Rosen Flaw ตุ๊กตาของฟลาวน์

ลำดับตอนที่ #3 : Eprisode 3 : กุหลาบมีตำหนิ

Eprisode 3   กุหลาบมีตำหนิ

            ...หลายปีผ่านไป

            “เฮ้อ...ช่วงนี้มีแต่ข่าวพวกฆาตกรรมปริศนาบ่อยจัง เล่นเอาพวกเราอกสั่นขวัญแขวนไปตามๆกัน”หญิงชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้นท่ามกลางเสียงตะโกนโหวกเหวกจากสองข้างตลาดพลางจัดผักในกระบะของตนด้วยท่าทีเบื่อหน่าย

            “น่านน่ะสิ”ฉันเองก็เบื่อเหมือนกันกับยุคสมัยบ้าๆนี่ที่มีแต่ตุ๊กตาน่าขยะแขยงเดินเพ่นพ่านเต็มไปหมด”หญิงที่ขายดอกไม้ข้างๆพูดขึ้นด้วยท่าทีที่ไม่ต่างกับหญิงคนแรกเลยแม้แต่น้อย

            “ผักนี่ขายยังไง...เท่าไรล่ะ”น้ำเสียงทุ้มต่ำของหญิงวัยกลางคนรูปร่างสันทัดแต่งตัวเหมือนคนมีบานะปานกลางที่จูงเด็กเล็กคนหนึ่งหน้าตาสะสวยคนหนึ่งมาด้วยดังขึ้นขัดจังหวะสนทนาเรียกความสนใจของแม่ค้าทั้งสอง

            “มัดละสามฟลูร์”เธอตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆเพราะวันนี้เธอกำลังอารมณ์เสียกับเรื่องบ้าๆบอๆ ยังไงๆจะมีคนซื้อไม่ซื้อมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอแล้ว

            “แพงไป...มัดละหนึ่งฟลูร์ ห้าสิบเซน”หญิงที่เตรียมถุงเงินสีแดงขึ้นมาเรียบร้อยต่อราคาด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง

            “สามฟลูร์ขาดตัว...ไม่เอาก็ไป เกะกะหน้าร้าน”แม่ค้าขายผักเอ่ยอย่างไม่สนใจพลางใช้กิ่งไม้ที่มีเศษผ้าขี้ริ้วผูกติดอยู่ไล่แมลงที่มารบกวนผักของเธอโดยไม่มองหญิงตรงหน้าแม้แต่น้อย

            “งั้นขอหมดแผงแลกกับเด็กนี่”หญิงเจ้าของร่างสันทัดพูดพลางผลักเด็กหญิงที่หลบอยู่ข้างหลังของเธอออกมาอย่างไม่ใยดี

            “หน้าตาสะสวยดีนี่...ทำอะไรได้บ้างล่ะ”น้ำเสียงของแม่ค้าขายผักที่เมื่อครู่ไม่สนใจหญิงตรงหน้า

