Music of Love ท่วงทำนองนี้หัวใจเป็นคนสั่ง!
"คำเตือน! นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่สาระซุกในมุมมืด ความเว่อร์มีเกินร้อย และที่สำคัญคือตัวเอกสติขาดๆเกินๆ โปรดใช้จักรยานในการอ่าน"//โค้งคำนับ
ผู้เข้าชมรวม
453
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
วันนี้..คือวันการแสดง
Mix
Performance เพื่อสำเร็จการศึกษาของนักเรียนปีสาม ณ สถานที่จัดเป็นฮอลคอนเสิร์ตขนาดใหญ่ที่สามารถจุคนได้ประมาณ20,000คน ณ เวลานี้ แสงสปอชไลท์กำลังฉายแสงลงมายังกลุ่มคนที่ทำการแสดงอยู่บนเวทีขนาดใหญ่
ทั้งเอฟเฟ็คตระการตาและผู้ชมมากมายที่ล้วนเป็นเหล่านักเรียนของโรงเรียนS.T.
โรงเรียนดนตรีที่ดีที่สุดในโลก
การแสดงได้ดำเนินมาถึงครึ่งทางแล้ว
ทำให้ทีมต่อไปที่เป็นการแสดงสุดท้ายปิดงานภายในวันนี้ ถูกเรียกตัวให้มาเตรียมแสตนบายรอ
ร่างของเด็กหนุ่ม 9 คนในชุดที่สวยงามและดูทันสมัย เข้ารับกันได้ดีกับใบหน้างดงามตามสไตล์ของแต่ละคน
ในขณะที่ทุกคนกำลังทำสมาธิกันอยู่นั้นกลับมีเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่แอบไปชะโงกหน้าดูการแสดงก่อนหน้าตนอย่างตื่นเต้น
และเมื่อได้เห็นภาพเบื้องหน้าดวงตาสีแดงก็เป็นประกายดุจอัญมณีล้ำค่า
“สุดยอด สุดยอด สุดยอด!”ฮอลขนาดใหญ่ ผู้คนมากมาย
เวทีที่มีแสงสีเสียงและเอฟเฟคครบครัน...
นี่มันดีกว่าที่เคยจินตนาการไว้ซะอีก!
“โอ๊ะ แอบกังวลเหมือนกันนะเนี่ย”เขาจับที่หัวใจตัวเองที่แทบตะทะลุออกมาจากอกด้วยความตื่นเต้นที่หนักหน่วงนี้
หมับ
“อะไรกัน ไม่ต้องกังวลหรอกน่า พวกเราทำได้อยู่แล้ว”เขาหันไปหาหนึ่งในเพื่อนร่วมทีมผู้ที่แอคทีฟและร่าเริงดุจพระอาทิตย์ตลอดเวลา
หมอนั่นจับบ่าเขาพร้อมกับยิ้มสดใสออกมาให้กำลังใจ
“อะไรกัน..ไม่ยักรู้ว่าคนบ้าก็กังวลกับเขาเป็นด้วย”ร่างสูงผู้มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เป็นเอกลักษณ์พูดแบบนั้น
ก็พาลให้ผู้ฟังอย่างร่างโปร่งผมแดงแทบจะพุ่งตัวออกไปตบหัวไอหมอนี่สักป้าบด้วยความโมโห
แต่โชคดีที่มีเด็กหนุ่มผู้ร่าเริงล็อคตัวไว้ได้ทัน
“..พวกเราซ้อมกันมาขนาดนั้น ย่อมต้องได้ผลที่ดีมากอยู่แล้ว”ร่างสูงผมดำดุจขนอีกาผู้มีเสียงโมโนโทนพูดแบบนั้นเสร็จ
ก็เดินไปลูบหัวร่างโปร่งที่โดนล็อคอยู่อย่างปลอบประโลมและให้กำลังใจไปด้วย
