คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 02 || น่ารักกว่าที่คิด
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณอากาอิ”
เด็กสาวฉีกยิ้มแก้มปริ กล่าวทักทายอากาอิเสียงใส หมุนกระทะเทไข่ข้นลงบนชามสองใบด้วยท่าทางคล่องแคล่ว
ลืมสิ้นว่าตนเองเคยทำอะไรไว้กับเขา อากาอิเกิดจนอายุได้สามสิบสองปี ไม่เคยเจอเด็กที่ไหนกวนประสาทขนาดนี้มาก่อน เมื่อคืนเขาไม่ได้นอนด้วยซ้ำและกว่าจะหาอะไรมาสะเดาะกุญแจมือได้ก็เกือบรุ่งสาง
ชายหนุ่มยืนพิงกับขอบประตู
ปากกำลังอ้าด่าทอเด็กสาวแต่โดนขัดคอเสียก่อน
“ถ้าคุณจะบ่นหนูเรื่องเมื่อวาน
ขอให้วางมันลงดีกว่านะคะ”
“เพราะพูดออกมานั่นเท่ากับคุณบอกตัวเองว่าไร้ความสามารถ” ชิองแสยะมุมปากออกแนวเย้ยหยัน “ใช่ๆ
ไร้ความสามารถกับอีแค่ถูกเด็กมัธยมต้นล็อคกุญแจมือและกว่าจะปลดมันได้ก็เกือบเช้าน่ะค่ะ”
“ต๊าย ตายทั้งที่คุณแม่เอ่ยปากชมนะคะว่าคุณอากาอิน่ะเก่ง เท่ สุขุม
เฉียบคมและหล่อเหลาสงสัยจะไม่จริงซะแล้วสิ”
อากาอิพลันหางคิ้วกระตุก เด็กสาวตั้งใจพูดช้าๆ เน้นย้ำทีละคำ ขอนิยามคำว่ากวนประสาทตาใส
ให้กับเด็กคนนี้จริงๆ
ขอโทษนะครับคุณยูกิโกะ เรื่องที่คุณฝากฝังให้เขาดูแลลูกสาวที่คุณบอกว่าน่ารักนั่นเขาคงรับปากไม่ได้อีกแล้ว
เพราะตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้พบ
เขาก็คิดว่าไม่สามารถคุยกันดีๆได้ ทั้งที่หน้าตาก็พอไปวัดวาได้แต่นิสัยตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง
“เลิกจ้องชนิดที่กินหัวหนูซะทีเถอะค่ะ” ชิองถอดผ้ากันเปื้อนและกระโดดไปนั่งบนเก้าอี้สูง จัดแจงสวาปามมื้อเช้าหมดภายในไม่กี่นาที “พักรบสักครู่แล้วมาทานมื้อเช้าเถอะนะคะคุณอากาอิ”
“ชิ” อากาอิจิ๊ปาก
สะบัดหน้าหนีแต่ก็ยอมไปนั่งทานมื้อเช้าที่เด็กสาวทำให้
เขาก้มมองอายาโกะด้งกับซุปโชยุที่ควันลอยฟุ้งและส่งกลิ่นหอมฉุย เขาพนมสองมือ
หยิบตะเกียบคีบไข่สีเหลืองอ่อนแล้วซดน้ำซุปสีเข้มเข้าปาก แตะปลายลิ้นละเมียดละไมชิมรสชาติอาหาร
มันอร่อย—เขาเหลือบมองเด็กสาวตัวเล็กข้างตัว
อร่อยแบบเหลือเชื่อ
ไม่คิดเลยว่าเด็กผู้หญิงกระท่อนกระแท่นราวคุณหนูเศรษฐีจะทำอาหารเป็น
“ทำสายตาแบบนั้นหมายความว่าไงคะคุณอากาอิ” คิ้วของชิองขมวดเข้าหากัน
“เปล่า......แค่คิดว่าเด็กแบบเธอก็ทำอาหารเป็นด้วยน่ะ” อากาอิพูดพร้อมซดซุปโชยุอย่างใจเย็น “ทั้งที่ดูเหมือนคุณหนูที่ทำอะไรไม่เป็นแท้ๆ”
