[SF] On Friday!!! l BJIN

ข้อมูลเบื้องต้น

               "ก็แค่วันศุกร์ วันธรรมดา แต่สำหรับผมไม่เคยธรรมดา"

              " เพราะอะไรถึงรู้สึกว่า ไม่เคยอยู่คนเดียว"



                >>MyBJIN<< [Click]



                      
               ติดแท็ก #LuckyFriday นะคะ

เนื้อเรื่อง

         






       วันนี้มีแต่เรื่องแย่ๆในชีวิตล่ะ ผลคะแนนภาคซัมเมอร์ที่ไม่น่าพอใจ โดนป๊ากับแม่ด่า ไหนจะเรื่องแจ้งย้ายหอ ชีวิตยุ่งยากในวันสุดสัปดาห์ ควรจะจำดีมั๊ย ว่าวันศุกร์คือวันที่แย่ที่สุดในชีวิตผมเลย!!!!


สยาม


        ที่นี่แหละ ที่คลายเครียดเลย ผมชื่อ คิมจินฮวาน นักศึกษาปีสอง คณะสัตวแพทยศาสตร์ ผมคือว่าที่สัตวแพทย์นะ 5555 ช่างมันเถอะ แค่แบบประเมิณตอนเรียนซัมเมอร์ 100% จะไม่น่าผิดหวังเลย ถ้าผมไม่ได้แค่ 38% ใช่แล้ว มันแย่ แย่มาก และเมื่อผมส่งคะแนนไปให้ที่บ้านดู มีหรอที่จะไม่โดนด่า แล้วยังจะโดนย้ายหออีก ของก็ไม่ใช่น้อยๆนะ จะขนยังไงหมด เฮ้ออ ผมเลยมาช็อปแหลกที่นี่ไง วันนี้จะซื้อให้หมดเลย 


         ~Long time no see คือดงอัน ออตอเค จีแนซนี
               นอมู โอแรซดงอัน กีดาแรซจี อีเจ ออดี อัน กา
              Baby don't worry~

        นะ....นั่น เสียงผมนี่ ผมอัดเพลงนี้กับรุ่นน้องที่คณะ ว่าแต่ ใครเปิด ผมเดินตามหาต้นตอเสียง อ้ะ เจอแล้ว เจ้าองเครื่องขยายเสียง คือเด็กผู้ชายม.ปลาย กางเกงสีน้ำ เสื้อนักเรียนที่หลุดออกมาอยู่นอกกางเกง ปักชื่อย่อโรงเรียน 'K.P' พอจะรู้แล้วล่ะ ว่าโรงเรียนอะไร โรงเรียนชายล้วน คิงไพเลท โรงเรียนนี้ขึ้นชื่อเรื่องความสามารถทางด้านดนตรี ของนักเรียนมาก กวาดรางวัลทางด้านดนตรีมาเป็นร้อย แล้วเปิดเพลงผมทำไม นั่นไม่สำคัญหรอกนะ สำคัญที่ว่า ทำไมเวลามองหน้าเด็กคนนี้แล้วความรู้สึกแปลกๆมันออกมาล่ะ ใจเต้นแปลกๆ ทำตัวไม่ถูก ผมยืนมองเหตุการณ์สักพัก
"เพลงนี้เป็นเพลงที่ร้องโดยนักศึกษาคณะสัตวแพทยศาสตร์ในมหา'ลัยนิวเดส์นะครับ วันนี้ผมเลือกเพลงนี้มา เพราะผมชอบเสียงของคนที่ร้องเพลงนี้ รุ่นพี่คิมจินฮวานครับ" ห้ะ รู้จักผมด้วยหรอ? รู้จักได้ไงเนี่ย ผมก็ไม่ได้เป็นคนดังนะ

"และตอนนี้รุ่นพี่คนนั้นก็อยู่ที่นี่ เข้ามาสิครับรุ่นพี่" หื้มม???? เรียก...ผม O.o
"หื้มมม?? พี่หรอ"
"ครับ พี่นั่นแหละ" จากนั้นมือของเด็กมัธยมปลายคนนั้นก็เอื้อมมาดึงแขนผมเข้าไปในวงล้อม ผมร้องเพลงนั้นไปพร้อมๆกับทุกคนที่ร้องตามได้ยังไงก็ไม่รู้ จนจบเพลง และทุกคนก็ค่อยทยอยออกไป ทิ้งไว้เพียงความสงสัยให้ผม

