไปโจมตีใส่ตัวนั้น
“《Flash》…! ดีใจจริงๆที่ฉันได้ถือโอกาสฝึกมันในถ้ำด้วย!”
เขากลืนขวดยาเวทมนตร์ที่เหลือในเข็มขัดแล้วจัดการเผาก็อบลินอีกสี่ตัวด้วยไฟบอล
มันมีผลอย่างมากในการชิมของเหลวที่แย่ๆ มันทำมาจากการผสมกับหญ้าที่ขมๆอีกหลายชนิดเข้าด้วยกัน แต่เขาก็อุตส่าห์ก้าวข้ามความรู้สึกสะอิดสะเอียนในท้องได้
เขาต้องใช้โอกาสนี้ก่อนที่พวกก็อบลินจะฟื้นตัวขึ้นมาเต็มที่ เขาต้องสังหารพวกมันทั้งหมด แม้แต่ก็อบลินที่ตัวเล็กที่สุดมันก็ยังมีความอาฆาตแค้นพยาบาทที่อาจจะบานปลายได้
การมองมอนสเตอร์ว่าเป็นเด็กนั้นช่างโง่เขลาสิ้นดี นี่คือกฎเหล็กที่นักผจญภัยควรที่จะยึดถือ
“นี่มัน… จบแล้วหรือ…?”
ในช่วงเวลาที่กลิ่นของการเผาไหม้ตัวกับเส้นผมได้ลอยฟุ้งไปทั่วทั้งถ้ำ สิ่งที่เหลือนั้นก็คือซากกับร่างกายที่ถูกเผาไหม้ของพวกก็อบลินที่ร่วงลงไป
เขายังเหลือเวทมนตร์มากพอที่จะใช้เสริมสร้างความแข็งแรงของร่างกายอีกครั้งถ้าเขาต้องการใช้ ร่างกายของเขาเปื้อนไปด้วยโคลนและเหงื่อ แต่สำหรับนักผจญภัยแรงค์ E นี่ถือเป็นความสำเร็จที่ยอดเยี่ยม
“…อา นี่มัน…”
ไม่เหลือพลังที่จะร้องไชโย เขารู้ตัวถึงบางอย่างตอนที่เขามองไปยังที่มุมของไซต์เหมือง มีของสีขาวในน้ำตาลของชิ้นส่วนที่ถูกทิ้งด้วย
มันคือกะโหลกมนุษย์ จากขนาดแล้วดูเหมือนว่าน่าจะเป็นเด็ก เขาได้เรียนรู้มาว่าก็อบลินกับมอนสเตอร์ตัวอื่นโดยปกติมันจะเล็งเป้ามายังที่ผู้หญิงกับเด็กวัยน้อยเพราะพวกนั้นเป็นเป้าหมายที่จัดการได้ง่าย
กะโหลกนี้คือสิ่งที่ยืนยันได้ว่าเป็นเหยื่อของพวกนั้น อย่างน้อยที่สุด Kyle ก็อยากจะเอามันไปทำพิธีฝัง เขาจึงได้เดินมุ่งไปข้างหน้า
“Graaaaaaaaaaaagh!!”
“เหวอ!? หวาาาาาาาาาา!!”
ขณะที่เขากำลังจะทำ ก็เกิดเสียงร้องโกรธเกรี้ยวไปทั่วทั้งถ้ำ
มันคือก็อบลินควีน ถึงแม้ร่างกายมันจะเต็มไปด้วยรอยไหม้และตาข้างหนึ่งก็ย้อยลงมา และแม้แต่หัวจะเละแบะจากถูกกระบองทุบก็ตาม มันก็ยังคงมีชีวิตอยู่
มันถึงกับเหวี่ยงใส่ Kyle ด้วยขวานของคนตัดฟืนทันที และถึงแม้ Kyle จะกั้นมันด้วยกระบองก่อนที่มันจะผลักเขาถอยไปข้างหลังก็ตาม
“Gyagyagyagyagya!!”
“คึ…!? ชิบหาย แย่แล้-! บ้าชิบ!”
กระบอกได้หลุดออกจากมือเขาด้วยแรงฟาดเต็มกำลัง และมันก็ไม่มีสัญญาณที่จะให้ตั้งหลักได้เลย
มันยังเหลือความเร็วและพลกำลังถึงขนาดนี้ทั้งๆที่บาดเจ็บทั้งตัวได้อย่างไรกัน? มันต้องเคลื่อนไหวด้วยความโกรธเป็นไฟเพื่อลูกที่ถูกฆ่า จึงได้เล็งไปที่ผู้ที่ฆ่าพวกมัน
“ฉ-ฉันต้องทำให้ได้! ฉันจะปิดฉากแกตรงนี้แหละ!”
Kyle จ้องไปยังก็อบลินควีนด้วยนัยน์ตาสีน้ำตาลที่เป็นสีเดียวกับเส้นผม
ขณะที่เขาจ้องไปยังดวงตาที่เดือดดาลของตัวแม่นั้น อะดรีนาลีนก็ไหลผ่านเส้นเลือดทำให้เขาเลือกที่จะสู้ตรงนี้
อย่างไรก็ตาม กระบองยังคงตกอยู่บนพื้น จึงไม่มีทางที่เขาจะเอามีดฉุกเฉินไปปัดป้องจากขวานที่เหวี่ยงมาได้ ถึงแม้จะใช้เวทเสริมความแกร่งก็ตาม
นักผจญภัยมือใหม่ได้หลบหลีกการฟาดของก็อบลินควีนอย่างไม่คิดชีวิต ขณะที่เขาพยายามจะทำให้สงบใจลงแล้วคิดหาทางที่จะเอาชนะมันในขณะที่ยังมีอะดรีนาลีนหลั่งไหลอยู่
เขาไม่อาจที่จะใช้ลูกบอลเพลิงได้ต่อไปแล้ว ด้วยพลังเวทที่เขาเหลืออยู่ สิ่งที่มีประโยชน์ที่สุดที่เขาทำได้ในตอนนี้ก็คือใช้เสริมความแข็งแกร่ง มีดฉุกเฉินนั้นถือว่าเป็นข้อเสียเปรียบเมื่อได้มาถึง และก็ดูไม่เหมือนมันจะแหลมพอที่จะแทงเข้าไปได้เลย
(ต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำได้สิ…! ต้องมีสักทางทีจะเอาชนะที่ฉันยังไม่ได้คิดเอาไว้สิ…!)
