น้องสาวบุญธรรมพี่ชายกำมะลอ(2)

เนื้อเรื่อง

“แหล่งกบดานใหม่”

แหล่งกบดานของเฮีย คือใต้โรงยิม  อาคาร2

ถ่อสังขารไป

คนมองมากมาย

ไม่ใส่ใจ  ตอนนี้คิดอย่างเดียว

นังทุเรศ

^_^ตาย............

“เร...”

เสียงกระป๋องน้ำของเฮียร่วงกราวลงไปกับพื้นเมื่อเห็นสภาพ

“เฮีย เรโดนหมาฟัดมา”

ฉันบอกเฮียไปและเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้เฮียฟัง

เฮียเดือด มากกกกกกก

“นังร่าน   บังอาจทำน้องสาวสุดที่รักของกุ”

เฮียพูดเสียงสั่น

“^_^ตาย”

กระป๋องน้ำที่อยู่ในมือ ได้กลายเป็นผงไปเรียบร้อย

เฮียเดินไปที่ม.6 แผนกหญิง พร้อมพรรคพวกทั้งหลาย

และมีฉันขี่หลังพี่เติ้ง เพื่อนของเฮียตามมา

“ตัวไหน รู้ตัวว่าทำร้ายน้องกุ ออกมาเดี๋ยวนี้”

เฮียแผดเสียงลั่น

พี่ทุกคน ตัวสั่น  กลับเข้าห้องไป

“เร คนไหน ชี้เดะ”

เฮียสั่ง และฉันก็ทำตามอย่างว่าง่าย

ฉันชี้คนที่ทำร้ายฉันร่วมๆ20คนมา

ทั้งหมด นั่งเรียงแถวอยู่ที่พื้น

(ใครนึกไม่ออกให้นึกถึงแถวทหารประมาณนั้นแหละ)

“รู้มั้ย ว่าเมิงเล่นกะน้องใคร”

เฮียตวาด พี่ทุกคนตัวหดเล็กลงในพริบตา

“จำไว้นะ เรอะ น้องพวกกุ ใครทำอะไรน้อง เท่ากะเป็นอริกะพวกกุ เมิงจำไว้”

เฮียพูด  ขณะที่ฉันนั่งมอง

“วันนี้ เตรียมร้องไห้ได้เลย เพราะเมิงจะโดนแบบน้องของกุ”

เฮียตวาดครั้งสุดท้าย ก่อนที่พวกนั้น จะกลายเป็นซากศพเช่นเดียวกับฉัน แถมหนักกว่าอีก  สะใจดีแท้

“จำไว้”

เสียงของเฮียกรอกหูก่อนที่จะเดินจากไป

ทิ้งไว้เพียงรอยแผลและคราบเลือด

“เจ็บมั้ยเร”

เสียงอันอ่อนโยนของเฮียพูดกับฉัน

เมื่อมาถึงบ้าน เฮียเปลี่ยนเป็นคนละคน

ในเมื่อตอนนี้ แม่ไปเวนิสกับพ่อ

เราสองพี่น้องเลยต้องดูและกันเอง

“เจ็บเดะ ยัยบ้าเอ๊ย เล่นเรซะน่วมเลย”

ฉันพูดแล้วมองหน้าเฮีย

เฮียสบตา

ฉันพออ่านออก

ว่ามันมีความหมายมากกว่าพี่น้อง

แต่จะเป็นไปได้อย่างไร

ในเมื่อเราเป็นพี่น้องกัน

ถึงแม้จะคนละสายเลือดก็เถอะ

(เฮียเป็นลูกติดฝ่ายแม่ส่วนเรเป็นลูกติดฝ่ายพ่อ-เดเมทล)

เฮียกับฉันสบตากันนานมาก

ก่อนที่เฮียจะโน้มตัวลงมาประทับรอยที่ริมฝีปากฉันด้วยปากของเฮีย

นานมาก...ร่างกายอ่อนแรง ใจสั่น 

ตัวเริ่มสั่น  หน้าร้อนผ่าว

ฉันเริ่มเคลิบเคลิ้ม

ทั้งที่จิตสำนึกยังบอกอยู่ว่า

‘ผู้ชายคนนี้เป็นพี่ชายนะ’

แต่กายไม่อยู่ในโอวาทของใจ และจิตสำนึก

ไม่สามารถต้านทานได้....

