~o โลกมายากับนาวาแห่งชีวิต o~

เนื้อเรื่อง

 

โลกมายา กับ นาวาแห่งชีวิต

*เขียนเก่ากรุทิ้งไว้สมัยปี49 ค่ะ เข้ามาอ่านอีกที...เหยนี่มัน..' มึนจังกรู ' แต่เด็กว่ะค่ะท่าน -*-

ที่นี่คือที่ไหน?  โลกที่เต็มไปด้วยสีสันมายาแพรวพราวราวกับจะเย้ยยัน

จากที่เคยลุ่มหลง  เริงระบำไปในสีสันแห่งเปลวเพลิง แต่บัดนี้ภายในมันถูกแผดเผาจนเหลือแต่เถ้าถ่าน

บุคคลบาปหนาเอ๋ย เจ้าจะอ้อนวอนไปก็ไร้ค่า.. เพราะเจ้านั้นแหลกสลายเหมือนดั่งขี้เถ้าไร้ค่าเสียแล้ว..

ในตอนนั้น นาฬิกาทรายของฉันได้หยุดเดินในที่สุด..

--------------------------------------------------------------------------------------

เศษเสี้ยวของความทรงจำล่องลอยไปไกลแสนไกล   กระจัดกระจายไปทั่วทั้งดินแดนแห่งเนรเทศ

ที่เวิ้งว้างกว้างใหญ่ และไร้กาลสิ้นสุด..

ฉันรู้สึกหนาวเหน็บและเปล่าเปลี่ยว อ่อนแอเหมือนดั่งต้นกล้าที่กำลังจะเฉาตายเพราะลมหนาว

สิ่งเดี่ยวที่หลงเหลืออยู่ในโลกนี้  คือทะเลแห่งบาปที่เอ่อล้น

  บาปผิดที่ติดตัวฉันมาเอ่อล้นจนแทบจะมิดขอบฟ้า และลึกเกินกว่าจะคาดคะเนได้

ชีวิตของฉันในตอนนี้ก็เปรียบเหมือนเรือผุๆที่รอดมาจากการทำลายล้างของสงคราม.. แล่นไปอย่างช้าๆและทรุดโทรม และไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็มีแต่เศษซากของความตายที่รายล้อม

น้ำในทะเลมีสีเข้มเหมือนน้ำมันดิบ  หนาแน่นดังก้องทึบ  บางทีก็ได้ยินเสียงสะท้อนอันชวนสยองจากเบื้องล่าง  ราวกับคนกำลังกรีดร้อง เสียงเหล่านั้นกระซิบกระซาบด่าทอฉัน ทำให้ฉันหวาดระแวง

ทะเลแห่งบาปนั้นสับสน วกวน  ผืนน้ำบ้างสงบนิ่งราวกระจก บ้างพิโรธดั่งมหาวายุ   

แต่ทุกๆครั้งคลื่นน้อยใหญ่ต้องซัดกระเซ็นเกยท้องเรือ   พัดพาให้ตัวฉันออกเดินทางไปอย่างไร้จุดหมายอยู่ร่ำไป..

การเดินทางที่ไร้ความทรงจำ..ไร้ทางออก...ในดินแดนร้างผู้คนที่ไม่รู้จัก  ฉันหลงทางอยู่ที่นั้นวันแล้ววันเล่า

  นาฬิกาทรายของฉันนั้นยังคงหยุดเดิน..

นาวาอันแสนเศร้าคงกำลังร่ำไห้...เสียง โซ่ที่พันธนาการมันเอาไว้ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอจนชาชิน.. ไขว่คว้าหาอดีตที่อยู่แสนไกล   ไขว่คว้าหาเด็กน้อยผู้เคยบริสุทธิ์ดุจดั่งแสงแดดสีทอง  น้ำตารินไหลอย่างมิอาจรั้งไว้ได้ เสียงคร่ำครวญดังก้องกังวาน ไปทั่วทั้งโลกแห่งมายา

