Senran Kagura Estival Versus

ลำดับตอนที่ #1 : The Start of Summer

ระหว่างที่ Ryōbi กับ Ryōna กำลังนำช่อดอกไม้ไปวางไว้ที่หน้าหลุมศพของพี่สาวตนนั้นเอง

Ryōbi ก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่สัมผัสได้

"เสียงนั่นอะไรนะ" Ryōbi พูด

แป๊บเดียว Ryōbi ก็หันไปมองก็พบว่า Ryōna ก็กำลังมุดพุ่มไม้ไปเห็นอะไรบางเข้า

"Ryōbi-chan ตรงนี้ๆ ดูนั่นสิ" Ryōna พูด

ดูเหมือนว่า Ryōna จะทำท่ายั่วยวนมากไปหน่อยหรือเปล่า ถึงได้ส่ายก้นไปมาอย่างนั้นนะ

"ไอ้ 'ตรงนี้ๆ' ของเธอมันอะไรกัน! จะให้ฉันมองไปทางไหนกันย่ะ?!"

Ryōbi ตีก้น Ryōna ไปหนึ่งที

เพี๊ยะ!

"อ๊าาาาาาาาาาา"

ดูเหมือนว่า Ryōna จะชอบให้โดนตีก้นอยู่เหมือนกันนะเนี่ย

"ให้ตายสิ แล้ว...เธอเห็นอะไรล่ะ?" Ryōbi ถามขณะที่กำลังตบก้น Ryōna

ทั้งสองแอบมองจากพุ่มไม้ไปยังที่จุดๆหนึ่ง

ตรงนั้นมีกองไฟวางอยู่ พร้อมกับเหล่ามิโกะอีก 3 คนกับยายแก่ 1 คนกำลังทำพิธีกรรมอะไรบางอย่าง

"สงสัยว่าพวกนั้นกำลังทำอะไรถึงได้กางม่านชิโนบิเนี่ย..." Ryōbi พูดด้วยความสงสัย

"ไฟนั่นท่าทางจะร้อนแฮะ ถ้าฉันโดดเข้าไปนี่.... คงจะรู้สึกดีโคตรรรรรรรรรเลย..." Ryōna พูด

"เงียบน่ะ ยัยบ้า!"

Ryōbi ตบหัว Ryōna ไปทีหนึ่ง

ระหว่างนั้น เมื่อพวกนั้นทำพิธีกรรมเสร็จแล้ว ก็เริ่มมีอะไรบางอย่างปรากฏตัวอยู่ข้างๆ

Ryōbi ถึงกับอึ้งจนตาค้าง เมื่อพบว่า

เปลวไฟที่ปรากฏออกมานั้นกลายสภาพเป็นดวงวิญญาณของผู้ตาย

ยายเดินเข้าไปหาวิญญาณตนหนึ่ง

"ข้าหวังว่าเจ้าน่าจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในชาติหน้าได้นะ และตอนนี้..." ยายพูด

ก่อนที่วิญญาณตนนั้นจะลอยขึ้นไปกลางอากาศและก็หายไปเลย

ระหว่างนั้นทางด้านทั้งสอง

"Ryōbi! ดูนั่น!"

Ryōna ชี้ไปยังที่วิญญาณตนหนึ่ง

วิญญาณตนนั้นคล้ายกับคนที่ตัวเองรักมากที่สุด

"พ-พี่!"

พี่สาวของพวกเธอที่ใกล้ชิดสนิทสนมมากที่สุด ซึ่งตายไปเมื่อหลายปีก่อนจากเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น ตอนนี้ได้มาอยู่ตรงนี้แล้ว

อยู่ในฐานะวิญญาณ

Ryōbi กับ Ryōna ถึงกับอึ้งจนตาค้างซะจนแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา

ยายเดินเข้าไปหาวิญญาณของพี่สาวพวกเธอ

"Ryōki..." ยายพูด

ทันทีที่ยายกำลังจะเอามือไปแตะวิญญาณของพี่สาวของพวกนั้นนั่นเอง

Ryōna ถึงกับโกรธจนอารมณ์เดือดพล่านสุดๆ

"อย่ามาแตะต้องพี่สาวของฉันนะ!"

ก่อนที่เธอจะเรียกอาวุธออกมายิงม่านชิโนบิจนแตกแล้วก็วิ่งบุกฝ่าเข้าไปหาวิญญาณพี่สาวของตนทันที

ยายเองก็ไม่ได้ห้ามอะไร แถมยังสนใจมากเป็นพิเศษด้วยก็เลยปล่อยดูเชิงของทั้งคู่ไปก่อน

"โอ้ พวกเธอนี่นา..."