“อ๋อเหรอ ขอโทษนะคะที่เผอิญเหมือนคุณหนูท่าทางไม่ได้เรื่อง” เธอตอบด้วยเสียงกระแนะกระแหน “เอาเถอะค่ะ
อยากคิดอะไรก็คิดไป เช้าๆแบบนี้หนูขี้เกียจต่อปากต่อคำกับใคร”
“แล้วนั่นเธอจะไปไหน” อากาอิปรายตามองเด็กสาวที่กำลังเตรียมยัดข้าวของหลายอย่างใส่กระเป๋าเป้
“หนูสัญญากับด็อกเตอร์อากาสะและเด็กๆไว้ว่าจะไปตกปลาด้วยค่ะ” คนตัวเล็กหันมาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก “ฝากคุณล้างจานแล้วช่วยรับพัสดุของหนูตอนสิบโมงด้วยนะคะ
เย็นๆเดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“ถ้าฉันไม่อนุญาตล่ะ” อากาอิเอ่ยเสียงกร้าวเล็กน้อย
“คุณมีสิทธิ์นั้นด้วยเหรอคะ”
“มีแน่นอนเพราะคุณยูกิโกะบอกให้ฉันดูแลเธอ”
“เหอะ.....ห้ามได้ก็ลองดูสิคะ” ชิองแค่นเสียงหัวเราะ “ถ้าคุณคิดห้าม
หนูจะได้บอกว่าคุณเป็นใครและทำอะไรไว้กับพี่สาวของเด็กที่ชื่อไฮบาระ ไอ ไม่สิ—ต้องเรียกว่ามิยาโนะ
ชิโฮะมากกว่า ถึงคุณจะได้รับสิทธิ์จากแม่ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าคุณจะออกคำสั่งกับหนูได้ตามอำเภอใจ
เพราะคุณเป็นแค่ผู้อยู่อาศัย ไม่ใช่ผู้ปกครองที่ถูกต้องตามกระบวนการกฎหมาย ถ้าอยากให้หนูทำตาม
ช่วยไปขอใบคำร้องการเลี้ยงดูจากอัยการด้วยนะคะ”
พูดจบชิองก็หายออกจากห้องครัวอย่างรวดเร็ว “บ๊าย บายค่ะคุณผู้อยู่อาศัย”
“แค่พูดแหย่เล่นจริงจังไปได้”
อากาอิเกาแก้ม หัวเราะขบขันแปลกๆต่อเด็กสาวตัวเล็กที่พูดร่ายยาวชนิดที่เขาไม่มีช่องแทรก ถึงจะตกใจว่าเธอรู้เรื่องของมิยาโนะ ชิโฮะน้องสาวของคนรักที่สูญเสียไปที่เขาพยายามปกป้องได้ยังไงอยู่หรอก
แต่คิดได้ว่าบางทีอาจรู้มาจากเจ้าหนูอัจฉริยะก็ได้ เลยไม่ปริปากขัดคอเธอ
“ตกลงจะเป็นยัยตัวแสบหรือยัยเด๋อกันแน่นะ”
ช่วงเวลาใกล้พลบค่ำ ชิองกับเด็กๆก้มมองปลาจำนวนมากที่แหวกว่ายอยู่ในถังสีน้ำเงินและกำลังรอด็อกเตอร์อากาสะกลับมาจากท่าเรือที่อีกฟากฝั่งหลังจากที่เจ้าตัวลืมของบางอย่างไว้ที่บ้าน ชิองสามารถสนิทกับเด็กๆรวมถึงไฮบาระ
ไอได้อย่างรวดเร็วจนเจ้าพี่ชายย่อส่วนยังแปลกใจ
“เธอก็ยังอุตส่าห์ตกมากุโร่ตัวใหญ่ได้อีกนะ” โคนันมองปลาทูน่าขนาดห้าสิบเซ็นติเมตร
ถึงจะเป็นขนาดที่เล็กเมื่อเทียบกับขนาดของปลาทูน่าทั่วไป
แต่เหลือเชื่อที่ตกทูน่าขนาดนี้ได้ทั้งที่นอกฤดูกาล
“ก็หนูไม่ได้มีโชคพาซวยแบบพี่ชินนี่” ชิองก้มกระซิบตอบพี่ชาย “มื้อเย็นเอาเป็นสเต็กมากุโร่หรือซาชิมิดีนะ เอาไปย่างเกลือคงไม่เลวหรือไปทำพุดดิ้งไข่ตุ๋นก็น่าอร่อย”
