ศรีสยาม

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 การประกวดนางสาวศรีสยาม ประจำปี ๒๕๐๔  นางงาม ดูท่าคงจะไม่ใช่อะไรกับสารบบชีวิตของผมเท่าไหร่นัก แต่ในปีนี้ กลับรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมต้องไปร่วมงาน แต่ช้าก่อน ผมไม่ได้ไปคนเดียว เจษฎา นายแพทย์ที่สนิทสนมกันในโรงพยาบาลก็มากับผมด้วย ถ้าให้พูดจริงๆ ตลอดชีวิตจวบจนอายุ ๓๓ ปี ผมไม่เคยมีคนรัก หรือจริงจังอะไรกับใคร ส่วนพวกผู้หญิงนานๆที ก็มีเข้ามาแซะ มาแซวบ้าง แต่ผมก็ไม่เอา ไม่ใช่เพราะผมหยิ่งนะ แต่เพราะผู้หญิงพวกนั้นยังไม่ใช่ต่างหาก เกริ่นมาสะยาวเลย เอาเป็นว่าการที่ผมมางานนี้ ทำให้ผมได้รู้จักใครคนนึง เธอคนนี้ชื่อว่า กรองแก้ว ผู้หญิงคนนี้ เธอเป็นคนสวยมาก เราสองคนนั้นเจอกันในงานนี้ แน่นอนว่าเธอคงจะไม่ธรรมดาแน่ๆ ใช่เธอคือหนึ่งในผู้ประกวดนางสาวศรีสยาม ผมกับเธอ เราสองคนได้สบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เมื่อได้สบตา มันคล้ายกับว่าสิ่งอื่นรอบข้างของผม มันหยุด ผมไม่ทราบด้วยซ้ำว่าผมกำลังหายใจอยู่หรือไม่ หรือคนอื่นๆ จะมองอย่างไรต่อการกระทำนี้ เพียงเวลาไม่กี่วินาที ผมก็ผละออกจากภวังค์ เมื่อพิธีกรชายได้ประกาศชื่อผู้ชนะการประกวด 

"และผู้ชนะการประกวดนางสาวศรีสยาม ประจำปี ๒๕๐๔ ได้แก่...นางสาวกรองแก้ว บุญมี..." เสียงนี้ผมจำได้ขึ้นใจ 

ขากลับจากงาน ผมก็มีโอกาสได้พบกับเธอ คราวนี้ ได้อยู่ใกล้กันมากขึ้น ผมรู้สึกหวูบหวาบเย็นๆ จนแทบจะเก็บอาการไม่อยู่

"ยินดีด้วยนะครับ คุณกรองแก้ว ที่ชนะการประกวดในปีนี้" บ้าเอ๊ย! ยศวินแกพูดอะไรของแกเนี้ย " เอ่อ...ขอบใจนะจ๊ะ " เธอตอบพูดอย่างตื่นๆ ดูท่าแล้วน่าจะยังไม่หายตื่นเต้นแน่ๆ "แก้ว มาทำอะไรตรงนี้ กลับได้แล้ว ลุงรามมารับแล้ว"จู่ๆ ก็มีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่ทราบ มาพาคุณกรองแก้วแสนสวยของผมไป "ขอตัวก่อนนะจ๊ะ คุณ..."เธอยกนิ้วชี้ข้างขวาชี้มาทางผม "ยศวินครับ" ผมรีบตอบเธอทันที ก่อนที่เธอจะเดินจากไป ผมเห็นเธอหันหลังกลับมามองผมด้วย ผมมองเธอจนภาพสุดท้ายที่เห็นจะค่อยๆหายไปและกลืนกับความมืดในที่สุด จากวันนั้นเจษฎา ก็แซวผมไม่หยุด ผมนี่นั่งอมยิ้มราวกับคนเสียสติ แต่เมื่อเวลาผ่านมาสองปี ผมก็ได้ทราบว่าเธอได้แต่งงานเมื่อสี่เดือนที่แล้ว กับนายทิวา เศรษฐีหนุ่มเมืองพิจิตร ซึ่งไม่ได้เป็นข่าวออกโครมครามแต่อย่างใด ทันทีที่ได้ยินผมรู้สึกอื้อๆที่หู และชาทั่วทั้งตัวอย่างบอกไม่ถูก แต่ถ้าบอกให้ผมไปแย่งเธอมา ก็คงไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก เรื่องผิดศีลแบบนี้ ผมไม่ทำอยู่แล้ว สิ่งทำได้ในปัจจุบัน ก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่าการทำใจ ใช่ผมคงต้องทำใจ เพราะความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเธอมันเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีการสานต่อ เสมือนว่ามันถูกตัดไปเองโดยอัตโนมัติ หลังจากวันนั้นครั้งแรกที่เคยได้พบ ผมก็ไม่สามารถลบภาพเธอออกไปจากความคิดที่ยังคงนึกถึงอยู่นี้ได้เลย และคงจะเก็บเป็นความทรงจำที่ดีที่ครั้งนึง ที่เคยมีต่อเธอ...

      

                                                ยศวิน