ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ♟EP 02:Just Dating?? Rewrite[100%](100 %)♟
♟EP 02:แค่เดท?? รีไรท์♟
(100 %)
Rewrite [100%]
"อ่าวๆ!!...มากันแล้วหรอ คุโรโกะคุงเร็วๆสิย้ะ...พวกฉันรอนายมานานแล้วนะ" เสียงของกัปตันสาวนั้นได้ดังขึ้นเรียกคุโรโกะ ที่ตอนนี้กำลังวิ่งออกมาจากที่พักด้วยความเหนื่อยหอบ คุโรโกะหายใจเข้าออกอย่างเร็ว เนื่องจากการที่วิ่งมาเพื่อมาหาพวกรุ่นพี่ ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูงพร้อมกับเดินไปหาพวกรุ่นพี่และเพื่อนๆของตนที่รออยู่ เดินเที่ยวกันอย่างสนุก
"โห...แม้จะเป็นตอนเช้า ก็ยังมีของขายของฝากเหมือนกันนะเนี้ย...ที่นี่น่ะ" คากามินั้นได้พูดขึ้นมาลอยๆจากความคิดของตน โดยที่มีคุโรโกะนั้นเดินอยู่ข้างๆ และได้หันมามองอีกฝ่ายอย่างขบขันในความคิด พร้อมกับการแสดงความคิดเห็นของตนออกมาต่อจากคนผมแดงไฟด้วยความหยอกล้อ ตามความกวนของตนเอง
"มันต้องมีสิครับคากามิคุง...แถวนี้มันเป็นเมืองการค้าขายนี่ครับ"
"ฉะ...ฉันรู้อยู่แล้วน่าไม่ต้องมาพูดเลยเฟ้ย!!" คนร่างสูงข้างกายเอ่ยขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด ที่ร่างบางทำเหมือนกับว่าเขาโง่แบบนี้
'ซื่อบื้อซะเหมือนเพื่อนที่เค้ารู้จักเลยแหะ' คุโรโกะคิดในใจ
"เอ้าๆ!! ทุกๆคน...แยกย้ายกันได้แล้ว แล้วก็พอซื้อของเสร็จก็มารวมกันตรงนี้เข้าใจไหม" ริโกะพูดขึ้นโดยที่เป็นคำสั่ง พร้อมกับที่ทุกคนจะค่อยๆเดินแยกย้ายกันไปเยี่ยมชมซื้อของคนละทิศคนละทาง
"คุโรโกะพวกเราไปกันเถอะ" คากามิเอ่ยขึ้นบอกร่างบางข้างๆ ก่อนที่จะรีบคว้าแขนของอีกคนมาจูงเดินตาม คุโรโกะมองคนที่ได้ทำการจูง(ลาก)ตัวเขาอย่างแรง แต่เขานั้นก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร และก็ยอมเดินตามอย่างว่าง่ายเพราะไม่ได้คิดอะไรมากมาย
"นี่คุโรโกะคือ..." คากามิเรียกชื่อของคุโรโกะขึ้น ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินดูร้านค้าโดยรอบกัน คุโรโกะที่โดนอีกฝ่ายเรียกก็ละสายตาจากเสื้อผ้าสีหวานสวยตรงหน้า(?) พลางเงยหน้าขึ้นมองหน้าของคนที่สูงกว่าหลายสิบยี่สิบเซน
"ครับคากามิคุง??" ร่างบางเอ่ยถามขึ้นกลับไป พร้อมกับเอียงคอมองอีกคนตามแบบฉบับของเจ้าตัว ใบหน้าของร่างที่สูงกว่าเกิดการร้อนผ่าว สีแดงนั้นได้ค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมของคากามิเอง ก่อนจะเอามือมาปิดหน้าของตนพร้อมกับเอ่ยขึ้นถามในสิ่งที่ตนคิดไว้ว่าอยากจะถามอีกฝ่าย
"คือ..ว่า.....นาย...."