“เอ๊ะ ไม่ใช่ด็อกเตอร์นี่นา?” ขณะที่ชิองกำลังให้ความสนใจกับเมนูมื้อเย็น
เสียงผิดหวังของอายูมิก็ดังขึ้น
เรือที่ควรเป็นด็อกเตอร์อากาสะโดยสารมารับ กลับมีคุณอากาอิในคราบโอกิยะ
ซึบารุแทน
เขาบอกกับพวกเด็กๆว่าพอดีด็อกเตอร์ไหว้วานให้เขามารับเนื่องจากด็อกเตอร์อากาสะต้องไปซ่อมเครื่องทำเบคอนสิ่งประดิษฐ์พิสดารกะทันหัน
ไม่สามารถปลีกตัวมาได้
ระหว่างนั้นเองไอจังก็มาเกาะขาเธอ
ทำหน้าตาหวาดกลัวสุดขีดจ้องเขม็งไปที่อากาอิ
ชิองย่อตัวให้พอดีกับเด็กหญิง ลูบไหล่สั่นเครืออย่างแผ่วเบา
“ไอจัง ไม่ต้องกลัวเขาหรอก” ชิองปลอบ “ฉันขอรับรองในฐานะคนที่อาศัยกับเขานะ
ว่าเขาไม่ใช่พวกเดียวกับพวกนั้น”
ตอนแรกเธอก็คิดว่าคุณอากาอิมีบรรยากาศไม่ดี แต่เขาไว้ใจได้แน่นอนถึงจะเป็นแค่ผู้ชายปากเสียปนน่าหมั่นไส้ที่สมควรทำตัวกวนประสาทใส่ก็เถอะ
พอพูดแบบนั้น ไอจังคลายสีหน้ากังวลแต่ก็ไม่ยอมถอยห่างจากชิอง
ยามนี้เป็นเวลาที่แสงสีส้มย้อมทะเลสีคราม พระอาทิตย์ตกดินสาดแสงสวยงาม
เด็กๆกำลังให้ความสนใจกับโขดหินอิคาคุที่มีตำนานว่ามันคือเขาของมังกรผู้ปกปักษ์ผืนทะเลแห่งนี้ คุณอาเอฮิดะเจ้าของเรือที่พวกเราโดยสาร
ชักชวนให้พวกเด็กๆเข้าไปเที่ยวเล่นที่โขดหินอิคาคุ
เรือแล่นไปจอดเทียบชายฝั่ง
คุณอากาอิอาสาถ่ายรูปเหล่าเด็กน้อยด้วยมือถือของตน ชิองเขยิบเข้าไปใกล้เขาเล็กน้อย
อืม—เห็นปากเสีย แต่จริงๆเป็นพวกรักเด็กหรือเนี่ย
เพราะท่าทางเขาจะชอบและคุ้นชินกับเด็กเป็นอย่างดี เหมือนกับพี่ชายผู้แสนใจดีตามอุดมคติของใครหลายคนเลยนะ
“เธอไม่ถ่ายด้วยเหรอ” อากาอิหันมาถามซึ่งเด็กสาวส่ายหน้าปฏิเสธ
“ขอโทษนะคะคุณซึบารุ” ชิองจับข้อมือชายหนุ่ม
กดโฟกัสกล้องซูมไปที่ด้านหลังของไอจัง “เห็นอะไรไหมคะ?”
“อื้ม” อากาอิพยักหน้า
เดินเข้าหาเด็กหญิงผมสีน้ำขิง มองหินบริเวณนี้ที่สลักคำว่าซะบะ โค่ย ไท่ ฮิราเมะ
ชิองก้มอ่านตัวฮิรางิอย่างสงสัย
ถ้าบอกว่าเป็นฝืมือนักตกปลาที่แอบสลักชื่อปลาที่ตนเองตกได้คงไม่ใช่
เพราะหนึ่งโขดหินอิคาคุแถวนี้มักมีเรืออัปปางบ่อยๆจนไม่มีคนกล้าเฉียดใกล้
ถ้าจะมีก็คงมีแต่พวกสติไม่ดีหรือเล่นพิเรนทร์เท่านั้น สองปลาทุกชนิดเป็นปลาทะเลทั้งหมด
มีแต่ปลาโค่ยหรือปลาคาร์ฟเท่านั้นที่เป็นปลาเลี้ยงในน้ำจืด
ดายอิ้งเมสเสจสินะ—เด็กสาวเหลือบมองพี่ชายที่กระโดดข้ามหินวิ่งวนไปที่อีกฟากหนึ่ง