            “ฮะ...ฮือ~”อยู่ๆเด็กหญิงก็เกิดหน้าเบ้ขึ้นมา ก่อนจะตั้งใจร้องไห้ออกมาโฮใหญ่

            “ถ้าไม่เอาฉันให้ฟรีก็ได้ ยัยเด็กนี่จู่ๆก็มาแอบในบ้านฉัน ตอนแรกฉันคิดว่าจะเป็นตุ๊กตาที่ได้เรื่องเสียอีก จะใช้ทำงานบ้านเล็กๆน้อยๆแลกกับที่ซุกหัวนอน แต่ที่ไหนได้ แค่ใช้ให้ยกจานก็ทำแตกหมด วันๆเอาแต่ร้องให้ ถ้าเธออยากได้ก็เอาไปเลย!”หญิงคนนั้นพูดออกมาด้วยท่าทีไม่พอใจพลางใช้มือจิกเรือนผมสวยๆของเด็กหญิงเอาไว้อย่างรุนแรง            “โฮ่...ของมีตำหนิรึ...ของพรรค์นั้นฉันไม่เอาหรอก แต่จะทิ้งก็เสียดาย ลองเอาไปขายที่หอนางโลมตรงหัวมุมถนนดูสิ เด็กสวยอย่างนี้บางทีที่นั่นอาจจะรับเป็นเด็กรับใช้ก็ได้...ไม่แน่นะถ้าเลี้ยงดีๆอาจจะได้เป็นซูซึยมือหนึ่งก็ได้นะ...ลองถลกแขนเสื้อข้างซ้ายของเด็กคนนั้นดูสิภ้าเป็นตุ๊กตาของฟลาวน์กับตุ๊กตาของโรสอาจจะได้ราคาดีก็ได้”แม่ค้าเจ้าของท่าทีเบื่อหน่ายเมื่อครู่เปลี่ยนสีหน้ามาเป็นแม่ค้าหน้าเลือดภายในพริบตา ซี่งมันก็แน่อยู่แล้วถึงแม้ว่าเธอจะเกลียดตุ๊กตาพวกนี้แค่ไหน แต่ถ้าเธอทำแบบนี้เธอก็จะได้ค่านายหน้าน่ะสิ หรือแม้แต่ตุ๊กตาไร้เจ้าของที่เจ้านายเพิ่งตายไป เธอก็มักหลอกให้ไปที่นั่นด้วยสารพัดวิธี

            “G11206...”หญิงรูปร่างสันทัดรีบปล่อยมือจากเรือนผมเงางามนั่นมาถกแขนเสื้อข้างซ้ายอย่างว่าง่าย เพราะยุคสมัยอย่างนี้ผู้คนก็ต่างแสวงหาประโยชน์จากตุ๊กตามีชีวิตและเติบโตได้อย่างตุ๊กตาเหล่านี้ให้ได้มากที่สุด

            “เฮ้อ...ตุ๊กตาของเฟลวรึ”จากบทบาทแม่ค้าหน้าเลือดก็เปลี่ยนมาเป็นบทบาทที่เหมือนแม่ค้าทั่วๆไปที่เมื่อถูกต่อราคาสินค้า ซึ่งมันก็แน่อยู่แล้วที่เธอจะทำหน้าแบบนี้ซึ่งเพราะตุ๊กตาของเฟลวน่ะเป็นตุ๊กตาที่มีเกลื่อนไปหมด และก็พังง่ายที่สุดในบรรดาตุ๊กตาที่ช่างทั้งสามสร้างขึ้นมา

            “การเจรจาไม่สำเร็จ เอาเป็นว่าเธอไปที่นั่นเถอะ...”แม่ค้าคนนั้นพูดตัดบทอย่างง่ายๆก่อนซักครู่หนึ่งที่สองคนนั้นจะหายไปตามทางที่เธอชี้นำ

            “...การเป็นนายหน้าเพื่อใช่แรงงานตุ๊กตา...ช่างโสมมเหมือนยุคสมัยที่เน่าเฟะนี่...”

            “เกะกะหน้าร้าน!ไปซะ!”แม่ค้าเมื่อครู่ตะคอกใส่หญิงเจ้าของเรือนผมสีดำยาวระหน้าอกตรงหน้า แต่ก็เหมือนกับว่าน้ำเสียงมันจะหยุดไปเฉยๆเมื่อนัยน์ตาแข็งกร้าวของเจ้าของร่างจ้องเขม็งมา

            “เด็กนั่นข้าจะไปซื้อต่อเอง...”เด็กสาวร่างเรียวในชุดกระโปรงที่ทำจากผ้าไหมสีเทาซีดพูดขึ้นกับตัวเองก่อนจะสบหน้าตรงๆกับแม่ค้าทั้งสอง

            “...ถ้าเป็นไปได้ข้าก็อยากจะฆ่าเจ้าซะตรงนี้ แต่ทำไม่ได้...เช่นนั้นระวังตนเอาไว้ให้ดีๆล่ะ เจ้ามนุษย์!”เด็กสาวคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวก่อนเดินจากไป

            “...เจ้ามนุษย์งั้นเหรอ อย่าบอกนะว่าเด็กนั่นเป็นตุ๊กตาพวกนั้น ให้ตายสิ! เดี๋ยวนี้ตุ๊กตาน่าขยะแขยงพวกนี้ชักน่าขยะแขยงและเพิ่มขึ้นทุกวัน...เหมืนกับว่าพวกมันคิดจะมาแทนพวกเรา...”