เขาพยายามหาคำตอบอย่างบ้าคลั่ง แล้วเขาก็ได้เดิมพันอย่างหนึ่งที่น่าจะทำให้เขามีโอกาสเดียวที่จะแทงควีนได้
Kyle เอามือล้วงประเป๋าขณะที่เขารักษาระยะห่างระหว่างตัวเขากับควีนเอาไว้ แล้วก็จับอาวุธขึ้นมา
(เรียบร้อยแล้ว…! ใจเย็นๆ…!)
ก็อบลินควีนพุ่งเข้าหาเขาด้วยการยกขวานขึ้นมา เขาพยายามที่จะหลบโดยไม่คิดชีวิตในขณะที่ต้องสู้กับความรู้สึกหวาดกลัวที่เสียววาบไปทั้งตัว
Kyle รอจนกระทั่งควีนใกล้เข้ามา ในจังหวะที่มันจะฟาดลงไปในช่วงสุดท้ายนั่นเอง
“《ร่างกาย・เสริมพูน》!!”
เขาอัดเวท 《Physical Boost》 ทั้งหมดไว้ที่ขา เขาเตะเท้าของก็อบลีนควีนออกไป แรงเตะของเขาแรงพอที่จะทำให้กระดูกขาของมันแตกจนเลือดทะลักออกไปถึงกระดูก
แต่เพียงอย่างเดียวไม่พอ ควีนนั้นจะโกรธเกรี้ยวได้ถ้าเขาหยุดตรงนั้นมันก็คงจะลืมความเจ็บปวดและก็ยังคงสู้ต่อไป
Kyle กระโดดข้ามไปยังด้านหลังของควีน แล้วก็ใช้เชือกมาเหวี่ยงคล้องรอบคอมัน
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”
“Gy…!? G……e…..!?”
Kyle ร้องคำรามออกมาแล้วก็ดึงเชือกให้แน่นด้วยแรงที่มีทั้งหมด ในสภาวะอันตรายที่จะทำให้ตัวมันเป็นอิสระได้ ควีนได้ทิ้งขวานไป
หางที่แหลมได้กรีดแผลบนใบหน้าของเขา แต่มันก็ไม่สามารถดิ้นหลุดเชือกที่รัดแน่นโดยมือที่มีเวท 《Physical Boost》 ได้ แล้วผิวของมันก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีม่วงมากขึ้นและก็มากยิ่งขึ้น
“Go… gya… e….e…”
ในที่สุด เสียงข้องก็อบลินควีนก็ค่อยๆเงียบหายไป แขนก็อ่อนแรงลง ตาก็กลอกเข้าในหัว Kyle ยังคงบีบหลอดลมของมันด้วยเชือกต่อไปจนกระทั่งเขาหนำใจ แล้วมันก็ไม่ลุกขึ้นมาอีกเลย จากนั้นเขาก็ชูกำปั้นขึ้นมา
กลับไปยังกิลด์ พนักงานต้อนรับผมบลอนด์ได้ยื่นถุงผ้าที่มีรางวันแล้วก็ให้เขาด้วยรอยยิ้มแย้มแจ่มใส
“ขอบคุณที่รอนะคะ! นี่รางวัลของคุณค่า!”
ถุงที่มีน้ำหนักของเหรียญนั้นรู้สึกเบาเมื่อเทียบกับเกียรติยศที่เขาได้รับชัยชนะมา
การปราบปรามก็อบลินควีนนั้น ต่อให้เป็นนักผจญภัยมือเก่าก็ไม่คิดว่าจะทำให้มันสำเร็จได้เลย สำหรับนักผจญภัยแรงค์ E แล้วมันคือความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่เลยล่ะ
เขาจัดการกับพวกก็อบลินเป็นจำนวนมากและก็ควีนของพวกมันอีก และถึงแม้จะเป็นชนะได้อย่างรากเลือดด้วยความโชคดีที่มีอยู่บ้าง สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการที่เขาได้กลับมาทั้งเป็นนั่นเอง
ถือว่าห่างไกลจากอุดมคติ แต่เขาที่พอใจกับผลลัพธ์นี้ ก็ยินดีที่จะรับรางวัลนั้น
“เผชิญหน้ากับก็อบลินควีนหรือ นั่นมันต้องเป็นการต่อสู้ที่ลำบากเลย ใช่มั้ย?”
“ใช่ เอาตามตรงเลย ผมนึกว่าจะต้องตายแล้วล่ะ”
ถึงแม้ว่าเขาจะทำได้สำเร็จก็ตาม เขาก็รู้ว่ามันบ้าบิ่นมากที่จะต้องออกไปลุยเองยังไง ที่เขาไปคนเดียวในครั้งนี้เพราะเขารู้สึกว่าต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยงในคำร้องนี้ แต่หลายครั้งที่เขาอยู่ในอันตรายก็น่าจะเลี่ยงได้หากเขามีเพื่อนร่วมทางสักคน
รวมไปถึง เวลาที่ใช้ไปและพลังที่เขาจะใช้ในการเตรียมการทำคำร้องเพียงคนเดียวไม่คุ้มพอที่จะเอาไปเทียบกับรางวัลได้
“ฉันคิดว่านักผจญภัยมือใหม่ควรที่จะไปเป็นปาร์ตี้เพื่อคอยป้องกันความปลอดภัยซึ่งกันและกันนะ จะให้ฉันแนะนำนักผจญภัยดีๆให้คุณมั้ย?”
“ผมซาบซึ้งในความกรุณาครับ แต่ผมยังอยู่แรงค์ E นะ แล้วจะมีใครที่ไหนที่จะมาผมเข้าร่วมสมาชิกปาร์ตี้บ้างล่ะครับ?”
