คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โต๊ะอาหารของฉัน
ตอนที่ 1 ตอน โต๊ะอาหารของฉัน
* ~~ ครืน ครืน ~~ * เสียงฟ้าร้องขึ้น ในขณะที่อาจารย์วรรณพร กำลังสอนวิชาคณิตศาสตร์ ซึ่งเป็นคาบที่สอง ของวันนี้ แต่เท่าที่ฉันสังเกต นักเรียนในห้องกลับสนใจเสียงฟ้าร้องและสายฝน ที่ตกหนักอยู่ข้างนอกหน้าต่างซะมากกว่าการเรียนหนังสือ
" นี่ๆๆ ซูชิ ฉันว่านะ สำหรับอาจารย์ดีเด่นอย่างอาจารย์วรรณพรเนี่ย เสียงฟ้าร้องคงไม่ใช่อุปสรรคในการสอนหรอก ซูมาไหม " แอมเพื่อนสนิท คนหนึ่ง ที่นั่งข้างๆ พูดจบ ฉันก็พยักหน้าเชิงเห็นด้วย
" นักเรียนช่วยกันปิดหน้าต่างแล้วมาฟังต่อ ฝนตกเป็นเรื่องของธรรมชาติ
เรามีหน้าที่เรียนก็เรียนไป ........ " แล้วอาจารย์ก็บรรยาย เกี่ยวกับหน้าที่ของการเป็นนักเรียน จนถึงวินาทีสุดท้ายของคาบนี้ เมื่ออาจารย์ออกจากห้อง ทุกคนในห้องรวมทั้งฉัน ก็พร้อมใจกัน อ้าปากหาว บางคนก็ฟุบนอนราบไปกับโตะ อย่างเช่น หวาน เพื่อนฉันเองค่ะ เหอ!!! จะว่าไปก็น่าเบื่อไม่น้อยเลย อย่างที่รุ่นพี่เค้าบอกกันว่า …..
/// คณิต ฆ่าชีวิต ไม่คิด ได้เกรด 4 ///
" ซูชิ แกดูดิ ว่าใครมา " ปริ้นท์เพื่อนอีกคน ชี้นิ้วไปด้านนอกซึ่ง มันคือภาพ ที่พี่ โอ๊ป เดินผ่านหน้าห้องฉัน โอย!!! หล่อจัง อ่าฮ่า !!! หล่อจริง คนอะไรก็ไม่รู้ หล่อมากกกกก จะว่าไปก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมามากเลย
" แกว่าพี่โอ๊ป เค้าเดินเร็วไปป่ะ " ฉันหันไปถามเพื่อนฝูง ในขณะที่พี่โอ๊ป เดินผ่านห้องฉันไปเรียบร้อยแล้ว
" ช้า โคตรรรรร " หวานหันมาตอบแล้วฟุบกลับไปนอนต่อ แกไม่พูดยังจะดีกว่านะ
อ้อ ! สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ชิชามญชุ์ มีสิทธิ์รุ่ง ชื่อเล่นว่า ซูชิ อายุ 16 ปี ตอนนี้เรียนอยู่ชั้น ม.5 คุณพ่อทำงานเป็นเหมือนพ่อค้าคนกลาง และคุณแม่ก็คุมเรื่องบัญชี ในบริษัทของพ่อ ฉันมีพี่ชายอยู่คนนึงชื่อ บาส อยู่ ม.6 อายุ 17 ปี
หน้าตา ก็งั้นๆ ฉันไม่รู้ว่าคนที่มาจีบมันบ่อยๆๆ น่ะมีตาหรือเปล่า
ส่วน พี่โอ๊ปเค้าเป็นเพื่อนพี่บาส พี่เค้าเป็นเพื่อนคนแรกของพี่บาส และเป็นสุดที่รักคนแรกของฉัน แล้วอีกไม่นานคงเป็นลูกเขย คนแรกของ พ่อ – แม่ ฉัน
