ปกรณัม : วาโยคลั่งพังดารากร

● น้ำมาเข้า เราแค่เอา กำแพงกั้น

บุกฝ่าฟัน ไม่หวั่น ภัยหน้าใหน

แม้บาดเจ็บ เพื่อแผ่นดิน สู้ต่อไป

ประตูชัย อยู่แค่เอื้อม ไม่ต้องกลัว ● 

     แสงแรกแห่งรุ่งอรุณได้สาดส่องลงมา ขอบฟ้าเริ่มปรากฏสีต่างๆหลากหลายไล่ตั้งแต่สีม่วงไปจนแดงเข้ม             สาดเอาคลื่นความร้อนออกมาใส่เหล่าทหารกล้านับพันที่อยู่ภายใต้การปกครองของมนุษย์ มีชายหนุ่มผู้หนึ่งกล่าวขับขานบทกวีปลุกใจทหาร และมอบบัฟเหล่านั้นให้พร้อมสำหรับการสู้รบปกป้องดินแดนแห่งรุ่งอรุณ จากเหล่าเทวะและมารมากมาย สีหน้าของทหารเหล่านี้ไร้ซึ่งความหวาดกลัว มีเพียงความกล้า กล้าที่จะสู้ กล้าที่จะเดิมพัน กล้าที่จะตายเพื่อรักษาดินแดนแห่งนี้ไว้ ดินแดนที่เป็นที่อยู่อาศัยมนุษย์มาแต่โบราณ ดินแดนที่กำเนิดชีวิตเหล่านี้ขึ้นมา ดินแดนที่ครอบครัวของผู้กล้าเหล่านี้อาศัยอยู่ จากผู้รุกรานทั้งมวลไม่ว่าจะเป็นเทวะมาร เทพ หรือปีศาจหน้าใหน แม้ตนจะเป็นเพียงมนุษย์ก็ตาม

“ท่านวายุครับ พวกต่างเผ่าได้บุกมาทำท่าทางแปลกๆ ตอนนี้หน่วยอสรพิษกำลังพยายามสื่อสารด้วยอยู่แล้วส่งข้ามาขอกำลังเสริมจากท่าน "     มีคนผู้หนึ่งร่อนลงมาจากบนท้องนภา มีจุดเด่นคือปีกกลางหลังที่ค่อยๆสลายออกไปนับตั้งแต่ขาแตะพื้น ท่าทางเคารพชายที่กำลังคุยด้วยเป็นอย่างมาก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสุภาพ เรียกความสนใจจากชายหนุ่มอีกคนที่กำลังปลุกใจทหารอยู่                                  

“อัคคี ข้าบอกเจ้าแล้วนี่ ว่าอย่าสุภาพนักเลย ตัวข้าไม่คู่ควรกับความเคารพนั้นหรอกนะ”  ชายวัยกลางครผู้นั้นมีผมสีดำสีผิวน้ำผึ้ง หน้าตาดูธรรมดาแล้วชวนสบายใจ อ่อนโยน แต่มีบรรยากาศที่ทำให้ทุกคนเกรงใจได้พูดออกมา ขณะที่โยนยาในขวดใสไปให้อีกคน

“เอ้านี่ เอาไปดื่มรีสกิลก่อนแล้วตามข้ามาอย่าพูดอะไรล่ะ”

“ใช้สิ่งนั้นซะเมื่อข้าส่งสัญญาณ”

“แล้วก็ เรียกข้าแค่วาโยก็พอ”

“ครับท่านวายุ”

ชายหนุ่มทั้งคู่ได้เดินเข้าไปในห้องใต้ดินที่มีบุคคลลึกลับโดนมัดอยู่ มีออร่ารอบตัวสื่อถึงความโบรานและเก่าแก่ รวมถึงความน่ารังเกลียด ในสายตาที่มองมามีทั้งความเหยียดหยาม ดูหมิ่น โกรธแค้น รวมทั้งความเสียดาย?