“อ๊ะ อย่าห่วงเรื่องนั้น ปาร์ตี้ที่ฉันคิดไว้นั้นนำโดยนักผจญภัยแรงค์ A และก็คอยฝึกนักผจญภัยมือใหม่ด้วย”
สายน้ำของนักผจญภัยมือใหม่ไม่อาจย้อนกลับไปจากการผจญภัยครั้งแรกเหมือนสายน้ำที่นิ่งได้
ขับไล่ก็อบลินออกไปจากไร่นาก็ดี สไลม์สามารถจัดการได้แม้เพียงคนธรรมดาก็ดี ความคิดที่ทนงตัวเช่นนี้จะนำไปสู่หลุมฝังศพก่อนอันควร
ยังมีพวกที่วางแผนล่าแมลงสาบยักษ์หรือแมลงตัวอื่นๆแต่กลับต้องมาถูกฆ่าโดยพวกมอนสเตอร์ประจำถิ่นตอนที่พวกนั้นไม่อาจตอบสนองต่อการถูกดักโจมตีได้ทันด้วย
ถึงแม้พวกนั้นชอบที่จะเรียกตัวพวกเขาเองว่าเป็นนักผจญภัย หน้าใหม่ส่วนใหญ่มักจะยังขาดความชำนาญในพื้นที่อยู่
เพื่อที่จะทำให้เพิ่งอัตราการรอดของเหล่านักผจญภัยอายุน้อยพวกนี้ กิลด์จึงเริ่มจัดแผนฝึกและให้นักผจญภัยมือเก่ามาเป็นผู้ฝึกสอน ปาร์ตี้ที่แนะนำโดยพนักงานต้อนรับนั้นก็นำโดยครูฝึกคนหนึ่งและก็นักผจญภัยหน้าใหม่คนอื่นๆด้วย
“เป็นยังไงหรือ? แน่นอน รางวัลก็จะต้องลดลงตามสัดส่วนเพราะต้องแบ่งตามจำนวนในปาร์ตี้นะ แต่ความอันตรายก็จะลดน้อยลงไปด้วย”
“อืมมม ผมว่ามันก็จริงอยู่นะ”
ถือเป็นความคิดที่เข้าท่าดี แต่ Kyle ก็ถึงกับเกร็งจนกลายเป็นสิ่งที่เรียกกันว่า “นักผจญภัยเฉื่อย”
อีกครั้งที่ตามหลังความทนงและความจริงจัง Kyle ถึงกับเม้มปากแล้วอ้ำๆอึ่งๆในขณะที่พนักงานต้อนรับถึงกับหัวเราะโดยเอากระดาษมาปิดหน้าเธอ
“เอาล่ะ รับประกันได้ว่ากิลด์ได้พามือเก่าเข้ามาในปาร์ตี้แล้ว ไม่มีใครที่ Kyle รู้จักดีเลยหรือ?”
“เอ๋?”
ทันทีที่ Kyle ได้ยินชื่อที่พนักงานต้อนรับพูดด้วยสีหน้ายิ้มร้าย เขาก็ทำให้ตัวเองเข้าร่วมทันที
เพียงแค่ฟาดจากกระบองทีเดียวก็สามารถทำให้กรามของก็อบลินหลุดเป็นชิ้นๆได้
“ย้ากกกกกกกกกกกกกกก!!”
“Goggigyaa!?”
“Gack!?”
ก็อบลินถึงกับชักดิ้นงอไปมาด้วยความเจ็บปวด ยังไม่จบแค่นั้น Kyle ได้เอาเท้าไปเหยียบบนคอและก็สมองมันด้วย
ลูกตาของมอนสเตอร์ที่เกือบจะหลุดออกจากเบ้าตาขณะที่มันตาย พวกก็อบลินตัวอื่นต่างก็พุ่งเข้ามาหาเขาด้วยมีดสั้น แต่ก็ถูกน็อคไปด้วยโล่กลม
ต่อให้ก็อบลินจะมีร่างกายเป็นเด็ก แต่ถ้า 30 กิโลวิ่งเข้ามาด้วยกำลังเต็มที่มันจะเกิดแรงปะทะอย่างหนักได้ แต่ต่อให้แรงปะทะจะทำให้เขาค่อยๆเซไป Kyle ก็ยังเป็นนักผจญภัยที่ยอดเยี่ยมอยู่เพราะน้ำหนักตัวเขากับชุดเกราะ
Kyle กระทืบใส่หลังก็อบลินที่เขาได้น็อคลงพื้นด้วยโล่แล้วฟาดมันด้วยกระบองจนกระทั่งมันตาย แม้ว่ากระบองมันอาจจะหลุดจากมือเขาไปไม่กี่ครั้งเพราะความแรงที่เขาฟาดไปก็ตาม เขาก็ยังจับมันด้วยความกระตือรือร้น
“G-gobu…!”
“อ๊ะ? เดี๋ยวสิ!”
ก็อบลินตัวสุดท้ายที่แข็งทื่อกับภาพความตายต่อหน้ามันและพยายามที่จะหลบหนีออกจากถ้ำ
อย่างไรก็ตาม Kyle ก็ไล่ตามมันไปอย่างเร็วแล้วก็เหวี่ยงร่างเล็กไปติดกับกำแพง เขาฟาดมันเข้ากับก้อนหินอย่างแรงจนกระดูกหักอย่างแรง สมองและเลือดถึงกับกระจายบนกำแพง
นั่นคือก็อบลินตัวสุดท้ายที่อยู่ในส่วนของถ้ำนี้
“เยี่ยม…! เยี่ยมๆ…!”
เมื่อตระหนักได้ว่าเขาได้ดื่มด่ำไปกับความสำราญในศึก Kyle ก็ได้หายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบตัวเอง
ผ่านมาสองชั่วโมงตั้งแต่เขาเริ่มทำการกำจัดมัน และถึงจะเฉียดไปเพียงไม่กี่ครั้ง Kyle นักผจญภัยแรงค์ E ก็ทำสำเร็จจนได้ ในที่สุดความเมื่อยล้าก็ทำให้เขาได้ลงไปนอนกับพื้น
“แฮ่ก…. แฮ่ก….! วิ่งไปมารอบๆแบบนี้มันเหนื่อยชะมัด…!”
