Twist กำราบหัวใจนายแบดกายส์

href="file:///C:\Users\Dorajang\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_filelist.xml" /> href="file:///C:\Users\Dorajang\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_themedata.thmx" /> href="file:///C:\Users\Dorajang\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_colorschememapping.xml" />

หนึ่งคำของเจ้านาย คือสองคำของคูปเปอร์ คำหลักคือตัวตนคำหลังคือเงาที่จำเป็นต้องมี

ตอนที่ 1 ลูกไร่อัลดา

ผมว่าวันนี้อากาศห่วย แดดจ้าๆ แผ่รัศมีไปครึ่งโลกนั่นทำผมแสบตัวได้ทั้งที่ตัวเองมีกำบังชั้นดีอยู่ในรถกระบะตอนเดียว เจ้าแก่ส่งเสียงซ่าๆ เหมือนสัญญาณของมนุษย์ต่างดาวมากกว่าจะเรียกได้ว่าเป็นเครื่องเสียงติดรถ แน่ล่ะจะหาสัญญาณในย่านความถี่ต่ำแบบนี้ก็คงต้องหวังปาฏิหาริย์

องุ่นในไร่ของป๊าผมที่เพิ่งจะปูต้นใหม่ในพื้นที่เกือบๆ สามสิบไร่คงพากันยกมือป้องแดดกันจนเมล็ดพันธุ์สีเขียวสดแทบกลายเป็นสีดำไปซะอย่างนั้น มิหนำซ้ำเจ้าดินทรายขรุขระๆ เป็นหลุมเป็นบ่อนี่ทำผมประสาทเสียได้ง่ายๆ ในตอนเช้าตร่แบบนี้

ไอ้ผักขม สุนัขพันธ์เซนเบอร์นาร์ดที่ถูกเก็บมาจากข้างทาง(แล้วตั้งชื่อให้ซะชนบท)ตอนที่เห็นมันกลิ้งตุปัดตุเป๋หล่นจากหลังรถแค็ปทั้งที่เจ้าของกำลังขบเคี้ยวมันฝรั่งทอดกรอบกรุบกรับอย่างเอร็ดอร่อยจนลืมไปว่ามีสุนัขอยู่หลังรถตัวเองเลี้ยวโค้งหักศอกไม่ได้ระวังจนเกิดเรื่อง ตอนที่อัลดาไปเจอมันยังตัวเท่าเข่าผมเท่านั้นเอง แต่ให้ตาย เท่าที่ผมกำลังมองผ่านกระจกข้างนี่เห็นมันตัวสูงเลยบังโคลนล้อวงที่มันกำลังวิ่งไล่งับซะอีก

มันอยู่ดีมีสุขขนาดที่ม๊าซื้อยากันยุงสำหรับหมามาจุดให้มันนอนดมไปพร้อมกับยุงอีกสี่ห้าตัว(เท่าที่ตามองเห็น) ที่บินร่อนต่อคิวยาวรอเล่นควันกันอยู่เกลื่อนอากาศ

นั่นแหละที่ทำให้ผมอยากวิ่งไปกรอกใบสมัครกลับไปเรียนคณะคณะสัตวแพทยศาสตร์ แทนที่จะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านไฟฟ้าอย่างที่กำลังจะเข้าศึกษาในวันพรุ่งนี้ อ้อ ลืมบอกไปว่าผมไม่นับวันนี้เป็นวันเรียน เพราะมันน่าเบื่อเกินกว่าจะบอกแบบนั้น การแนะนำวิทยาลัยหรือแนะนำตัวเองไม่ได้ช่วยให้ช่องโหว่ที่ชั้นโทรโพสเฟียร์มันหดลง

ผมคงหวังมากเกินไปที่คิดว่าจะได้รับอะไรในวันเปิดภาคเรียนแบบนี้ แต่ถ้าผมเปลี่ยนใจไปศึกษาสายสามัญ ผมอาจจะได้คำตอบว่ายุงที่มันกัดผมอยู่ทุกวันนี้ มันเป็นยุงคนละชนิดกับยุงที่มันดูดเลือกไอ้ผักขมหรือยังไง ทำไมยากันยุงต้องมีเฉพาะของหมาด้วย!