"กรุณาพูดออกมาภายใน 3 วิด้วยนะครับไม่อย่างนั้นผมจะใช้มิสไดเร็คชั่นหนีหายไปก่อนที่คุณจะได้ถาม"
"เห้ยๆเดี๋ยว!!ฉันกำลังจะพูดแล้วเว้ย!!" คากามิตะโกนต่ออีกคนออกมาอย่างเสียงดัง ก็อยู่ๆอีกคนมาขู่เขากันแบบนี้ ก็ต้องรีบห้ามไว้เลย แล้วก็ไอที่นิสัยเสียของคุโรโกะนี่มันน่าจับมาฆ่าทิ้งเสียจริง ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยว่ามาเล่นอะไรไร้สาระแบบนี้
"แล้วตกลงมีอะไรจะถามล่ะครับคากามิคุง" คุโรโกะเอ่ยขึ้นถามกลับไปอีกครั้ง ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำของคากามิจะพูดขึ้นถามอีกคนไป พร้อมกับเกาแก้มแก้เขินด้วยความแปลกที่จะถามออกไป
"คือว่า...ฉัน...ว่าอาคาชิมัน....."
"อาคาชิคุงเขาทำไมหรอครับ??" คุโรโกะเอียงคอถามด้วยความสงสัยอีกครั้ง อาคาชิคุงเขาทำไม เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือป่าว
เเล้วเขาจะไปเป็นห่วงกัปตันจอมหื่นนั่นทำไมล่ะเนี้ย!!
"อาคาชิมัน...แปลกๆน่ะฉันว่า..."
"ตรงไหนหรอครับที่แปลก-O-" ร่างบางเอ่ยขึ้นถามกลับไป แปลกงั้นหรอ ตรงไหนอะที่แปลก ก็ไม่เห็นมีอะไรแปลกไปเลยนอกเสียจากเรื่อง หื่นๆกามๆ และความไม่ประสงค์ดีทางสายตา
"นายไม่รู้สึกอะไรแปลกบ้างเลยหรอ" คากามิพูดเสร็จก็หยุดเดินพร้อมกับหันมาทางร่างเล็ก ที่ได้หยุดการเดินตามคนที่สูงกว่าตน
"ผมไม่เห็นว่ามันมีอะไรแปลกเลยนะครับคากามิคุงคิดมากหรือป่าวครับ" คากามิที่ได้ยินก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกฝ่าย และมองใบหน้ามนสวยอย่างพิจารณาอะไรบางอย่าง ก่อนจะพูดเข้าเรื่องในสิ่งที่อยากจะถามร่างบางตรงหน้าให้เข้าใจมากขึ้น
"ก็ตรง...."
"ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อยครับ" อาคาชิพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จนคนในห้องนั้นหัวเราะออกมาเบาๆในใจ และก็คิดในใจกันต่างๆนาๆเกี่ยวกับกัปตันตรงหน้าของพวกเขา
"...เซย์จังล่ะก็ อย่าทำเสียงนิ่งกลบเกลื่อนแบบนั้นสิ...ฉันดูออกนะ" มิบุจิเอ่ยขึ้นก่อนจะยกมือข้างนึงมาปิดปากกลั้นยิ้มด้วยความขบขัน
"...นายจะบอกว่าอาคาชิชอบเด็กคนนั้นน่ะหรอที่ผมสีฟ้าน่ะ?" เสียงของฮายามะดังขึ้นด้วยความร่าเริงตามฉบับเจ้าตัว จักรพรรดิผู้นี้มีคนที่ชอบมันก็น่าสนุกมากกว่าการแข่งซะแล้ว และยิ่งกว่าได้ถ้วยทองหรือเหรียญทองซะอีก
"...น่าสนุกนะเนี้ย...เดี๋ยวพวกเราช่วยเองท่านจักรพรรดิ 'ซึนเดเระ' " เนะบุยะเอ่ยขึ้นเพื่อจะแหย่คนผมแดงที่เป็นกัปตันทีมของตน
"ผมไม่ได้ 'ซึนเดเระ' ครับ...และพวกรุ่นพี่เลิกแหย่ผมซะทีเถอะครับ" อาคาชิเอ่ยขึ้นอย่างอายๆใบหน้านั้นเกิดสีแดงอ่อนๆ จนพวกรุ่นพี่ในทีมยกยิ้มเบาๆกัน