“ก็แทบจะตีกันตายตั้งหลายรอบขนาดนั้นแล้วยังผ่านมาได้ ก็ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วล่ะมั้ง”หนุ่มหัวชมพูพูดแบบนั้นพลางไปจับเอามือที่ล็อคร่างโปร่งเป็นปลาหมึก(?)อยู่ออก
“นะ-นะ-นั่นสินะครับ พวกเราหน่ะตัดสินใจว่าจะเดินไปด้วยกันแล้วนี่ครับ”ร่างโปร่งหัวขาวดุจหิมะผู้อยู่ๆก็ปรากฏตัวมากลางวง
พร้อมกับจับมือทั้งสองข้างของร่างโปร่งขึ้นมาราวกับจะส่งกำลังใจไปผ่านฝ่ามือนี้
ปึก ปึก
“นายไม่ได้อยู่บนเวทีคนเดียวสักหน่อย
มั่นใจในตัวเองเหมือนทุกทีหน่อยสิไม่งั้นฉันจะเปลี่ยนตำแหน่งเมนแดนซ์ละนะ”ร่างสูงผู้มีผมสีเขียวยาวสลวยแกล้งพูดทีเล่นทีจริงพร้อมกับตบหลังร่างโปร่ง
ทำให้คนที่โดนบอกแบบนั้นโวยวายซะยกใหญ่
“อ๊ะ พี่สตาฟเรียกแล้ว ไปกันเถอะครับ”ร่างสูงผมทองผู้มีรูปลักษณ์ดุจเจ้าชายพูดพร้อมกับเดินมาหาร่างโปร่งแล้วก้มหน้าลงไปกระซิบใกล้กับใบหูบางนั่น"ไม่ต้องห่วงนะครับ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเอง”หลังจากที่ร่างสูงพูดประโยคนั้นเสร็จก็ยิ้มให้ร่างโปร่งอีกครั้งแล้วเดินไปทางพี่สตาฟรวมถึงคนอื่นๆเองก็ด้วย
ร่างโปร่งที่กำลังจะเดินตามไปก็ถูกใครบางคนจับแขนรั้งไว้ทำให้เขาต้องหันไปมอง
“…..”
“……”
“…นายเคยบอกว่าชอบเสียงร้องของฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันสินะ..”
“…?..”
“นั่นน่ะ..ฉังเองก็เหมือนกันนะ”ร่างสูงผู้มีดวงตาสีน้ำเงินดุจห้วงทะเลในยามราตรีและมักทำตัวเย็นชาเสมอ
กลับยกยิ้มขึ้นเมื่อพูดประโยคนั้นจบ ทั้งคู่เดินตามไปรวมกลุ่มเป็นคู่สุดท้ายซึ่งถึงคิวที่จะต้องแสดงต่อไปแล้ว
“เอาหล่ะ! มาทำไอนั่นกันเถอะ”ทุกคนเมื่อได้ยินหลีดเดอร์พูดแบบนั้นก็ยื่นมือออกมาทำสัญลักษณ์บูมประจำกลุ่ม
ร่างผมแดงเผลอแย้มยิ้มออกมาพลางคิดได้ว่าตนไม่ได้อยู่คนเดียวซะหน่อยจะกังวลไปทำไมกัน
“นายเป็นคนพูดนะจิซาอิ”เมื่อได้ยินแบบนั้น
ร่างผมแดงก็เงยหน้าขึ้นมามองทุกคนที่กำลังส่งยิ้มมาให้ตนอยู่
ร่างโปร่งเองก็ยิ้มตอบกลับไปก่อนจะพูดขึ้นมาทำหน้าที่เป็นแรงผลักดันของกลุ่มอีกครั้ง“ให้ตายสิพวกนายเล่นแย่งบทฉันไปหมดเลย!”
“งั้นก็..”
“มาพยายามให้มากขึ้นๆ!
เพื่อความฝันของพวกเรากันเถอะ!!”
“โอ้!!!!”
ผลงานอื่นๆ ของ Seka1827 ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Seka1827
ความคิดเห็น