บทกวีจากปลายปากกาผู้เปนไท

ลำดับตอนที่ #5 : ..ชีวิต - อันเนื่องมาจากความรัก...

ชีวิต

ชีวิตเหมือนดวงอาทิตย์

ที่ขึ้นจากขอบฟ้าในยามเช้า

และตกลับไปในยามค่ำ

ไม่ผิดกับ

สายน้ำที่ระเหิดหาย

เพื่อจะกลับกลายมาเป็นสายฝน

เช่นนี้เอง  คือ  ความอมตะ

ความจริงแท้แห่งชีวิต

ความรักที่ซึ่งคุณเฝ้าบอกฉันนั้น

มิใช่ความรัก

เพระวันใดก็ตาม  เมื่อความรู้สึกนั้น

เหือดแห้งไป

มันจะเกิดขึ้นใหม่ไม่ได้อีก

แต่รักที่ถ่องแท้นั้น

คือ  ยามที่คุณตื่นมาและพบว่า

ยังมีลมหายใจอยู่

และต้องทำทุกอย่างเพื่อให้

ลมหายใจนั้นเป็นเสียงแห่งความสุข

รักนี้ไม่มีตาย...สลาย...สูญ

มันเหมือนกับ

ดวงอาทิตย์ขึ้นและตก

เป็นวงกลมที่ไม่มีจุดเริ่มต้นและจบสิ้น

และ

เป็นความจริงแท้แห่งชีวิต
                                            

                                          อริน