คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ระยะที่ VI : ดรุณีเหนือยอดหอ
ระยะที่ห : รุีเหนือยอหอ
Phase VI : The Princess in the Tower
นัยน์าสีน้ำาลเบิว้าสะท้อนภาพวานที่ทะยานลมรมายัสาวธนู ไวว่าวามิ หัวใเธอระุวูบพร้อมวามหนาวผุแผ่นหลั สมอสั่ายีออับพลัน—แม้ะรู้ว่า้าเินไป
!!!
ทันใไ้เิเสียระทบระทั่ระหว่ามวลโลหะัสนั่น ในัหวะที่ฟีนาระาสิลับมาระหว่าแรันผลัเธออบหลัา รีบอปีธนูรูับพื้น ะปบมือวาหยุารุอแรึู ระทั่อยู่ในสภาพห้อยลำัว่วล่าลไปยัวามสู และแวน่วบน้าไว้ับที่ พยายามเร็แนสอ้าและนิ้วทั้สิบเาะแผ่นหินที่้อนันเป็นั้น ๆ ระหว่าที่วานเื่อลสู่พื้น
เธอ่อย ๆ ั้สิสำรวร่าายที่ยัรบสามสิบสอ ไม่มีวามรู้สึเ็บปวเิึ้นับอวัยวะส่วนไหน วามวัเสียึถูพ่นระบายออทาปา าม้วยลมหายใสูเ้าปอหวับรรเทาวามเือพล่านอ้อนเนื้อในอ ระหนัถึวามายึ่อันรธานราวับโห
ไม่นาน็หายนหลัรับรู้ถึวามสว่าไสวายลมาาเบื้อบน—มันแ่าาแสันทร์และุั่ประทีปาเทวา พอหน้าเรียวแหนมอสิ่ที่อยู่เหนือศีรษะ เธอ็พบับวแหวนสีฟ้าบาและโปร่ใสเสมือนระนาโอฬาร ใลาเป็นเส้นแสเื่อมันเป็นรูปุหลาบบาน รายล้อมรอบว้วยอัระนับไม่ถ้วน
วแหวนแสไ้สลายเป็นละออในรู่่อมา ึ่นอาวามใื้น่อารรอีวิอสาวทวินเทล เธอลับไม่แสอาารใ ๆ ่อสิ่ที่เิึ้น
“ไมเลี!”
อัศวินนหนึ่ะโนเรียพลาลปืนลเพื่อย้ายัวมาหาเธอ แ่็้อะัเมื่อเธอานรับ
“ยัอยู่”
หิสาวออแรแนยัวให้ลอย โอนำลัาสอ้อมือ ีายีลัาลับึ้นนั่บนฝั่ในเวลาอันสั้น าม้วยประเมินูรอบัว
“ฟอเมันี” เธอสั่าร์
หน่วยพลยินั่แยห่าันามมุม่า ๆ บนหลัายาว ั้ปืนยาวระนาบสายาเล็เหล่ายัษ์เราะทมิฬทา้ายวาหน้าหลั
ฟีนาทอมอะวันออเห็นลุ่มทหารม้าเลื่อนพลาอีถนนมาสมทบ ไล่สายาไปหยุับหนึ่ร่าเล็เ้าอเรือนผมำทรบ๊อบอยสั้นผู้ถือทา ใบหน้าหวานอันแฝอาารหวาหวั่นอเ็นนั้นำลั้อลับมายัเธอ
“เป็นหนี้บุุเ็นั่นอีแล้ว”
หิสาวยยิ้มส่ให้อีฝ่าย่อนละสายาไปสนใมฤยูึ่ประัเ้ามาารอบอศา ูเหมือนว่าสิ่ที่เรียพวมันมาือหมู่ทหารราบที่ำลัุ้มันลุ่มาวบ้านไม่่ำว่าสิบีวิในบริเวใล้เีย
“เ็ัว”
หลัาำนว้วยารวาาเพียปราเียว ปลายิ้ว็มวเ้าหาัน สมาธิั้มั่นะหลับาล
ลูศร้านยาวสามลูถูว้าาระบอเพื่อเหวี่ยึ้นฟ้า ถัมา้วยวามว่อไว รีบใ้อนิ้วหนีบอีสามลูน้าวสาย ยธนูอ้อมไหล่้ายไปทา้านหลัโยไม่มอ ่อนีเอ็นประเิมเป้าหมายแรอย่าแม่นยำ อัแรันมหาศาลสั่มันหายหลั
วินาที่อไป ลับหลัหันเล็สอศัรูพร้อมน้าวอีสามลู ยิระายออเป็นสามแแนวระนาบ ัพวมันะมำโรมรามในราวเียว