"เดี๋ยวเอาใจช่วยนะ..." เรย์โอะแหย่ร่างสูงผมแดงอีกครั้ง ก่อนจะยกยิ้มให้ ตอนนี้อาคาชิเหนื่อยใจกับพวกรุ่นพี่ของตนที่สุด เขาจึงตัดสินใจลุกออกมาจากห้องพัก พลางรีบเดินไปยังสวนที่อยู่ในออนเซ็นแห่งนี้ด้วย
"ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย...แค่อยากดูแลก็เท่านั้นเอง"
Rewrite 20%
"เอ้า!!ล่ะทุกคนมาครบกันแล้วใช่ไหม...ได้อะไรกันบ้างหรือป่าวล่ะ..." เสียงของโค้ชริโกะดังขึ้นถามคนในทีมที่พึ่งกลับมาจากการเที่ยวเล่น ก่อนที่ทุกคนจะตอบเป็นเสียงเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"ได้นิดหน่อย" เสียงของทุกคนนั้นดูจะนอยออกมาชัดเจน มันทั้งเหนื่อยกาย และของขายแถวนี้มันน่ารักซะไปหมดเลย เหมือนเป็นที่สำหรับสาวๆมาเดินเล่นซะมากกว่าผู้ชายอย่างพวกเขา
"น่าๆ...สนุกกันเข้าไว้นะพวกนายนิ....นี่พวกเรามาพักผ่อนกันนะ เอาล่ะกลับที่พักกันได้แล้วล่ะ" สิ้นสุดคำพูดของโค้ช ทุกๆคนก็พากันกลับห้องพักที่ออนเซ็นของตนเอง และตอนนี้สองเพื่อนสนิทก็ได้กลับมาที่ห้องพักเรียบร้อย และได้ทำการเก็บของที่ซื้อมาจากร้านขายของฝากต่างๆ ไม่นานร่างเล็กผมฟ้าและร่างสูงของคางามิก็มาถึงที่ห้องรับประทานอาหาร พร้อมกับนั่งลงตามที่นั่งที่เหลืออยู่ในตอนนี้
"แหม่ๆแลดูจะพร้อมหน้าพร้อมตากันเลยนะ..." เสียงที่เป็นเอกลักษณ์นั้นดังขึ้นมาก็คือคนผมสีดำเงาจากราคุซัน ที่เคยหลบคุโรโกะจากการเดินมาชนเขาได้ของแข่งวินเทอร์คัพ
"ไง...นายชื่อคุโรโกะสินะน่าสนุกแหะ..." เสียงขี้เล่นติดกวนส้นของคนผมเหลืองเอ่ยขึ้นมาทักทาย ก่อนที่ทางฝั่งเซรินที่กำลังนั่งตัวเกรงจากการนั่งร่วมโต๊ะของพวกเขาทั้งสองทีม แต่ยกเว้นจักรพรรดิไร้พ่ายบางคนและซิกแมนเงาลวงตาเท่านั้นที่ดูจะปกติที่สุดในห้องนี้
"เท็ตสึยะ...ที่ไปเดินเที่ยวมาสนุกหรือป่าว" ร่างสูงเปิดปากพูดขึ้นหลังจากที่ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบมาช้านาน ทำให้ทุกๆคนในห้องบางคนถึงกับแอบหันมามองคนที่ส่งเสียงทักขึ้นมา จนต้องหันมามองกัน
"ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษครับ...แล้วอาคาชิคุงไม่ออกไปไหนบ้างหรอครับอยู่แต่ในห้องพักมันออกจะแปลกไปหน่อย" คุโรโกะถามคนผมแดงข้างกายออกไปตามมารยาท โดยที่ไม่รู้เลยว่าหายนะของตนจะมาเยือนจากการถามออกไปแค่คำถามที่เป็นปกติของเขา
"เท็ตสึยะเป็นห่วงผมงั้นหรอ" ชัดยังไง สำหรับคุโรโกะก็ว่าชัดเจน...คุโรโกะคิดในใจตนเอง ก่อนที่จะตัดสินใจเขย็บออกมาให้ห่างจากรัศมีของกัปตันข้างกายตน
ทำไมเขาสองคนถึงนั่งข้างกันน่ะหรอ ก็คงมีแค่เพราะตอนเดินมามันเหลืออยู่สองที่พอดีและคางามิก็นั่งลงก่อนเขาเข้ามา เลยต้องจำใจนั่งข้างคุณชายจอมหื่นอย่างนี้นี่สิ
เท็ตสึยะเอ้ย!!