"ขอบคุณที่มาช่วยสร้างบรรยากาศนะครับ"
"รู้จักพี่หรอ?"
"ก็...นะ ผมเห็นวิดีโอในยูทูปที่เพื่อนผมอัพลง ที่พี่ร้องเพลงที่มหา'ลัยน่ะครับ"
"อ่อ..ครับ"
"ผมชื่อคิมฮันบินนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"
"ครับ มาเล่นทุกวันหรอ"
"เปล่าครับ ผมมาแค่วันศุกร์ มาเล่นแก้เครียด แล้วพี่มาทำอะไรล่ะ ผมมาบ่อยนะ แต่ไม่เคยเห็นพี่เลย"
"เครียดเลยมาเดินช็อป"
"มีปัญหาอะไรบอกผมได้นะ"
"ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก นายกลับบ้านเถอะ"
"แล้วพี่จะกลับเลยมั๊ย"
"ยังหรอก คงอีกซักพัก"
"งั้นเดี๋ยวผมอยู่ต่ออีกซักพักเป็นเพื่อนพี่นะ ไล่ก็ไม่ไปหรอก จะอยู่"
"งั้น...ถ้าหน้าด้านพอ ไปเดินช็อปเป็นเพื่อนหน่อยดิ"
"55555 เอาสิ"

"พี่จะไปซืออะไรหรอ"
"มาช็อปแบบไม่มีเป้าหมายอ่ะ แล้วไม่รีบกลับบ้านหรอ มันเย็นแล้วนะ"
"6 โมงค่อยกลับ"
"จะทุ่มนึงแล้วนะครับฮันบิน"
"ห้ะ!! จริงหรอ ตายละ งั้นผมกลับบ้านก่อนนะ"
"อื้ม กลับดีๆนะ"
"ไว้เจอกันคราวหน้านะครับ พี่จินฮวาน"

        ฮันบินบอกลาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม บอกได้มั๊ยว่ามันค่อนข้างเขินเลยล่ะ ผมเป็นอะไรกับเด็กคนนี้นะ เพิ่งเจอวันแรก แต่รู้สึกว่าอยู่ด้วยแล้วมีความสุข เป็นคนที่ไว้ใจได้ และเค้าจะคอยแก้ปัญหาให้เสมอเวลาที่ไม่สบายใจ รู้สึกทั้งที่ไม่สนิท ทำไมรู้สึแบบนั้น ผมกำลังปลื้มเด็กม.ปลายหรอ

"ไปไหนมาจินฮวาน กลับดึกนะ ยังไม่เคลียร์เรื่องคะแนนเลยนะ"
"ไปเดินเล่นสยามมาครับ ข้อสอบมันยากจริงๆนะแม่"
"เห็นยุนฮยองโทรมาฟ้องว่าไปเดินเล่นสยามกับเด็กม.ปลายหรอ"
"ไอ้นี่!!! บังเอิญเจอกันเฉยๆครับ เด็กที่คิงไพเลท"
"ให้เป็นแบบนั้นจริงๆแล้วกันนะ อีกซักพักคงพามาเปิดตัว"
"แม่ครับบ!!!! จินไม่คุยกับแม่แล้วววว"

คนยิ่งคิดๆอยู่ พูดอะไรของแม่เนี่ย


มหา'ลัย


"ฮันบิน มาทำไม"
"ว่าจะมาชวนไปเดินเล่นครับ วันนี้ว่าง"
"อื้มมม ไปดิ" รู้สึกดีแฮะ ที่ฮันบินนึกถึงผม ผมเดินตามฮันบินออกไปหน้ามหา'ลัย จะมีเด็กไฮสคูลซักกี่คนที่กล้าเดินเข้ามาในรั้วมหา'ลัย เข้ามาทำไมเนี่ย ฮันบินหยุดตรงหน้าบิ๊กไบท์คันใหญ่สีดำแซมด้วยสีแดง ก่อนหยิบแจ็กเก็ตหนังสีดำมาสวมแล้วใส่หมวกกันน็อกใบใหญ่ ก่อนยื่นหมวกกันน็อกอีกใบมาตรงหน้าผม ผมรีบรับมาแล้วสวม