Ryōna วิ่งไปแบบไม่คิดอะไรเลย จน Ryōbi ต้องวิ่งตามไปด้วย

"Ryōna?!" Ryōbi พูด

เมื่อทั้งสองวิ่งไปถึงตัววิญญาณของ Ryōki ทันใดนั้นก็มีโลงศพโผล่มาด้านหลัง

"พี่คะ?!" Ryōna ตะโกนเรียก

ดูเหมือนว่าช้าไป วิญญาณ Ryōki จะลอยเข้าไปยังโลงศพแล้วก็ปิดฝาสนิทเลย

"ที่เธอกำลังจะทำอะไรกันเนี่ย?!" Ryōbi พูด

Ryōbi กับ Ryōna วิ่งไปยังโลงศพพยายามที่จะเปิดฝาโลงออกมา

แต่แล้วก็มีแสงอะไรบางอย่างปรากฏขึ้น

"อ-อะไรกันน่ะ?!"

ก่อนที่แสงนั้นจะสว่างไปทั่วทั้งบริเวณ แล้วก็จำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น




...............................................




หลังจากที่รู้สึกตัวแล้ว

"อึก..." Ryōbi รู้สึกตัวก่อน

"โอ๊ย! เจ็บชะมัดยาดเลย!" Ryōna ร้องบ่นออกมา

"...Ryōna ไม่เป็นไรใช่มั้ย?!"

"นี่ Ryōbi-chan! มาทำอย่างนี้อีกครั้งเถอะนะ!"

"หา?"

"ก็ไอ้ตูมและวู้มมและก็บูมไง!
ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันทำให้รู้สึกเจ็บปวดดีมาก! ดีสุดๆไปเลย!"

"เธอบ้าหรือเปล่า?!"

"อย่าเรียกฉันว่าบ้านะ!"

"...งั้นจะให้ฉันเรียกเธอว่าอะไรล่ะ?"

"เรียกฉันว่าหมาหน้าเมีย! หรือไม่ก็...อะไรที่เรียกสำหรับสัตว์เพศเมียที่มันสกปรกๆน้า...? อ๋อ หมูไง! เรียกฉันทีสิ!"

Ryōbi ถึงกับปวดหัวเลย

"ฉันรู้สึกว่าคุยกับเธอแล้วสมองมันจะมึนไปหมดล่ะ
แต่...ลืมเรื่องนั้นไปก่อน กลับมาเรื่องเดิม...นั่นเป็นพี่สาวใช่มั้ย?"

"ใช่! ...โทษทีนะที่รู้สึกดีจนลืมเรื่องนั้นไปเลย! นั่นต้องเป็นพี่ Ryōki แน่ๆ!
อยากจะเจอพี่จัง! กลับไปกันเถอะ!"

"...อ-อืม นั่นสินะ"

"แต่เราจะกลับไปยังไงดีล่ะ?"

Ryōbi ชี้นิ้วไปยังที่แห่งหนึ่ง

"...ดูนั่น เห็นแสงที่อยู่ตรงนั้นมั้ย? คงต้องไปยังตรงนั้นแหละ"

อย่างที่ Ryōbi ว่ามานั่นแหละ มีแสงอยู่ตรงบริเวณสุดขอบของป่าด้วย

"เธอพูดถูก! มันต้องสว่างมาจากโลงศพนั่นแน่" Ryōna พูด

"แต่ทำไมพี่ถึงได้...?"

"เธอจะต้องกลับมามีชีวิตแน่! ใครจะไปสนใจว่ายังไงหรือทำไม? ไปหาพี่กันเถอะ!"

Ryōbi ถึงกับถอนหายใจออกมา

"มีอะไรหรือ Ryōbi-chan?"

"...ไม่มีอะไรหรอก"

แต่แล้วเธอก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างมาจากตรงโน้น

"?!"

มันกำลังจะพุ่งเข้ามาหาพวกเธอด้วยความเร็วสูงด้วย

"พวกมันมาแล้ว! พร้อมนะ ยัยบ้า!" Ryōbi บอก

"พร้อมที่จะลุยแล้ว มาสเตอร์!" Ryōna ขานรับ




..........................................




หลังจากที่จัดการกับพวกมันหมดแล้ว

"ไม่เคยเห็นชิโนบิพวกนั้นมาก่อนเลย ทำไมพวกมันอยากมาหาเรากันล่ะ?
ยังไงก็เถอะ! เดี๋ยวเราก็น่าจะรู้เองแหละ
เอาล่ะ! ไปกันเลย Ryōbi-chan!" Ryōna พูด

แต่ Ryōbi ถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความขุ่นมัว

"เธอดูไม่ค่อยมีความสุขเลย ไม่ได้หรือ? เราจะไปหาพี่ Ryōki นะ!"