านั้นหันไปทาเิม ระโนม้วนัวลพื้น แว่ันรับศรลูแรที่าฟ้ามายิสััวฝั่้าย ระโรับลูสอยิัววาแล้วหมุนัวรับลูสามั้แ่เท้าไม่ถึพื้น ยิยอหอระัที่สูระห่านไม่ห่าทาเบื้อหน้า หาแ่รั้นี้สิ่ที่ถูส่ไปลับมีเพียหัวศรที่พ่วสลิลว ส่วนัว้านถูยึเอาไว้ับัน
มือ้ายระับ้าม เร่ฝีเท้าเ็มำลัระทั่ถึสุอบหลัา เธอ็ีาส่ร่าเหินเวหา ปล่อยให้ลวึัวเอึ้นไป นอยู่บนวามสูเหนือบ้านเรือน เธอ็เหวี่ยัวไป้าหน้าโยอาศัยวามึอลวเพื่อโหนามแรเหวี่ย านพัลูถูปลเพื่อใ้โรเหล็ยืหยุ่นให้เธอยับอาวุธไ้อิสระ
ศรสลิไ้พาเธอเหวี่ยทำวอยู่บนอสูรห้าัวที่ำลัเินเ้าใล้พวพ้อ และแล้วในที่สุ ฟีนา็เปิาระมยิ้วยวามเร็วหนึ่ลู่อวินาที้วยานพัลูเสริม เล็เพียั่วพริบา ระหน่ำทุศรใส่เป้าหมาย สลับับารเหนี่ยวลูใหม่อย่าล่อแล่ว
เธอโหนโ้สายลมวนรอบหออยไปมาหลาย่อหลายรอบ พิาเหล่าศัรูนล้มระเนระนา เปิโอาสให้ทหารราบรูเ้ารุมสรัม้าศึ้วยหอหลายสิบ ถล่ม้อ่อหมายรึร่าพร้อมับหวัว่าารโมีแบบถาโถมะทำให้พวมันสิ้นฤทธิ์
...
ในเวลาเียวันทา้านทหารม้าสิบนาย นำโยอัศวินผู้มีผมสีเินยาวสลวยเป็นเอลัษ์ ถนน้ายวายัพบอสูรสูประปราย
ทันทีที่แม่ทัพสะบัแนวาผายออ้า เหล่าทหาร็ระายำลัออไปนละทาเพื่อล่อพวมันในละแวให้ย่าสามุมมุ่มายัพวเา บ้า็ระโนและระโนสิ่ปลูสร้าพัพินาศ ะที่เายัวบม้ารไปในทิศเิม แววาถมึทึู่นั้นับ้ออันรายเบื้อหน้าโยไม่ะพริบ
บันี้เหล่าัวล่อ่าแยันไปหลบามอย้าบ้าน รอบอศาล้อมโยยัษ์อสูรึ่เบียเสียันเ้ามานผืนินสั่นไหว
!!!
ั่วพริบานั้น ทวนให่อัวแรที่เหวี่ยเ้ามาอนถึระยะ บัับบุรุษให้ปล่อยม้าเบี่ยออาวิถี ่อนระโเียวาหลบวามายที่วัเป็นวว้า รไปถีบยันผนับ้านใล้ ๆ เพิ่มแรส่เพื่อสไล์ลอหว่าามัน แล้วแว่าบให่ั้อพับาสั่มันเสียศูนย์
ัวสอัรอ้วยบาทาระทืบพื้นไม่หวัให้ั้หลั ทว่าเาลิ้หลบทันท่วทีพร้อมลอใ้ไปอยู่้านหลัอมัน
เานั่ทรัวในท่าเหยียเท้าวาันเ่า้าย ประสานาบสอมือ่อนแว่หัวไหล่ในวิถีเหนือศีรษะ สร้าวสวิาทาวาลอเสียโลหะถูผ่า วัลับมาหยุาบอยู่้าา้ายในวิ ฯ เียวโยไม่หันไปมอ
เหล่ามัุราพยายามระวีระวาหมายเล่นานเหยื่อนพวมันนันและโมีโนันเอพัลวัน
ะายัษ์าเป็นสอท่อน นัาบ็ไ้หมุนัวประอาย้วยา้าย ถีบาวาเสยร่าให่ที่เรียมหายให้เป็นว่ำ ทะยานึ้นเหยียบร่ามันเป็นาน เพื่อเวี้ยาบแททะลุหน้าัวถัมา านั้นเหินไปเหยียบ้ามาบอน ีายศัรูั้แ่บนลล่า ผ่าท้อรีอเลือทะลัออมาั่ลำธาร
บุรุษเราะำีลัาลับหลัลมาในัหวะเียวันที่อาาถลันมารอรับเาราวับรู้ใ ถอนศาสราิมือมาแล้วรีบบึ่ออาะลุมบอนอันยุ่เหยิอลหม่านอเหล่าอสูรลั่ ่อนบท้าย้วยำสั่ผ่านเรื่อสื่อสาร
