บทกวีจากปลายปากกาผู้เปนไท

ลำดับตอนที่ #2 : มิตรภาพของกาลเวลา

มิตรภาพของกาลเวลา

                 สี่ทุ่ม, สิบกว่านาที                      นอนอ่านบทกวีความอ่อนไหว

                               รื้อจดหมายที่ผ่านข้ามความห่างไกล               มาพลิกมาพลิกไปใจตื้นตัน

                               ร่ำไห้เพราะแสนเศร้าเหว่ว้า                            คงไม่หวนคืนมาแล้วความฝัน

                               เคยกลั่นถ้อยคำใจไปฝากจันทร์                      ถนอมความสัมพันธ์อย่างอ่อนโยน

                               ฟังเพลงที่คว้างไหว, ใบไม้ร่วง                       พบความจริงสิ่งทั้งปวงเช่นหัวโขน

                              ถ้อยมายาแผ่วกระซิบแล้วหยิบโยน                  ถึงกู่ก้องตะโกน-เกินกลับคืน

                              คนบางคน :  มิตรภาพอาบยาพิษ                      มาถมช่วงชีวิตให้เติบตื่น

                              แล้วจากไปทิ้งความช้ำความกล้ำกลืน              ไว้บนแก้มชื้นชื้น…ของอีกคน…

                  สิ่งที่เหลือ : คือมิตรภาพขอกาลเวลา             ซึ่งยังคงคุณค่าทุกฟ้าฝน

                              เป็นเศษซากความทรงจำอันซ้ำวน                    ช่วยโอบกอดคนบางคนไปวันวัน

                                                                          (กวีกระวาด : ลัดดา สงกระสินธ์)