“มาแล้วหรือ ผู้นำแห่งเผ่ามนุษย์เขตนี้ ผู้ปกครองดินแดนแห่งรุ่งอรุณผู้ที่จับข้ามา”  

“คิดได้แล้วใช่มั้ย กับข้อเสนอที่ข้าบอกเจ้าไป” ผู้พูดเป็นมนุษย์ผมสีบลอนด์เงิน แต่มีลักษณะแปลกๆเช่นหูที่มีขนปกคลุม

“แน่นอน บาซาเอลเอ๋ย มนุษย์ไม่มีทางยอมตกเป็นทาสของเผ่าเจ้า เจ้ารู้ดี”วายุยิ้มให้ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจพร้อมยักไหล่ เพื่อเป็นสัญญาณ

“ชั่งน่าเสียดายนัก ข้าไม่อยากจะสังหารเจ้าเลยแท้ๆวายุ” บุคคลลึกลับผู้นั้นได้ใช้การ์ดอะไรบางอย่างที่ทำให้ตัวใหญ่ขึ้น ดุดันและแข็งแกร่งขึ้น ดวงตาแดงฉานพร้อมกับกลับร่างเดิมของตนที่เป็นหมาป่าพร้อมกับยิ้มเหี้ยมเกรียม และทำการโจมตีไปที่ลำคอของคู่สนทนาด้วยกงเล็บทันที แต่กรงเล็บที่เอื้อมไปกลับไปหยุดอยู่ก่อนจะถึงหน้าอีกฝั่งเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“เจ้าคิดว่าข้าตอบรับแบบนั้นไปเพราะข้าคลั่งในศักดิ์ศรีงั้นหรือ”วายุที่ถอยออกมาทันได่ยิ้มให้ พร้อมกับมองบาซาเอลที่รู้สึกถึงความผิดปกติจึงพยายามลุกขึ้น แต่กลับลุกไม่ได้ด้วยเหตุผลบางประการ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดถึงขีดสุด

“เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้ถึงของเล่นของเจ้าหรอ?" บาซาเอลได้ใช้กรงเล็บหนีบการ์ดบางอย่างออกมาจากขนที่ปกคลุมอยู่โยนไปใส่พื้นจนเกิดเป็นวงเวทย์สีแดงพร้อมกับร่างกายของตนที่เรือนหายไป

“ชิ ไอ้หมาบ้านี่มันบ้าของจริงเลยนี่หว่่า แกล้งทำเป็นบาดเจ็บเพื่อมายื่นข้อเสนอและสืบข้อมูล”

“ถึงขนาดเตรียมการ์ดสกิลลับมาซะด้วย”

“แจ้งเหล่าทหารกล้าซะ ว่าเตรียมตัวรับศึก”

ในชั่วพริบตานั้น ภาพตรงหน้าได้ถูกทำลายลงในฉับพลัน

ตัดภาพกลับมาที่ซุ้มดูดวงแห่งหนึ่ง

“เป็นยังไงบ้างไอ้หนุ่มน้อยหมอดู อนาคตของลุงน่ะ”  ลุงคนหนึ่งผู้มีีผิวสีน้ำผึ้งมาดมาเฟียได้กล่าวถามกับหมอดูที่ตนเข้ามาลองใช้เพราะเอ็นดูอีกฝั่งที่เห็นมาแต่แบเบาะ

“ลูกพี่ ไอ้เจ้าโยนี่มันเชื่อถือได้จริงๆหรอ” ชายอ้วนได้กล่าวถามกับลูกพี่ของตนอย่างขำๆ เพราะไม่อยากจะเชื่อวัยรุ่นตรงหน้าตนเท่าไรนักเพราะรู้จักมันมานาน รวมทั้งคิ้วที่กระตุกรัวๆของตน

“ช่วงนี้มีลางร้ายแต่ลุงยุจะผ่านมันไปได้อย่างดีเลยล่ะ”ผู้พูดเป็นวัยรุ่นผมดำชื่อโย ลักษณะหน้าตาดูเหมือนจะน่าเชื่อถือ ในแบบแปลกๆ 

“ไอ้เด็กเวร ปากไม่เป็นมงคลเลยนะเรา” วายุลูบหัวเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความหมั่นใส้

“ไอ้เจ้านี่ แช่งลูกพี่กูซะแล้ว” ชายอ้วนคนนั้นกล่าวแบบขำๆพร้อมหันไปหัวเราะกับลูกพี่ของตน

“อะ ล้อเล่งงง”

“เอ้า นี่ตังค์เอาไปนิดเดียวพอรอบนี้ ปากไม่เป็นมงคลเลยวุ้ย”

“โถ่ ลุงยุก็”

“โชคดีนะลุง แต่ระวังตัวด้วยนะ ช่วงนี้ดูมีบางอย่างแปลกๆ”

'ภาพเมื่อกี้คืออะไรกันวะนั่น’

“นอนน้อยเฉยๆล่ะมั้ง รับงานเยอะเลยหนิเดือนนี้  ทั้งเด็กเสิร์ฟ เด็กล้างรถ เด็กเอ็น ซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า ใหนจะหมอดูเก๊นี่อีก”

บทเปิดเอาไปแค่นี้พอ ไรต์ขี้เกีย- เอ้ย เหนื่อยแล้ว