ตาเริ่มพร่ามัว 

ลิ้นของเฮียเริ่มสอดเข้ามาทางขอบริมฝีปาก

ก่อนที่เฮียจะเริ่มย้ายมือที่โอบเอวเอาไว้หลวมๆ

มาแถบด้านหน้าบริเวณกระดุม

แล้วเริ่มปลดมันที่ละเม็ดอย่างช้าๆ!

ฉันหลับตาปี๋ น้ำตาเริ่มคลอ

แต่กายก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกอยู่ดี

รางกายอ่อนยวบ..ใจสั่น..หน้าร้อนผ่าว

ตื้ดๆเสียงโทรศัพท์ดัง ขึ้น ช่วยฉันออกมาจากสถานการณ์ที่หนักใจเมื่อกี๊

“โหลๆ”

เฮียถอนปากออกแล้วไปรับโทรศัพท์

ก่อนที่โทรศัพท์จะร่วงลงกับพื้น

“เฮียมีอะไร”

ฉันถามลืมเหตุการณ์เมื่อกี๊ไปสนิท

“เจต โดนรถชน”

เสียงเฮียล่องลอย และสั่น

เราสองคนรีบไปโรงพยาบาล

“หมอ เจตเป็นไงบ้างครับ”

เฮียถามเสียงเป็นกังวลใจ

“ปลอดภัยแล้วครับแต่ต้องให้คนไข้พักสักพัก”

หมอตอบเสียงเรียบเฉย แต่หน้าเฮียปรากฏรอยยิ้มขึ้นทันใด

“โยว่”เฮียกระโดดขึ้นแล้วร้องออกมา
ก่อนที่จะกลับเข้าบ้านอีกครั้ง

บ้าน ที่เกิดเหตุสถานการณ์ที่หน้าหนักใจ

ก้าวเข้าบ้าน

สีหน้าก้ถอดออกทันใด

จะให้มองหน้าเฮียได้อย่างไร

ในเมื่อเฮียทำกับเรา...อย่างนั้น

“เรเฮียขอโทษ อย่าจำมันเลยนะ”

เฮียเอ่ยปากก่อนที่จะเดินเข้ามา

หอมแก้มฉันแล้วเดินขึ้นห้องนอนตัวเองไป

“เฮียบ้า”

“ด่าอีกแล้ว”

ฉันคลำแก้มตัวเองตะโกนสุดเสียงก่อนที่จะมีเสียงตอบกับลงมา

ก่อนที่ฉันจะวิ่งขึ้นห้องบ้าง

“เร เรโว้ย”

เสียงดังก้องลั่นบ้าน 

เสียงเฮียดังปลุกฉันให้ตื่นขึ้นจากการนอนหลับ

“เร ไปเยี่ยมเจตกัน ชวนจีนไปด้วย”

เฮียชวน

ว้อย..ขี้เกียจชะมัด

“เออเฮียลงไปรอข้างล่าง เรจะอาบน้ำ”

ฉันไล่เฮียลงไปข้างล่าง

ก่อนจะเด้งอาบน้ำแต่งตัว

แล้วโทรชวนยูจีน(แต่เฮียเรียกว่าจีน-เร)

“มาแล้ว”

ฉันทักเฮีย เฮียยืนรออยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์

เออดูดีแฮะ

คิดอะไร......บ้า(ด่าตัวเอง-เร)

“ไปได้แล้วยืนเป็นสากอยู่นั่นแหละ”
เฮียเดินมาที่บันไดแล้วจูงแกมลากฉันให้มานั่งมอร์เตอร์ไซค์ไป

แนวเดิม เอาหน้าซุกหลังเฮีย  สบายใช้ได้

แฮ่ๆ หลังเฮียนิ่มเหมือนกัน แบบเดิม

หลับ

กรรม.....

ตื่นอีกทีป้ายหราอยู่  ร.พ....(ขอสงวนนาม เปล่าหรอก นึกชื่อไม่ออกอะ-เดเมเทล)

“คืนชีพแล้วเรอะ”

เฮียถามแบบเดิม

แบบทุกทีที่ฉันหลับคาหลังเฮีย

“ไปกันเหอะ”

ฉันกอดแขนเฮียเดินเข้าไปในโรงบาล

แต่...ไม่ได้สังเกตุหน้าของเฮีย........