เขานอนแผ่หลาอยู่บนพื้น เหยียดแขนข้างที่เมื่อยสั่นจากการเหวี่ยงกระบองไปหลายครั้ง
ขณะที่เขากำลังพักอยู่นั้น เขาก็ดื่มน้ำในเสบียงอย่างรวดเร็ว และก็กินมันอย่างเร่งรีบ
ข้างนอกดูแข็งแต่ร่วนก็ภายในเสบียงไม่ได้มีรสชาติเฉพาะเลย แต่ก็เป็นที่นิยมเนื่องจากมันมีราคาถูกและสามารถเติมได้
ต้องขอบคุณที่ล้างเสบียงสุดท้ายด้วยน้ำที่เหลือน้อยนิดด้วย Kyle พึมพำใต้ลมหายใจขณะที่เขามองไปที่กระบอง
“กระบองพวกนี้มันแข็งแกร่งกว่าหรือ?”
ถึงแม้ว่าเขาจะใช้มันในการดักซุ่มและโจมตีก็อบลินจำนวนมากให้ตาย มันก็ไม่ได้แสดงสัญญาณใดๆถึงความอ่อนเพลียและน้ำตาเลย ที่ทำให้เขาโล่งอกมากในฐานะนักผจญภัยมือใหม่
ถึงแม้จะไม่สามารถแทงคอได้เหมือนอย่างดาบหรือมีดสั้นทำ การฟาดด้วยกระบองไปยังส่วนไหนของร่างกายก็ยังสามารถสร้างความเสียหายต่อร่างกายได้มากในเวลาเดียวกัน
“เมื่อเสร็จตรงนี้ บางทีฉันควรจะมองหาซื้อกระบองมาด้วย? อา… แต่ฉันไม่อยากยอมแพ้กับดาบจริงๆเลย”
เขาได้มองหาของที่ดูน่าเลื่อมใสในสนามรบหรือว่าหาของที่มันใช้ได้จริงๆล่ะ? ขณะที่ Kyle ยังต้องคอยระวังจากพวกก็อบลินที่จะโผล่มาใหม่ เขาต้องใส่ใจกับตัวเลือกที่ยุ่งยากนั้น
ถึงแม้ว่ามันก็ชัดเจนอยู่แล้วที่จะต้องเลือกมาอันหนึ่งเพื่อเพิ่มความได้เปรียบในการอยู่รอด เมื่อได้มองไปยังความห้าวหาญของอสูรดาบสีขาวแล้ว ก็จะเข้าใจว่าทำไมความคิดถึงได้ขัดแย้งกับหัวใจ
“…ถึงอย่างนั้นแล้ว”
Kyle ปล่อยวางปัญหาของวัยรุ่นเพื่อให้ปล่อยผ่านไปแล้วก็มองหาศพของก็อบลินตัวสุดท้ายที่จัดการไป
ก็อบลินที่เขาได้ฟาดเข้าใส่กับก้อนหินนั้นตัวเล็ก แม้แต่ก็อบลินทั่วไปก็ตาม
“ฉันน่าจะลุยในถ้ำต่อไปอีกสักหน่อย มีก็อบลินที่ตัวเล็กกว่านี้ด้วย ทำไมกันน้า?”
ในเรื่องที่เขาได้ยินมาจากนักผจญภัยรุ่นใหญ่ เขาไม่เคยได้ยินว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะได้ยินเรื่องก็อบลินมาจากรังเดียวกันที่แตกต่างกันก็ตาม พวกเขาก็ยังคงอธิบายว่ามันมีขนาดเดียวกัน
บางทีนักผจญภัยบางคนก็ไม่ได้คุยเพื่อหาคำตอบด้วย แต่ตอนนี้ นี่คือข้อมูลทั้งหมดที่ได้มาในตอนนี้
(แต่ พอมันตัวเล็ก สิ่งเดียวที่คิดได้ก็คือเด็ก… ใช่มั้ย? ฉันเองก็ไม่เคยได้ยินว่ามีเด็กอยู่ในรังก็อบลินด้วย…)
ความคิดที่ไม่เป็นที่พอใจทำให้เขาปวดใจขึ้นมา
มันไม่มีข้อมูลระบบนิเวศของมอนสเตอร์อีกหลายชนิดที่กระจายอยู่ในโลกนี้ แต่ก็อบลินนั้นได้ถูกวิจัยมาอย่างดีเลยล่ะ
วิธีเดียวที่ก็อบลินสามารถสืบพันธุ์ได้ก็คือจะต้องออกมาจากตัวที่เรียกว่าควีน
ถึงแม้ก็อบลินทั้งหมดจะเกิดมาจากควีน ก็ยังแบ่งเป็นสองประเภท คือก็อบลินที่จะออกจากรังไปยังที่อื่นกับก็อบลินที่อยู่ในที่ๆพวกมันเกิดเพื่อปกป้องควีนและตัวอ่อนของมัน
ปัญหาก็คือมันมีลูกในรังก็อบลินจะอพยพออกไปสร้างรังใหม่เมื่อมันโตเต็มวัย
“หรือว่าจะ ตรงนั้นจะมีก็อบลินควีนอยู่ด้วย?”
ก็อบลินควีน เป็นชื่อทางการที่ตั้งให้กับควีนที่หายตัวได้ยากสุดๆ
ถึงแม้ว่าก็อบลินโดยทั่วไปจะมีความสูงเท่ากับเด็ก แต่ก็อบลินควีนนั้นกลายเป็นอีกเรื่องหนึ่งอย่างสิ้นเชิง เหมือนกับแมงมุมเพศเมียจะมีขนาดใหญ่กว่าสองเท่าของเพศผู้ มันจึงมีความสูงมากกว่า 2 เมตร
รังนี้ในก่อนหน้านั้นมีจำนวนก็อบลินที่ยังค่อนข้างเล็กอยู่ แต่สิ่งที่จะทำให้อันตรายที่สุดของก็อบลินนั่นคือถ้าหากปล่อยทิ้งเอาไว้เป็นสัปดาห์มันจะเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็ว
“มันน่าจะอยู่ในส่วนลึกของเหมือง… ใช่มั้ยเนี่ย?”