"ผมป่าวสะหน่อยครับ...ผมแค่ถามไปตามมารยาทครับ" ร่างบางตอบไปตามความจริง เขาแค่เป็นคนมีมารยาทงามๆ(?)ก็เท่านั้นเองพอที่จะพูดแบบนั้นออกไปได้ จริงๆนะ
"ใจร้ายจังนะ..." อาคาชิเอ่ยเสร็จก็ไม่มีท่าทีอะไรอีกนอกเสียจาก จะมีมือบางอย่างมันขยับอยู่ในใต้เสื้อสีขาวสว่างของเขา ไม่ใช่อะไรแต่เป็นมือของกัปตันที่นั่งข้างๆเค้าอยู่นี่และมาลูบไล้โลมเร้าหลังของร่างบางอยู่โดยไม่สนสายตาใครเลยแม้แต่น้อย
"ฮะ...แฮ่มๆ!! งั้นมากินข้าวกันก่อนดีกว่านะเดี๋ยวมันจะเย็นสะก่อน" ริโกะเอ่ยขัดช่วงเวลาความหื่นของอาคาชิ จนเจ้าตัวเอามือออกจากร่างกายของร่างที่เล็กกว่า คุโรโกะตอนนี้ได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนที่ทุกอย่างจะตกอยู่ในความเงียบกันอีกครั้งนึง
"อ้าา...อิ่มมากเลยอร่อยเป็นบ้า!!" เสียงของคางามินั้นดังขึ้นมาทำการชำระความเงียบให้หายไปอีกครั้ง พร้อมกับหันหน้าตนเองมาหาเพื่อนตัวเล็กที่นั่งกินแต่น้ำเปล่ากับมีดบอลสองลูกอยู่ข้างๆตนเอง
"คุโรโกะ...นี่นายกินแค่นี้แล้วเมื่อไหร่จะโตล่ะห๊ะ!!??" ร่างสูงผมไฟเอ่ยขึ้นมา จนคนทั้งห้องหันกันมามองหน้ามองตาเป็นตาเดียวกัน โดยที่ทุกๆคนรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างมาจากจักรพรรดิอย่างอาคาชิ ที่นั่งอยู่ข้างๆร่างเล็กอีกทีนึงด้วยความกังวล
"..." อาคาชินั้นนั่งอยู่เงียบๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร เพราะน่าจะกำลังสงบสติอารมณ์อันแปลกประหลาด จนมีออร่ามืดบางอย่างออกมาจากตัวของจักรพรรดิคนนี้ โดยที่ทุกคนนั้นต้องเลิกคิดเรื่องคนผมแดงไปก่อน และมาสนใจคำพูดที่กวนส้นของร่างบางเดอะซิกแมนคนนี้ที่ดูจะโกรธคางามิสุดๆเสียก่อน
"ไม่โตแล้วหนักหัวพ่อคุณหรือป่าวครับคางามิคุง" คำพูดกับรอยยิ้มหวานนั้นไม่ได้ทำให้ทุกๆคนที่นั่งอยู่นั้น รู้สึกดีเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ในความคิดของทุกๆคนนั้นรู้สึกเป็นอย่างเดียวกันว่า
ไม่ควรพูดเรื่องการเจริญเติบโตของคุโรโกะคนนี้เลย
"ไอคุโรโกะแก!!" คางามิที่ได้ยินก็ปรี๊ดแตกใส่อีกคน พลางจะใช้มือหนาจับหัวร่างบางเพื่อหวังจะฆ่าคนตรงหน้าทิ้งเสียให้รู้แล้วรู้รอด
ฟิ้ว ฉึ่ก!!