“ไอ้เจตเมิงเปนงายวะ”

เราก้าวเข้าไปในห้องของพี่เจต

เห็นยูจีนนั่งอยู่ขอบเตียง ดูทีวี

“เจ็บว่ะ แม่งขับรถไม่ดูเลย”

พี่เจตบ่นเสียงแหบๆ

ฉันเดินตรงไปนั่งคุยกับยูจีน

นั่งคุยไปเรื่อยๆ จนใกล้จะเที่ยง

“เรกลับกันเหอะ”

เฮียชวน

ฉันบอกลายูจีนและพี่เจต

ก่อนจะนั่งรถออกไป

เหมือนเดิม

หลับค่ะ....

“ตื่นๆเร”

ใครปลุกฉานวะ

“อืม”

ไม่ตื่น...

นิ่ง
หลับสนิท

(ใช้พื้นที่เปลืองจัง-เดเมเทล)

“อุ๊บ”

พูดไม่ได้

ผีอำ

ก่อนที่จะลืมตา นั่นคือความคิดของฉันแต่พอลืมตาผิดมหันต์!!!!

เฮียประกบปากฉันอีกแล้ว

“อื้อ”

ฉันพยายามขัดขืน

แล้วเฮียก็ผละออกไป

“คืนชีพแล้วเรอะ”

เฮียพูดหน้าตาเฉย

แต่ฉันหน้าแดงไปแล้ว เย่....

(ดีใจทำไม-เดเมเทล)

“เข้าบ้าน”

อยากนอนจางงงง

พอย่างก้าวเข้ามาที่บ้านฉันก็รีบทิ้งตัวลงบนโซฟา

แล้วหลับมันตรงนั้นแหละน้ำเนิ้มไม่อาบ

บอกแล้วไง ว่าฉันมักง่าย

แต่ตอนนั้นเรหลับไปแล้ว

จึงไม่เห็นสายตาคู่หนึ่ง ที่จ้องมองเธอ ด้วยความผิดหวัง

เพราะความรัก ที่เป็นไปไม่ได้.....

“อืม เที่ยง  นอนยาวดีแท้”

(วันนี้ปิดเทอมแล้ว ความจริงมันปิดมานานแล้วตั้งแต่โดนรุมแหละค่ะ-เร)

ฉันไม่ได้นอนบนโซฟา

ไม่ได้นอนในห้องของตัวเอง

แต่นอนบนเตียง

เสื้อผ้าถูกเปลี่ยน เป็นเสื้อแขนยาวตัวโคร่งๆกางเกงขาสั้น

นอนบนเตียงขนาดคิงไซส์ ซึ่งเหมือนกันทุกห้อง

คงละเมอ ไปนอนห้องแขก

เสื้อผ้าคงเปลี่ยนเองแล้วจำไม่ได้

เมื่อย….เลยนอนตะแคง

ขาไป

แขนไป

ตัวไป

พรึ่บ! แขนขาพาดบนตัวคนคนหนึ่งหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ

“กรี.อุ๊บ”

ไม่กล้ากรี๊ด เพราะรบกวนคนที่นอนอยู่

ได้แต่ถอนมือออกแล้วจำใจนอนต่อไป

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดวะ

นอน...ต่อ

(ขี้เซาทั้งคู่-เดเมเทล)

“อืม....”

หนักว่ะ

อารัยทับ ผีอำหรอ

บ่ายสาม... ผีบ้าอารัยมาตอนนี้

คงมี.........

“อือ”

เสียงต่ำๆดังขึ้น

เสียงพี่ชาย

นอนกำลังสบายได้ที่

แขนขา กองอยู่บนตัวฉัน

หน้า เกือบติดกัน

ขอบคุณพระเจ้า   ฉันขยับไม่ได้

(แล้วขอบคุณเพื่อ-เดเมเทล)

ก็ได้แต่   นอนต่อไป....

ตอนนี้ตื่นมา ตัวเบาหวิว

ไมมีอะไรทับ

เมื่อสามวินาทีก่อน....ขอเน้น สามวิคับท่าน

แต่ตอนนี้

ตัวเฮียทั้งตัว  กองอยู่บนตัว

กรรม....

ทำอะไรไม่ได้นอกจาก

นอน....

