องค์หญิงเหมันต์

     ควันสีขาวพวยพุ่งขึ้นมาจากเตาไฟร้อนระอุในช่วงหน้าหนาว ลมเย็นพัดเอาความหนาวเหน็บมาเยือนเมืองต้าสวินที่แสนวุ่นวาย(เมืองหลวงของแคว้นสวินอู่) ปุยหิมะขาวเนียนละอียดลอยล่องทั่วท้องนภา ก่อนจะตกลงมาสัมผัสกับใบหน้าของสตรีนางหนึ่ง

     ลมหายใจร้อนระอุถูกส่งผ่านออกมาจากปลายจมูมรั้นภายใต้ผ้าคลุมสีแดงสด เจ้าของใบหน้ายกมือเรียวบางขึ้นมาปัดปุยหิมะนุ่มทิ้งไป ริมฝีปากบางได้รูปคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเหลือบไปเห็นสุราชื่อดังภายในโรงเตี๊ยมข้างทาง

     ประตูโรงเตี๊ยมเปิดออกพัดพาลมหนาวโชยเข้ามา พร้อมกับร่างของหญิงสาวที่ก้าวเข้ามา กลิ่นหอมจากถุงหอมที่พกติดกายส่งกลิ่งฟุ้งไปทั่ว ภายในเวลาเพียงชั่วครู่ก็ทำให้นางตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนไปเสียแล้ว

     

     "เสี่ยวเอ้อ ขอสุราให้ข้าที่หนึ่ง"

     น้ำเสียงหนักแน่นของหญิงสาวดังกังวาล นางทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเก่า ก่อนจะปิดดวงตางามทั้งสองข้างลงเพื่อพักสายตาอันเหนื่อล้าจากการเดินทาง

     "แม่นาง นี่ แม่นาง" เสียงของบุรุษที่ดังขึ้นตรงหน้าเรียกให้หญิงสาวต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

     "แม่นาง ข้าไม่ขออ้อมค้อม เห็นท่านเมื่อครู่ น้ำเสียงช่างไพเราะยิ่งนัก ตัวข้าอยู่ที่นี่มานานไม่เคยเห็นแม่นาง ไม่ทราบว่า ท่านมีนามว่าอะไรหรือ บ้านท่านอยู่หนใด" 

     โม่ อู๋เจ๋อ คุณชายใหญ่แห่งสกุลโม่ ตระกลูพ่อค้าใหญ่แห่งต้าสวิน ผู้มักมากในกาม ไม่ทำงานทำการเป็นหลักแหล่ง อาศัยบุญบารมีของบิดา เรื่องแค่นี้ คิดว่าข้าไม่รู้หรือไร

     รอยยิ้มของหญิงสาวปรากฏขึ้นอีกครั้งภายใต้ผ้าคลุม แววตาซุกซนที่ใครๆต่างก็หวาดกลัวฉายออกมาอย่างชัดเจน บรรดาผู้ติดตามนับสิบที่รออยู่ด้านนอกโรงเตี๊ยมต่างก็ภาวนาให้คุณชายโม่ท่านนี้มีชีวิตรอดกลับบ้านไป

     "คุณชาย ที่ท่านถามชื่อของข้าเมื่อครู่ มิใช่ข้าตอบไม่ได้ แต่ท่านคิดว่าการถามชื่อแซ่ของผู้อื่น โดยไม่บอกชื่อแซ่ของตนก่อน เป็นการเสียมารยาทหรือไม่" หญิงสาวหาได้ตอบคำถามของคุณชายไม่ หากแต่นางกำลังวางกับดักและรอสิ่งมีชีวิตที่โง่เขลาอย่าง โม่อู๋เจ๋อ มาติดกับก็เท่านั้น

     "แม่นาง ท่านช่างใจกล้าเสียจริง" โม่อู๋เจ๋อจอมโง่เขลายังคงแสดงท่าทีชมชอบนางออกมาอย่างไม่ลดละ

