THE LAST WAR ( Tale of Scroll 10 )

“เจ้าเป็นเพียงร่างที่ถูกโอบอุ้มด้วยสามสิ่ง  จงอย่าให้ไฟในดวงจิตเจ้าเผาทำลายมัน  แต่จงใช้มันด้วยใจที่อาจหาญปกป้องแดนแม่ที่เจ้าเกิด ”

ประโยคหนึ่งที่ข้าพจ้าใช้ความพยายามอย่างมากในการแปลภาษาโบราณบนผืนหนังอันเก่าแก่  แต่ก็มิสามารถเข้าใจเนื้อความอย่างถ่องแท้ได้  เผอิญว่าข้าพเจ้าเคยคลุกคลีกับชนเผ่าวินตูลอยู่ช่วงหนึ่งจึงใช้ความสำพันธ์นั้นเข้าหาคำตอบ  ซึ่งชาวพื้นเมืองหลายคนต่างให้คำตอบว่าสามสิ่งนั้นคือเทพโบราณแห่งพงไพรนี้  ซึ่งมันทำให้ข้าพเจ้าอยากเห็นสิ่งที่เขานับถือกันจึงได้ถามต่อ  นิ้วทั้งหลายต่างชี้ไปยังบนยอดเขาอันไกลลิบ   หากวัยข้าพเจ้ามิมากคงเดินทางด้วยกำลังกายอันแน่  แต่จากที่ฟังจากพวกเขาแล้วว่าต้องเดินด้วยเท้าเท่านั้น ก็ทำให้ข้าพเจ้าล้มเลิกความคิดที่ใช้สัตว์พาหนะโดยพลัน   ขณะที่ความหวังกำลังมอดดับลง ชาวพื้นเมืองผู้หนึ่งก็เชื้อเชิญข้าพเจ้าไปดูพิธีกรรมที่พวกเขาเรียกกันว่า วันแห่งการรับเลือก อาจเป็นเพราะพวกเขาต้องการให้ข้าพเจ้ารับรู้ด้วยจิตเบื้องลึกด้วยตนเอง พวกเขาจึงมิได้กล่าวสิ่งใดหลังจากนั้น

เมื่อข้าพเจ้าไปถึงปลายเขา ทุ่งดอกไม้ผลิบานหลากสีก็ปรากฏพร้อมกับหญิงสาววัยเติบใหญ่หลายคนในชุดชนเผ่าที่กำลังเริงระบำตามท่วงทำนองในเสียงดนตรีอันเสนาะหู  ขณะที่ชาวพื้นเมืองที่รายล้อมต่างก็ส่งเสียงเป็นคำสรรเสริญออกมาในบางจังหวะ  มันช่างน่าอัศจรรย์ใจต่อข้าพเจ้าผู้มาจากแดนหลวงอย่างมาก ยิ่งได้เห็นหญิงผู้ที่อยู่จุดศูนย์กลางนั้นแล้ว  ก็ทำให้ข้าพเจ้านึกได้ทันทีเลยว่าหญิงผู้นี้คือ มูซ ราเฟียผู้ที่เคยร่วมแข่งขันการประลองศึกตราสัตว์ประจำเมืองเมื่อหลายปีก่อน แม้กาลจะผ่านไป  ความกล้า และความงามของเธอมิได้เลือนหายไป อีกทั้งความสุขุมที่โดดเด่นที่เพิ่มขึ้นก็ทำให้เธอนั้นเป็นดั่งผู้ที่พึ่งพาได้ในยามแรกเห็น  หลังสิ้นสุดเสียงดนตรี  เธอซึ่งอยู่ในท่าเคารพก็เอนตัวครึ่งบนขึ้นอย่างสง่า  ก่อนส่งมือทั้งสองไปรับไม้เท้าสีแดงจากผู้อวุโสวัยชราที่กล่าวเป็นภาษาพื้นเมืองว่า “  ลูกแห่งแดนขจีเอ๋ย ตอนนี้เจ้าถือกำเนิดเป็นผู้พิทักษ์แห่งพงไพรแล้ว จงนำนิ้วแห่งเทพโบราณดูแลผืนป่า ผืนน้ำ และผืนฟ้าจนกว่าชีวีเจ้าจะดับลง ”

จากผู้ศึกษาชนเผ่วินตูล และชนเผ่าอื่นๆ

สามารถติดตามตอนเต็มได้ที่

https://novel.dek-d.com/Seia/profile/writer/?type=novel

ขอบคุณครับ