"หุบปากของเธอไปเลยยัยหมูสกปรก! ฉันรู้อยู่แล้วน่าว่าเราจะไปตรงไหน!" Ryōbi ถึงกับตะคอกเสียงออกมาเลย

"เครียดหรือ? เดี๋ยวฉันจะช่วยให้เอง"

"เห?"

"เอาล่ะ!"

แล้ว Ryōna ก็เตรียมยกมือขึ้นมาพร้อมกับ...

"จักจี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!"

"ห-หวา?! ด-เดี๋ยวก่อนสิ! จักจี้แบบนี้มันก็ไม่ได้ช่วยแก้อะไรเลยนะ!"

"...แก้อะไรหรือ?"

"เอ่อ อืม ก็... ฉันว่าพร้อมแล้วล่ะ"

"พร้อมแล้ว? อ๋อ เธอหมายถึงกำลังคิดว่า Ryōki รู้ว่าเธอยัด pad ลงไปสินะ"

"หา?! ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย! ถ้าหากเธอพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้งล่ะก็ ฉันจะแล่เธอแล้วก็ปล่อยไว้ในโคลนตมซะ!"

"อ๊าาา รู้สึกดีจริงๆเลยที่พูดอย่างนั้นออกไป! มาเถอะ อย่าหยุดเลย ดุฉันอีก!"

"...เฮอะ งั้นก็อย่าให้พี่เห็นเธอทำแบบนั้นล่ะกัน เธอไม่ชอบแบบนั้นหรอก"

"ไม่หรอก มันไม่จริงสักหน่อย เธอรักฉันที่อยู่ในตัวของฉัน เธอบอกฉันตลอดนั่นแหละ!"

"ฉันจริงจังนะ เธอเห็นหน้าพี่ที่บูดอย่างกับลูกพลับมั้ย และเธอก็กลับไปยังนรกด้วย
หมายถึงมันน่าจะบูด ...อย่างกับลูกพลับ หรือว่าลูกพลับบูดหว่า"

Ryōna ถึงกับอึ้งค้าง ไม่รู้จะรับมุขยังไงดี

"มุขตลกฝืดๆนั่นนะ Ryōbi ไปหาเธอกันเถอะ"

"หนวกหูน่า! เออ งั้นเราจะตามหาพี่ก็ได้"

"ค่าาาาาา! พี่ Ryōki ขาาาาาา! เรากำลังจะไปหาแล้วววววววว!!"

แล้ว Ryōna ก็วิ่งไปก่อนทันที

Ryōbi ยังคงกระวนกระวายอยู่

"...พี่คะ ...ฉันจะพูดกับพี่ยังไงดีล่ะ..."

หลังจากนั้นไม่นาน Ryōbi กับ Ryōna ก็วิ่งไปตามทางเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงแสงที่สว่างออกมา

แต่ทันทีที่วิ่งผ่านแสงนั้น ก็พบว่าสถานที่ตรงนี้กลายเป็นชายหาดริมฝั่งทะเลไปซะแล้ว

แถมยังกลายเป็นฤดูร้อนอีกต่างหาก

"หา...? นี่เราอยู่ไหนกันเนี่ย...?" Ryōbi ถามด้วยความสงสัย

Ryōna สังเกตเห็นอะไรบางอย่างตั้งอยู่บนชายหาด

"...ต-ตรงนั้นไง!" Ryōna บอก

ตรงนั้นที่ว่าก็คือโลงศพ Ryōki

แต่แล้วทันใดนั้นฝาโลงศพก็เปิดออกมา

ทั้งสองวิ่งเข้าไปหาทันที

"พี่?..." Ryōna พูด

เมื่อ Ryōki ลืมตาขึ้นมา ทั้งสองก็ต้องตะลึง ไม่คิดว่า...

Ryōki จะออกมาจากโลงเองได้ และก็ยัง...

"ฮิๆ... Ryōbi-chan Ryōna-chan...
ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ"

นี่...คงจะไม่มีทางลืมอย่างแน่นอน...

"ดูเหมือนว่าพี่สาวของพวกเธอจะกลับมามีชีวิตแล้วล่ะ" Ryōki พูด

ไม่รู้ว่าพวกเธอจะทำหน้าดีใจหรือเปล่าที่จะได้เจอกับพี่สาวของตัวเองแต่ว่า...

มันเริ่มสร้างปาฏิหาริย์ 8 วันที่ไม่มีทางลืมได้เลย...