เธอรู้ได้ทันทีว่าจมูกดีๆของเขาต้องเตะคดีเข้าแน่ๆ ชิองยืนนิ่งงันไม่เอาตัวเองเข้าไปปะปนกับสถานที่เกิดเหตุ
เดินหาสัญญาณโทรศัพท์แจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจรอไว้เลย
“หืมม์ โทรแจ้งตำรวจเลยเหรอ” อากาอิถาม
“เผื่อไว้เป็นคดีฆาตกรรมไม่ใช่อุบัติเหตุน่ะค่ะ”
“จมูกดีไม่เลวนี่ แต่ไม่ต้องเผื่อว่ามันเป็นอุบัติเหตุหรอก” อากาอิจับหัวชิองแล้วเดินผ่านเธอไปที่ศพ “เพราะนี่คือคดีฆาตกรรมไม่ผิดแน่นอน”
“รู้ตัวคนร้ายแล้วเหรอคะ”
“ก็ยังไม่แน่ใจนักหรอก
แต่คิดว่าต้องเป็นหนึ่งในสามคนเมื่อกี้ที่ไม่กล้าเข้าใกล้โขดหินอิคาคุแน่”
เมื่อตำรวจมาถึงพร้อมกับชายหนุ่มสามคนที่เป็นกลุ่มดำน้ำเดียวกับผู้ตายมาถึง
การสันนิษฐานระหว่างพี่ชินกับคุณอากาอิก็เป็นไปอย่างลื่นไหล
เธอไม่ได้มีมันสมองเฉียบแหลมพอวิเคราะห์หลักฐานเอามาจับไต๋คนร้ายเก่งเท่าพี่ชิน
แต่เรื่องจับโกหกเธอถือว่าไม่แพ้พี่ชายแน่นอน
ชิองหรี่ตาไปยังคนที่ชื่ออาโอซาโตะ
เจ้าตัวให้ปากคำว่าตนเองเล่นอินเตอร์เน็ตอยู่ที่ร้านเน็ตคาเฟ่และใช้มือบีบสิวแตกจนต้องนำพลาสเตอร์ยามาติดที่สิว
แต่มันเป็นด้านขวาแทนที่จะเป็นด้านซ้าย แล้วอีกอย่างรูม่านตาเขาขยายขณะที่กำลังพูด
นั่นแสดงได้ชัดเจนเลยว่าเขาโกหก
ชิองยืนข้างเด็กๆที่มีส่วนให้คุณอากาอิกับพี่ชินสามารถถอดรหัสดายอิ้งเมสเสจจากผู้ตายได้ คำว่าซะบะ โค่ย ไท่
ฮิราเมะและคำว่าฟิชบนนาฬิกาดำหน้าของผู้ตายที่ถูกลบเลือนหายไป
เอามารวมเป็นตัวคันจิแทนตัวอักษรฮิรางิที่ตัดคำว่าปลาออกได้เป็นชื่อของคนร้ายคืออาโอซาโตะ
ชูเฮย์
พอคนร้ายจนด้วยหลักฐาน ไม่สามารถหาข้อแก้ต่างได้ก็สติแตกพร่ำพรรณนาถึงการกระทำของผู้ตายที่เคยทำให้เพื่อนของเขาต้องจมน้ำเสียชีวิตเมื่อครึ่งปีก่อน “แล้วก็......”
อาโอซาโตะพูดเว้นระยะ และกำลังเคลื่อนตัวหาอายูมิจัง
ชิองเห็นท่าไม่ดีจึงผลักเด็กหญิงออก
แล้วกลับกลายเป็นว่าเธอถูกคนร้ายเอามีดจ่อไว้แทน
ปลายมีดแหลมคมทิ่มต้นคอเด็กสาวจนเลือดสีสดไหลย้อย
“พวกแกก็ต้องเจอแบบเดียวกันด้วย!” อาโอซาโตะตะโกน ลากคอเธอ
เดินเลียบฝั่งขู่ให้ตำรวจเอาเรือออกห่างไปไกลๆเพื่อที่ตัวเองจะได้ยืดเวลาหนีทัน
“เฮ้อ” ชิองถอนหายใจเฮือกใหญ่จนคนร้ายถึงกับผงะที่เธอไม่มีแม้แต่ความกลัวเคลือบแฝง
หมอนี่ใช้วิธีเยี่ยงหมาจนตรอกจริงๆ
“มาถอนหายใจอะไรใส่ฉันนังเด็กนี่!”
“เปล่าหรอก” เธอหันศีรษะหาคนร้าย “ก็แค่รู้สึกว่าแกใช้วิธีได้น่ารักดีเท่านั้นเอง”
ปึก!
