คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Gin x Shion || Late Night Party
อยู่ดีๆก็......มีพัสดุปริศนาวางหน้าประตูบ้าน มันคือกล่องสีดำจำนวนสี่ใบที่แนบการ์ดสีดำสนิทสลักอักษรสีทองดูเรียบหรู ไม่มีที่อยู่หรือจ่าหน้าซองใดใดชวนน่าสงสัย ชิองพลิกการ์ดกลับไปกลับมา นอกจากชื่อเธอกับคำว่า masquerade party ที่อยู่ตรงกลางกระดาษแล้วก็ไม่มีข้อความอื่นๆพิมพ์อยู่
masquerade party......งานราตรีสวมหน้ากากอย่างนั้นเหรอ?
จะขอให้คุณอากาอิตรวจสอบก็ไม่ได้ด้วยสิ วันนี้เขาไม่อยู่บ้านเพราะต้องไปรายงานผลอะไรสักอย่างกับคุณเจมส์หัวหน้างานของเขา เด็กสาวถอนหายใจจนปัญญา สุดท้ายก็หอบกล่องสี่ใบเข้าบ้านเพื่อเปิดดู ชิองเปิดกล่องใบแรกแล้วแทบทำตาลุกวาว หน้ากาก—มันคือหน้ากากลูกไม้สีดำคล้ายผีเสื้อสยายปีก เธอไม่รีรอเปิดกล่องใบอื่นต่อ ด้านในนั้นมีทั้งชุดราตรียาว รองเท้าส้นสูงและเครื่องประดับ และที่กล่องใบสุดท้ายนี่เอง เธอถึงได้พบโน๊ตแผ่นเล็กที่เขียนด้วยอักษรภาษาอังกฤษตวัดอย่างสวยงาม
I picked these things myself and looked up at my little bird.
From.Vermouth
Vermouth…..จากเบลม็อท!!? ชิองรีบแหงนหน้าตามที่อ่าน เธอเห็นหญิงสาวในชุดราตรีมันปลาบสีดำสวยยืนเท้าคางและส่งยิ้มให้อยู่ที่ระเบียงด้านบน เพราะหน้าเธอคงซีดหรือตกใจเกินเหตุละมั้ง เบลม็อทถึงได้หัวเราะใส่ นอกเหนือจากความสงสัยว่าอีกฝ่ายเข้ามาในบ้านเธอได้อย่างไร ยังมีคำถามที่ว่าเบลม็อทส่งของพวกนี้มาเพื่ออะไรอีก
“ฮาย นกน้อยของฉัน ชอบของที่ฉันส่งมารึเปล่าเอ่ย” เบลม็อทโบกมือทักทาย รีบลงไปชั้นล่างเพื่อหาเด็กสาว เห็นหน้าตกใจของชิองมันทำให้เธออดขำเพราะความเอ็นดูไม่ได้ นกน้อยของเธอเนี่ย ช่างเป็นเด็กที่ไม่ระวังตัวเอาซะเลย ขนาดประตูบ้านยังลืมล็อค แบบนี้ใครที่ไหนก็เข้ามาได้น่ะสิ
“ชารอน....คุณเข้ามาในบ้านหนูได้ไง และของพวกนี้มันอะไรกันคะ อย่างกับว่าต้องไปงานบอลเลย”
“ถูกต้อง” เบลม็อทตอบและดันหลังเด็กสาว “เอาล่ะตอนนี้ไม่มีเวลาตอบคำถามมากนักไปเตรียมตัวได้แล้ว ต้องใช้เวลาพอสมควรนะกว่าจะแต่งตัวเสร็จ”
“เดี๋ยวสิคะชารอน ตอบคำถามหนูก่อน” ชิองร้องท้วง ทว่าก็ปฏิเสธความกระตือรือร้นของแม่ทูนหัวไม่ได้อยู่ดี
นั่นแหละ—สุดท้ายชิองก็โดนหญิงสาวแต่งองค์ทรงเครื่องจนสมบูรณ์ เบลม็อทกอดอก ฉีกยิ้มภูมิใจกับผลงานของตนเอง เด็กสาวกระพริบตาปริบๆ นิ้วลูบและจดจ้องเงาที่สะท้อนอยู่ตรงหน้ากระจก มันคือเธอที่สวมใส่ชุดราตรียาวไล่เฉดสีดำผ่าข้าง ด้านหลังเสื้อเปิดโล่งเว้าลึกอวดแผ่นหลัง ผูกด้วยโบว์ใหญ่คล้องคอ ผมถูกรวบข้างแบบไม่ตั้งใจมัด แล้วติดด้วยกิ๊บทับทิม และแต่งหน้าอ่อนๆสมวัย แทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าภาพที่สะท้อนอยู่คือตัวเธอเอง เป็นผลงานที่สมฝีมือเบลม็อทที่เก่งในเรื่องปลอมตัวกว่าคุณแม่ของเธอ