โฮะ โฮะ ๆๆๆ นี่ท่าทางฉันจะบ้านิดๆๆ เพ้อเจ้อ หน่อยๆๆๆ นะเนี่ยยยย!!!!!! ก็ระยะเวลามันผ่านมา 5 ปีละ คุณพี่โอ๊ปเค้าก็ไม่ทำท่าทีว่าจะชอบฉันเลย ทั้งๆที่ ฉันก็ชอบพี่เค้ามาตลอด 5 ปี แล้วพรุ่งนี้ จะชอบมากกว่านี้เพราะ พี่โอ๊ปหล่อขึ้น ทุกวันๆๆ จริงๆแล้วพี่ เค้าหล่อมากเลย พี่บาสเคยเล่าให้ฟังว่า วาเลนไทน์ของทุกปี จะมีผู้หญิงมา เอาดอกไม้ ไว้ใต้โต๊ะ คิดแล้วก็เซ็ง ทั้งๆที่พี่โอ๊ป เป็นเพื่อนพี่ชายแท้ๆของฉันเลย แต่ฉันกลับไม่ได้ สนิทสนมกลมเกลียวกับพี่เค้าเลย ทำได้แค่ยิ้มเมื่อเจอหน้ากัน บางครั้งฉันก็เคยถามตัวเองอยู่นะ
ว่า 'ฉันมันหน้าตาน่ารังเกียจ นักหรอ???? '
แต่คำตอบในกระจก มันบอกว่า ไม่ใช่ ก็ฉันมันหน้าตาดีพอพอกับมิสทีนไทยแลนด์เลยน่ะสิ
สักพักอาจารย์สอนเคมีก็เดินเข้ามาในห้อง ทุกสายตาจับจ้องไปที่อาจารย์ผู้หญิงมีอายุคนนึง อาจารย์โปรยยิ้มอย่างสวยงาม แล้วใช้ไม้บรรทัดเคาะโต๊ะ
"ปึก !!!! นักเรียนทุกคนเปิดหน้า 32 เดี๋ยวนี้ " น้ำเสียงโหดเหี้ยม ของอาจารย์ ทำให้ฉันต้องตั้งใจเรียนอย่างจำยอม แล้วฟังอาจารย์สอด้วยความเบื่อหน่าย เพราะวิชานี้เคยทำประวัติศาสตร์กับฉันมา ตั้งอต่สมัยขึ้น ม.4 ใหม่ๆ เป็นวิชาแรกที่ฉันสอบตก แล้วหลังจากนั้น ฉันก็ตกมาเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ มันทำให้ฉันคิดว่า....
/////// การซ่อม เนี่ย เป็นมันเป็นเรื่องธรรมชาติ ///////
~ ~ ตึด ตึ่ง ตึง ตึ่ง ~ ~ เสียงออดพักกลางวัน ดังขึ้น สีหน้าของคนในห้อง ก็เปลี่ยนไปในทันที ประมาณว่า ' โอ้........ สวรรค์มาโปรดดดด ' ทำนองนั้น
ฉันหันไปฉีกยิ้ม ให้แอมพลางเก็บของลงใต้โต๊ะ ระหว่างที่รอ แอม,ปริ้นท์,หวาน เก็บของอยู่นั้น ฉันก็หันมาทบทวนกับตัวเอง ว่า วันนี้เรียนอะไรไปบ้าง??? แล้วถามตัวเองอีกว่า เข้าใจไหม ??? ฉันส่ายหน้าให้กับตัวเอง ก่อนจะหันไปหาเพื่อน ที่พากันออกจากห้อง
" ไงซู.....ชิ เข้าใจไหม " ปริ้นท์ถามพลางจับมือฉันเดินลงบันได
" ไม่อะ ไม่เลย ไม่เข้าใจ " ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ แล้วสายตาก็ไปสะดุด กับของที่มือของแอม
" แอมเอากล่องดินสอนมาทำไม " ฉันถามอย่างสงสัยพลางมองไปที่กล่องดินสอ ยี่ห้อ The Dog ลายสุนัขพันธุ์โกลเด้น ฯ แอมมันเป็นคนรักสัตว์ แล้วความฝันสูงสุดของมันคือ ได้เป็นสัตวแพทย์
