คอลลาเจนโบ๊ะบ๊ะ

"คุณยุงห๊ะๆ ทำไมคุณยุงป๋มสีดามมม"เด็กน้อยตาแป๋ว ผู้ที่เกิดมามีผมสีชมพูธรรมชาติ ถามคุณลุงผมม่วงที่อยู่ตรงหน้า

"แล้วทำไมเราผมสีชมพูละ"คุณลุงยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร พร้อมเอามือไปขยี้หัวเด็กน้อยเบาๆ

"ป๋ม ป๋มเอ่อ..."เด็กน้อยครุ่นคิด และเมื่อคิดไม่ออกน้ำตาเริ่มคลอและปากแบะจะร้องไห้

"55555555 ร้องทำไมเจ้าหนูน้อย"คุณลุงเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ขอบตา พร้อมเอามือขยี้หัวอีกครั้ง

"ป๋มจำไม่ได้แย้ว.. ฮึก มี๊เคยบอกแล้วนะ! แต่...แต่ป๋ม"

"ไม่เป็นไรๆ อย่าร้องสิ โอ๋ๆ"คุณลุงผมม่วงสุดใจดีลงไปนั่งยองกับพื้นแล้วยื่นลูกอมให้เด็กน้อยเม็ดนึง

"หือ?"เด็กผมสีชมพูตาแป๊วยื่นมือไปรับอย่างงงๆ ไม่คิดอะไรโยนลูกอมเข้าปากอย่างรวดเร็ว

"แล้วมี๊เราอยู่ไหน"คุณลุงถามด้วยความเป็นห่วง เด็กตัวแค่นี้เดินไปมาคนเดียว อันตรายถ้าเจอเผ่าอื่น ดูก็รู้ว่าเด็กคนนี้อยู่เผ่าไหน

"มี๊ เอ่อ มี๊...อยู่ไหนง่ะ"เด็กทำท่าคิดแป๊บนึง เอามือมาชี้ที่หัวแล้วส่งสายตางงๆให้คุณลุง

"อ่าว แล้วทำไมเราถึงอยู่นี่ละ"คุณลุงกลั้นขำแล้วถามกลับด้วยความเอ็นดู

"มี๊เดินมาส่งแล้วปู๊ดว่ารออยู่นี่นะ เด๋วก็มีคงมารับเยี้ยง"เด็กน้อยพูดอย่างไร้เดียงสาโดยที่ไม่รู้เลยว่าตนนั้นกำลัง

"ถูกทิ้ง"

"อะไรหย๋อฮะ"

"ไปอยู่บ้านลุงมั้ย มีขนมเยอะเลยนะ เราจะมีพี่ชายด้วย"คุณลุงพูดขึ้นพร้อมยื่นมือให้เด็กน้อยจับ

"ปี้ชาย...หย๋อฮะ"เด็กน้อยตาใสลังเลว่าจะเอื้อมมือดีมั้ยเพราะตนกลัวว่าถ้าไปกับคุณลุงแล้วมี๊หาไม่เจอจะทำไง

"อื้อ พี่ชาย แล้วลุงจะเป็นพ่อให้หนูเอง"

"พ่อ..หย๋อ พ่อคืออะไย"

"พ่อคือคนที่รักหนูมากที่สุด คนที่จะดูแลและปกป้องหนูไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะให้ขนมหนูกินทุกวันเลยยย"

"ทุกวันเลยหย๋อ! งั้นปายยยยย~~"เด็กน้อยกระโดดกอดคอคุณพ่อคนใหม่ ทั้งคู่กลับไปที่คฤหาสของคุณลุงผมม่วง

เรื่องราวกำลังเริ่มต้น

เรื่องนี้จะมีเป็นเผ่าพันธุ์นะทุกคน แต่ละเผ่าพันธุ์จะมีเอกลักษณ์แตกต่างกันไป และสีผมขะเป็นตัวบอกรสชาติ อาทิเช่น คอลลาเจน=สีชมพู ส้ม=สีส้ม มะม่วง=สีเขียว เค้กสตอเบอรี่=สีเนื้อผสมชมพูแดงอ่อนๆ เป็นต้น