นานมาแล้ว เธออาจไม่เคยรู้ตัว ความหวังนั้นก่อตัวขึ้นอยู่เสมอ ในยามที่เธอเฝ้าแต่มองไปข้างหน้าไกลแสนไกล จุดหมายกลับอยู่ภายในตัวเธอเสมอมา  จนกระทั่งเธอค้นพบตนเอง นาฬิกาทรายจึงจะกลับมาเดินอีกครั้ง
 

ติ๊กต่อก..ติ๊กต่อก

มนต์วิเศษแห่งเวลานั้นช่างมหัศจรรย์  เวลานั้นทำงานอย่างรวดเร็วและเป็นระเบียบแบบแผน..ละอองเวทมนตร์โปรยปรายไปทั่วทั้งโลกมายาที่ค่อยๆเปลี่ยนแปลงขึ้นทีละน้อยๆ

 บุบผาเหี่ยวแห้งที่ซ่อนตัวอยู่นั้นเบ่งบานออก  ความหวังถูกปลดปล่อย โลกใหม่ถือกำเนิด จากแสงสว่างเล็กๆนั้นเปล่งรัศมีสีทองแผ่กระจายออกไป ลบล้างโลกมายาอันทุกข์ระทมทิ้งไปจนหมดสั้น

  ความหวังยังเป็นพลังขับเคลื่อนให้กับนาวาแห่งชีวิต ส่วนมนต์วิเศษแห่งเวลา ก็ได้ซ่อมแซมและปะชุนตัวเรือ ให้สง่างาม ก่อนจะผงาดขึ้นเหนือคลื่นทะเล แล่นตรงเข้าสู่นาฬิกาทราย...

ฉันผ่านห้วงแห่งมิติเวลา  ฉันรับรู้ได้ถึงกลิ่นของต้นหญ้าและแสงแดดอันอ่อนโยนอีกครั้ง ฉันจำกลิ่นอันคุ้นเคยนี้ได้..การเดินทางตามหาตัวตนได้สิ้นสุดลง ลาก่อนโลกมายา ห้องเล็กๆในจิตใจที่เคยกักขังฉันเอาไว้..ลาก่อนความฝันอันหลอกลวง..

ทำไมฉันถึงมองไม่เห็นรอยยิ้มของเธอนะ  เด็กน้อย เธอยิ้มให้ฉันตลอดมา

ขอโทษด้วยนะ แสงแดดของเธอมันช่างสว่างสดใสเหลือเกิน 

อบอุ่นเหลือเกิน..ขอบคุณมากนะ..

ไม่มีใครสามารถจมอยู่กับห้วงแห่งความโศกเศร้าเสมอไป
ถึงแม้ดวงตะวันลับฟ้าไป ราตรีอันหนาวเหน็บจะยาวนานสักเพียงไร
แม้ฉันจะออกวิ่งจนเหนื่อหอบแทบขาดใจก็ไม่อาจตามหาตัวตนได้พบ
แต่น้ำตาที่เคยรินไหลพลันแข็งตัวไปพร้อมกับน้ำค้างยามอรุณทอแสง
สายใยจากแดดอุ่นที่แยงเข้ามาค่อยๆถักทอสมานแผลในใจของฉันเข้าด้วยกันอย่างนุ่มนวล

นาวากำลังมุ่งตรงไปสู่อีกฟากของความทรงจำ

ในตอนจบของนิทาน
 นาวาลำน้อยที่ออกเดินทางมานานแสนนาน
ได้ทะยานเข้าสู่แสงสว่างอันเจิดจ้า..
 บอกลาดินแดนแห่งมายาในที่สุด

           เสียงนาฬิกาปลุกดังแว่วมาจากที่ไกลๆ 

  ฉันกลับมาแล้ว!

Credit picture:เพื่อนๆที่รักจากชมรม Read & write
ช่วยกันละเลง
ลงชื่อ:

วิหคนิรนาม(ซัสเอง)
ธนาธิกรณ์(คุณเกลือ)
ปีกปากกา(น้องหมีแว่น)
วิฬารวารี(ชลาวันน้อย)
black cross (ท่านคิง = =)
white cross (แฝดนรกของท่านคิง)
Hell bin (น้องหนูอเวจี)
และ ซาดุ่ย (กระต่าย*ปี๊ดด)