แต่นะแต่......ชิองกอดตัวเองกลม รู้สึกขัดเขินและโล่งโจ้งพิกล ชุดมันโป๊เกินไปรึเปล่า เพราะเธอไม่เคยใส่อะไรแบบนี้มาก่อน ขาผ่าสูงจนเกือบเห็นกางเกงใน หลังก็เว้าเยอะเกิน
“งานกลางคืนต้องแต่งแบบนี้แหละ” เบลม็อทเอ่ย คล้องแขนและพาเด็กสาวขึ้นรถแวนที่จอดรออยู่หน้าบ้าน ระหว่างที่รถกำลังเคลื่อนไปตามถนนยางพารา ชิองยังถามเซ้าซี้ไม่เลิก เธอจึงตอบความจริงแค่บางส่วนออกไปว่านี่คืองานเลี้ยงสวมหน้ากากธรรมดาๆ ส่วนที่เธอต้องพาชิองมาด้วยก็เพราะเธอถูกขอร้องแกมบังคับและแค่เหงา เนื่องจากในงานมีจำนวนผู้หญิงน้อยกว่าแขกผู้ชาย
นี่ล่ะความจริง แต่แค่บางส่วนเท่านั้น
ผ่านไปสักระยะ เบลม็อทเลื่อนมือที่มีเล็บสีแดงลูบกระจกติดฟิล์ม “ใส่หน้ากากได้แล้วนะ” กล่าวลอยๆแล้วหยิบหน้ากากของตนเองสวมใส่ ระยะทางประมาณนี้น่าจะบอกความจริงทั้งหมดให้ชิองฟังได้แล้ว
“ชิอง.....คือว่านะ งานเลี้ยงนี้จริงๆแล้วเป็นงานสังสรรค์ของสมาชิกในองค์กร” สิ้นประโยคเด็กสาวทำตาค้าง นั่งนิ่งไม่ไหวติงราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง สมควรช็อกอยู่หรอก แต่มันช่วยไม่ได้ หากเธอบอกความจริงแต่แรก เด็กสาวคงรั้นหัวชนฝาไม่ยอมมาด้วยแน่นอน ก็นะ—ตอนแรกไม่ได้เห็นด้วยหรอกที่ลากชิองไปกลางดงหมาป่า ทว่าเจ้าบอสเด็กอย่างแอบแซ็งธ์ดันนึกสนุกอยากเชื้อเชิญนกน้อยคนโปรดมางานวันเกิดของตัวเองด้วย
งานวันเกิดที่เจ้าตัวร่วมฉลองในฐานะลูกชายของบอสใหญ่ แต่สุดท้ายแอบแซ็งธ์คงอยู่ร่วมงานได้ไม่นาน และหากลองตรองดูแล้วเห็นบอสตัวแสบอ้างนู้นอ้างนี่สารพัด จริงๆก็แค่อยากเห็นนกน้อยใส่ชุดราตรีที่ตัวเองควักเงินจ่ายมากกว่าล่ะสิ ไอ้เฒ่าหัวงูร่างเด็กเอ๊ย
คิดแล้วก็อยากชกหน้าหล่อๆของแอบแซ็งธ์ ทว่ากลับทำได้แค่คิด เบลม็อทเอื้อมแขนสะกิดเด็กสาว “เข้างานแล้วต้องใช้โค๊ดเนมนะชิอง”
“ชารอน!! คุณพาหนูมาตายหรือไงคะ” ชิองโวยวายหลังจากที่สติกลับมาครบถ้วน หนีกลับบ้านตอนนี้คงไม่ทันแล้ว โทรศัพท์เอย กระเป๋าเงิน ถูกสั่งเอาไว้ที่บ้านทั้งหมด ชารอนเล่นมัดมือชกขนาดนี้จะหนีไปไหนได้ล่ะ
“ไม่ต้องห่วงหรอก นี่เป็นงานราตรีสวมหน้ากาก มีแค่สมาชิกระดับกลางถึงสูงเท่านั้น แถมในงานก็สลัวเหมือนในผับ ชุดก็ดำ เข้าไปก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่มีใครสังเกตใครทั้งนั้น”
