เจ้าจิ๋วของพี่คิน (คนเดียว)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ตึกๆๆๆๆๆ

เสียงฝีเท้าที่ก้าวลงมาอย่างเร่งรีบจากชั้นสองของบ้านไม้หลังเล็กกึ่งเก่ากึ่งใหม่ ในย่านตลาดแถบชนบทแห่งหนึ่ง เจ้าของฝีเท้าเร่งรีบในเช้าวันจันทร์แบบนี้คงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก "ฟ้าใส" เด็กชายตัวจิ๋ววัย 15 ปี ลูกชายสุดรักสุดหวงของบ้านหลังนี้นั่นเอง ถามว่าพ่อแม่หวงขนาดไหนหน่ะหรอ ก็ขนาดที่ว่าต้องวานให้ลูกชายเพื่อนข้างบ้าน ที่เป็นรุ่นพี่ของเจ้าตัวจิ๋วถึง 3 ปี ให้คอยประกบตลอดเวลาไม่ให้คลาดสายตาเลยล่ะ ก็เจ้าตัวจิ๋วนี่หน่ะ นอกจากจะจิ๋วสมฉายาแล้ว ก็ยัง....

ตุ้บ! " โอ้ยยยยยยยย!! "

พูดยังไม่ทันขาดคำ เห้อออออ จากที่วิ่งลงบันไดอยู่ดีๆ ไหงเอาก้นไถลลงมาแบบนั้นล่ะลูก เจ้าจิ๋วววววววว

" พ่อจ๋า แม่จ๋า ฟ้าใสไปโรงเรียนก่อนนะจ้ะ บ๊ายบายจ่ะ จุ้บๆ! "

" จ้ะ ตอนเย็นแม่ทำแกงเขียวหวานของโปรดลูกไว้รอนะ ชวนพี่คินเค้ามากินด้วยนะลูก "

" ได้เลยจ้ะ แม่จ๋าน่ารักที่สุด"

หลังจากเจ้าตัวพ้นรั้วหน้าบ้านออกไปแล้ว ก็เหลือเพียงสองสามีภรรยา ที่มองหน้ากันด้วยรอยยิ้มเอ็นดูลูกชาย

" ดูเอาเถอะคุณ ลูกเราน่ะ ยิ่งโตยิ่งน่าหมั่นเขี้ยว เพื่อนในห้องเค้าโตจนจะเป็นหนุ่มกันหมดแล้ว เจ้าจิ๋วก็ยังจิ๋วอยู่เหมือนเดิม 5555 "

" พ่อล่ะก็ ถ้าลูกมาได้ยินเข้าแล้วโดนงอนเหมือนรอบที่แล้ว แม่ไม่ช่วยง้อแล้วนะ "

" จ้าๆๆ ไม่แซวแล้วๆ 555555 "

ฟ้าใส Part

" ช้า 15 นาที เมื่อคืนดูซีรี่ย์จนดึกอีกแล้วใช่มั้ยจิ๋ว "

เสียงทุ้มของเด็กหนุ่มที่ยืนรออยู่ที่รั้วหน้าบ้านของฟ้าใสตั้งแต่ 20 นาทีที่แล้วพูดขึ้น คิน คือเด็กหนุ่มลูกชายเพื่อนของพ่อฟ้าใส ที่อยู่บ้านติดกัน เจ้าตัวรู้จักกับฟ้าใสมาตั้งแต่เด็ก เล่นด้วยกันทุกวัน ทั้งป้อนข้าวป้อนน้ำ เปลี่ยนผ้าอ้อม สอนการบ้าน (อันที่จริงคือทำการบ้านให้เลยต่างหาก) พาไปโรงเรียน เรียกได้ว่าแทบจะเป็นผู้ปกครองอีกคนของฟ้าใสเลยก็ว่าได้ เจ้าเด็กจิ๋วเนี่ย ขาดเขาไม่ได้หรอก แค่ไม่เจอหน้ากันแค่วันเดียว แทบจะปีนรั้วบ้านมาหาเลยล่ะ

" โห่! ช้านิดช้าหน่อยไม่ได้ บ่นเป็นหมีกินน้ำผึ้งเลย เมื่อคืนฟ้าทำการบ้านจนดึกต่างหาก เลยตื่นสาย พี่คินมั่ว! "

" เดี๋ยวนี้หัดทำการบ้านเองแล้วหรอจิ๋ว ไม่อยากจะเชื่อ "

" ก็ต้องทำเองแล้วสิ อีกไม่กี่เดือนพี่คินก็ต้องไปเข้ามหาลัยแล้วหนิ ฟ้าก็ต้องทำเองให้ได้สิ อีกอย่างฟ้าโตแล้วนะ "

