คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันที่ฝนตก
“ไม่ิเลยว่าหนัแนวุพ่อะสนุ”
อีฟ น้อสาวฝาแฝแอลเอ่ยอย่าแวๆุพ่ออัวเอ
“แหมๆ ูถูรสนิยมหนัอพ่อเหรอ อีฟ?”
ุพ่อวัยลานพูแหย่ๆ พลาสายา็ับ้อไปบนถนน
“แหม ็ที่รัูแ่หนัไร้สาระนี่หน่า แถมมุลบามุ็ทำันปวหัว”
ภรรยาแสนสวยอเา โราเรีย เอ่ยเนือยๆ
“ใ่มั้ย๊ะ อีฟ?”
“่ายย แบบนั้นเลย”
อีฟลาเสียยาวเป็นเิล้อเลียน
“อะไรันสอนนี้ รุมพ่อนี่หน่า"
าเร็มุ่ยหน้า่อนะหันไปหาแอลเพื่ออวามเห็น
"แอล ลูิว่าไ?”
ุพ่อถามอย่าาหวัว่าลูสาวอีนะ่วย
ลูสาวนโวาาสีเียวมรมามอนิ่ๆ่อนะนึถึหนัที่พึู่บมา
“หืม? ็สนุีนี่่ะ แ่หนูไม่อบรที่ว่าโทนสีในเรื่อ่อน้าแสบา และนรีประอบยัสื่อถึอารม์อบาาไม่พอ แ่รวมๆ็พอไ้”
แอล เ็สาวหน้าาที่เหมือนับอีฟ หรือพี่สาวฝาแฝพูอย่าเอาริเอาั
"ไฟเียวแล้ว่ะพ่อ"
าเร็หันลับไปมอถนน่อนะเหยียบันเร่เบาๆ
“นั้นนับว่าอยู่้าผมใ่มั้ย?”
าเร็ถามโราเรียอย่าไม่มั่นในั
“น่าะใ่นะะ ฮิๆ”
ภรรยาัวีหัวเราะน้อยๆ
“โอ๊ะ ระวันะะที่รั ถนนรหน้าำลั่อสร้า”
“ไ้เลย๊ะ”
เาพยัหน้าพลา่อยๆปล่อยันเร่ พื้นถนนอีฝั่ที่ยัทำไม่เสร็ีทำรถโลเรและับไปอย่ายาลำบา
“วันนี้ฝนทั้วันเลย น่าหุหิ หนูอไปปินิที่สวนลาเมือเลย”
อีฟบ่นอุบอิบพลาม้วนปลายผมสีบลูเน็เล่นไปมาอย่าไม่สบอารม์นั
“ีแล้วแหละ พี่ไม่อบนเยอะๆ”
แอลพู
"ิ"
อีฟเาะลิ้น
"พี่แอลละ็ หัเอนเสียบ้า ใรๆ็ิว่าพี่ไม่มีเพื่อนนะ”
“มีสิ ็โธมัสไ ำไม่ไ้เหรอ?”
แอลหันมามามอน้อสาวัวเออย่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"ทุน เรียมรับแรระแทนะ"
าเร็พู่อนที่รถออร์ี้สีาวะับึ้นถนนที่เรียบปิ
เสียัโรมรามาใ้ท้อรถัสัพั่อนที่รถทั้ันะึ้นสู่ถนนที่เรียบอีรั้
"สสัยไ้เ้าศุนย์ไปเ็อีรอบแน่ๆ"
าเร็เาศีรษะเบา่อนะเหยียบันเร่
โรม!
รถบรรทุนเ้า้าน้าฝั่วา โราเรียที่ไม่าเ็มันิรภัย็ปลิวออาัวรถไป่อนที่รถออร์ี้สีาวะพลิว่ำ
แอลอัวเอามือุมท้ายทอยอย่ารวเร็ว หลัาเิารนไ้ไม่นานไฟ็ลุึ้นท้ายรถอพวเา
แอลที่ำลัมึนาแรระแท็พยายามปลเ็มันิรภัยออแล้วมอไปยัน้อยสาวอเธอ อีฟหมสิ้วยสภาพใบหน้าและลำัวที่มีเศษระเ็มไปหม เธอเอื้อมไปปลเ็มัให้น้อสาวแ่มันไม่เป็นผล เ็มันิรภัยิอะไรสัอย่า
“พ่อ่ะ...”