“ไม่กังวลสิคะถึงแปลก” เด็กสาวขมวดคิ้ว มีอะไรซวยมากกว่านี้อีกไหมชีวิตเธอ จะรออยู่ในรถดี หรือเสี่ยงดวงอันน้อยนิดเข้าไปขอความช่วยเหลือคุณอามุโร่ เผื่อ—เผื่อเขามางานนี้ด้วย
เฮ้อ.....ลองเสี่ยงดวงดูแล้วกันชิอง เพราะรอในรถไปก็ไม่ได้อะไร อย่างไรเธอต้องรอเบลม็อทจนกว่าที่อีกฝ่ายจะกลับจากงานอยู่ดี
“แล้วโค๊ดเนมหนูคืออะไรคะ?” ชิองถามและหยิบหน้ากากมาสวมใส่ “ไนติงเกลรึเปล่าคะ” ใช้เหมือนทุกครั้งที่ถูกเรียก
“แซฟไฟร์ เธอใช้ไนติงเกลมีหวังได้โดนเป่าออกจากงานแน่”
อืมม์ ฟังแล้วเป็นคำตอบที่ไม่น่าอภิรมย์ต่อหูจริงๆ แซฟไฟร์.....มีเหล้าแบบนี้บนโลกด้วยเหรอ อ้อ มีสิ—พอนึกออกแค่เหล้ายี่ห้อบอมเบย์แซฟไฟร์ที่เห็นในร้านขายเหล้าต่างประเทศผ่านๆเท่านั้น
เหล้ายินเกรดพรีเมี่ยมเสียด้วย
สุดท้ายชิองก็ลงเอยเข้าไปในงาน ณ ชั้นบนสุดของตึกสูงระฟ้า หน้าทางเข้างานมีบอดี้การ์ดสองคนยืนคุมและขอตรวจบัตร เธอเพิ่งสังเกตว่าการ์ดเชิญสีดำมันมีข้อความอื่นๆอีก แต่ต้องใช้ไฟแบล็คไลท์ส่องดูตัวอักษรลับถึงจะสามารถอ่านเนื้อความด้านในได้ พอผ่านการตรวจสอบเธอกับเบลม็อทก็เข้าไปด้านใน เด็กสาวสอดส่องสายตามองโดยรอบ
ที่นี่เป็นห้องบอลลูนขนาดใหญ่ที่อาจบรรจุผู้คนได้ประมาณห้าสิบถึงหนึ่งร้อยคน ในงานเป็นแบบที่เบลม็อทบอกคือมืดสลัว มีไฟนีออนตกแต่งฉายแสงเล็กน้อยพอให้เห็น งานแบ่งส่วนเป็นด้านในกับด้านนอกสำหรับผู้ที่ต้องการดื่มด่ำกับบรรยากาศของเมืองยามราตรี มีบาร์เหล้าสองจุด บริกรเดินขวักไขว่คอยยกเครื่องดื่มรอบงาน มีโต๊ะบิลเลียด วงไพ่โป๊กเกอร์ รูเร็ด เรียกได้ว่าสารพัดแหล่งรวมการพนัน
หากไม่นับบริกรหญิงที่นุ่งน้อยห่มน้อยด้วยชุดชั้นในลูกไม้เข้าสีธีมงาน แขกผู้หญิงก็มีน้อยจริงๆแบบที่เบลม็อทบอก ขณะที่ให้ความสนใจกับงาน ชิองสัมผัสได้ว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เธอ คราแรกคิดว่าอาจเป็นเบลม็อทที่เป็นผู้โปรดปรานของท่านผู้นั้น แต่ไม่ใช่—สายตาพวกนั้นต่างทิ่มแทงหาเธอเป็นตาเดียว โดนจ้องขนาดนี้ยิ่งทำให้เธอเกาะหนึบหญิงสาวมากกว่าเก่า ตอนนี้ถ้าสิงเบลม็อทได้เธอจะทำ
“หืมม์ เป็นอะไรชิอง?” หญิงสาวจับสังเกตอาการสั่นเกร็งของเด็กสาว พอเจอต้นตอที่ทำให้ชิองกลัว เบลม็อทจึงตวัดหางตา จิกใส่คนพวกนั้นจนไม่มีผู้ใดกล้ามอง เธอตบบ่าเด็กสาวเบาๆ และพาไปหาที่นั่งดีๆที่มีแต่สมาชิกระดับสูง