“โอ๊ย!” พูดจบชิองบรรจงกระแทกขาไปที่เท้าของอาโอซาโตะหวังจะเปิดโอกาสให้คุณอากาอิหรือตำรวจพุ่งเข้าชาร์ตอีกฝ่ายในช่วงจังหวะที่มันกำลังเงื้อมีดจ้วงแทงเธอ แต่ผิดคาดเพียงนิดที่คนร้ายเกิดโมโหเหวี่ยงเธอตกน้ำแทน
เลนส์นัยน์ตาสีฟ้าพลันขยายกว้างพร้อมกับเสียงแตกกระจายของน้ำ
และภาพสุดท้ายที่คุณอากาอิสามารถเหวี่ยงกำปั้นสลัดมีดของคนร้ายตกทะเลตามเธอไปอีกคน
เด็กๆวิ่งตามและร้องเรียกชิองที่หายไปยังใต้ทะเล
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า
เดี๋ยวคุณหนูคนนั้นก็คงว่ายกลับขึ้นมาเอง”
สารวัตรโยโคมิโซะพูดพร้อมใส่กุญแจมืออาโอซาโตะ
“ไม่ครับคุณโยโคมิโซะ!” โคนันตะคอกใส่นายตำรวจใหญ่และกำลังถอดแว่นกับรองเท้าบูธ “พี่ชิองเขาว่ายน้ำไม่เป็นครับ”
“ว่าไงนะ!!?” พอเด็กแว่นพูดแบบนั้นทั้งตำรวจ ชาวประมงและใครอีกหลายคนแทบจะรีบโดดตามไป ทว่าคนที่เร็วกว่าคนอื่นคือคุณอากาอิ
เขากระโดดลงน้ำโดยที่ไม่คิดเลยว่าอุปกรณ์ปลอมตัวพวกนั้นจะหลุด
คุณอากาอิคงจับคนร้ายได้แล้วสินะ
แต่หายใจไม่ออกเลย ทรมานจัง
ทางชิอง
เธอกำลังดำดิ่งสู่ใต้ทะเลอันมืดมิดเรื่อยๆ
แขนขาพยายามตะเกียดตะกายขึ้นสู่ผิวน้ำแต่ไม่ประสบผม
ยิ่งเธอขยับร่างกายยิ่งหนักอึ้ง สายตานั้นพร่ามัวยากจะมองสิ่งรอบตัว ใครก็ได้ช่วยด้วย
ช่วยที—เธอไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย ขณะที่สติใกล้ดับวูบก็มีมือของใครบางคนคว้าข้อมือเธอไว้
คุณซึบารุ......ไม่สิคุณอากาอิตังหาก
ชายหนุ่มแหวกว่ายและอุ้มร่างเล็กไว้แนบอก
กำลังพุ่งสู่ผิวน้ำ ชิองที่สามารถประคองสติ ปรือตามองใบหน้าของคุณอากาอิ
มีภาพบางอย่างจากอดีตวัยเยาว์ซ้อนทับฉายชัดขึ้นบนสมอง เหตุการณ์ที่เธอกำลังถูกใครบางคนช่วยไว้ตอนตกทะเล
เหตุการณ์มันช่างคุ้นเคย
“ฮ่าห์!!!” อากาอิอ้าปากสูดออกซิเจนเข้าปอด
อุ้มเด็กสาวขึ้นชายฝั่งส่วนตนเองก็เกาะอยู่โขดหินก้อนเล็กใกล้เคียง
“แค่ก แค่ก” ชิองก้มหน้าไอค่อกแค่ก
สำลักน้ำทะเลออกมา รับผ้าขนหนูจากไอจังมาห่อตัว หอบหายใจจ้องหน้าชายหนุ่ม อะไรกันเจ้าภาพเมื่อกี้นี้? มันเหมือนเธอเคยพบคุณอากาอิมาก่อน
แต่จำไม่ได้ว่าเคยพบที่ไหน
เคยเจอเขาที่ไหนกันแน่นะ? นึกไม่ออกเลย
สุดท้ายเรื่องจบที่ทางตำรวจคานางาว่าสามารถจับคนร้ายได้สำเร็จ
ส่วนตอนนี้พวกเด็กๆกำลังรื่นเริงกับปลาที่กำลังกลายเป็นอาหารมื้อเย็นโดยฝีมืออากาอิกับเธอ
ชิองแหงนมองแผ่นหลังกว้างขณะที่พวกเรากำลังเดินไปยังบ้านของด็อกเตอร์อากาสะเพื่อขอใช้ครัว
ขาเรียวยาวสองข้างของอากาอิพลันชะงักกึก
เขาเอนศีรษะหาคนตัวเล็กด้านหลังที่เอื้อมมือดึงชายเสื้อรั้งเขาไว้
ปากขมุบขมิบพยายามจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่ได้ยิน
“คะ.....คุณอากาอิ” ชิองเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก ไม่ยอมเงยหน้าสบคนตรงข้าม
“หืมม์
อยากจะพูดอะไรงั้นเหรอ”
อากาอิก้มตัวเล็กน้อย
จ้องใบหูของเด็กสาวที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเช่นเดียวกับสองข้างแก้ม
ชิองกัดปากก่อนจะตะโกนเสียงดังด้วยความเคอะเขิน “ขะ ขอบคุณมากเลยนะคะวันนี้!”
