สาวน้อยหน้าใสแอบขโมยหัวใจนายตากล้อง

เขียนเรื่องนี้มานมนาม จากแรงบันดาลใจเล็กๆ น้อยๆ

แต่ก็รู้สึกว่ามันยังไม่ดี และไม่เป็นรูปแบบของตัวเองซะทีเดียว

เพราะอ่านมาเยอะ เลยทำให้นิยายบางเรื่องมีอิทธิพลมาก จนมาฝังอยู่ใต้จิตสำนึก

หลายคนบอกว่า การสื่ออารมณ์ของตัวละครในเรื่องนี้ยังไม่ชัดเจน

ก็พยายามปรับปรุง แต่ไม่รู้ว่ายังมีคนติดตามอยู่หรือเปล่า

ยอดที่อ่านดูแต่ละเดือนก็ไม่เยอะ แต่ยังรู้ว่ามี

ถ้าใครอยากเห็นตอนจบ หรืออยากให้กำลังใจนิยายเรื่องนี้และให้กำลังใจผู้แต่ง

ขอให้ส่งสัญญาณบอกกันหน่อยนะ เม้นบอกกันหน่อย

ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกได้

( นิยายเรื่องนี้แอบมีเค้าเรื่องจริงอยู่นิ๊ดสสสส....เดียว นอกนั้นจินตนาการเอาล้วนๆ เลย )

     

           ผมเป็นคนเดียวที่เธอจดจำ     
     แต่เธอเป็นคนเดียวที่ผม...ละเลย
                           (ละเลย infamous)

ขอบคุณรอยยิ้มที่ไม่ได้ตั้งใจทุกรอยยิ้มที่ฉันบังเอิญเห็น 

ขอบคุณที่ไม่รังเกียจฉัน แต่ก็ไม่เคยจะหันมามองที่ฉันเลย 

จะมีวันไหนบ้างนะที่ฉันไม่คิดถึงเธอ 
แล้วจะมีวันไหนบ้างนะที่เธอคิดถึงฉัน 

แต่ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องคิดถึง ฉันคิดเผื่อแล้ว (ทำได้ไง)

 ฉันขอแค่ให้เธอสบายดีก็พอ 

"ก็เธอเป็นความสุขของฉัน"

บารเมตรนิ่งเงียบเพราะได้ยินคำพูดทิ้งท้ายของพริก

"สุขสันต์วันเกิดนะ บารเมตร พงศ์กิตติ"

เป็นไรว่ะบาร์ ช๊อคเหรอ เค้าอวยพรวันเกิดให้มึงนะ 
ซึ้งเป็นบ้าเลย กี่ปีแล้วน๊า 

ยัยนั่นมันไม่เคยลืมมึงเลยนะ ทรหดจริง ๆ กูนับถือเลยว่ะ นุเอ่ยขึ้น

มึงว่าในประเทศนี้มีคนชื่อเดียวกับกู นามสกุลเดียวกับกู 
แล้วยังเกิดวันเดียวกับกูสักกี่คนว่ะ บาร์เอ่ยอย่างตาลอย

เฮ้ย!!กูพลาดช๊อดเด็ดอะไรไปว่ะเนี่ย? หมูพูดพลางซู๊ดมาม่าไปด้วย

มึงจำพริกไม่ได้จริงๆเหรอว่ะ ไอ้บาร์ นุตอกย้ำ

....................

ฮึกกกก....ฮือ....ฉันเคยบอก ฮึกกก ฮึกกก แกแล้วใช่มั้ย

ว่าฉันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น

       ไม่เหมือนยังไง ฉันก็เห็นแกมีเหมือนคนอื่น ไหนดูสิ 
        ว่าพลางโอห์มเอามือช้อนหน้าพริกขึ้นมาเช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า..........
       แกก็ไม่ได้มีหนวดดด ปากก็สวยดี ผิวก็ละเอียด 
        โอห์มเอามือเกลี่ยข้างแก้มพริกเล่น และโอห์มมองลงต่ำ.......
     
       แถมแกยังมีมากกว่าคนอื่นด้วยซ้ำนะ

แงงงงงงงงงงงงงงงง ฮือๆๆ ฮื้ออออออออ  โฮกกกกกกกกกกกกกก

ก็ได้ๆๆๆ ฉันจะรับผิดชอบ ตกลงมั้ยยยยย อย่าร้องไห้เลยนะ พริกน้อยยยย แล้วโอห์มก็โอบกอดพริก