พวกนี้เองก็ให้ความสนใจกับชิองไม่ต่างกันเท่าใดนัก “นั่นใครเบลม็อท?” เสียงเย็นเอื้อนเอ่ยในมุมมืด ชิองเหลือบตามองเจ้าของเสียง เธอพลันหนาววาบ หนาวแน่—เพราะนั่นคือยิน เขากำลังสูบบุหรี่ ส่วนบนตักนั้นมีบริกรหญิงนั่งอี๋อ๋อเอาใจอยู่ พอโดนชายหนุ่มจ้องชนิดที่กินหัว เด็กสาวจึงเลือกหลบสายตาหนี ในใจเต้นไม่เป็นส่ำภาวนาลึกๆว่าอย่าให้เขาจำเธอได้เลย
เบลม็อทผายมือแนะนำ “นี่แซฟไฟร์”
“อ้อ......ที่บอสเลือกมาทำภารกิจในจีนน่ะเหรอ” เคียนติเดินมาดูเธอใกล้ๆ “เห ตอนแรกคิดว่าจะเป็นตาลุงซะอัก ที่ไหนได้ก็แค่เด็กสาวคนหนึ่ง”
“ฉันก็คิดแบบเธอ” กอร์นเสริม
“แซฟไฟร์ นี่กอร์นกับเคียนติเป็นมือสไนเปอร์ ส่วนเจ้าคนที่นั่งหน้าหงิกตรงนั้นคือยิน ผู้ชายใส่หมวกชื่อวอดก้า ผู้หญิงผมสีเงินตรงมุมอับนั้นคือคูราโซ่ ส่วนรัมน่าจะอยู่กับบอส” เบลม็อทไล่รายชื่อสมาชิกองค์กรให้เด็กสาวฟังเรียงคน
แต่ใครอยากจะรู้จักคนพวกนี้กันล่ะ คิดผิด—ผิดมหันต์เลยที่เลือกเข้ามาในงาน แล้วไหนคุณอามุโร่? เธอไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา ปกติเจ้าตัวชอบตัวติดกับเบลม็อทนี่นา ทีแบบนี้ดันไม่อยู่
“ค่ะ ยินดีที่ได้พบนะคะ” ชิองตอบกลับ ถึงแม้จะตีฝีปากยิ้มแย้ม แต่ในใจนั้นกลับระส่ำระส่ายไม่เป็นสุข เด็กสาวเลือกถอยห่างจากพวกสมาชิกองค์กรระดับสูง หรืออีกนัยนึงห่างจากสายตาของยิน
เธอเลือกออกมาโซนด้านนอกที่ไม่ค่อยมีผู้คน เพราะในงานนั้นสามารถสูบบุหรี่ได้ พวกเขาส่วนใหญ่จึงไม่ออกมาด้านนอกที่ร้อนอบอ้าว เด็กสาวทัดปอยผมข้างหู เอาหน้ารับสายลมโกรก กลิ่นลมฤดูร้อนกำลังดีตัดกับทิวทัศน์ของเมืองไฮโด้ตอนกลางคืน แสงสีส้ม ม่วง ฟ้าและแดงผสมปนเปกับท้องฟ้าสีน้ำเงิน “ที่บาร์จะมีน้ำส้มบ้างไหมนะ” เพราะรู้สึกลำคอแห้งผากขาดน้ำเหลือเกิน ชิองจึงเดินไปนั่งที่เคาท์เตอร์บาร์ บาร์เทนเดอร์ส่งเมนูให้เธอเพื่อเลือกสรรเครื่องดื่ม เธอไล่สายตาหาน้ำผลไม้ น้ำอัดลมหรือน้ำเปล่าซึ่งมันไม่มีของพวกนั้นเลย
ทีนี้จะกินอะไร
เข้าใจนะว่ามันคืองานของผู้ใหญ่ แต่ไม่มีน้ำเปล่าสำหรับพวกร่ำสุรากลั้วคอมันดูแปลกๆ แต่ตามประมวลกฎหมายของญี่ปุ่นห้ามผู้มีอายุต่ำกว่ายี่สิบปีดื่มแอลกอฮอลล์ กฎหมายของประเทศนี้รัดกุมและเข้มงวดซะด้วยสิ
“จะรับอะไรดีครับคุณผู้หญิง” บาร์เทนเดอร์หนุ่มถาม
“พอมีอะไรแนะนำไหมคะ พอดีฉันคออ่อนน่ะค่ะ” ว่าไปนั่น—จริงๆไม่เคยดื่มเลยตังหาก คุณพ่อ คุณแม่คะ วันนี้เธอขอเป็นเด็กไม่ดีวันนึงละกัน
“งั้นเดี๋ยวกระผมเลือกให้คงไม่ขัดข้องนะครับ” พอเด็กสาวพยักหน้า บาร์เทนเดอร์ก็หมุนตัวทำหน้าที่ของตน สมเป็นมืออาชีพ เขานั้นหยิบขวดเหล้าและส่วนผสมต่างๆได้อย่างคล่องแคล่วและประณีต ใช้เวลาไม่นานเขาก็เสริฟ์เครื่องดื่มให้เธอ