" แน่ใจหรอว่าโตแล้ว ทุกวันนี้เช็ดหน้าต่างยังต้องใช้เก้าอี้ช่วยเลย 5555 "

" นี่พี่คิน ว่าฟ้าอีกแล้วนะคราวนี้ฟ้าไม่ยอมแล้วจริงๆด้วย มานี่เลย "

" แน่จริงก็ไล่ตามให้ทันสิจิ๋ว 5555 "

เป็นภาพที่ชินตาในทุกๆเช้าของคนในระแวกนี้ ที่จะเห็นเด็กทั้งสองทะเลาะกันทุกครั้งที่ต้องเดินไปโรงเรียนผ่านตลาดแห่งนี้

จะว่าไป ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ก็ขนาดมาซื้อน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋วันเสาร์อาทิตย์ยังทะเลาะกันได้เลย เห้อออออ

3 เดือนต่อมา ณ วันปัจฉิมของพี่คิน

" เห้ยคิน มาถ่ายรูปกับพวกกูทางนี้หน่อยดิวะเพื่อน จะจบทั้งทีไม่มีรูปคู่คนหล่อประจำห้องได้งัยวะ "

เสียงเพื่อนในกลุ่ม ที่เรียกให้เด็กหนุ่มต้องละความสนใจจากประตูรั้วโรงเรียนให้ไปถ่ายรูปด้วยกัน

" มึงมองอะไรวะคิน ตั้งนานละ กูไม่เห็นมึงถ่ายรูปกับใครซักคน "

" ยุ่ง จะถ่ายก็รีบถ่าย กูมีธุระต่อ "

" ธุระที่ว่านี่คือตามไปง้อน้องจิ๋วของมึงใช่มั้ยวะไอ่คิน มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงคิดยังงัยกับน้องเค้าอ่ะ "

เพื่อนอีกคนในกลุ่มพูดแซวขึ้น ก่อนคนที่เหลือจะพากันโห่ร้องแซวไปตามๆกัน ก็ไอ่คินสุดหล่อของห้องเราเนี่ย หวงเด็กจิ๋วถึงขั้นที่ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เลยล่ะ แต่ก็ไม่เข้าใจ๊ ว่าทำไมมันไม่ยอมบอกน้องเค้าซักที ว่ามันรู้สึกยังงัย

" จิ๋ว!! ทำไมมาช้า นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว โรงเรียนก็ไม่มา แล้วเป็นอะไรทำไมตาแดงแบบนี้จิ๋ว ใครทำอะไรเรา "

" พี่คินนั่นแหละ!! "

“พี่ทำอไร พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

“พี่คินจะไปเรียนต่อกรุงเทพ ทำไมไม่บอกฟ้า ฟ้าเพิ่งรู้จากคุณป้าเมื่อกี้ ฮึกๆ ฮืออออ”

“พี่ว่าจะบอกเราตอนเย็นที่บ้าน ไม่คิดว่าแม่จะรีบบอกก่อน เลิกร้องได้แล้ว พี่จะกลับบ้านบ่อยๆเลยดีมั้ย วันนี้เดี๋ยวพาไปกินลอดช่องท้ายตลาดด้วย”

ฮึก ฮึก ฮืออออออออออออ

เจ้าจิ๋วพยักหน้าหงึกหงัก มือก็เช็ดน้ำตาไปด้วยป้อยๆ เห็นแล้วก็นึกเอ็นดู พี่ชายอย่างเขาก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือตัวเองไปเช็ดน้ำตาให้คนน้อง พร้อมๆกับที่คนน้องโผเข้ากอดเขาแน่น ตอนอยู่ด้วยก็กัดกันสามเวลาหลังอาหาร พอจะต้องห่างกันก็อดไม่ได้ที่จะใจหาย รอพี่นะเจ้าจิ๋ว รอพี่ก่อนนะ

คิน Part

“เดินทางปลดภัยนะลูก อยู่ที่นู่นก็ตั้งใจเรียนล่ะ อย่าเถลไถล รู้มั้ยลูก”

“ครับแม่ พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลตัวเองให้ดีครับ”

“เอาล่ะๆ ใกล้เวลารถออกละ รีบไปลาน้องสิคิน จะได้ขึ้นรถ เดี๋ยวจะไม่ทันเอา”

พ่อบอกกับคิน หลังจากเหลือบไปเห็นเด็กจิ๋ว ลูกชายของเพื่อนสนิท ที่ยืนหลบเช็ดน้ำตาอยู่ข้างหลังแม่ของตน เห็นแล้วก็นึกเอ็นดู คงจะคิดถึงกันมาก ปกติตัวติดกันตลอดเวลา

“จิ๋ว พี่ไปก่อนนะ ว่างๆจะกลับมาเยี่ยมนะ อย่าดื้ออย่าซน ตั้งใจเรียนด้วยเข้าใจมั้ย”