ตามคำร้อง รังนี้ที่จริงก็คือเหมืองถ่านหินเก่า
ในการที่จะผ่านเขตเหมืองร้างนั้น เขาข้ามมายังตรงทางเข้าที่มีเศษผ้าม่านบังอยู่ ด้านหลังนั้นเขาได้ยินเสียงร้องไห้ของก็อบลินอีกจำนวนนับไม่ถ้วน
ถึงแม้ว่าเสียงร้องไห้นั้นจะเหมือนเสียงร้องของทารกก็ตาม ถ้าฟังให้ดีๆอาจจะได้ยินเสียงที่แผ่ว
(เหวอ~ ไม่ต้องสงสัยเลย มันอยู่นี่จริงๆด้วย… ทำไมฉันถึงได้เจอกับสิ่งที่พวกมันไม่ควรจะมีด้วยเนี่ย…?!)
ด้วยสภาพถ้ำที่เป็นเช่นนี้ มันก็แน่นอนว่าก็อบลินควีนจะต้องรอเขาอยู่หลังม่านแน่ ยิ่งกว่านั้น เนื่องจากอยู่ในช่วงฤดูผสมพันธุ์ด้วย มันก็จะดุร้ายเป็นพิเศษ
(จะทำยังไงดี…! ควรจะกลับไปรายงานกิลด์มั้ย…? ไม่ได้ ฉันเป็นคนที่ฆ่าก็อบลินทุกตัวที่ขวางทางในนี้เองนี่หว่า!)
มอนสเตอร์ฉลาดนั้นไม่ลืมความแค้นเคือง นั่นเป็นที่รู้กันดีในเรื่องของนักผจญภัยที่สุดท้ายก็กลายเป็นฝ่ายถูกล่าแล้วก็ถูกมอนสเตอร์ฆ่าหลังจากที่เขาไปฟันไปตัวลูก ในช่วงเวลาระหว่างที่ Kyle กลับไปรายงานกิลด์แล้วก็เรียกกำลังเสริมมา ควีนนั่นอาจจะเห็นลูกที่เขาได้ฆ่าไปแล้วถึงกับอาฆาตล้างแค้นขึ้นมาได้ นั่นจะทำให้เกิดปัญหาทันทีกับหมู่บ้านใกล้เคียงได้
ถึงแม้มันจะอันตรายที่จะสู้กับก็อบลินควีนเพียงคำพังมันก็น่าจะพอที่จะทำให้เขาเรียกกำลังเสริมมาได้ ความคิดที่จะหนีออกจากรังก็อบลินเป็นครั้งที่สองนั้นมากเกินไปสำหรับ Kyle
ด้วยความสูงสองเมตรและมีกำลังแบบนี้ ก็อบลินควีนก็ไม่มีทางที่จะแพ้และสังหารโหดได้เต็มที่ในศึกเดือดนี้
โดยเฉพาะกับพวกนักผจญภัยหน้าใหม่ที่ขาดประสบการณ์ การพิจารณาว่ามีก็อบลินมากแค่ไหนในส่วนต่อไปของถ้ำแล้วพุ่งเข้าไปโดยไม่มีแผนนั้นเป็นการฆ่าตัวตาย
“ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังต้องทำ…!”
บอกตามตรง ถือเป็นความอวดดีที่ถือตัวในความแกร่งมากเกินไป แต่ความจำเป็นต่อการกระทำที่มีความเสี่ยงต่อศัตรูนี้ก็ถือว่าเป็นความถูกต้องแล้ว
(ใจเย็น นึกถึงความปกติและจำปัจจัยพื้นฐานให้ได้สิ…!)
Kyle ยืนยันแผน
ขอบคุณการแจ้งเตือนล่วงหน้าเลย เครื่องมือทั้งหมดและชุดเกราะยกเว้นดาบยังอยู่ในสภาพดีอยู่
มันได้ทำหน้าที่ในดันเจียนเพียงแค่ใช้อาวุธเท่านั้น ส่วนพลังเวทยังอยู่ในสภาพเต็มเปี่ยม เขาจึงได้ฟื้นฟูพลังกายภาพได้หลังจากพักผ่อน
เชือกและมีดฉุกเฉินยังอยู่นี่และอาจจะใช้ทำประโยชน์ได้ ขวดน้ำ… ดีล่ะ นั่นน่าจะพอที่จะใช้ได้
(และพอๆกับเวทมนตร์ที่มีอยู่…)
ตอนนี้ Kyle ได้เรียนรู้เวทมนตร์ไปเพียงแค่สี่ประเภท
《Flash》สามารถสร้างแสงและควบคุมความแรงมันได้
คำร่ายเริ่มต้นอย่างหยาบๆนั้นเรียกว่าลูกบอลเพลิงที่จะยิงบอลเพลิงใส่พวกศัตรูให้ลุกไหม้ได้
เวทเสริมความแข็งแกร่งทางกายภาพนั้นจะเรียกว่าเสริมสร้างกายภาพ
และ 《Heal》 ที่สามารถรักษาบาดแผลและรอยถลอกทันทีและเป็นการปฐมพยาบาลเบื้องต้นสำหรับอาการบาดเจ็บรุนแรง
(ฉันใช้ 《Flash》 ได้หลายครั้งตามที่ต้องการ แต่เมื่อต้องใช้ 《Fireball》 และ 《Heal》 ฉันอาจจะใช้มันสักสี่หรือหน้าครั้งก่อนที่เวทมนตร์จะหมดบางทีอาจจะได้เจ็ดครั้งถ้าใช้ยาด้วย… ส่วน 《Physical Boost》 นั้น ฉันต้องเก็บไว้ใช้ในกรณีที่ต้องหนี)
เขาได้เหลือบไปเห็นขวดน้ำสีม่วงที่อยู่ในกระเป๋า
ขวดนี้มีราคาที่แพงเอาการเพราะราคาของส่วนผสม แต่ในบางกรณี นักผจญภัยอาจจำเป็นต้องใช้หากไม่มีทางเลือก
(ไม่รู้ว่าจำนวนก็อบลินตรงนั้นมันมากแค่ไหน… ตอนนี้ก็พยายามจะสร้างแผลฉกรรจ์กับควีนด้วยลูกบอลเพลิงล่ะกัน)
ถึงเขาอยากจะเก็บไปใช้กับพวกก็อบลินก็ตาม ศัตรูก็คงไม่โง่พอที่จะปล่อยให้เขายืนอยู่ตรงนั้นแล้วยิงมาฟรีๆแน่
แล้วเขาจะทำยังไง? Kyle คิดแล้วคิดอีก หลังจากนั้นสักพักเขาก็ดูเหมือนจะมาพร้อมกับแผนแล้ว
“ฟูวว… เอาล่ะ! ข-เข้ามาแล้วก็ลุยเลยยยยยยยยย!”
