ความลับของซาตาน

     “ มนุษย์ สิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอ แต่กลับเข้มแข็งขึ้นได้เมื่อมีสิ่งที่ต้องปกป้อง ข้าว่าความรู้สึกนั่น มันน่าสมเพช” ริมฝีปากบาง แต่น้ำเสียงกลับดุดันและเย็นเยือก เอ่ยผ่านม่านหมอกสีเทาที่คล้ายปกคลุมไปด้วยควัน ไม่อาจมองเห็นเข้าไปถึงภายใน ภายนอกนั้นรายล้อมด้วยเหล่าองครักษ์นับหมื่น ที่พร้อมจะรับคำสั่งสังหารโดยไม่มีข้อกังขา สายตาทุกคู่กำลังจับจ้องมาที่คนตัวเล็กคนหนึ่ง ที่หมอบแนบอยู่เบื้องล่างด้วยความหวาดกลัว ในทุกน้ำเสียงนั้นมีความสั่นเครืออยู่ตลอดยามเอ่ยวาจา เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนยาวถึงแผ่นหลังนั้น ประปรายอยู่บนพื้น สองแก้มสีน้ำผึ้งนั้นอาบไปด้วยน้ำตาจนเปียกชุ่ม แม้นางไม่เงยหน้า แต่ผู้คนโดยรอบนั้นก็ยังสามารถสัมผัสถึงความเสียใจของนางได้ “ขะ…ข้า ข้าเพียงแต่ขอให้ท่าน ได้โปรดเห็นใจสักครั้ง ถะ..ถึงแม้ข้าจะเป็นเพียงเลือดผสม ตะ..แต่ว่า…แต่ว่าข้ารักชายผู้นั้นจริงๆเจ้าค่ะ” หญิงสาวยืนยันเช่นเดิมถึงแม้จะรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่คำตอบที่ทำให้ อัสลัน เจ้าแห่งซาตานพึงพอใจได้เลย                                                                     “เจ้าเป็นถึงหนึ่งในองครักษ์ของข้า กลับอ่อนแอเช่นนี้ ข้าจะสลายวิญญาณของเจ้าซะ เอลีน่า” สิ้นเสียงของเจ้าแห่งซาตาน หญิงสาวเบื้องล่างนั้นแสนเสียใจและเจ็บปวด นางหมดหวังแล้ว ความรักที่ได้มอบให้ชายมนุษย์คนหนึ่งนั้นมากมายเกินกว่าจะรักตัวกลัวตายจึงได้บากหน้ามาขอความเห็นใจจากเจ้านายของตน นอกจากไม่เห็นใจนางแล้ว เขาผู้ซึ่งไร้ใจ ไม่เคยรู้สึกรัก ยังหมายจะสลายวิญญาณของนางไปเสียอีก ที่พึ่งสุดท้ายที่นางไม่เคยคิดจะพึ่งพาจึงต้องถูกนำมาใช้ หญิงสาวใช้มอขวาหยิบกริชเล็กที่เหน็บเอวออกมา มือซ้ายรวบผมไว้ทั้งกำ แล้วตัดทิ้งอย่างรวดเร็ว         “ท่านแม่…ได้โปรดรับวิญญาณของลูกด้วย” สิ้นคำของนางเส้นผมนั้นร่วงลงพื้นเกิดแสงสีม่วงประกายเจิดจ้าในดินแดนแห่งความมืด กลืนกินร่างของเอลีน่าหายไป เหลือเพียงแต่เสียงสาปแช่ง จาก เทเมส แม่ของนางผู้ซึ่งเป็นผู้ใช้พลังของตนเองปกป้องบุตรสาวไว้ และนั่นคือความพิเศษของผู้ใช้เวทย์นั่นเอง                              “อัสลัน แม้วันนี้ร่างของข้าต้องกลายเป็นฝุ่นผงเพราะทำผิดข้อบังคับแห่งสามโลก ข้าก็ยอม  ข้าขอสาปแช่งเจ้า นับจากนี้จงลงไปใช้ชีวิตเพื่อรอวันตายอย่างทรมานในโลกมนุษย์ จะกลับมาได้เมื่อพบกับรักแท้ของเจ้า ...ซึ่งข้ารู้ดี ว่าเจ้าจะไม่มีวันได้เจอ”สิ้นเสียงสาปแช่งของนาง แสงสีม่วงพุ่งผ่านม่านหมอกสีเทาหนาทึบไปถึงตัวอัสลันอย่างรวดเร็ว และร่างของนางก็กลายเป็นฝุ่นหายไปราวกับอากาศ

    “เมี่ยว เมี้ยว”   ให้ตายเถอะ ปวดหัวจริง….นี่ข้าอยู่ที่ไหนกัน ทั้งเสียงดังวุ่นวาย และหนาวเย็นเช่นนี้ ความรู้สึกหวิววาบในท้อง คลื่นไส้นี่มันอะไรกัน..ขะ ข้ากำลังหิวงั้นรึ!!  ไม่ ไม่ใช่สิ ข้าคืออัสลัน เจ้าแห่งซาตาน ไม่กินไม่ดื่ม ข้าไม่มีวันจะรู้สึกหิว มันต้องมีอะไรไม่ถูกต้องแน่