“ุระเบิ”
ทันใไ้เิัมปนาทแผสนั่นระทบแ้วหูาบ้านเรือนเบื้อหลัอเาที่แระุย้วยแรันอาาศร้อนระอุ ายทัศนวิสัยให้เิ้า้วยเปลวเพลิสีเหลืออมส้ม ระแทเศษอิินและหินำนวนนับไม่ถ้วนไปพร้อมับร่าอ้าศึึ่ปลิวหายในเปลวเพลิ
ใบหน้ายัสบนิ่แม้ะถูย้อมสีแเ่นเียวับเรือนผม อาวุธมถูสะบัราบเลือออแล้วสอลับเ้าปลอ แล้วับบัเหียนบัับพาหนะห้อะบึามถนนลาละแวลานเษร
สถานาร์อันวุ่นวายเริ่มทุเลาลหลัาศัรูบาาล แ่ถึอย่านั้น ผู้เป็นแม่ทัพยัมุ่หน้า่อไปโยที่ในใเาำลัะนึถึบาสิ่—บาอย่าที่มีอำนามาพอะทำให้ิใอผู้แ็แร่้อหวั่นไหวนถึอนนี้
พระผู้เป็นเ้า… ไ้โปรุ้มรอนา้วย
…
“อึ—”
เสียสะอึัึ้นทันทีที่เปลือาเบิรับแสสลัวรับภาพแร ภาพอลื่นระเพื่อมสีเียวบนผืนนภายามรารี
ลูระัวึ้นนั่้วยสีหน้าสะลึมสะลือ เาพยายามเรียสิพลาสำรวสรีระอน แนวาถูพันผ้าและาม้วยท่อนไม้ วามเ็บระบมยัหลเหลือ แ่บาแผลบนผิวหนัลับหายเป็นปิประหนึ่ว่าไม่เยเิึ้น รูระสุนรหน้าแ้เ่นัน
บนถนนระหว่าาปรัหัพัอสิ่ที่เยเรียว่ารัวเรือน
เาหันวาสัเายสวมเราะเินสิบร่า บ้า็นอนสลบไสล บ้า็โเลือ บานแนาหาย อีหลายรายถูหามและแบึ้นบ่ามาวาให้เสนารัษ์หลายนายรับ่ว่อ
บรรยาาศเ็มไป้วยเสียรวราปนไปับเสียะโนเรียันโลาหล ส่วนฝั่ร้ามือหลายร่าที่ถูลุม้วยผืนผ้าเรียรายแถม้วยวามหม่นหมอบั่นทอนิ
แ่มัวิถึเรื่อนั้น็เสียเวลาเปล่า
เารีบผุลุเพื่อรัวฝีเท้าออไปอย่าไม่ิีวิ และเมื่อไม่มีใรสันมาวา เา็ยิ่มั่นใถึปาิหาริย์
แผ่นหลัว้าอทหารหนุ่มออห่าไปาวาสีน้ำเินบนใบหน้าิ้มลิ้มอเ็วัยรุ่นผมำบ๊อบอย ผู้ี้ทาปลายมีพ่นละออสีทอโลมผิวีาบนร่าผู้บาเ็บ นระทั่บาแผลทั้หมอันรธานลับมาเป็นผิวหนัปิัเิม
“นสุท้ายแล้วรึเปล่านะ?”
เสียนุ่มแฝวามอ่อนหวานเปล่ออมาพร้อมเสียถอนหายใ เหลียว้ายแลวาพิาราภาพาร์
“มิสทิ!” แ่สรีเสียเ้ม็เรียให้หันวับหาสาวผมบลอน์เรสาวผู้วบม้าผ่านทามาพร้อมับหมู่ทหารอเธอเสีย่อน
“รับ!”
เ็นนั้นานรับะาน แล้วีบนิ้วโป้ับนิ้วี้ันปลายลิ้นแล้วหุบริมฝีปา ผิวเสียนหวีเรียม้าสีน้ำาลเหยาะมาหยุอยู่ใล้ ๆ านั้นนำร่าเล็ผอมเพรียวในเสื้อหนัเอวลอยู่าเาสั้นปีนึ้นอาน ปลายเท้าเาะท้ออสัว์พาหนะ บัาให้มันวบามลุ่มอหิสาวที่นำหน้าไป
และในระหว่านั้น มือวาเรียวเล็็เลื่อนึ้นุมี้ไม้าเนโลหะที่ล้ออพลาหลับารำพึ
“หม่าม้า มอบพลัให้้าไ้ลับบ้าน้วยนะ”
...
“ะว่าไปทำไมเ้าับท่านลอร์ถึมีีนเท่ ๆ เยอะแยะ ส่วน้ามีไร าบไฟฟ้าแสนโวล์ แ่เนี้ย?”