เขาหายใจออกเพื่อให้เขาสงบตัวก่อนแล้วก็พุ่งเข้าชาร์จไปยังถ้ำช่วงสุดท้ายด้วยการลุยทั้งน้ำตา
“Gobuu!?”
“Gyagyagyagya!!”
“Gowoooo!?”
ก็อบลินทั้งหมดต่างก็หันมามองเขาเป็นทางเดียว ด้วยดวงตาพวกนั้นที่สามารถมองเห็นได้แม้แต่ในที่มืดที่สุด พวกมันมองเห็นได้ชัดเจนว่ามีผู้บุกรุกพุ่งเข้ามา
ในสายตาของคนอื่น มันดูเหมือนเป็นการเคลื่อนไหวที่บ้าบิ่นสิ้นดี แต่ธาตุแท้นั้นก็ไม่อาจดูถูกได้
“《ระเบิด》!”
เขาปิดตาด้วยแขนแล้วตะโกนออกมา
ขณะที่เขาพูดออกมา ลูกบอลแสงที่เขาสร้างโดยใช้ส่องแสงก็ขยายจากแสงเท่าไม้ขีดไปเป็นแสงอาทิตย์จนสว่างไปทั่วทั้งถ้ำ
《Flash》 เป็นเวทพื้นฐานที่สอนในระดับเบื้องต้นมาก มันสร้างแสงเล็กๆภายในถ้ำและที่มืด แต่คุณค่าจริงๆมันไม่มีขีดจำกัดของความแรงของแสงนั้น
“Guooooo!?”
“Gyagyagya!?!”
แสงนั้นได้บังตาก็อบลินก่อนที่ตาจะเริ่มพร่ามัวออกมา แม้แต่ก็อบลินจะมีดวงตาที่แข็งแรงมันก็ยังใช้กับพวกมันได้ผลในสถานการณ์แบบนี้ พวกมันก็เลยแตกกระจัดกระจายอย่างลนลาน
“《จุด・โคม・ปล่อย》!!”
ลูกบอลเพลิงพุ่งออกจากมือหลังจากที่เขาร่ายออกมาเพียงสามคำแล้วก็ปะทะใส่ก็อบลินควีนตรงกลางอก กลิ่นไหม้ของผิวและเส้นผมตลบอบอวลอยู่ในเหมืองถ้ำ
“Guwaaaaaaagh!?”
“《จุด・โคม・ปล่อย》!!”
อีกลูกถูกยิงออกไปแล้วก็ถูกก็อบลินควีนอีกครั้งที่ยังสับสนหลังจากที่โดนลูกแรก
ควีนที่วิ่งไปมาอย่างทุรนทุรายจากความเจ็บปวดจากการถูกเผาทั้งเป็นแล้วก็ดิ้นลงไปกับพื้น เขาเอากระบองฟาดลงไปยังมงกุฏที่อยู่บนหัว
“เอาล่ะ! ต่อไป!”
ไม่ปล่อยให้เขารู้สึกถึงความยินดีที่สุด เขาได้เอากระบองฟาดใส่ก็อบลินที่อยู่ข้างเขาที่เพิ่งจะกลับมามองเห็นทันทีแล้วก็ส่งลูกบอลเพลิงไปโจมตีใส่ตัวนั้น
“《Flash》…! ดีใจจริงๆที่ฉันได้ถือโอกาสฝึกมันในถ้ำด้วย!”
เขากลืนขวดยาเวทมนตร์ที่เหลือในเข็มขัดแล้วจัดการเผาก็อบลินอีกสี่ตัวด้วยไฟบอล
มันมีผลอย่างมากในการชิมของเหลวที่แย่ๆ มันทำมาจากการผสมกับหญ้าที่ขมๆอีกหลายชนิดเข้าด้วยกัน แต่เขาก็อุตส่าห์ก้าวข้ามความรู้สึกสะอิดสะเอียนในท้องได้
เขาต้องใช้โอกาสนี้ก่อนที่พวกก็อบลินจะฟื้นตัวขึ้นมาเต็มที่ เขาต้องสังหารพวกมันทั้งหมด แม้แต่ก็อบลินที่ตัวเล็กที่สุดมันก็ยังมีความอาฆาตแค้นพยาบาทที่อาจจะบานปลายได้
การมองมอนสเตอร์ว่าเป็นเด็กนั้นช่างโง่เขลาสิ้นดี นี่คือกฎเหล็กที่นักผจญภัยควรที่จะยึดถือ
“นี่มัน… จบแล้วหรือ…?”
ในช่วงเวลาที่กลิ่นของการเผาไหม้ตัวกับเส้นผมได้ลอยฟุ้งไปทั่วทั้งถ้ำ สิ่งที่เหลือนั้นก็คือซากกับร่างกายที่ถูกเผาไหม้ของพวกก็อบลินที่ร่วงลงไป
เขายังเหลือเวทมนตร์มากพอที่จะใช้เสริมสร้างความแข็งแรงของร่างกายอีกครั้งถ้าเขาต้องการใช้ ร่างกายของเขาเปื้อนไปด้วยโคลนและเหงื่อ แต่สำหรับนักผจญภัยแรงค์ E นี่ถือเป็นความสำเร็จที่ยอดเยี่ยม
“…อา นี่มัน…”
ไม่เหลือพลังที่จะร้องไชโย เขารู้ตัวถึงบางอย่างตอนที่เขามองไปยังที่มุมของไซต์เหมือง มีของสีขาวในน้ำตาลของชิ้นส่วนที่ถูกทิ้งด้วย
มันคือกะโหลกมนุษย์ จากขนาดแล้วดูเหมือนว่าน่าจะเป็นเด็ก เขาได้เรียนรู้มาว่าก็อบลินกับมอนสเตอร์ตัวอื่นโดยปกติมันจะเล็งเป้ามายังที่ผู้หญิงกับเด็กวัยน้อยเพราะพวกนั้นเป็นเป้าหมายที่จัดการได้ง่าย
กะโหลกนี้คือสิ่งที่ยืนยันได้ว่าเป็นเหยื่อของพวกนั้น อย่างน้อยที่สุด Kyle ก็อยากจะเอามันไปทำพิธีฝัง เขาจึงได้เดินมุ่งไปข้างหน้า
“Graaaaaaaaaaaagh!!”