รวมๆ แล้ววันนี้ผมอารมณ์บ่อจอย ซึ่งเป็นสัญญาณว่าอย่าได้มีใครจุดสิ่งประดิษฐ์ติดไฟที่มีกระดาษพันม้วนสารเร่งปอดดำอัดเข้ามาในตัวรถผมที่ระบายอากาศได้เหมือนท่อบำบัดน้ำเสียข้างโรงเลี้ยงหมูแบบนี้ ไม่อย่างนั้นหมัดของผมอาจทำงานโดยที่เจ้าของ (ทำ) ลืมห้ามปรามไม่ให้มันก่อเรื่องวิวาทได้อีก ผมใช้สายตาขี้อิจฉานิดๆ โฉบมองรถสปอร์ตสีแดงสุดหรูใหม่เอี่ยมเลขทะเบียนแปลกๆ ST 007 ช่างเถอะ พ่อของเจ้านี่คงมีปัญญาสั่งซื้อรถจากยุโรบมานั่นแหละ

แอร์เสียเหรอเกรป หรือว่านายกลัวเปลืองน้ำมัน

อ้อ โอเค ผม เกรป ป๊าทำไร่องุ่น ชื่อผมก็เลยหนีไม่พ้นเรื่ององุ่น อย่างน้อยมันก็ถูกใจสาวๆ นักแหละ ผมบอกได้ว่าผมดีใจที่ผมไม่ได้เกิดช่วงที่อัลดากับม๊ากำลังทำโรงงานรับซื้อผลไม้อาทิเช่นฝรั่ง มะละกอ ทั้งหมดส่งต่อทำเป็นผลไม้กระป๋อง ไม่อย่างนั้นผมยังนึกไม่ออกว่าจะชอบชื่อไหนดีระหว่าง Guava ที่มันออกเสียงประมาณว่า กลัวว่ะ หรือ Papaya อันนี้ก็อีก ป้าป้าอย่า ไม่ได้เลิศเลอไปกว่ากัน

อันที่จริงอาหารรสจัดกลิ่นรุนแรงแบบส้มตำไม่ได้อยู่ในเมนูอาหารที่ผมจะขับมอเตอร์ไซต์ออกไปซื้อกินแน่ เอาเป็นถ้าต้องใช้ชื่อใดสักชื่อนั่นผมยอมให้คนเรียกว่าเจ้าเกรปลูกชายไร่อัลดาแหละดีที่สุดแล้ว โอ้ ผมบอกไปรึยังว่าป๊าผมชื่ออัลดา เป็นไง หล่อสุดๆ อ่ะ

วันนี้โดด? ผมถามเพราะไม่เห็นนายนี่ในชั้นเรียน

ไปเรียนวันแรก เอาเวลาไปตกปลาดีกว่ามั้ง แล้วยิ่งเจอหน้านายแบบนี้ฉันยิ่งมั่นใจว่าคิดถูก ปรากฏตัวคนสุดท้าย สาวๆ ย่อมสนใจ อ้อ เห็นว่าพรุ่งนี้ป๊าจะแวะเข้าไปเซ็นเช็คอะไรสักหน่อย ฝากบอกที่บ้านนายด้วยแล้วกัน

อืม ผมบอกอย่างเสียไม่ได้ รู้สึกหงุดหงิดกับได้ควันบ้านั่นจนต้องกลั้นหายใจเวลาพูดกับคนที่กำลังสูบมันอยู่ ก่อนที่ผมจะสต๊าทรถเคลื่อนตัวเข้าบ้าน ส่วนนายฟรุต ลูกชายคนเล็กเช่นเดียวกับผม ที่บ้านทำโรงงานผลไม้อัดกระป๋อง ต้องมารับวัตถุดิบจากบ้านผมไปเกือบทุกอาทิตย์ เราไม่ได้สนิทกันหรอก แค่เรียนอยู่ชั้นเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาลจนถึงปัจจุบันนี้ก็เท่านั้นเอง เหอๆ นี่แหละถึงจะเรียกว่าชีวิต เราคงผูกดวงกันมาเมื่อชาติที่แล้วล่ะมั้งถึงได้ตามจองเวรกันอยู่ร่ำไป

เราเกิดปีเดียวกัน แต่เจ้านี่เกิดต้นปีเลยได้เข้าเรียนก่อนผม ส่วนผมตามไปติดๆ ในปีถัดมา แต่รู้อะไรมั้ย สุดท้ายเราก็อยู่ห้องเดียวกันเพราะผมกระโดดข้ามอนุบาลหนึ่งไปอนุบาลสามได้สำเร็จ ในขณะที่เจ้าฟรุตยังคืบคลานตามระเบียบอยู่สามปีเต็ม