" อ๋อ...... เอามาจองโต๊ะกินข้าวไง "
" อืม..ใช่ๆ ช่วงนี้พวกเรายิ่งไม่มีโต๊ะกินข้าวทันเวลากับเค้าหรอก ต้องมานั่งรอ " หวานพูดเสริม
" ฉันก็ว่างั้นแหละ "
จากนั้นพวกเราก็เร่งฝีเท้า เพื่อไปที่โรงอาหาร โดยมีจุดมุ่งหมายในการจองโต๊ะ ขอให้ โต๊ะว่างทีเถอะ สาธุ*
และแล้ว พวกเราก็มาถึงโรงอาหาร แอมมันแทบจะบินไปวางกล่องดินสอบนโต๊ะ ที่อยู่ข้างร้านลูกชิ้น ซึ่งตอนนี้ ทั้งโรงอาหารว่างแค่โต๊ะเดียว
" ถือว่า วันนี้โชคยังเข้าข้างคนสวยนะ " แอมพูดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนที่จะดันตัวฉันกับปริ้นท์และหวานไปซื้ออาหาร แล้วพวกเราก็ได้ราดหน้ากันคนละจาน แต่ว่า ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมีผู้ไม่ประสงค์ดีมานั่งโต๊ะพวกเรา โดยไม่สนใจกล่องดินสอที่วางจองอยู่กลางโต๊ะ
" โต๊ะนี้ฉันจองไว้แล้ว " ปริ้นเดินเข้าไปพูด โดยไม่สนว่าคนที่แย่งโต๊ะ เป็นใคร ว่าแต่แล้วมันเป็นใครละ ???
" เอาอะไรจองละ กล่องดินสอลายสุนัขพันธุ์โกลเด้น เนี่ยหรอ เธอนี่บ้านนอกจริงๆ เลย " ผู้ชายในกลุ่มคนนึงพูดขึ้น จากนั้น คนทั้งกลุ่มก็ขำกัน โดยไม่ไว้หน้าปริ้นท์ ที่บุกเดี่ยวไปในตอนนี้
" บ้านนอกตรงไหนไม่ทราบ " ปริ้นมองหน้าผู้ชายที่พูดเมื่อกี้อย่างหาเรื่อง แต่ฉันไม่กล้าด้วยซ้ำ ที่จะเดินเข้าไป เถียงพวกมันกับปริ้นท์
" ซู......เอาไงดี " แอมสะกิดฉันเบาๆ เอาไงน่ะหรอ ??? เอ่อ......เพื่อนกันไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว สู้ตายยยยยยยย
" ฉันว่าเราน่าจะไปว่าพวกนั้นหน่อยนะ ปล่อยให้ปริ้นท์สู้คนเดียวได้ไง
แล้วความจริงโต๊ะนี้ พวกเราก็จองไว้จริงๆ นี่ "
" เฮ้ย ! แต่ฉันว่าลากยัยปริ้นท์มาแล้ว หาที่นั่งกันใหม่ก็ได้นะ " หวานออกความคิดเห็น แต่ฉันว่าไม่มีเรื่องก็ดีเหมือนกันนะ แต่ถ้าให้คนชั่วลอยนวล มันก็ไม่ดีเหมือนกัน งั้นขอว่าซะหน่อยแล้วค่อยเดินออกมาดีกว่า ฉันเดินไปหา ปริ้นท์ที่ หน้าโต๊ะ และหวานกับ แอม ก็เดินตามหลังมาติดๆ
" ถึงพวกเราจะบ้านนอก แต่ก็ไม่เคยแย่งของใคร แค่โต๊ะอาหารถ้าไม่อยากลุกก็ไม่ต้องลุก พวกเราหาที่ใหม่ก็ได้ "
ฉันพูดจบ ก็จับมือปริ้นท์ เดินออกมา ตามที่วางแผนไว้ แต่!!!