“อุ๊บส์! ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อากาอิหลุดขำให้กับท่าทีหอบหายใจของเด็กสาว
แค่ขอบคุณเขาจำเป็นต้องดูเหนื่อยขนาดนี้เลย?
“ยะ อย่าขำแบบนั้นจะได้ไหมคะ”
ชิองเหวใส่ชายหนุ่ม หน้าแดงหนักกว่าเดิมประดุจลูกมะเขือเทศลูกโต
เธอไม่ค่อยทำอะไรแบบนี้กับใครหรอกนะ เวลาแสดงความรู้สึกตรงๆต่อหน้าใคร
มันโคตรจะยากสำหรับเธอ
“ขอโทษ
ขอโทษ” อากาอิปาดน้ำตาและหยุดหัวเราะ “แค่คิดว่าเธอเป็นเด็กดีกับเขาก็เป็นเฉยๆน่ะ
ไม่ได้มีเจตนาจะหัวเราะเยาะหรอกนะ”
“ขอโทษละกันนะคะที่ก่อนหน้าทำตัวไม่น่ารักใส่”
เธอแอบเบะปากต่อพฤติกรรมแย่ๆก่อนหน้าที่ทำไว้กับเขา ชิองเลื่อนนัยน์ตาสีฟ้าจริงจังหาคุณอากาอิและเอ่ยเรียกอีกครั้ง “เอ่อ.....คุณอากาอิ”
“เรื่องเมื่อวานขอโทษนะคะ” เอื้อมมือดึงชายแขนเสื้อชายหนุ่ม “และเราเริ่มต้นทำความรู้จักกันใหม่ได้ไหมคะ”
เป็นอีกครั้งที่อากาอิหัวเราะ
แต่รอบนี้มันทำเขาท้องแข็ง พอเห็นเด็กสาวทำสายตาไม่พอใจ เขาจึงหยุดก่อนที่เธอจะโกรธเขาจริงๆ
เขายกมือลูบผมสีน้ำตาลอ่อน “เอ้อ”
ตอบสั้นๆและเดินหายเข้าบ้านด็อกเตอร์อากาสะ
ปล่อยให้เด็กสาวตัวเล็กยืนงงคนเดียวหน้าบ้าน
สองวันที่เขาเห็นเธอเป็นยัยตัวแสบจอมกวนประสาท
เด๋อด๋า บ้าบิ่นมีหลากหลายมุม รวมๆแล้วน่ารักกว่าที่คิด
“รีบตามมาสิ” อากากิรั้งเท้ารอชิอง “ฉันอยากกินอาหารฝีมือเธออีกนะและฝากตัวด้วยล่ะชิอง”
ชิองทำตาเป็นประกายและอมยิ้ม จู่ๆหัวใจก็รู้สึกพองโตอย่างภาคภูมิ เธอวิ่งตามชายหนุ่มมาติดๆ เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเล่นเธอ “ค่ะคุณอากาอิ!”
___________________
เห็นเรือแล่นมีซัมติงขนาดนี้อย่าเพิ่งปักธงลงเรืออากาอิเชียว(เตือนไว้)
เพราะเรือล่มขึ้นมาไม่มีคุณอากาอิโดดน้ำลงไปช่วยเหมือนน้องนะคะ
รีดต้องหาห่วงยางกับเสื้อชูชีพว่ายกลับฝั่งกันเอง
--ผมเตือนไว้นะครับ(อากาอิไม่ได้กล่าวไว้)
ความคิดเห็น