ฮึกๆ อึก

“ขะ..เข้าใจจ้ะ ฮึก ฮึก พี่คินสัญญานะว่าจะมาหาฟ้าบ่อยๆ”

“พี่สัญญา ไม่ร้องแล้วนะคนเก่ง พี่ไปล่ะ”

หลังจากร่ำลากันเสร็จคินก็ขึ้นรถโดยสารที่มาจอดรออยู่ก่อนแล้ว พอรถเคลื่อนลับหายไป ก็ได้ยินเสียงร้องไห้จ้าของเด็กจิ๋ว ดังระงมไปทั่วซอย ร้อนถึงคนเป็นพ่อเป็นแม่ต้องคอยปลอบอยู่นานสองนาน โถลูก พี่เขาแค่ไปเรียนต่อกรุงเทพ ไม่ได้หนีไปต่างประเทศซะหน่อยจิ๋วเอ้ยยยยยย

7 ปีต่อมา

“ที่รัก ที่รักครับ”

เสียงหนึ่งดังมาจากชั้นหนึ่งของบ้านสองชั้นหลังเล็ก ในย่านตลาดที่ครั้งนึงเคยเป็นเพียงซอยข้างตลาดแถบชนบทแห่งหนึ่งเท่านั้น กาลเวลาผ่านไป ความเจริญและการพัฒนาต่างๆได้เปลี่ยนให้สถานที่แห่งนี้ กลายเป็นย่านเจริญกรุงแห่งใหม่ และบ้านหลังนี้ที่เป็นบ้านหลังใหม่ของคู่สามีภรรยาคู่หนึ่ง ที่เพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่หลังจากเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของชีวิตพวกเขาขึ้น

“จิ๋ว ลูกร้องไห้ใหญ่แล้วนะที่รัก”

(เอ๊ะ สัพนามคุ้นๆใช่มั้ยคะ ใช่ค่ะ ทุกคนเดาถูกแล้ว บ้านหลังนี้คือบ้านใหม่ของฟ้าใสกับ)

“มาแล้วจ้าๆ โอ๋ๆนะคนดี พ่อคินนี่ไม่ไหวเลย แม่แค่ฝากหนูไว้แป้บเดียว ทำลูกแม่ร้องไห้จนได้”

“ลูกน่าจะหิวนมแล้วล่ะจิ๋ว ดูดปากใหญ่เลย”

“หิวแล้วหรอลูก มาม๊ะ แม่ให้หม่ำๆนมนะคนเก่ง”

แอ๊ะ แอ๊ะ!

ร่างสูงของคนเป็นพ่อ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นพี่ชายข้างบ้านของฟ้าใส ยืนยิ้มให้กับภรรยาและลูกน้อยของเขาด้วยสายตาที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความรัก

จากวันนั้นก็ผ่านมา 7 ปีแล้วสินะ จากเด็กจิ๋วขี้แยที่ร้องไห้ตามหลังส่งเขาไปมหาลัย กลายมาเป็นแม่ของลูกและภรรยาสุดที่รักของเขาในวันนี้ เป็นการเดินทางและการอดทนที่คุ้มค่าที่สุดในชีวิตของคินเลยก็ว่าได้ เพราะหลังจากอดทนกับความคิดถึงอยู่ 4 ปี จนเรียนจบวิศวะและสามารถสมัครเข้าทำงานกับบริษัททุนนอกเบอร์ต้นของประเทศได้ เขาก็รีบกลับบ้านไปคุยกับพ่อแม่เรื่องขอจิ๋วแต่งงาน ทั้งที่ตอนนั้นจิ๋วเพิ่งจะเข้ามหาลัยปีแรกด้วยซ้ำ ด้วยความที่เขาเองใจร้อน สุดท้ายเลยไปสารภาพรักกับน้องชายตัวจิ๋วข้างบ้าน และขออณุญาติคุณลุงคุณป้าเพื่อคบกับน้อง พร้อมกับคำมั่นว่าเมื่อน้องเรียนจบเขาพร้อมแต่งทันที คุณป้าเห็นดีเห็นงามกับความคิดนี้ของเขา ในขณะที่คุณลุง

“ฝันไปเถอะ!! พ่อไม่ให้ลูกพ่อแต่งกับใครทั้งนั้น น้องยังเด็ก ต่อให้เรียนจบแล้วก็ยังเด็กสำหรับพ่ออยู่ดีนั่นแหละ!!!”

