ข้าคือพญางูเจ้าค่ะ มิใช่พญานก!

ตัวข้าอยู่มานับพันปีแล้วยังไม่เคยสมหวังเรื่องความรักดั่งผู้ใดเขาเลยสักครั้งหนึ่ง ทำให้นางพญางูผู้บำเพ็ญเพียรจนสำเร็จกลายเป็นเซียนอย่างข้าถูกเรียกขานว่าเป็นนางพญานกผู้ไม่มีดวงเรื่องความรักไปซะงั้น ดังนั้นเพื่อรักครั้งนี้ข้าจะขอทุ่มสุดตัวไม่ว่าจะแผนอะไรก็ตาม ข้าจะเอาออกมาใช้ให้หมด!

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ 

ตัวละคร (อัพเดทเรื่อยๆค่ะ)

1. ‘หมิงลู่’  [พญางูที่มีฉายาว่าพญานก]

งูขาวผู้บำเพ็ญจนสำเร็จเป็นเซียน ลูกศิษย์ของพรรคหยกราตรี สตรีผู้เพียบพร้อมอ่อนหวานจนผู้ใดต่างกล่าวชมข้าว่าเป็นแบบอย่างของสตรีทั้งมวล แล้วเหตุใดเล่าหมิงลู่ผู้นี้จึงไม่เคยสมหวังเรื่องความรักเลยสักครั้ง! ถ้าความอ่อนหวานน่ารักของนางยังไม่ได้ช่วยให้สมหวัง ข้าก็ขอปล่อยวางความอ่อนหวาน ปลดปล่อยตัวตนเป็นตัวเองสักทีเถอะน่า! แต่ว่า…ทำไมข้าก็ยังไม่สมหวังกันล่ะ!

2. ‘จิวซื่อ’ [บุรุษที่ชอบถูกงูกินเต้าหู้บ่อยๆ]

‘จิวซื่อ’ ศิษย์รักของพรรคฟ้าสุริยา ผู้บังเอิญเก็บงูขาวแสนเชื่อง(?)ตัวหนึ่งมาเลี้ยงแบบงงๆ และได้ทำการตั้งชื่อว่า ‘เสี่ยวไป๋’ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเสี่ยวไป๋ของเขากลับขี้อ้อนมาก ชอบซุกอยู่ในเสื้อของเขา ชอบแอบมานอนขดกับเขายามเขาหลับ แถมบางครั้งยังชอบเลื้อยบนบนตัวเขา บางครั้งก็มาอาบน้ำด้วย จนเขารู้สึกเหมือนถูกงูกินเต้าหู้บ่อยๆไปเสียได้…

3. เสี่ยวไป๋ [งูที่เชื่องเฉพาะกับบุรุษเท่านั้น]

 

ร่างงูของ หมิงลู่ เป็นงูขาวแสนเชื่อง (กับบุรุษ) ชื่นชอบการนอนเป็นที่สุดและจะชอบมากๆถ้าได้นอนกกใต้ผ้าห่มเดียวกันกับ จิวซื่อ (ศิษย์ในพรรคฟ้าสุริยาของจิวซื่อต่างคิดว่าเป็นปีศาจจำแลงกายมา)

4. หมิงมี่ฮวา [อาจารย์ผู้ปวดหัวกับศิษย์แทบจะทุกชั่วยาม]

อดีตเป็นงูดำที่บำเพ็ญเพียรจนสำเร็จเป็นเซียน มีอายุเกือบแสนปีแล้ว แต่ใบหน้ายังคงสวยงามอ่อนวัยอยู่ เป็นอาจารย์ที่ปากร้ายแต่รักศิษย์มาก ปัจจุบันดำรงตำแหน่งประมุขพรรคหยกราตรี เรื่องน่ากังวลช่วงนี้คือเรื่องของศิษย์รักคนหนึ่งกำลังรักหลงบุรุษผู้หนึ่งเป็นเอามาก(อีกแล้ว)

5.เจี่ยวมี่ [พญานกแท้ๆที่กำลังสับสนระหว่างชื่อเรียกของนางกับฉายาของเพื่อนสนิท]

อดีตเป็นนกกระจอกที่บำเพ็ญเพียรจนสำเร็จเป็นเซียนได้ไม่นาน เป็นผู้ช่วยเรื่องความรักและเพื่อนสนิทของหมิงลู่ ภายนอกเป็นคนน่ารักอ่อนหวานแต่ที่จริงมีนิสัยชอบแกล้งคนอื่นเป็นที่สุด 

