ลำนำรำพันรัก

ทุกสิ่งทุกอย่างในเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับบุคคลหรือสถานที่จริงใดๆทั้งสิ้น

  -.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

เพียงความรู้สึกนั้น อันว่าคุ้นเคยแต่แรกเจอ.. บางทีอาจเป็นเหตุว่าคือคู่แท้.. แต่ในความเป็นจริง เพียงเท่านั้นอาจมิเพียงพอ..

มิได้ลาจาก มิได้ห่างหาย แต่มิเข้าหาใกล้ตา มิไขว่ขว้าเป็นของตัว..

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

เรื่องราวของหนึ่งสตรี ผู้รักบุรุษสูงส่งดำรงตำแหน่งเป็นถึงองค์ชาย และน่ายินดีนักที่ความรักนั้นถูกตอบแทนด้วยความรู้สึกเฉกเช่นเดียวกัน ทว่าความผิดที่นวลนางเคยกระทำพลันกลับกลายเป็นบาดแผลร้าวลึกคอยตอกย้ำในฤทัยและช่างมากเกินกว่าจะกล้าเอื้อนเอ่ยขอคำอภัยจากผู้เป็นดั่งดวงใจตน ที่สุดแล้วจึงทำได้แต่เพียงสั่งสมรอยร้าวสลักลึกลงในฤทัยและคอยเอาแต่แกล้งทำเป็นว่ามิมีอะไรตลอดมา 

จากเหตุนั้นนวลนารีจึงเลือกที่จะเฝ้าปฏิบัติตามทุกอย่างที่ควรกระทำแทบมิบกพร่อง ด้วยตลอดชั่วชีวาอันเลยผ่านมีเพียงหนึ่งเดียวนี้ที่อยู่เพื่อ มั่นคงซื่อสัตย์มิเคยเป็นอื่น และรักนั้นคล้ายจะราบรื่นด้วยสตรีนี้ช่างแสนรู้ใจมิว่าในประสงค์ใด ทั้งยังคอยฝึกฝนตนในทุกสิ่งให้แกร่งกล้ามิเป็นรองบุรุษไหนเพื่อให้สามารถเคียงข้างติดตามภาพฝันเลิศเลอแสนยิ่งใหญ่ขององค์ชายในการจะพิชิตทุกดินแดนอย่างภาคภูมิและคู่ควร ประกอบกับสติปัญญาอันเป็นที่ยอมรับว่าฉลาดเหลือมิยิ่งหย่อนไปกว่าผู้ใดในใต้หล้า ดวงหน้าที่ถูกยอมรับกล้าไกลว่างดงามพิสุทธิ์ประดุจนางในฝัน และความภักดีปราศจากความทระนงผยองลำพองใด อันว่ายอมลงให้หนึ่งบุรุษผู้เป็นดั่งดวงฤทัยแต่เพียงผู้เดียว

คลาแอส.. บุรุษผู้ยอมให้นางเพียงคนเดียวเท่านั้นขานนามว่าเคียน เช่นเดียวกับที่นางยินยอมให้เขาเพียงผู้เดียว เอ่ยเรียกว่า เซีย..

กระนั้นหากแม้นมีเพียงเจ้าของนามเดียวนี้ที่ยินยอมให้ทุกอย่างตราบแม้ชีวิตนี้คงพร้อมจะสละ ผู้เดียวที่ปรารถนาจะให้สุขียินดีมากที่สุดกระทั่งมองข้ามมิสนใจแม้ตนเอง.. หนึ่งเดียวที่สำคัญมากเหลือและแสนรักใคร่ยิ่งกว่าผู้ใด.. ทว่าคงเป็นบุรุษนี้ที่แท้แล้วตนมิควรอาจเอื้อมครอบครองเติมเต็มฤทัยไว้ผู้เดียว..

เพราะตน.. เพราะตนช่างแสนต่ำต้อย มิใช่เชื้อสายแห่งกษัตริย์ ซ้ำยังมิใช่แม้แต่คนของแผ่นดินถิ่นเขา เพียงสีนัยนาทั้งยังเกศาที่ดำสนิทคงบอกได้แล้วแลเล่าในความต่าง ด้วยถิ่นเมืองของเขานั้นมีเพียงดวงเนตรสีฟ้าเหตุว่าสืบเชื้อสายแห่งกษัตราหรือสีน้ำตาลเยี่ยงสามัญชน มิเช่นนั้นเกศาหากเข้มสุดคงมีแต่เพียงน้ำตาล หาใช่สีรัตติกาลเฉกเช่นตน เพียงเท่านี้คงยืนยันได้ถึงความแปลกแยก หากแม้นจะพยายามสักเพียงไหนก็มิสามารถถมช่องว่างแห่งความต่างให้กลบเต็ม แม้นจะเฝ้าภาวนามากเพียงใดความมิเหมาะสมระหว่างเขาและตนคงยังอยู่มิเลือนหาย 

กระทั่งที่สุดแล้วเมื่อความตายนั้นย่างกรายเข้ามาประชิดใกล้.. และทุกความทรงจำกลับมาแจ่มแจ้งอีกคราราวบังเกิดใหม่.. คล้ายจะบีบคั้นให้ตัดสินฤทัย ว่าจะเลือกสิ่งใด.. ก่อนเวลาที่เหลืออยู่จะหมดสิ้นไป..

กระทำตามความเหมาะควรที่ปฏิบัติเสมอมา.. 

หรือทำตามที่ดวงหทัยเรียกร้องอันมิเคยกล้าแม้เพียงครั้งเดียว..