หลงกาล

     นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์ท้องถิ่นภาคเหนือที่น้อยคนจะเคยรู้   คำบอกเล่าจากผู้เฒ่าผู้แก่ถึงเรื่องราวในอตีด และวัฒนธรรมแบบโบราณที่เริ่มลบเลือนตามกาลเวลา ได้ถูกเรียงร้อยออกมาเป็นเรื่องราวที่เกิดจากจินตนาการของผู้เขียน  ตัวละครบางตัวอาจจะเป็นบุคคลที่มีอยู่จริงในประวัติศาสตร์ และมีอีกไม่น้อยที่สร้างขึ้นมาเพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อหา  ถ้อยคำในนิยายจะมีภาษาถิ่นลัวะ  ชนเผ่าพื้นเมืองของเชียงใหม่ เข้ามาผสมผสานให้ได้รับรู้ถึงคำศัพท์ที่เริ่มลืมเลือน  ตัวผู้เขียนได้รับฟังเรื่องราวเหล่านี้มาตั้งแต่เด็ก และไม่อยากให้ถูกลบเลือนไป  จึงได้แต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา  

     ทางผู้แต่งไม่ได้มีเจตนาพาดพิงหรือดูหมิ่นผู้ใด  หากก้าวล่วงถึงผู้ใดก็ขออภัยมาณ.ที่นี้ด้วย

 

นิมิตตา หรือ ดรีม    หญิงสาววัย 22 ปี  บัณฑิตสาวจบใหม่ที่ยังเดินเตะฝุ่นไร้งาน  เป็นลูกสาวคนโตและความหวังของบ้าน เธอเรียนจบคณะมนุษยศาสตร์ เอกภาษาญี่ปุ่น จากมหาวิทยาลัยชื่อดังของภาคเหนือ และวาดหวังไว้ว่าจะได้ทำงานกับบริษัทญี่ปุ่นยักษ์ใหญ่

อุ่นเรือน  หญิงชราในวัย 89 ปี  ยายของนิมิตรา  ถึงแม้จะอายุมากแล้วแต่ก็ยังสุขภาพแข็งแรง  ความสุขเดียวของหญิงชราคนนี้คือการทำอาหารอร่อยๆให้ลูกหลานได้ทาน

เฮือน  เด็กหญิงชาวบ้านวัย 10 ขวบ ที่นิมิตราพบโดยบังเอิญหลังจากเดินย้อนเวลากลับมาสู่ยุคสงครามโลกครั้งที่สอง  เฮือนรู้สึกถูกชะตากับนิมิตราตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น  และนิมิตราก็เปรียบเหมือนกับไอดอลของเธอ

มาโมรุ โคเฮ  ทหารหนุ่มชาวญี่ปุ่น ผู้เดินทางมากับทัพที่พ่ายแพ้สงครามของญี่ปุ่น  สภาพร่างกายที่บอบช้ำทำให้ชาวบ้านนิสัยไม่ดีบางคน คิดจะแย่งขโมยเสื้อผ้า และสิ่งของมีค่า แต่ก็ได้นิมิตตาช่วยเหลือ และกลายเป็นเพื่อนกัน