“เหวอ!? หวาาาาาาาาาา!!”
ขณะที่เขากำลังจะทำ ก็เกิดเสียงร้องโกรธเกรี้ยวไปทั่วทั้งถ้ำ
มันคือก็อบลินควีน ถึงแม้ร่างกายมันจะเต็มไปด้วยรอยไหม้และตาข้างหนึ่งก็ย้อยลงมา และแม้แต่หัวจะเละแบะจากถูกกระบองทุบก็ตาม มันก็ยังคงมีชีวิตอยู่
มันถึงกับเหวี่ยงใส่ Kyle ด้วยขวานของคนตัดฟืนทันที และถึงแม้ Kyle จะกั้นมันด้วยกระบองก่อนที่มันจะผลักเขาถอยไปข้างหลังก็ตาม
“Gyagyagyagyagya!!”
“คึ…!? ชิบหาย แย่แล้-! บ้าชิบ!”
กระบอกได้หลุดออกจากมือเขาด้วยแรงฟาดเต็มกำลัง และมันก็ไม่มีสัญญาณที่จะให้ตั้งหลักได้เลย
มันยังเหลือความเร็วและพลกำลังถึงขนาดนี้ทั้งๆที่บาดเจ็บทั้งตัวได้อย่างไรกัน? มันต้องเคลื่อนไหวด้วยความโกรธเป็นไฟเพื่อลูกที่ถูกฆ่า จึงได้เล็งไปที่ผู้ที่ฆ่าพวกมัน
“ฉ-ฉันต้องทำให้ได้! ฉันจะปิดฉากแกตรงนี้แหละ!”
Kyle จ้องไปยังก็อบลินควีนด้วยนัยน์ตาสีน้ำตาลที่เป็นสีเดียวกับเส้นผม
ขณะที่เขาจ้องไปยังดวงตาที่เดือดดาลของตัวแม่นั้น อะดรีนาลีนก็ไหลผ่านเส้นเลือดทำให้เขาเลือกที่จะสู้ตรงนี้
อย่างไรก็ตาม กระบองยังคงตกอยู่บนพื้น จึงไม่มีทางที่เขาจะเอามีดฉุกเฉินไปปัดป้องจากขวานที่เหวี่ยงมาได้ ถึงแม้จะใช้เวทเสริมความแกร่งก็ตาม
นักผจญภัยมือใหม่ได้หลบหลีกการฟาดของก็อบลินควีนอย่างไม่คิดชีวิต ขณะที่เขาพยายามจะทำให้สงบใจลงแล้วคิดหาทางที่จะเอาชนะมันในขณะที่ยังมีอะดรีนาลีนหลั่งไหลอยู่
เขาไม่อาจที่จะใช้ลูกบอลเพลิงได้ต่อไปแล้ว ด้วยพลังเวทที่เขาเหลืออยู่ สิ่งที่มีประโยชน์ที่สุดที่เขาทำได้ในตอนนี้ก็คือใช้เสริมความแข็งแกร่ง มีดฉุกเฉินนั้นถือว่าเป็นข้อเสียเปรียบเมื่อได้มาถึง และก็ดูไม่เหมือนมันจะแหลมพอที่จะแทงเข้าไปได้เลย
(ต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำได้สิ…! ต้องมีสักทางทีจะเอาชนะที่ฉันยังไม่ได้คิดเอาไว้สิ…!)
เขาพยายามหาคำตอบอย่างบ้าคลั่ง แล้วเขาก็ได้เดิมพันอย่างหนึ่งที่น่าจะทำให้เขามีโอกาสเดียวที่จะแทงควีนได้
Kyle เอามือล้วงประเป๋าขณะที่เขารักษาระยะห่างระหว่างตัวเขากับควีนเอาไว้ แล้วก็จับอาวุธขึ้นมา
(เรียบร้อยแล้ว…! ใจเย็นๆ…!)
ก็อบลินควีนพุ่งเข้าหาเขาด้วยการยกขวานขึ้นมา เขาพยายามที่จะหลบโดยไม่คิดชีวิตในขณะที่ต้องสู้กับความรู้สึกหวาดกลัวที่เสียววาบไปทั้งตัว
Kyle รอจนกระทั่งควีนใกล้เข้ามา ในจังหวะที่มันจะฟาดลงไปในช่วงสุดท้ายนั่นเอง
“《ร่างกาย・เสริมพูน》!!”
เขาอัดเวท 《Physical Boost》 ทั้งหมดไว้ที่ขา เขาเตะเท้าของก็อบลีนควีนออกไป แรงเตะของเขาแรงพอที่จะทำให้กระดูกขาของมันแตกจนเลือดทะลักออกไปถึงกระดูก
แต่เพียงอย่างเดียวไม่พอ ควีนนั้นจะโกรธเกรี้ยวได้ถ้าเขาหยุดตรงนั้นมันก็คงจะลืมความเจ็บปวดและก็ยังคงสู้ต่อไป
Kyle กระโดดข้ามไปยังด้านหลังของควีน แล้วก็ใช้เชือกมาเหวี่ยงคล้องรอบคอมัน
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”
“Gy…!? G……e…..!?”
Kyle ร้องคำรามออกมาแล้วก็ดึงเชือกให้แน่นด้วยแรงที่มีทั้งหมด ในสภาวะอันตรายที่จะทำให้ตัวมันเป็นอิสระได้ ควีนได้ทิ้งขวานไป
หางที่แหลมได้กรีดแผลบนใบหน้าของเขา แต่มันก็ไม่สามารถดิ้นหลุดเชือกที่รัดแน่นโดยมือที่มีเวท 《Physical Boost》 ได้ แล้วผิวของมันก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีม่วงมากขึ้นและก็มากยิ่งขึ้น
“Go… gya… e….e…”
ในที่สุด เสียงข้องก็อบลินควีนก็ค่อยๆเงียบหายไป แขนก็อ่อนแรงลง ตาก็กลอกเข้าในหัว Kyle ยังคงบีบหลอดลมของมันด้วยเชือกต่อไปจนกระทั่งเขาหนำใจ แล้วมันก็ไม่ลุกขึ้นมาอีกเลย จากนั้นเขาก็ชูกำปั้นขึ้นมา
กลับไปยังกิลด์ พนักงานต้อนรับผมบลอนด์ได้ยื่นถุงผ้าที่มีรางวันแล้วก็ให้เขาด้วยรอยยิ้มแย้มแจ่มใส
“ขอบคุณที่รอนะคะ! นี่รางวัลของคุณค่า!”