“คุณคะ ใจเย็นๆสิคะ นั่นหลานนะคะ”

“ก็ให้เป็นแค่หลานนั่นแหละ อย่าหวังจะได้เป็นอย่างอื่นเลย หึ”

“แต่หนูรักพี่คินนะจ๊ะพ่อจ๋า ฮึก ฮึก พ่อจ๋าใจร้าย”

ประโยคเดียวพร้อมกับน้ำตาที่คลออยู่ในตาใสหยดแหมะลงมาเท่านั้น เท่านั้นจริงๆ พลานุภาพของมนุษย์จิ๋วเกินต้านทานสำหรับคนเป็นพ่อเป็นแม่ รวมถึงผมด้วย สุดท้ายท่านก็อณุญาตให้เราคบกัน เพราะทนเห็นเจ้าจิ๋วเสียใจไม่ได้ และในอีกสามปีต่อมาหลังจากวันนั้น ผมก็ตัดสินใจขอจิ๋วแต่งงานในงานรับปริญญาของน้อง ยังจำบรรยากาศในวันนั้นได้อยู่เลย น้องรีบตอบรับพร้อมกับโผเข้ากอดผม แถมยังร้องไห้โยเยเป็นเด็กๆเลยล่ะ น่ารักที่สุดเลยครับคนดีของพี่

“พี่คิน พี่คิน!”

“ครับ ที่รัก เรียกซะเสียงดังเลย”

“ก็พี่คินไม่ยอมตอบฟ้าอ่ะ ฟ้าเรียกตั้งนานสองนาน จะบอกว่าลูกหลับแล้ว พี่ช่วยอุ้มลูกไปนอนในเปลได้มั้ย ฟ้าจะปั๊มนมต่อแป้บนึง”

“จ้ะๆ ได้เลย ไหนเจ้าหมูอ้วนคนเก่งของพ่อ หลับปุ๋ยเลย”

ร่างสูงรับลูกมาอุ้มไว้แล้วเดินไปที่เปลนอน ก่อนจะวางลูกลงช้าๆพร้อมกับหอมแก้มไปสองที

“พี่คินมานี่หน่อยสิครับ”

“ครับ ว่างัยหื้ม”

“ฟ้ารักพี่คินนะครับ ขอบคุณที่รักและดูแลฟ้ากับลูกเป็นอย่างดี รวมถึงบ้านหลังนี้ด้วย ขอบคุณที่พยายามอย่างหนักเพื่อพวกเรานะครับ จุ๊บ”

ร่างเล็กของภรรยาตัวจิ๋วกอดสามีตัวเองแน่น พร้อมกับจุ๊บแก้มเป็นรางวัลสำหรับคุณพ่อและสามีดีเด่นไปหนึ่งที

“เพื่อเรากับลูก พี่ทำได้อยู่แล้ว เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมาก พี่แค่อยากดูแลเราแบบนี้ไปเรื่อยๆ เหมือนที่เคยทำมาตลอด พี่สัญญาว่าจะเป็นสามีและพ่อที่ดีของเรากับลูกๆนะ”

“หือ ลูกๆอะไรพี่คิน เรามีเจ้าหมูอ้วนแค่คนเดียวเองนะ”

“ก็พี่อยากมีอีกงัย เจ้าหมูอ้วนของเราจะได้ไม่เหงา ดีมั้ย”

“หึ ไม่รู้ไม่ชี้ด้วยแล่ว”

หึ สเตปเขินของเจ้าจิ๋วล่ะ เขินเมื่อไหร่ชอบทำเฉไฉตลอด แบบนี้มันน่าจับปล้ำจริงๆ

ฟอดดดดดดด ฟอดดดดดดดดดดด

“อื้มมมม พี่คินไม่เอา ลูกหลับอยู่นะเดี๋ยวลูกตื่น”

“พี่ไม่ไหวแล้วจิ๋ว คนดี หนูช่วยพี่หน่อยได้มั้ยคะ หืม”

“พี่คินบ้า อื้มมมมมม”

“บ้าก็ผัวหนูนั่นแหละค่ะ มาให้พี่ทำลูกซะดีๆ”

“อื้มมม พี่คิน เดี๋ยวก่อน พี่คิน อื้มมมมมมมม”

สวัสดีค่ะทุกคน เราหยดฝนนะคะ นี่เป็นฟิคเรื่องแรกที่เราลองแต่งค่ะ เราอยากได้คำแนะนำสำหรับการเขียนฟิค แล้วก็ความคิดเห็นเกี่ยวกับฟิคเรื่องนี้ที่เราแต่งมากๆเลยค่ะ เราสัญญาว่าจะนำไปปรับปรุงและพัฒนาให้ดีขึ้น เพราะฉะนั้น อ่านจบแล้วอย่าลืมคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้เราด้วยน๊า

ปล. เร็วๆนี้จะมีเรื่องเต็มให้อ่านกันค่ะ ฝากติดตามพี่คินกับเจ้าจิ๋วของเราด้วยนะคะ