เสียงลมที่ตัดผ่านใบหน้าคมเข้มของคางามินั้น ทำให้เกิดบาดแผลที่เฉียดบนใบหน้าของอีกคน จนมีเลือดไหลออกมาเป็นเส้นตรง พร้อมกับหันไปมองสิ่งของที่ได้ผ่านใบหน้าไปอย่างน่าสงสัย กรรไกรสีแดงสดได้ปักอยู่ที่กำแพงลายไม้ของญี่ปุ่น ทำให้รู้ทันทีเลยว่าใครเป็นคนปากรรไกรมา
สัญญาลักษณ์เด่นสะขนาดนั้น
คงไม่ใช่ใครแน่นอกจาก
"...อาคาชิคุงครับ...กรุณาอย่าใช้ของมีคมในที่สาธารณะด้วยนะครับ" คุโรโกะเอ่ยขึ้นมาสบายๆ โดยที่ไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะตอบกลับไปเป็นปกติเหมือนตัวเองไม่ได้ทำอะไรที่น่าสงสัยหรือน่ากลัวเลย แถมยังมีหน้ามาพูดติดตลกกันสองคนอีกด้วย
"ฉันป่าวนะเท็ตสึยะ...มือมันลื่นๆไปหน่อยเท่านั้นเอง"
'นี่ขนาดมือลื่นนะเนี้ย' ทุกคนพร้อมใจกันคิดขึ้นมา คางามิที่รู้ถึงเจ้าของคนทำ ก็ลุกขึ้นมาก่อนจะไปกระชากเสื้อราคาแพงของคุณชายผมแดง พร้อมกับที่จะตะคอกใส่อีกคนอย่างโมโห
"นี่แกคิดจะฆ่าฉันหรือไงอาคาชิ!!" คางามิเอ่ยขึ้นเสียงดังไปทั่วห้องรับประทานอาหาร ตอนนี้ทุกคนกลัวไปหมดว่าคนตัวสูงผมไฟจะเป็นศพก่อนที่จะได้ขึ้นปี 3 ซะก่อน อาคาชิที่ตอนนี้โดนกระชากคอเสื้อนั้นไม่ได้รู้สึกอะไร แต่กลับนิ่งเป็นหุ่น และทำใบหน้านิ่งอย่างไม่แคร์ว่าตัวเองจะตกอยู่ในอันตรายเลย
"คางามิหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!" เสียงของโค้ชสาวดังขึ้นมาเพื่อหยุดการกระทำของแสงทีมเซรินแต่กลับไม่ได้ผลกับเขา
"ก็ดูมันสิ มันกะจะฆ่าผมเลยนะ!!...ครับ" คางามิตะคอกออกมาอีกครั้ง ฝ่ายเซรินนั้นได้แต่เหงื่อแตกผลั่กกันอย่างมาก ก็นั้นจักรพรรดิเลยนะแต่ส่วนฝ่ายราคุซันนั้นนั่งนิ่งไม่สนใจอะไร ก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับสถานะการณ์ตรงหน้า
"คากามินายใจเย็นๆก่อนเถอะน่า" ฮิวงะเอ่ยขึ้นด้วยความใจเย็น เพราะยังไงนั้นก็อาคาชิ เซย์จูโร่เลยนะนั่นน่ะสำหรับพวกเขาก็ถือว่าเล่นบาสได้น่ากลัวคนนึง และรวมถึงจิตวิทยาด้วย
"จะให้ผมใจเย็นได้ไงล่ะครับ!!" คนร่างสูงยังคงเสียงดังไม่หยุด จนทั้งทีมต่างก็เริ่มที่จะบอกลาความตายให้กับคางามิเป็นที่เรียบร้อย แต่แทนที่จะช่วยกันหยุดตัวต้นเหตุ อาคาชิก็กลับจุดไฟเพิ่มเข้าไปจนทุกคนยอมแพ้ในการช่วยเหลือครั้งนี้เลยทีเดียว