ถุงที่มีน้ำหนักของเหรียญนั้นรู้สึกเบาเมื่อเทียบกับเกียรติยศที่เขาได้รับชัยชนะมา
การปราบปรามก็อบลินควีนนั้น ต่อให้เป็นนักผจญภัยมือเก่าก็ไม่คิดว่าจะทำให้มันสำเร็จได้เลย สำหรับนักผจญภัยแรงค์ E แล้วมันคือความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่เลยล่ะ
เขาจัดการกับพวกก็อบลินเป็นจำนวนมากและก็ควีนของพวกมันอีก และถึงแม้จะเป็นชนะได้อย่างรากเลือดด้วยความโชคดีที่มีอยู่บ้าง สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการที่เขาได้กลับมาทั้งเป็นนั่นเอง
ถือว่าห่างไกลจากอุดมคติ แต่เขาที่พอใจกับผลลัพธ์นี้ ก็ยินดีที่จะรับรางวัลนั้น
“เผชิญหน้ากับก็อบลินควีนหรือ นั่นมันต้องเป็นการต่อสู้ที่ลำบากเลย ใช่มั้ย?”
“ใช่ เอาตามตรงเลย ผมนึกว่าจะต้องตายแล้วล่ะ”
ถึงแม้ว่าเขาจะทำได้สำเร็จก็ตาม เขาก็รู้ว่ามันบ้าบิ่นมากที่จะต้องออกไปลุยเองยังไง ที่เขาไปคนเดียวในครั้งนี้เพราะเขารู้สึกว่าต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยงในคำร้องนี้ แต่หลายครั้งที่เขาอยู่ในอันตรายก็น่าจะเลี่ยงได้หากเขามีเพื่อนร่วมทางสักคน
รวมไปถึง เวลาที่ใช้ไปและพลังที่เขาจะใช้ในการเตรียมการทำคำร้องเพียงคนเดียวไม่คุ้มพอที่จะเอาไปเทียบกับรางวัลได้
“ฉันคิดว่านักผจญภัยมือใหม่ควรที่จะไปเป็นปาร์ตี้เพื่อคอยป้องกันความปลอดภัยซึ่งกันและกันนะ จะให้ฉันแนะนำนักผจญภัยดีๆให้คุณมั้ย?”
“ผมซาบซึ้งในความกรุณาครับ แต่ผมยังอยู่แรงค์ E นะ แล้วจะมีใครที่ไหนที่จะมาผมเข้าร่วมสมาชิกปาร์ตี้บ้างล่ะครับ?”
“อ๊ะ อย่าห่วงเรื่องนั้น ปาร์ตี้ที่ฉันคิดไว้นั้นนำโดยนักผจญภัยแรงค์ A และก็คอยฝึกนักผจญภัยมือใหม่ด้วย”
สายน้ำของนักผจญภัยมือใหม่ไม่อาจย้อนกลับไปจากการผจญภัยครั้งแรกเหมือนสายน้ำที่นิ่งได้
ขับไล่ก็อบลินออกไปจากไร่นาก็ดี สไลม์สามารถจัดการได้แม้เพียงคนธรรมดาก็ดี ความคิดที่ทนงตัวเช่นนี้จะนำไปสู่หลุมฝังศพก่อนอันควร
ยังมีพวกที่วางแผนล่าแมลงสาบยักษ์หรือแมลงตัวอื่นๆแต่กลับต้องมาถูกฆ่าโดยพวกมอนสเตอร์ประจำถิ่นตอนที่พวกนั้นไม่อาจตอบสนองต่อการถูกดักโจมตีได้ทันด้วย
ถึงแม้พวกนั้นชอบที่จะเรียกตัวพวกเขาเองว่าเป็นนักผจญภัย หน้าใหม่ส่วนใหญ่มักจะยังขาดความชำนาญในพื้นที่อยู่
เพื่อที่จะทำให้เพิ่งอัตราการรอดของเหล่านักผจญภัยอายุน้อยพวกนี้ กิลด์จึงเริ่มจัดแผนฝึกและให้นักผจญภัยมือเก่ามาเป็นผู้ฝึกสอน ปาร์ตี้ที่แนะนำโดยพนักงานต้อนรับนั้นก็นำโดยครูฝึกคนหนึ่งและก็นักผจญภัยหน้าใหม่คนอื่นๆด้วย
“เป็นยังไงหรือ? แน่นอน รางวัลก็จะต้องลดลงตามสัดส่วนเพราะต้องแบ่งตามจำนวนในปาร์ตี้นะ แต่ความอันตรายก็จะลดน้อยลงไปด้วย”
“อืมมม ผมว่ามันก็จริงอยู่นะ”
ถือเป็นความคิดที่เข้าท่าดี แต่ Kyle ก็ถึงกับเกร็งจนกลายเป็นสิ่งที่เรียกกันว่า “นักผจญภัยเฉื่อย”
อีกครั้งที่ตามหลังความทนงและความจริงจัง Kyle ถึงกับเม้มปากแล้วอ้ำๆอึ่งๆในขณะที่พนักงานต้อนรับถึงกับหัวเราะโดยเอากระดาษมาปิดหน้าเธอ
“เอาล่ะ รับประกันได้ว่ากิลด์ได้พามือเก่าเข้ามาในปาร์ตี้แล้ว ไม่มีใครที่ Kyle รู้จักดีเลยหรือ?”
“เอ๋?”
ทันทีที่ Kyle ได้ยินชื่อที่พนักงานต้อนรับพูดด้วยสีหน้ายิ้มร้าย เขาก็ทำให้ตัวเองเข้าร่วมทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น