เจ้าแม่ภูกระดึง

ตามตำนานเล่าว่า นางอธิษฐานให้ความงามเป็นนิรันดร์

เมื่อสิ้นอายุขัยจึงกลายเป็นเจ้าแม่ผู้เป็นใหญ่แห่งภูกระดึง

มีแต่เขาที่รู้...ความจริงเป็นเช่นไร

ใครจะเชื่อว่าภูกระดึงมีเมืองบังบดซ่อนอยู่!

'คีริน' หัวหน้ากรมอุทยานแห่งชาติภูกระดึง เกิดหลงเข้า ‘วังทอง ไปโผล่ในสระน้ำที่ ‘วิสาขา’ กำลังเปลือยกายอาบน้ำอยู่ ก่อนจะตกกระไดพลอยโจนได้แต่งงานกับนาง บุตรสาวของ ‘วิมาลา’ เจ้าแม่ภูกระดึงคนปัจจุบัน
ท่ามกลางความไม่พอใจของ ‘วิมลรัตน์’ น้าสาวผู้คิดการณ์ใหญ่หวังชิงตำแหน่งเจ้าแม่จากผู้เป็นพี่

…..

“ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว ลูกขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะเจ้าคะ ส่วนคีริน ท่านแม่อยากทำอะไรกับเขาก็เชิญเลยเจ้าค่ะ”

“อ้าวคุณ ทำไมมาทิ้งกันแบบนี้ล่ะ” 

มองท่านน้าข้าเคลิ้มนักนี่ ข้าไม่ช่วยแล้ว เขาจะถูกจับไปทำอะไรก็ช่างประไร

“ไม่มีใครไปไหนทั้งนั้นหากแม่ยังพูดไม่จบ” เสียงดุดันเชียว โหมดโหดท่านแม่มาแล้วแฮะ

“ท่านแม่หมายความว่าไงเจ้าคะ”

“ลูกกับคีรินถูกเนื้อต้องตัวถึงขั้นปากประกบกัน การสัมผัสเช่นนี้มีเพียงผัวเมียเท่านั้นจะทำได้”

“มันเป็นแค่อุบัติเหตุนะเจ้าคะ ครั้งแรกน่ะข้าปราบผีอยู่ แล้วจู่ๆ...”

“จะด้วยเหตุใดก็ช่าง ชายผู้นี้จะต้องรับผิดชอบลูก”

เหมือนข้าขุดหลุมฝังตัวเองแท้ๆ เรื่องนี้น่ะมันเล็กสำหรับคนวังทองซะที่ไหน ประเพณีถือปฏิบัติมานาน เอ...หรือว่าข้าจะเป็นคนแรกที่แหก

“เดี๋ยวก่อนนะครับ เจ้าแม่พูดแบบนี้คงไม่ได้หมายความว่า...”

“จะเลือกตายหรือแต่งงานกับลูกข้า” วาจาท่านแม่เด็ดขาดมาก 

“ท่านพี่ ท่านอย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลย ข้ายืนยันว่าการสัมผัสของหลานข้ากับคีรินเป็นเพียงเหตุบังเอิญ เช่นนี้ไม่นับว่าผิดจารีตประเพณีหรอกเจ้าค่ะ” ท่านน้าช่วยพูด ข้าไม่ซึ้งหรอกนะ ดูหน้าก็รู้แล้วว่าคิดอะไรอยู่ 

“ข้าไม่สน ชายผู้นี้สัมผัสลูกข้าอย่างผัวเมียทำกัน เขาต้องรับผิดชอบ ว่าไงคีริน เจ้าจะเลือกตายหรือยอมแต่งกับลูกข้าตามประเพณี” เสียงท่านแม่ยังคงดุดัน 

“ถ้าผมเลือกตาย จะเป็นการตายแบบไหนเหรอครับ” นี่ก็อยากรู้เกิ๊น

“วังทองไม่เคยมีการสังหารผู้ใด ข้าจึงต้องส่งเจ้าไปให้คนเมืองดำบูชายัญเทพเจ้า พวกเขานั้นแค่จะย่างเจ้ากินทั้งเป็น ค่อยๆ เฉือนเนื้อที่สุกกินทีละส่วน เมื่อเจ้าทรมานทนไม่ไหว พวกเขาจะรักษาเจ้าด้วยสมุนไพร อาการของเจ้าดีขึ้น พวกเขาจะกินเนื้อเจ้าต่อ ว่ากันว่าพวกเขาสามารถทำให้คนยังเป็นได้นานถึงเจ็ดวันเลยทีเดียว”

แค่คิดตามขนข้าก็ลุกชัน จะมีอะไรที่โหดร้ายไปกว่าการร้องขอความตายแต่มัจจุราชไม่ให้ตายเล่า ข้านั้นแม้ไม่เคยย่างกรายเข้าเมืองดำ เพียงแค่ไปเยี่ยมญาติที่เมืองขาว ได้ยินเสียงโหยหวนลอยข้ามมา ยังเนื้อตัวสั่นด้วยความสงสารคนๆ นั้นเลย

“ท่านพี่จะทำจริงหรือเจ้าคะ” วิมลรัตน์ถามย้ำ

“ผู้ใดหมิ่นเกียรติลูกข้าแล้วไม่แก้ไข ผู้นั้นย่อมได้รับผลกรรมที่ทำไว้ ว่าอย่างไรคีริน เจ้าจะยอมไปเป็นมนุษย์ย่างให้คนเมืองดำกินหรือยอมแต่งงานกับลูกสาวข้า” 

คีรินกลืนน้ำลายลงคอ บีบให้เหลือทางเดียวแบบนี้จะให้ตอบว่าไง “แต่งครับ”

…….

นิยายเรื่องนี้มีหลายรสชาติ จึงไม่รู้จะจัดให้อยู่หมวดไหนดี มีทั้งรัก ดราม่า ผจญภัย และแฟนตาซี 
มีย้อนอดีตนิดหน่อย หมวดไหนจึงช่างมัน ขอแค่ได้เล่าก็พอ 555

ปล. ภาษาที่ใช้ในเรื่อง ไม่อิงจากยุคไหนทั้งนั้น เป็นภาษาของชาวเมืองบังบดและภาษาคนเขียนแหละ 55 

ปล.2 บุคคลและเหตุการณ์ เกิดจากจินตนาการ 100% แต่ลินท์เชื่อว่า “เจ้าแม่ภูกระดึง” มีอยู่จริง!