"จะไปไหน ฮันบิน"
"ผมไม่พาพี่ไปทำอะไรไม่ดีหรอก"
"รู้แล้ว แต่บอกไม่ได้หรอ"
"ไม่ครับ" สิ้นสุดบทสนทนา ฮันบินขึ้นคร่อมบิ๊กไบท์คันใหญ่ตรงหน้าก่อนหันมามองผม ผมก้าวขึ้นไป แทบเรียกว่ากระโดดเลยด้วยซ้ำ สูงไปรึเปล่าเนี่ยย~

        วันนี้ฮันบินดูเท่มาก ไม่เหมือนคนที่เจอที่สยามเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเลย ดูไปดูมาฮันบินลุคนี้ดูแบดบอยมาก วันนี้เป็นวันศุกร์ ครั้งที่สองที่ได้เจอฮันบิน

        ฮันบินจอดรถหน้าสวนอะไรซักอย่าง คล้ายสวนดอกไม้

"มาที่นี่ทำไม"
"มันสวยมากเลยนะ ตั้งใจจะมาดูพระอาทิตย์ตกกับพี่"
"พระอาทิตย์ตก...กับพี่"
"ครับ ไปเร็ว" ฮันบินลากผมมาที่ลานหญ้ากว้าง มองข้างหน้าจะโล่งมาก มองเห็นแค่ท้องฟ้ากับต้นไม้ ผมไม่ได้เห็ฯอะไรสวยๆแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

        ตอนนี้พระอาทิตย์ค่อยเคลื่อนลงไปช้าๆ ผมกับฮันบินไม่ได้พูดอะไร เรานั่งดูพระอาทิตย์ตกอย่างเงียบ บรรยากาศสงบๆแบบนี้ ผมชอบมากเลยล่ะ แล้วยิ่งได้มาอยู่ที่นี่ตรงนี้กับฮันบิน เป็นศุกร์ที่2ที่ผมมีความสุขมาก
จนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปในที่สุด


        วันนี้นอนอยู่บ้านครับ มหา'ลัย สั่งปิดเรียนตั้งแต่วันอังคาร โดยไม่มีนักศึกษาคนใดทราบสาเหตุ ผมก็ไม่รู้จะไปไหน ปกติวันศุกร์แบบนี้จะเจอฮันบิน แต่วันนี้อยู่บ้าน คงไม่เจอ............


"จินฮวาน"
"ครับป๊า"
"หนุ่มคิงไพเลทมาหา"
"ห้ะ!!!!" มาบ้านเลยหรอ??
"ยังไม่ต้องตกใจหรอก น้องรออยู่"
"ครับป๊า"


"มาทำไมเนี่ยฮันบิน"
"มารับไปเที่ยว"
"เที่ยว????"
"ครับไปเที่ยว ไปอาบน้ำเร็ว" ผมขึ้นมาอาบน้ำตามคำบอกฮันบิน ตกใจนะ จู่ๆมาถึงบ้านเลย


"จะพาไปไหนอีกล่ะ"
"เห้ยยย เต็มใจไปรึเปล่าเนี่ย ถ้าพี่ไม่อยากไปผมก็ไม่บังคับนะ"
"ยังไม่ได้พูดอะไรเลย"
"งั้นเร็วๆเลยครับ เดี๋ยวไม่ทับรอบหนัง"
"หื้มมม ไปไหน"
"พาไปดูหนังครับ" 


โรงหนัง


"จะพามาโรงหนังทำไมไม่บอกตั้งแต่ในบ้าน"
"ทำไมครับ" 
"ป่าวๆ ช่างเถอะ" ผมกับฮันบินนั่งลงบนเก้าอี้ เพราะนี้หนังก็ฉายมา 7 นาทีแล้ว นั่งไปซักพักผมรู้สึกง่วงเพราะแอร์ในโรงหนัง ผมไม่มีสมาธิดูหรอกนะ อยู่ดีๆพามาดูหนัง ทำตัวไม่ถูก
"หนาวรึเปล่าพี่จิน??"
"นิดหน่อย"
"ไม่ได้เอาเสื้อาหรอ"
"ก็นายไม่ได้บอกว่าจะมา" ฮันบินค่อยๆถอดแจ็กเก็ตตัวเองมาห่มให้ผม 
"ไม่เป็นไรหรอก นายใส่เถอะ"
"ผมไม่ได้หนาว พี่เถอะ ตัวเย็นหมดแล้ว เดี๋ยวก็ไม่สบาย"

        และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งวันศุกร์ที่ผมมีความสุขทีสุด ฮันบินดูแลผมทุกอย่าง พี่คงรักนายแล้วล่ะคิมฮันบิน....