"หึ...เพราะใจร้อนแบบนี้ไง...ถึงว่าต้องให้เท็ตสึยะช่วยเลยชนะฉันมาได้" อาคาชิ!!...ทุกๆคนต่างพูดชื่อของเจ้าตัวในใจ ตอนนี้สถานะการณ์แย่ลงเข้าเรื่อยๆ จนไม่อาจจะหยุดได้แล้ว
"อะไรของแกห้ะ!!" มือหนากำหมัด และง้างเตรียมจะต่อยคนที่ตัวเล็กกว่าตนเอง แต่ก่อนที่จะได้ทำการต่อยอาคาชิ เสียงหวานใสพูดขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน
"ทำตัวติดสัตว์กันหรอครับ ถึงได้กัดกันอย่างหมา" เสียงของคุโรโกะทำให้คนในห้องทุกคนเงียบกริบไปตามๆกัน คางามิที่ได้ยินก็ถึงกับเงิบไปเลย และมองร่างบางด้วยความอึ้ง ส่วนอาคาชินั้นไม่ได้รู้สึกอะไรแต่กลับยกยิ้มขึ้นมาอย่างมีความสุขจนหลายคนนึกว่าอาคาชิบ้าเลยก็ว่าได้
"เท็ตสึยะฉันมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ...มาด้วยกันหน่อยสิ" เสียงของอาคาชิดังขึ้นมาเรียกคนตัวเล็ก พร้อมกับที่จะลุกออกจากที่นั่งและเดินนำอีกคนไปก่อนหลังจากมือคางามิปล่อยคอเสื้อของเขาแล้ว
"ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" คุโรโกะพูดเสร็จ ก็ได้เดินตามออกไป โดยที่ปล่อยให้คนในห้องนี้มองด้วยความงงและอึ้งตามๆกันไปอย่างไม่น่าเชื่อ
"เท็ตจังนี่เหมือนเซย์จังเลยนะ" มิบุจิเอ่ย
"อือ!!" ทุกคนในทีมราคุซังตอบกันเป็นเสียงเดียวกัน ก่อนจะลงมือกินอาหารกันอีกครั้งนึงโดยไม่มีทั้งสองคน
Rewrite 50%
ร่างทั้งสองก้าวเดินออกมาจากห้องรับประทานอาหารขนาดใหญ่ ตรงมายังสวนที่อยู่ในออนเซ็นที่พวกเขาอยู่ ร่างสูงยังคงหันหลังให้อีกคนและเงียบไม่พูดอะไรออกมา จนร่างเล็กผมฟ้าเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง ก็อีกคนบอกเขาว่ามีเรื่องจะคุยด้วย แต่ไหงพอตามออกมาอีกคนกลับเงียบกริบแบบนี้ มันทำให้เขาหงุดหงิดและโมโหอย่างที่สุด
"แล้ว...มีอะไรจะคุยกับผมหรอครับอาคาชิคุง" คุโรโกะเอ่ยขึ้นมาเพื่อเปิดประเด็นให้อีกคนพูด อาคาชิที่หันหลังให้อยู่นั้น หันกลับมามองหน้าร่างบาง ก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาใกล้อีกคน จนร่างกายของทั้งสองแทบจะเรียกได้ว่า หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันไปเลยก็