THE LAST WAR (Character 99)

“ ท่านแม่ เหตุใดท่านจึงมาช้านักค่ะ ” เธอโผตัวพร้อมส่งมือทั้งสองข้างอันบอบบางโอบร่างหญิงผู้ที่อยู่หน้าเทียมเกวียนคันเก่าอันมีบุรุษสวมชุดเกราะอัศวินนั่งอยู่อย่างผ่าเผย

“ โคเปร่าลูกรัก  แม่ขออภัยที่เดินทางมาช้า ” เธอลูบหัวบุตรีตนด้วยมือที่หยาบกร้านมากรอยแผล ก่อนกล่าวด้วยความเอนดูว่า “ การกอดมันทำให้เจ้าอิ่มท้องหรือ ปล่อยมือแล้วรีบไปกินอาหารที่แม่นำมาได้แล้ว “ เธอคลายผ้าห่ออาหารออกใต้ต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสูงไปรับแสงอ่อน “ นี่เจ้าไม่กินหรือ ”

“ ลูกอยากให้ท่านแม่ป้อนให้ค่ะ ”

“ นี่เจ้าก็สิบขวบแล้ว  เจ้ามิใช่ทารกเสียหน่อย ”

“ ถึงอย่างไรลูกเป็นเด็กในสายตาท่านเสมอไม่ใช่หรือค่ะ  อีกอย่างลูกมิมีโอกาสได้พบท่านแม่ทุกวัน ท่านแม่ค่ะ ได้โปรด”

“ ได้สิ   ว่าแต่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ”

“ ลูกสบายดีค่ะ..”

“ โคเปร่าลูกรัก  แม่ขอดูมือเจ้าหน่อย”

“ โธ่ ท่านแม่ ก็เจ้าพวกนั้นมันปากมิดีที่กล่าวหาท่าน ข้าก็เลย..”

“ โคเปร่าลูกรัก ความรุนแรงเป็นการกระทำของคนโง่เขลา มิว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นเจ้าต้องอดทน และแสดงความเข้มแข็งไว้ตลอด วันหนึ่งเมื่อเจ้ามีทุกสิ่งบนแดนริเซีย เจ้าต้องทำให้ได้  เจ้าเข้าใจหรือไม่ ”

“ ท่านแม่ข้ามิเข้าใจเรื่องแดนริเซียเลยสักนิด “

“ เรื่องนั้นแม่จะเล่าให้เจ้าภายหลัง แต่ตอนนี้เจ้าต้องให้คำมั่นกับมารดาเจ้าเสียก่อน ”

“ ลูกสัญญาค่ะ  ท่านแม่ท่านร้องไห้หรอกหรือ “ เธอปาดน้ำตาบนใบหน้าที่อ่อนล้าของมารดา ก่อนกล่าวอย่างเห็นใจว่า “  ผู้ใดทำให้ท่านเสียใจหรือค่ะ ”

“  บิดาเจ้า ”

เด็กน้อยผมยาวสีน้ำตาลดั่งดินชอุ่มตกตะลึงกับคำกล่าวที่มินึกมิฝันว่ามารดาตนจะกล่าวถึงเรื่องนี้จนเธอลังเลว่าจะทำถามต่อดีหรือไม่ แต่แล้วเธอก็เลือกที่จะปลอบมารดาเธอมากกว่าการถามเรื่องบิดาที่เธอมิเคยรู้จักเลยตั้งแต่จำความได้

สามารถติดตามตอนเต็มได้ที่

https://novel.dek-d.com/Seia/profile/writer/?type=novel

ขอบคุณครับ