ศุกร์แรก ที่สยาม
ศุกร์ที่สอง สวนดอกไม้
ศุกร์ที่สาม โรงหนัง
ศุกร์ที่สี่ ร้านเค้ก
ศุกร์ที่ห้า สยามโอเชี่ยนเวิร์ล
ศุกร์ที่หก ดรีมเวิร์ล
ศุกร์ที่เจ็ด ...................

        ผมควรบอกฮันบินมั้ย ว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง แต่ฮันบินรู้สึกยังไง ผมไม่รู้ ทำให้ผมกลัว ว่าถ้าฮันบินไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับผม ความสัมพันธ์อาจจะปลี่ยนไป จากที่เจอกันไม่บ่อย อาจจะไม่ได้เจอกันเลย

"วันนี้ไปไหน"
"โรงเรียนผม"
"โรงเรียนนาย"
"ครับ วันนี้อาจารย์ที่โรงเรียนก็ไปประชุมกับอาจารย์ที่มหา'ลัยพี่นั่นแหละ เลยไม่ค่อยมีคนอยู๋"


คิงไพเรท


"พี่เพิ่งเคยเข้ามาที่นี่ใช่รึเปล่า"
"อื้มม"
"ตอนเที่ยงกินอะไรดี"
"อะไรก็ได้"
"งั้นไปกินชาบูกัน"
"ครับ"
"พี่เป็นอะไรรึเปล่า"
"เปล่านี่"
"พี่เงียบๆไปนะครับ พี่จิน"
"ก็แค่....."
"ผมไม่ได้ห้าม ไม่ให้พี่รู้สึกนะ"
"หื้มม??"
"ที่ผมไปรับพี่ทุกวัน ชวนไปนู่นมานี่......."
"...................."
"คิดว่าผมไม่รู้สึกอะไรหรอครับ"
"ฮันบิน...."
"คบกันได้มั๊ย"
"...................."
"อย่าเงียบสิ หื้มม ว่าไง"
"ไม่กล้าตอบตกลงอ่ะ"
"ทำไมอ่ะ"
"มันเขินนน><" พูดจบผมนี่วิ่งออกมาเลยครับ โอ๊ยยยย~ เขินจะตายอยู่แล้ว

'เราคบกันแล้วนะ พี่จินนน' เสียงฮันบินตะโกนไล่หลังมา


"วิ่งทำไม"
"ไม่รู้ อยากวิ่งหนี"
"พี่หนีไม่ได้แล้วนะ ผมไม่ให้พี่หนีแล้ว" พูดจบฮันบินก็สวมกอดผมจากด้านหลัง

จุ๊บ!


"O.o คิมฮันบิน มาขโมยจุ๊บแก้มคนอื่นได้ไง"
"คนอื่นที่ไหน ที่ผมจุ๊บแก้มเมื่อกี้อ่ะ แฟนผม"
"เด็กบ้าาา!"

        นี่คงเป็นศุกร์ที่ผมมีความสุขที่สุดแล้วล่ะ Lucky Friday [Click]

.....THE END



 

--------------------------------------------------
ฟิคเรื่องนี้ใช้เวลาแต่ง 1 ชั่วโมง เป็นฟิคที่แต่ง
กะทันหันมาก สนุกกันรึเปล่าคะ คอมเม้นต์
ให้ไรท์ด้วยน้าา อาจจะมี  Spacial Strory
ถ้าเรทติ้งดีเดี๋ยวรีบแต่งทันทีเลย 555555
ถ้าผิดพลาดตรงไหนขอโทษด้วยนะคะ
ฟิคเรื่องแรกเลย ขอบคุณทุกกำลังใจ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ

ไรท์รักทุกคน จุ๊บๆ >3<
--------------------------------------------------