ชิองกระพริบตา หน้าตาของมันดูเหมือนน้ำมะนาวธรรมดาที่ใส่ในแก้วเชคค็อกเทลทรงสูง เธอตัดสินใจหยิบมันมาดื่ม อร่อย—ไม่รู้สึกถึงกลิ่นเหล้าเลย หวานอมเปรี้ยวและขมนิดหน่อย มีกลิ่นแตงกวาที่ลอยอยู่ด้านในให้ความสดชื่น เด็กสาวหยิบแตงกว่าฝานบางๆมากัดเข้าปาก เครื่องดื่มแก้วนี้สดชื่นเหมาะกับสภาพอากาศที่ร้อนแบบนี้
“อร่อยจังค่ะ อันนี้เรียกว่าอะไรเหรอคะ” เธอถาม
“ลูฟท็อป เลมอนเนตครับ แก้วนั้นหมดแล้ว จะสั่งแก้วต่อไปเลยไหมครับ”
“งั้นขอโมฮิโตะค่ะ” ชิองสุ่มเอาเครื่องดื่มจากเมนู คราวนี้มันมาในแก้วเหยือกขนาดกำลังพอดี สีไม่ต่างจากแก้วก่อนหน้า มีสีใส แต่แก้วนี้หวานกว่าและซ่า มีกลิ่นมิ้นท์ลอยคละฟุ้ง เวลาไหลลงคอแล้วเย็นวาบ ปกติเขาไม่นิยมดื่มเหล้าด้วยหลอด แต่กรณีพวกนี้ใช้ไม่ได้กับกลุ่มค็อกเทล
เพราะเริ่มรู้สึกร้อนวูบวาบที่กลางอก ชิองจึงกลับเข้าไปในงาน แม้ค็อกเทลสองแก้วเมื่อครู่นั้นไม่แรงมาก แต่มือใหม่หัดดื่มแบบเธอกินอย่างไรก็เมา เธอคิดว่าเธอเริ่มเมาแล้วนะ—อาจจะไม่ได้ถึงขั้นเรื้อนจนคุมสติไม่อยู่ แต่อาการเบลอผสมลอย และความร้อนผ่าวบนหน้าคือตัวบ่งบอกที่ชัดเจน ชิองพยายามเดินให้ตรงเพื่อไปห้องน้ำที่ใกล้กับโซนด้านนอก
ทว่าด้วยความไม่ระวังตัวคละความมืด ทำให้ชิองเผลอชนเข้ากับใครบางคน “ขอโทษค่ะ” พอแหงนหน้า กลับพบยินจ้องเขม็งด้วยสายตาคมกริบ ชิองรีบงุดหน้าหลบ แต่กลับโดนชายหนุ่มที่ไม่ได้ปริปากพูดอะไร ยื่นมือที่สวมใส่ถุงมือหนังบีบคางให้เธอเงยขึ้น นัยน์ตาสีมรกตโฉบเฉี่ยวพินิจเธอ มืออีกข้างของเขาเลื่อนปลดปม ทำให้หน้ากากล่วงผล็อยตกพื้นเผยใบหน้าที่แท้จริง
“ใช่จริงๆด้วย” ยินฉีกยิ้มเหี้ยมเกรียม “เป็นเธอ......ยัยนกไนติงเกล กล้าดีนี่ที่มากลางดงหมาป่าให้รุมทึ้ง”
ต่อให้ใส่หน้ากากเขาก็จำเธอได้ ทั้งน้ำเสียง ท่าทางและดวงตาสีครามที่สุกสกาว ยินไล่สายตาตรวจสอบเด็กสาวตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า “จะมองกี่ครั้งก็เป็นเด็กอวดดีอยู่วันยังค่ำ” เขาโอบรั้งเอวคอดกิ่วและผลักเธอเข้าหากำแพงในซอกแคบๆ ใช้นิ้วเกลี่ยไล้ริมฝีปากมันวาวจากลิปสติก ท่าทางเกรงกลัวตัวสั่นไม่ต่างจากสัตว์ตัวเล็ก ยิ่งเขาแตะแผ่นหลังที่เปิดเผยเพราะชุด เธอยิ่งกระตุกเกร็ง
“ถะ......ถอยออกไปด้วยค่ะ” ชิองเอ่ยขอร้องอย่างกล้าๆกลัวๆ
“หุบปากไปเถอะน่า!!” ยินตะคอกเสียงกร้าว “อย่าส่งเสียงเน่ารำคาญหมือนนกทำรังจะได้ไหม”