(อีกแล้ว-เดเมเทล)

สรุป วันนี้จบลงด้วยการนอนครับท่าน แหะๆ 

(เปล่าหรอก คิดไม่ค่อยออกอะค่ะ-เดเมเทล)

หลังจากเมื่อวานที่นอนกันข้ามคืน ทำให้ฉันและเฮีย  ตาค้าง....

นอนไม่หลับ

นั่งเล่นในห้องดูหนัง

เปืดแอร์เย็นฉ่ำ

ติดที่....

“ดูแล้วอะเฮีย”

“เรื่องนี้อะ”

ปัญหาคือ  หาหนังมาดูไม่เจอ

“เฮียโทรบอกให้เค้าเอามาให้แล้วอะ แต่ยังไม่มาเลย”

เฮียโทรสั่งdvdมา แต่สงสัยจะลืม

“เรไปดูชั้นบนดิ เผื่อมี”

เฮียพูด แต่ ขี้เกียจว่ะ  ไม่เอาดูเรื่องเก่ามันละกัน

“ดูๆไปเหอะเฮีย”

ฉันเริ่มรำคาญพี่ชายคนนี้แม้ว่าจะแสนดีก็ตาม

สุดท้าย ก็มาจมปลักกับเรื่องหนึ่ง

เรื่องของพี่ชาย ที่รักน้องสาวตัวเอง

(ใกล้เคียงดีเนอะ-เดเมเทล)

หนุกดีว่ะ  ดูไปเรื่อยๆ เริ่มเคลิ้มๆแล้วก็

หลับแต่หลับไม่สนิท ยังพอจะได้ยินอะไรบ้าง

แต่มองไม่เห็น

“เฮียรักเรนะ”

เสียงดังขึ้น สงสัยคงเป็นหนังแหละ

ไม่ได้เอะใจ

ไม่ได้สงสัย

ว่าทำไมนางเอกชื่อเหมือนกุฟะ

เพราะหลับ

สายตาคู่หนึ่งได้แต่จ้องมองหน้าเล็กๆหมือนตุ๊กตา ปากแดงๆ

ทำให้เขากลั้นใจไม่อยู่

ก้มลงไปประทับรอยจูบไว้บนใบหน้าเนียนใส

ก่อนจะลุกไปปิดหนังที่เสียดแทงหัวใจเขา

“อืม....”

ตื่นเช้ามาสดใส

“ติ้ดๆ”

เสียงโทรศัพท์ดัง

เบอร์พี่เจตโชว์อยู่

“อาโหลค่า มีอะไรคะ”

(ไอ้เคนแย่แล้ว  เรรีบมาโรงบาลด่วนเลยนะ มันถูกดักตี)

เสียงปลายสายดังออกมา

ฉันแทบช๊อค  

รีบวิ่งไป

กะโดดดขึ้นรถแล้ว

ปั่น.......

(งบน้อยเอาจักรยานไปก่อนละกัน-เดเมเทล)

(เหนื่อยเป็นนะเว้ย-เร)

เฮียนอนในไอซียู

ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผล

“ใครทำอะไรเฮียคะ”

ฉันถามพี่เติ้งเสียงสั่น

ด้วยความโกรธและช๊อค

“ไอ้เชน มันกลับมาแล้ว”

ทันทีที่ได้ยินชื่อ

ความทรงจำเมื่อวันนั้นก็กลับมา

วันที่ฉันโดนจับ

แล้วเฮียมาช่วย

แต่พอเฮียโดนดักตี

ฉันกลับช่วยอะไรไม่ได้.....

 น้ำตาร่วงพรู

ด้วยความเจ็บใจ

แต่...

ทำไมฉันต้องเจ็บขนาดนี้

เพราะเฮียเป็นพี่ชาย

ที่แสนดี..

แค่นั้นหรอ

ไม่ใช่

มันมีอะไรมากกว่านั้น

ตั้งแต่วัน วันที่เฮียมาช่วย

“เร”

ชินตะโกนเรียก

น้ำตาร่วงพรู ซบกับแผ่นอกกว้างของชิน

“ไอ้เชนมันทำพี่ชายของเธอ  ใช่มั้ย”

เสียงชินสั่นด้วยความโกรธ

แต่ฉันไม่ตอบ  ได้แต่ร้องไห้

จนหมอออกมา ทุกคนกรูกันไป

สภาพ

เหมือนไปรบกับพม่ามาทำให้หมอผงะไปเล็กน้อย

แต่ก็ตอบคำถามที่พวกเรายิงถามไปอย่างกลัวๆ

เพราะจากหน้าตาของพวกเรา

หมอบอกว่า

เฮียถูกฟาดที่หน้า

เย็บ40เข็ม

หัวและตาแตก

เลือดคั่งที่ตา.....