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ 

- บทนำ - 

ข้ามีนามว่า หมิงลู่ งูขาวผู้บำเพ็ญเพียรนับพันปีจนสำเร็จเป็นเซียน ณ ตอนนี้ตัวข้าคือศิษย์ของพรรคหยกราตรี เป็นศิษย์ที่นับได้ว่ามีพรสวรรค์อยู่ตนหนึ่ง ข้าเป็นหญิงสาวที่อ่อนหวาน กริยาอ่อนช้อย หน้าตางดงามแฝงความเย้าย้วนและมีเสน่ห์ที่มากกว่าปกติซึ่งเป็นผลพวงจากการที่เคยเป็นงูมาก่อน แต่ข้ากลับมีปัญหาหนักใจอย่างหนึ่งคือข้าไม่เคยสมหวังกับความรักเลยสักครั้งเดียว

ประวัติความรักที่ผ่านๆมาของข้านั้นช่างเจ็บปวดมากนัก

“เจ้าเลิกยุ่งกับข้าเถอะนะหมิงลู่” รักแรกของข้ากล่าวกับข้า

“ทำไมกันละเจ้าคะ หรือตัวข้าไม่ดีสำหรับท่านกันละเจ้าคะ”

เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ “ข้าชมชอบสตรีที่เย็บปักถักร้อยได้งดงาม เสียงหวานดั่งน้ำผึ้ง แล้วก็บรรเลงดนตรีได้อย่างไพเราะลึกซึ้งเสียมากกว่า ซึ่งสิ่งเหล่านี้…เจ้าไม่มีเลย”

ข้าช้ำใจมาก เลยไปเรียนเย็บปักถักร้อยจนเชี่ยวชาญ กินน้ำผึ้งทุกวันจนเสียงของข้าหวานละมุน เรียนบรรเลงพิณจนถูกลำลือว่าบรรเลงเชี่ยวชาญและไพเราะยิ่งกว่านางฟ้าบนสวรรค์เสียอีก

“พอเถอะ…เจ้าหยุดยุ่มย่ามกับข้าได้แล้วหมิงลู่…” รักที่สองกล่าวกับข้า

“ข้าทำสิ่งใดผิดรึเจ้าคะ”

“เจ้าก็รู้ว่าข้าชมชอบสตรีผู้สามารถร่ายรำได้อย่างงดงามอ่อนช้อย แต่เหตุใดเจ้าจึงไม่มีทักษะเหล่านี้เลยเล่า”

“…” ข้าเงียบไปครู่หนึ่ง

รักที่สองปราดตามองข้าครานึง แล้วหันหลังเดินจากข้าไป

ข้าจึงไปเรียนการร่ายรำให้อ่อนช้อยสวยงามพลิ้วไหวให้งดงามยิ่งกว่านางรำบนสวรรค์

“หมิงลู่” รักที่สามเอ่ยเรียกข้า

“เจ้าคะ”

เขายิ้มให้ข้าเบาๆ “ข้าว่า…เรายุติความสัมพันธ์นี้กันเสียดีกว่า”

…คราวนี้อะไรอีก

“นายท่านของข้าได้หมั่นหมายข้ากับลูกสาวของนายท่าน…” เขากล่าวด้วยเสียงขมขื่น

อย่างน้อยเหตุผลก็ฟังขึ้นกว่ารักแรกกับรักที่สองข้าก็แล้วกัน…

“นางชมชอบข้ามานานแล้ว อีกทั้งนางยังแกร่งมาก ขนาดตัวข้าก็อาจจะไม่สามารถสู้ชนะนางได้…”

“…” ข้านิ่งงันไป “ถึงแม้จะเป็นตัวท่านน่ะรึเจ้าคะ”

เขาพยักหน้าเบาๆ

ด้วยเหตุนี้รักที่สามของข้าจึงถูกสตรีเหล็กผู้หนึ่งแย่งไป

ข้าแค้นมาก เลยไปฝึกวิชาจนแกร่งกล้าหวังจะไปแก้แค้น แต่ไม่รู้เหตุใดพอข้ากลับมา อาจเป็นช่วงระหว่างที่ข้าฝึกวิชา พวกเขากลับพัฒนาความสัมพันธ์ จนรักกันเสียหวานชื่น ข้าจึงไม่กล้าไปขัดขวางความรักนั้น…