เด็กสาวรีบเก็บปากเงียบ ไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว พอเขาเลื่อนมือไล้ตามสันหลัง ชิองเผลอสะดุ้งและร้องเสียงประหลาดออกมา เธอยกสองมือปิดปากตัวเองอย่างฉับไว ยินลูบตัวเธอไปทั้งตัว ถุงมือที่เขาใส่นั้นก็เย็นเหยียบตัดกับผิวกายชื้นเหงื่อของเธอ
“หยุด.....เถอะค่ะ นี่คุณจะทำอะไรคะ!!” เด็กสาวขุดแรงทั้งหมดผลักเขาออก แน่นอนว่ามันไม่ได้ผลอะไรมาก แรงผู้ชายกับเด็กผู้หญิงแบบเธอมันแตกต่างอย่างสิ้นเชิง
“จูบ” ยินตอบสั้นๆ “คิดมานานแล้วว่าเธอมันน่าจูบ”
“คะ?” ชิองได้ยินเช่นนั้น เธอรีบล่นถอยหนี “คุณจะล่วงละเมิดเด็กที่ไม่ถึงสิบแปดหรือไงคะ”
“เหอะ.....ฉันไม่สนกฎหมายบ้าบอนอกจากกฎที่ตัวเองตั้งขึ้นมา เธออย่าลืมสิ—ว่าเธออยู่ในแหล่งรวมของพวกนอกกฎหมายนะ” ยินหัวเราะ เขาไม่ได้หยอกเล่นเรื่องที่อยากจูบนังเด็กนี่ เธอมันโคตรน่าหงุดหงิดในสายตาเขาตลอด สายตาไร้เดียงสา และใจดีเกินคน ทุกอย่างล้วนน่ารำคาญ แม้เจอกันน้อยครั้ง แต่เขาไม่เคยสลัดเด็กสาวออกจากหัวได้เลย
“และอีกอย่าง.....” ยินเว้นระยะ เคลื่อนหน้าประชิดข้างใบหูเล็ก “แต่งตัวยั่วขนาดนี้ ไม่เด็กแล้วมั้ง”
พูดจบเขาบรรจงบดฝีปากหาร่างเล็กใต้ร่าง รวบสองแขนบางลอยสูงแนบชิดติดกำแพง ชิองขยุ้มเสื้อสูทของยินเป็นที่พักพิง ร่างกายเบียดเสียดแนบชิดจนรับรู้ถึงอุณหภูมิ มือของเขาเลื่อนขยุ้มผมจนมันสยายออก เขาดันท้ายทอยเพื่อให้ตนเองสามารถลุกล้ำเข้ามาได้อีก จูบนี้มันไม่ได้หวานเหมือนในนิยาย ไม่ได้อ่อนโยนดั่งโชโจหลายเรื่อง มันเป็นความรู้สึกประหลาดเข้าถาโถม
ฝาด ร้อนและเปียกแฉะเสียจนทำเธอคลั่ง มีกลิ่นบุหรี่จางๆของเขาคละฟุ้งขึ้นจมูก คราแรกเธอหุบเม้มปากสนิท แต่อาจเพราะความชุ่มฉ่ำ เธอเลยเผลอปล่อยให้เขาสอดลิ้นเข้ามาและขบเม้มปากเธออย่างเมามันส์ บางทีที่เธอยอมอาจเป็นฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ด้วย
ยินถอนริมฝีปากออก แสงจากด้านนอกสาดส่องเข้ามาทำให้เขาเห็นใบหน้าของเด็กสาว เขาเอื้อมนิ้วปาดลอยลิปสติกที่เลอะเทอะข้างแก้ม ยิ่งเธอทำสายตาเลื่อนลอยยิ่งดูเชิญชวน เขาคอยประคองแขนขาที่อ่อนแรง ชายหนุ่มจึงตัดสินใจอุ้มเธอลอยสูง โน้มริมฝีปากและกลอกกระซิบถ้อยคำ
“ไปหาที่เงียบๆคุยกันสองต่อสองเถอะ”
ก็แค่ตอนนี้ความรู้สึกอยู่หนือกว่าเหตผุล ชิองถูกยินพามาที่ห้องพักห้องหนึ่ง ความไม่ประสีประสาของเธอคงทำให้เขาหงุดหงิด เขาพรมจูบเธออีกครั้ง และหนักหน่วงมากกว่าเดิม ราวกับว่าไม่มีอะไรหยดุยั้งได้อีกแล้ว เขาผลักชิองลงกับเตียง กระชากเนคไทจากคอเสื้อ รวบสองข้อมือเล็กจับเธอมัดและขึงกับหัวเตียงเหล็ก