เงียบดีจริงแฮะ

แปลกใจนิดหน่อยที่วันนี้ทั้งบ้านเงียบกริบ ดีซะอีก ใครๆ ก็บอกกันว่าเรามักจะเคยชินกับอะไรที่ต้องเจออยู่ทุกวัน แต่ผมไม่สนับสนุนความเห็นนั้น เพราะจนบัดนี้ผมก็ยังไม่ได้รู้สึกชินกับความวุ่นวายที่มักจะเกิดขึ้นเสมอตอนมีคนงานมาช่วยกันทำงานในโรงงานตอนผลไม้ลง

ผมทิ้งตัวลงนอนและรู้สึกว่าการรับรู้ดับลงเฉียบพลันตั้งแต่หัวยังไม่แตะหมอน กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็เวลาอาหารเย็นตอนคุณนายองุ่นลืมไปว่าห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวของผม และคุณเธอสมควรจะขออนุญาตเจ้าของห้องก่อนจะกระโดดเข้ามาทับท้องเขาไว้ทั้งตัวแบบนี้

โอ๊ย สิบสามแล้วนะเราน่ะ ไม่ใช่สามขวบ เลิกเห็นเฮียเป็นม้ากระดกซะที ผมเอ็ดออกไปด้วยอาการเมาขี้ตาและแน่นอนว่าไม่มีใครชอบให้ใครมาทำบายเวลาผ่อนคลายอย่างเวลานอนกลางวันแน่ๆ

เฮีย...นี่เฮียดุหงุ่นแบบนี้ได้ไง ผมลืมไปว่ายัยนองสาวคนเล็กเป็นประเภทห้ามดุ ห้ามว่า ห้ามตี และห้ามขัดใจ เฮ้อ นี่ล่ะมั้ง อุปนิสัยที่ต้องติดมาเสมอกับลูกคนเล็กที่ใครๆ ก็พากันตามใจเพราะเป็นสมาชิกที่น่ารักน่าทะนุถนอมที่สุดในบ้าน

เฮ๊ยๆ อย่าเพิ่งนะๆ เฮียยังไม่ได้เตรียมถังรองรับน้ำตาเราเลย โอ๋ๆๆ ไม่เอาไม่งอแง มีอะไรฮึเรา ผมลูบกลุ่มผมที่รวบเป็นหางกระรอก สดใส และน่ารักตามวันของคุณน้องเจ้าน้ำตา อะไรนิดอะไรกระทบเข้าหน่อยเป็นได้เห็นน้ำตาคุณเธอทุกวาระไป อย่างที่ผมแค่เอ็ดนิดเดียวก็ทำตาแดงๆ นี่ถ้าไม่โอ่ไว้รับรองผมนี่แหละได้เป็นฝ่ายถูกเอ็ดแทนว่าทำไมทำน้องร้องไห้ ขอบคุณสวรรค์ที่ช่วยไม่ให้มีใครมาเห็นภาพผมตอนโอ๋น้อง ไม่อย่างนั้นภาพพจน์

ม๊าให้มาตามเฮียไปขับรถให้หน่อยค่ะ

อ้าว คนงานหายไปไหนหมด เอ้อ แล้ววันนี้กลับมาเฮียไม่เจอใครสักคน มีอะไรกันรึเปล่า

พอดีมันมีอุกกาบาตตกที่ท้ายไร่เราน่ะค่ะ

หื๊ม อุกกาบาต! เวอร์ไปมั้ง มันไปตกกันตอนไหน ผมไม่เห็นจะรู้เรื่อง

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วล่ะค่ะ หลุมงี้บะเริ่มเทิ่มเลย นี่ป๊าก็เลยเกณฑ์คนไปช่วยกันกลบใหญ่ คงยังไม่เสร็จง่ายๆ แต่ม๊าอยากกินส้มตำขึ้นมากะทันหัน ก็เลยให้หงุ่นขึ้นมาตามเฮียนี่แหละค่ะ เฮ้อ เรียกยากจริง มีสิ่งสงสัยประการใดอีกมั้ยเพคะทูลหม่อมพี่

อุกกาบาตเนี่ยนะ...เหลือเชื่อไปรึเปล่า