" แล้วโต๊ะ อาหารมันเป็นของเธอหรอทำไมฉันจะนั่งไม่ได้ " เสียงผู้ชายอีกคนพูดขึ้น ว่าไงนะ !!!!! ฉันหันหน้าไปด้วยความเร็วสูง เชอะ! หน้าตาก็ ดีอยู่นะ แต่พี่โอ๊ปหล่อกว่าเยอะ เหอะ! ไม่หล่อแล้วยังปากเสียอีก ฉันอุตส่าห์ตัดปัญหาโดยการไปนั่งที่อื่นแล้ว นายยังไม่พอใจอีกหรือไง
***ไอ้เรื่องมากกกกกก!!!!!!!!!***
" ถึงโต๊ะนี้ จะไม่ใช่ของฉัน แต่ฉันก็จองไว้แล้ว "
" หลักฐานละ "
" ก็กล่องดินสอ ของเพื่อนฉันไง "
" อ่าว !! แค่กล่องดินสอใครจะไปรู้ ว่าจองโต๊ะ บางทีอาจจะมีคนลืมไว้ก็ได้ คิดซะบ้างสิ "
" อ๋อ....หรอ งั้นวันหลัง ฉันจะใช้ลิควิด เขียนตัวใหญ่ๆ ไว้ว่า จองแล้ว "
" นี่ ! พูดอย่างนี้อยากมีเรื่องหรอฮะ เดี๋ยวก็ได้กินข้าวทั้งน้ำตา "
" แล้วทีนาย มานั่งโต๊ะ ตัวที่ฉันจองไว้ เป็นผู้ชายรังแกผู้หญิงน่ะ มันดีนักไง "
" นี่....เธอว่าฉันหรอ "
" ………. " แล้วใครว่าฉันชมนายอยู่ละ บ้าจริงเลย !!! ทำไมฉันต้องมีปัญหากับนายด้วยนะ
" ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิง นี่เสร็จไปแล้ว บังเอิญ ฉันไม่รังแกผู้หญิง " เออ...... ไอ้สุภาพบุรุษ พูดมาได้หน้าด้านๆ
" มองหน้าฉันทำไม จะบอกว่าฉันหล่อใช่ไหมละ เสียใจ บังเอิญ ฉันไม่มีรสนิยม ชอบผู้หญิงแบบเธอ "
" ฉันกำลังมองว่าหน้านาย มันเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส รึเปล่าน่ะ "
" แล้วมันเป็นไหมละ "
" ใช่เลย หน้างั้ เหลี่ยมเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัสเลย "
" เธอหมายความว่าไง "
" ก็ด้าน คูณ ด้าน น่ะสิ เหอ! ให้ตายเถอะ บอกว่าไม่รังแกผู้หญิง เป็นสุภาพบุรุษ แต่ขอโทษ สุภาพบุรุษเค้าแย่งโต๊ะอาหารผู้หญิงหรอ "
" นี่..........เธอ "
" แล้วพอผู้หญิงเค้ามาเอาคืนก็หน้า ด้านๆ หาว่า ฉันบ้านนอกบ้างละ ไม่มีสมองคิดบ้างละ เรื่องนี้มันจะจบได้ง่ายมากถ้านายเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ "
" เธอ กวนฉันอยู่นะ "
" ก็ ชะ..... "
" ซู ไปกินข้าวกันดีกว่านะ เวลาพักยิ่งน้อยๆ อยู่ใช่ไหม ใช่ไหม " แอมพูดสวนขึ้นแล้วพยายามยุติเรื่องทะเลาะของฉัน กับนายนี่
" ใช่ๆๆ ไปกันเถอะนะ " หวานสนับสนุน แล้วผลักดันฉันให้เดิน ออกไปจากโต๊ะนั้น แล้วดูเหมือนว่า ผู้ชายกลุ่มนั้นจะไม่เอาเรื่องฉัน เขาก้มหน้ากินต่อ ในขณะที่ ฉันเดินไปเรื่อยๆ เพื่อหาที่นั่งกินข้าว พูดถึงฉันก็ก็แค้นไม่หาย ผู้ชายอะไร ประเภทไหน เกิดมาได้ไง หน้าด้านชะมัดเลยยยยยยยย
ความคิดเห็น