ฟีลเดิม

น้ำตาไหล

เลือดออกทางจมูกและปาก

เข้าโรงบาลอีกคน

คืนชีพออกมา2วันให้หลัง

น้ำตายังไหลอยู่

เดินออกจากห้องไปห้องของเฮีย

เฮียนอนมดสติอยู่บนเตียง

ฉันเดินไปยืนข้างๆ

เอามือลูบหน้าของเฮีย

หน้าที่มีรอยแผล

ตามีรอยสีม่วงเป็นปื้นจางๆ

ขอบหน้าผากและหางตามีรอยเย็บเป็นแนว

ฟีลเดิมอีกแล้ว

น้ำตาไหลอาบแก้ม

มันหน้าเศร้านี่หว่า

มีมือค่อยๆเอื้อมมาโอบไว้หลวมๆ

ทำให้ตัวขอฉันขยับต่ำลงไป

จะใครซะอีก

ไอ้คนที่นอนบนเตียงอะ

ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ

แต่มันคือแสนไกล

ยิ่งเทอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท

ยิ่งไม่มีสิทธจะบอกไป

ว่ารักเธอ.....

(หาเพลงเกี่ยวกับเรื่องทำนองนี้นี้ไม่ได้ เพลงนี้เปิดมาพอดี ฟีลเดียวกัน ใช้แทนไปก่อนนะคะ)

ปัง!!!ตามมาด้วยเสียงตะโกน

“เพ่ผมมาแล้ว”

เสียงของชลมาแล้ว

“เฮ้ยเมิงออกไป”

เฮียตะโกนแต่มือยังโอบตัวฉันอยู่

“คร้าบ”

ไอ้เวรชล ทามมายทำกะเพื่อนเมิงอย่างนี้

น้ำตาแทบไหล

ไม่ต้องเชื่อฟังเฮียมากขนาดนั้นก็ได้

“เฮียปล่อย”

ฉันพูดแต่แขนที่โอบเอาไว้นั้นกลับกระชับขึ้น

ทำให้ฉันล้มตึงลงไป แต่โชคดีที่เอามือยันไว้

ไม่งั้น ร่วงแน่..

“คิดถึงจังเลยเร”

เฮียพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน

พร้อมส่งยิ้มละลายโลกมาให้

“ถ้าเรไม่ใช่น้องสาวเรคงจะหลงเฮียไปแล้วนะ”

ฉันพูดด้วยเสียงอ่อนใจปนผิดหวัง

“ก็อย่าคิดว่าเป็นน้องสาวสิ”

เฮียพูดขึ้นเหมือนฉันไม่ใช่น้องสาวก่อนจะเอี้ยวตัวขึ้นมาเอาคางเกยไหล่ฉันเอาไว้ก่อนจะกอดฉัน

อบอุ่น

ใจเริ่มลอย

เคลิ้ม

(แต่ไม่หลับแล้วนะ-เร)

“เฮ้อ ถาเรไม่ใช่น้องเฮียก็ดีสิ”

ฉันพูดด้วยความเสียดาย

ก็จริงนี่หว่า

ใครได้มาเป็นพี่สะใภ้ฉันนะ โชคดีที่สุดเลย

ก็เฮียทั้งรูปหล่อ พ่อก็มั่งมี แถมนิสัยดีอีก

แต่ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงคนนั้น

แต่กลับคนที่โชคดีกว่าตรงที่

ฉันสามารถอยู่กับคนที่ฉันรักได้ตลอด

“นั่นสินะ ถ้าเรารักกันแบบไม่ใช่พี่น้องได้ก็ดีสินะ”

เฮียพูดเสียงร่าเริงแต่แฝงไปด้วยความเศร้าและเสียดาย

เคนและเรเริ่มเปิดรับความรู้สึกของกันและกัน  แต่ติดที่คำว่าพี่น้องทำให้มีกำแพงกั้น

กำแพงจิตใจ…………………..