แอลพยายามเย่าร่าที่แน่นิ่อพ่อ่อนะเาะเอียแล้วหล่นลแนบหลัาที่ลับัลปัร
“พ่อ!”
ออาเร็หัออย่าน่าสะอิสะเอียน ทั้ที่ัวหันไปหน้ารถแ่แอลลับสามารถมอเห็นหน้าพ่ออนไ้อย่าัเนเ็มา แอลรีบหันไปหาน้อสาวพยายามปลเ็มัให้ไ้่อนที่รถะระเบิ
“เธอน่ะ ส่มือมา!”
ายนหนึ่ที่เห็นเหุาร์ระาาประูรถออพลายื่นมือเ้า่วยเธอ
“เร็วเ้าสิ!”
แอลว้ามือายร่าอวบ่อนะเาะ่วยเธอออมาแล้วเ้าไปในารถ
“โทรเรียรถพยาบาลเร็วเ้า ับเพลิ้วย ทุอย่าเลย”
ายนนั้นบออย่าสิแพอๆับแอล
แอลวิ่ออห่าาที่เิเหุพลาล้วโทรศัพท์ออมาแล้วโทรามายนนั้นบอ
“่ะ เหุเิที่ถนน 26 เบเอร์”
ไฟที่ำลัลามึวามสนใอแอล เธอทิ้โทรศัพท์ลพื้น่อนะวิ่ไปที่รถเพื่อหาน้อสาวอย่าไร้ารริรอ
บู้ม!!
รถันสีาวระเบิ แอลระเ็นออมา้วยแรระเบินาให่ ศีรษะอเธอระแทับพื้นถนนอย่ารุนแร่อนที่เธอะหมสิไป่อนที่รถพยาบาล รถำรว และรถับเพลิ็มาในที่เิเหุ
.
.
.
.
“ทัุ้พ่อ ุแม่ และน้อสาวอเธอเสียีวิในที่เิเหุทั้หม ส่วนายที่เ้าไป่วยเธอ็เ่นัน นับรถหายัวไป”
ายหนุ่มผิวสีแทนพูให้แอลฟั้วยสีหน้าเศร้าโศ
“ั้นเหรอ?”
แอลพูพลาหลุบาล
“มันเศร้านะ แ่ันำอะไรไม่ไ้ริๆ ันอโทษนะ...โธมัส”
โธมัสวาสายาึ้นมามอเพื่อนรัอเา มือหนาว้ามืออแอลมาุมไว้อย่าแนบแน่น
“ไม่เป็นไร แอล...ไม่เป็นไร”
เาพูเบาๆ่อนะวามือแอลล
“เธอเอ็พัผ่อนะนะ เี๋ยวหลัานี้็มีหลายอย่าที่เธอ้อัารับเรื่อที่เิึ้นทั้หม เบอร์โทรันมีอยู่ในเรื่อเธอ มันบันทึไว้ว่า ไอ้แสบ”
โธมัสยิ้มเศร้าๆ่อนะเินออไป
“บาทีันำไม่ไ้น่าะเป็นเรื่อีที่สุ็ไ้นะ…”
เธอพูเบาๆับัวเอ่อนะเอนัวนอนลบนเีย เสียฝนปรอยๆอยู่เป็นเพื่อนแอลที่ำลัใ้วามิอย่าหนั
วามทรำทุๆอย่า หายไปหม
แอลอย่านั้นเหรอ? ื่อันสั้นัเลยนะ
..................................................................................
ปล. บไปแล้วับอนแร อย่าลืมอมเมน์และิามเอาใ่วยแอลัน้วยนะะ
ปล. อย่าลืมให้ำลัใหาอบนิยายเรื่อนี้นะะ
ความคิดเห็น