     "คุณชาย หากท่านพูดถึงความใจกล้าแล้วล่ะก็ ข้าคงต้องขอยกให้ท่าน" คำพูดเหนือชั้นของแม่นางตรงหน้าทำให้คุณชายโม่ที่ดูโง่อยู่แล้วยิ่งโง่เข้าไปใหญ่

     "เพราะหากจะพูดกันตามตรงแล้ว ท่านเองก็เป็นบุรุษที่มีรูปร่างหน้าตาแปลกประหลาดเสียทีเดียว คงต้องอาศัยความกล้ามากกระมัง จึงได้เที่ยวมาถามชื่อสาวงามเช่นนี้" หญิงสาวตั้งใจพูดจาดูถูกดูแคลนคุณชายผู้สูงศักดิ์ต่อหน้าผู้คน นางหวังเพียงทำให้คุณชายผู้นี้รู้สำนึกก็เพียงพอ

     คุณชายโม่ หากเจ้าไม่รู้จักประมาณตน คิดว่าสตรีทุกนางในเมืองต้องยอมสยบอยู่ใต้เท้าเจ้า เพียงเพราะว่าเจ้าเป็นบุตรคนโตของสกุลโม่ จุดจบของเจ้าคงต้องไปอยู่ที่คุกหลวงกระมัง

     "หนอย นางนี่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร กล้ามากนักนะที่กล่าวเช่นนี้ออกมา" คุณชายโม่ผู้โง่เขลา เจ้าติดกับดักข้าแล้ว

     คุณชายโม่เตรียมชักกระปี่เล่มงามในมือออกมา แต่ยังไม่ทันที่มือของเขาจะแตะลงที่ด้ามกระปี่ ก็ถูกสุราเย็นจัดราวน้ำแข็งสาดเข้าที่ใบหน้า ดวงตาของโม่อู๋เจ๋อราวกับถูกแช่แข็งไว้ ก่อนที่เข่าทั้งสองข้างจะทรุดลงเพราะทรงตัวไม่ไหว

     "นางชั่ว เจ้าทำอะไรข้า" เสียงคุณชายโม่ตวาดลั่นทำเอาบรรดาผู้คนในโรงเตี๊ยมหันมาสนใจกันมากขึ้นไปอีก

     เมื่อคลายความเจ็บที่ดวงตา โม่อู๋เจ๋อก็ลืมตาขึ้น ภาพที่เห็นตรงหน้าคือหญิงสาวที่เขาด่าทอไปเมื่อครู่ นางกำลังถอดผ้าคลุมหน้าออกอย่างช้าๆราวกับจะเชือดเขาให้ตายด้วยใบหน้าอันงดงามหมดจด

     "เมื่อครู่ เจ้าถามข้าใช่หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร แล้วเจ้าเป็นใคร ข้าจะบอกให้เอาบุญนะคุณชายโม่" โม่อู๋เจ๋อ รีบเงยหน้าขึ้นไปสบตากับสาวงามที่กำลังปรายตามองลงมาข้างล่าง เมื่อได้ยินว่านางเอ่ยชื่อสกุลของตนออกมา

     "ชื่อของข้า คือ หานมี่ ส่วนแซ่ของข้า คือ เจิน อย่างไรเล่า" คุณชายโม่ตาค้าง ไม่ต่างจากคนทั้งโรงเตี๊ยม เพราะชื่อและแซ่ของสาวงามตรงหน้า ดันตรงกับองค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นสวินอู่เสียนี่

     "โม่อู๋เจ๋อ ชะตาชีวิตเจ้าสั้นยิ่งนัก" ประโยคสุดท้ายที่องค์หญิงกล่าวก่อนที่นางจะชักกระปี่ในมือของคุณชายโม่ แล้วจึงฟาดฟันลงไปเต็มกำลัง

     เจ้าหาได้คู่ควรกับข้าไม่

     ***นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง สถานที่และตัวละคร เป็นเพียงเรื่องที่สร้างขึ้นมาจากจินตนาการเท่านั้น***

     ยังไม่ได้แก้คำผิดค่ะ