ยินถอดเสื้อตัวนอกออกและจัดแจงเหวี่ยงมันไปที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของห้อง เลื่อนสายตาหาเนินอกใต้ร่มผ้าสั่นกระเพื่อมเล็กน้อยตามอัตตราลมหายใจ เขาพลิกตัวเด็กสาว รูดซิปปลดชุดเดรสของเธอออก ชิองปิดเนินอกที่โผล่พ้นสัมผัสอากาศอย่างเหนียมอาย
“จะอายทำไมมาถึงขนาดนี้แล้ว” ยินคว้าข้อมือเด็กสาว เลื่อนมือสัมผัสต้นขาอ่อนนวลเนียน เขยิบกายถอยห่างและพรมจูบฝ่าเท้าของเธอ หลายคนอาจไม่รู้ว่าเท้านั้นเป็นจุดที่สร้าง ความสุขสมของหญิงสาวหลายคน เขาไล้ลิ้นตั้งแต่ปลายนิ้วเท้าลามไปเรื่อยจนถึงจุดซ่อนเร้นที่ขับส่งกลิ่นรัญจวนมากกว่าที่ใด เขาซุกจมูกดม เพียงเท่านี้ก็สร้างเสียงกรีดร้องแก่ร่างเล็กไม่ ขาดสาย บิดกายทุรนทุรายจนผ้าปูเตียงยับยู่ยี่
ยินหรี่ตาเชยชมผลงานของตัวเอง เธอยังไม่แตกเนื้อสาวด้วยซ้ำ แต่กลับทำให้เขาแทบ คลั่งมากกว่าครั้งไหน แน่ล่ะ—เขานอนกับผู้หญิงมานักต่อนักแล้ว ทว่านกน้อยตนนี้กลับแตกต่าง ทั้งหอม นุ่มจนอยากฉุดกระชาก ยินประทับริมฝีปากแตะที่ซอกคอ ดูดเม้มจนผิวของ เธอช้ำม่วง ขบฟันกัดที่บ่าจนร่างเล็กสะดุ้ง งับติ่งหูเรียกได้ว่าเขาสุขสมกับเสียงกระเส่าที่ชิองแผดออกมา
ไม่มีความเมตตา ไม่มีความอ่อนโยนต่อให้นี่คือครั้งแรกของเธอก็ตาม
ชายหน่มุขยับร่างคร่อมเด็กสาว ขยุ้มผมเธอ ปลดกระดุมกางเกงลง หยิบเจ้าสิ่งนั้น ประคองและใส่ปากของเธอไปทั้งหมด ขยับโยกศีรษะเธอให้เคลื่อนไหวตามต้องการแล้วจึงผละออก ชิองสำลัดไอ ยินยังใส่กางแกงอยู่ เขาเลื่อนตัวลง แก้เนคไทออกจากหัวเตียง กระชากเด็ก สาวเข้าหาตัว หยิบแก่นกายจ่อที่จุดซ่อนเร้นและเข้าไปในตัวเธอพรวดเดียว
“เจ็บ.....” ชิองร้องด้วยความเจ็บปวด สองแขนคล้องคอเขาไว้ สองมือจิกผมสีเงินยาว สลวยของเขา แม้จะเจ็บขนาดไหน แต่เพราะความร้อนและสมองที่เบลอจนไม่สามารถคิดอะไร ออกทำให้เธอมองข้ามทกุสิ่ง เธอโน้มริมฝีปากแตะที่ล คอแกร่งฝังคมเขี้ยวลงเพื่อระบายทุกครั้งที่เขาเข้าถาโถมเธออย่างไม่ปราณี
ความเจ็บเข้าแทรกกาย ยินกระแทกสะโพกเป็นจังหวะ ภายในของเธอช่างชุ่มฉ่ำ และตอดรัดชวนสั่นสะท้าน ยิ่งเธอถึงฝั่งฝันด้านในนั้นยิ่งตอดรัดเข้าไปอีก เขาโน้มตัวต่ำ จูบเธออีกครั้ง และซุกอยู่ข้างกรอบหน้าของเธอ
ชิองถูกพลิกเปลี่ยนท่าทาง เขาสอดแทรกเข้ามาอีกครั้ง เธอยึดหัวเตียงไว้เป็นที่มั่น ผมสีเงินของเขาเทตกคลุมร่างเธอไว้ เสียงหอบหายใจ ร่างกายกำยำที่มีแต่รอยแผลเป็น ทกุอย่างของยินหล่อหลอมเป็นสัตว์ป่าที่หืดกระหาย เขากระชับบั้นท้ายเธอ กอดก่ายนัวเนียและเพิ่มจังหวะเร็วขึ้นชั่วระยะประมาณนึง เสร็จสมถึงจุดสุดยอดอย่างที่ต้องการแล้วจึงถอนออก
ยินหลุบตาหาเด็กสาวที่สลบไปก่อนเสียงกรีดร้องสดุท้าย เขาฉีกยิ้ม ก้มจูบข้างแก้มที่ชื้น เหงื่อ “ฝันดี” ล้มตัวลงนอนและดึงร่างเล็กเข้ามากอดก่ายและผล็อยหลับไป
เช้ารุ่งขึ้นชิองกำลังรวบรวมสตินึกถึงเหตกุารณ์เมื่อคืน เธอจำได้ทั้งหมด แต่ไม่มีแรงมากพอจะโวยวายหรือทำกระโตกกระตาก เด็กสาวเบนสายตาหาร่างของยินที่หลับอยู่ข้างกาย มือข้างหนึ่งของเขาเกาะกุมผสานมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย เธอกระพริบตาเชื่องช้าจ้องมองเขา ใบหน้าตอนหลับที่ไม่เห็นดวงตาสีมรกตอำมหิตนั้นช่างหล่อเหลาแบบไม่เคยสังเกต
ปกติเขามักใส่หมวกตลอดเวลา ชิองวกสายตาก้มมองตนเอง นอกเหนือจากความปวด เมื่อย ยังมีรอยต่างๆ คิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วพลันหน้าเห่อร้อน เธอตบสองข้างแก้มก้าวขาลงจากเตียง เจ็บ!! เพียงขยับเรือนกาย ช่วงล่างของเธอกลับส่งความเจ็บปวดชนิดที่ทำให้ขาเธอสั่นเดินไม่ได้ ชิองนั่งอยู่ข้างเตียงครู่นึง หยิบเอาเสื้อเชิ้ตของเขามาใส่และหยัดกายฝืนลุกเดินไปห้องน้ำ
หลังจากทำธุระเสร็จ เธอกลับออกมาพร้อมขวดน้ำดื่มในตู้เย็น ชิองเดินเข้าใกล้กระจก ที่ด้านนอกนั้นฟ้าใกล้สว่าง กำลังขบคิดหาหนทางว่ากลับบ้านไปแล้วจะแก้ตัวกับคุณอากาอิ อย่างไรดี สักพักเธอรับรู้ได้ถึงมือหนาที่สวมกอดเธอจากด้านหลัง เธอหันศีรษะ ยินทำตาปรือ สะลึมสะลือซบลงที่ไหล่
“ชิอง.....” ครางชื่อเธอเสียงอ่อย
เด็กสาวเบิกตากว้าง นี่—นี่เขาเรียกชื่อเธอครั้งแรกเลย!!!!
“ทพไมทำหน้าแบบนั้น” เขาขมวดคิ้วถามเด็กสาวที่ทำหน้าตกใจจนบื้อใบ้ “คิดว่าฉันเกลียดเธอหรือไง”
“ก็เห็นทำแยกเขี้ยวใส่ตลอดนี่คะ”
“แค่ติดเป็นนิสัย” เขาพูดและหอมที่ข้างขมับคนตัวเล็ก ยินพดูเสียงค่อยที่ข้างหูเด็กสาว “บางที......ฉันอาจชอบเธอเข้าให้แล้ว”
“ฮะ!?” พอชิองกำลังหันมาฟังคำตอบเขาชัดๆ ทว่าเธอถูกยินอุ้มกลับไปที่เตียงและปิดปากด้วยการจูบ มือเขาเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ต
“เดี๋ยวสิคะยินยะ......อย่า”
ยินประคองมือเล็กๆขึ้นพรมจูบ ช้อนนัยน์ตาสีมรกตออดอ้อนและฉีกยิ้มร้าย “เป็นของฉันอีกครั้งเถอะนะ”
ขี้โกง—ขี้โกงที่สดุ และในเช้านี้เธอก็ตกสู่ห้วงอารมณ์ กลายเป็นของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ค่ำคืนอันร้อนรุ่มพาไปสู่เช้าที่สดใสมากกว่าเดิม แลกมาซึ่งความสัมพันธ์ต้องห้ามที่หากได้ถลำมาแล้วจะไม่มีวันถอนตัว
Late Night Party
End.
_______________
แน๊ แนนนนน๊ ไรต์รู้นะว่าฟินกันอ่ะ
ความคิดเห็น