วาสนานี้ข้าขอคืนให้กับพวกท่าน [มี e-book]

        บทนำ

มีคนเคยกล่าวเอาไว้ว่า ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ เมื่อก่อนนางไม่เคยเชื่อถือและเก็บมาจำใส่ใจ และยังเดินหน้าแย่งชิงวาสนาของผู้อื่นมาเป็นของตน คิดง่ายๆ เพียงแค่ว่าเมื่อได้สิ่งนั้นมาครอบครอง ตัวนางจะมีความสุขสมหวังอย่างที่ควรจะเป็น

แต่เปล่าเลย ทุกสิ่งล้วนไม่เป็นอย่างที่คิด กาลเวลามันพิสูจน์อะไรให้เห็นหลายๆ อย่าง ทำให้นางได้เข้าใจและเรียนรู้ว่า

มีรักก็ย่อมมีทุกข์ เพราะความรักมิได้สวยงามเสมอไป และมิใช่ทุกคนจะสุขสมหวังกับมัน เมื่อเตรียมใจที่จะรักก็ต้องเตรียมใจยอมรับกับความผิดหวังให้ได้ด้วย เพราะผู้ที่จะเผชิญหน้ากับคำว่าทุกข์ ก็คือตัวของเราเอง

แต่ทว่ากว่าที่นางจะสำนึกรู้ได้นั้น อะไรๆ มันก็สายไปเสียแล้ว

หยาดน้ำสีใสไหลอาบแก้มซูบซีด หยดแล้วหยดเล่า ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นสีแดงจางๆ และเข้มข้นขึ้นทีละน้อย เป็นผลพวงมาจากยาพิษ ที่ผู้เป็นสามีส่งมาให้ดื่มเมื่อไม่กี่อึดใจที่ผ่านมา เนื่องด้วยความผิดในข้อหาคบชู้สู่ชายกับบ่าวชายในเรือน

ก่อนที่กลิ่นคาวเลือดจะโชยขึ้นจมูกโด่ง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าของร่างสะดุ้งตกใจเลยแม้แต่น้อย เพราะนางกำลังรอคอยความตายอย่างใจจดจ่อ กลับเป็นคนสนิทที่เป็นฝ่ายตกใจ จนต้องโผเข้ากอดร่างนายหญิงเอาไว้ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว

ร่างผอมแห้งยกมือขึ้นลูบศีรษะของสาวใช้ผู้ภักดีไปมาเบาๆ เอ่ยสั่งเสียอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้าย ด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง

“หากข้าตาย ช่วยบอกคนที่ไว้ใจได้ให้พาร่างของข้าไปฝังไว้ที่สงบด้วยเถิด ส่วนเจ้าก็รีบนำทรัพย์สินมีค่าไปแลกเป็นเงิน แล้วก็รีบหนีไปจากที่นี่ แม้ว่าข้าจะขอละเว้นโทษของเจ้า แต่ก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าพวกเขาจะใจดีปล่อยเจ้าไป

จงหนีไปเริ่มต้นใหม่กับบุรุษที่ดีๆ สักคน และก็อย่าร้องไห้เสียใจ เพราะทุกอย่างที่ผ่านมาข้าเป็นคนเลือกเอง”

“ฮูหยิน ฮึก ทะ ทำไม เจ้าคะ ทะ..ท่าน ไม่ได้คบชู้ ทำไมนายท่านต้องมอบยาพิษ ให้ท่านด้วย ดูก็รู้ ฮึก.. ว่ามันเป็นการจัดฉาก ท่านไม่ผิด และ…และข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ข้าจะตาม ฮึก ฮึก ไปรับใช้ท่านที่ปรโลก”

“เจ้ายังมีอนาคต” นางหลับตาลง ปล่อยให้หยาดโลหิตสีแดงฉานไหลรดไปตามร่างกาย เพื่อชะล้างความผิดบาปทั้งหมดที่เคยผ่านมา

“ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่เหลือใครอีกแล้ว ฮึก ฮึก ชีวิตของข้าเป็นของท่าน หากไม่มีท่าน แล้วข้าจะอยู่อย่างไร ข้าจะไม่ทิ้งท่าน อย่าไล่ข้าอีกเลย ฮืออออ”

“เจ้า..” นางพูดไม่ออกเพราะมีก้อนเลือดมาจุกอยู่ที่ลำคอ ก่อนจะดิ้นทุรนทุราย เมื่อเริ่มที่จะหายใจไม่ออก

“ฮูหยิน ฮูหยินเจ้าคะ ฮูหยิน”

ร่างทรุดโทรมดิ้นรนจนดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยเลือด แทบถลนออกมานอกเบ้า เป็นเวลาหลายอึดใจที่ร่างอันน่าสงสารจะสงบลง พร้อมกับสัญญาณแห่งชีวิตก็ได้นิ่งสงบตามสังขารไปด้วย

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาแสดงพฤติกรรมทางด้านอารมณ์  ความคิดและกระทำสื่อถึงจิตใจด้านมืดของมนุษย์ ไม่เหมาะกับผู้มีอายุต่ำกว่า18ปี หรือผู้ที่รับไม่ได้กับพฤติกรรมดังกล่าว

**โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