“ยอดรักของข้า”รักที่สี่เอ่ยด้วยเสียงเศร้าๆ

“เราจะยุติความสัมพันธ์กันรึเจ้าคะ” ข้าถามออกไปด้วยประสบการณ์ที่เคยเจอ

เขาทำหน้าตกใจ “เหตุใดเจ้าจึงรู้กันเล่า”

“ไม่ต้องสนใจหรอกเจ้าคะ” ข้าถอนหายใจ “เหตุใดกันรึเจ้าคะ ข้าไม่ดีพอหรือเจ้าคะ”

เขาส่ายหน้า

ข้าทำหน้าฉงน “งั้นเพราะเหตุใดกันเล่าเจ้าคะ”

“รอยยิ้มของเจ้า…มันดูไม่จริงใจเสียเท่าไร”

ข้าคิ้วกระตุกเบาๆ “ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ”

“อะ-อ่า…เจ้าดูไม่จริงใจเสียเท่าไรยังไงเล่า…สิ่งที่เจ้าเป็นอยู่ดูไม่ใช่ตัวตนของเจ้าเลยน่ะ…”

ข้าเหนื่อยใจมาก เลยเดินออกมาเอง ไม่ต้องรอให้เขาหันหลังทิ้งข้าไว้

ต่อมาข้าจึงละทิ้งความอ่อนหวานของตนไป ถึงจะอ่อนหวานเรียบร้อยไปความรักก็ไม่สมหวัง งั้นต่อไปนี้ข้าจะทำอะไรก็เรื่องของข้า

“หมิงลู่”รักที่ห้ากล่าวกับข้า “เรามายุติ-”

“คราวนี้อะไรอีก” ข้ากล่าวถามก่อนที่เขาจะพูดจบเสียอีก

“คราวนี้รึ” เขาทำหน้างงๆ “พูดเหมือนกับเจ้าเคยอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้มาก่อนเลย”

…ก็แน่ละสิ

“ไม่มีอะไรมากมายหรอกหมิงลู่ ข้าแค่คิดว่าเราอาจจะไม่เหมาะสมกัน พวกเราคบหาดูใจกันมาตั้งนานแล้ว เรายังไม่รู้จักกันและกันดีพอเลย”

“อืม…” แล้วข้าก็เดินออกมาเลย ทิ้งให้เขามองแผ่นหลังบางของข้าจากไป

.

..

...

และรักต่อๆมาของข้าก็ไม่เคยสมหวังเลยสักครั้งเหมือนเดิม

สรุปแล้ว ข้าก็คือคนที่ไม่มีดวงเรื่องความรัก พยายามแค่ไหนก็ไม่สมหวัง ต่อให้ดีแทบตายแค่ไหน เขาผู้นั้นก็จะมีข้ออ้างมาเลิกรักข้าเสมอๆ ผ่านมาเป็นสิบรัก นับหลายพันปีแล้ว ข้าก็ยังไม่เคยสมหวังเลยสักที

แต่ไม่รู้ว่าข้าควรดีใจหรือไม่ ที่ผลพวงจากความพยายามที่จะสมหวังในความรักของข้าครั้งก่อนๆ ทำให้ข้าได้ร่ำเรียนทักษะต่างๆมามากมายนับไม่ถ้วน แน่นอนว่า…ด้วยทักษะเหล่านี้ ไม่ว่าข้าจะเกี้ยวชายหนุ่มแบบใด โอกาสสมหวังของข้าก็ยิ่งเพิ่มขึ้น ฉะนั้นแล้วคงมีสักวันนั้นแหละที่ตัวข้าจะสมหวังอย่างใครเขาบ้าง!

แต่ที่ช้ำใจที่สุดไม่ใช่เรื่องความรักที่ไม่สมหวังแต่เป็นเจ้าผลพวงจากความไม่สมหวังอย่างฉายาเรียกขานที่เปลี่ยนจาก ‘นางพญางู’ เป็น ‘นางพญานก’ แทน

ผู้อื่นเรียกขานข้าแบบนี้เนี่ย…ไม่ค่อยน่าจรรโลงใจสักเท่าไรเลยนะ…

 ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ 

T
B