บนหลัาแผ่นหิน ายหนุ่มผมสีแวาแนพาหลัศีรษะ นอนแอ้แม้มอแสเหนือแสใ้้วยวามไม่สบอารม์ ปาพร่ำบ่นให้ับสาวผมทวินเทลผู้ยืนเท้าสะเอวมวามพินาศอบ้านเรือน
ไ้ยินันั้นหิสาว็หัวเราะในลำอ “ัวประอบอย่าบ่น”
แม้ว่าฟีนาะไม่หันไปมอ เธอ็พอะรู้ว่าหนุ่มาหยีำลัทำหน้ามู่ทู่ในนิที่อาเผลอเอาเท้าไปเหยียบ้ำไ้
เธอสัเไปรอบ ๆ ่อนะสะุเ้าับหนุ่มผมส้มผู้วิ่เ้าไปในบ้านหลัที่ปราศาประทุนาารถูเลาะออ แ่้วยาอสูรไร้หัวว่ำพาผนั นัยน์าสีน้ำาลเพ่มอทหารหนุ่มผู้นั้นะเียะาย้ามอหินไปอหิสาวับเ็น้อยสอนที่นั่อันอยู่บนเียนอน และหลั่น้ำาพร้อมับรอยยิ้ม
ทว่าเธอลับรู้สึเพียวามว่าเปล่า
“สิ่ที่เห็นืนนี้บอเราไว้อย่าหนึ่”
เวลานั้นหนุ่มผมแ็เปล่เสียราบเรียบึวามสนใให้สหายมอ้วยหาา ใบหน้าอเาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเร่เรียเหมือนำลัวิัวล “ว่าานี้ไป ะไม่มีอะไรเหมือนเิม”
พอฟีนาเห็นอีฝ่ายไม่สบายใเ่นนั้นึไ้โ้อบลับมา แววาเธอนั้นแสถึวามรู้สึอันแรล้าอย่ามีนัย
“พอนึถึรั้่อไปแล้ว้า็…”
ราระแสลมเือลิ่นเหม็นไหม้ไ้โพยพัเส้นผมอทัู้่พลิ้วไหว หยาเหื่อ็ไหลรินออมาามับ
ระทั่ำพูสุท้ายไ้ถูเอื้อนเอ่ยโยหิสาวนพานพาให้ายหนุ่มถึับ้อนิ่ัน
“...หิวสเ๊ึ้นมาเลย”
“…”
ยามนี้บวนม้ารีาออาแถบสิ่ปลูสร้านับพันที่แ่แ้ม้วยวันำลอยสูโยอัีภัย ผ่านป่าโปร่และเเษรรรมโยมีปลายทาเป็น่านำแพเมือึ่แพ่ายราบาบ
ถัาานเมือแห่นั้นสู่ั้นในือแม่น้ำสายมหึมาวนรอบำแพสูที่ล้อมวามับั่อบ้านเรือนไม่่ำว่าหมื่นหลั ฝูนมหาศาลยัเบียเสียบนสะพานเพื่ออพยพเ้าเุ้มภัย
ลึเ้าไปที่ปราสาทนามโหฬารสูเสียฟ้าอันระห่านลามหานร
และบนยอสิ่ปลูแห่นั้น
หนึ่เ็สาวผมสีำประบ่าำลันัุ่เ่าอยู่ลาแปลอุหลาบแในพื้นที่ส่วนหนึ่บนาฟ้า แหนหน้ามภาพวิิรสีมรลาสีนิลอเพานโลเหมือนั่ถูสะ
“น้อสาว้า” เธอยับสอมือุมไว้บนหน้าอ ่อนเปล่น้ำเสียเย็นเยียบอย่าเลื่อนลอย “อนนี้เ้า… เป็นอย่าไรบ้า? เ้ามี… วามสุ อยู่รึเปล่า?”
ลิ่นหอมที่ละลุ้มาาอไม้ถูสูลึเ้าปออย่ายาลำบา เนื่อ้วยลำออเธอถูล้อ้วยปลอโลหะล่ามโ่เ้าในมืออหิสาวหน้ารึมในุเราะ้านหลั
“หวัว่าสัวัน ะไ้ไปหา ไปอยู่ับเ้า หาว่าวันนั้นมาถึ… วันที่โลใบนี้มอไหม้”
❖ Clue Archive Update : Her (ลัเบาะแสใหม่ : นา)
าำล่าวอแม่ทัพอัศวิน “อพระผู้เป็นเ้าโปรุ้มรอนา”
❖ Clue Archive Update : Captive Authority (ลัเบาะแสใหม่ : อำแห่ราย์)
โ่รวนอเ็สาวบนปราสาท
ความคิดเห็น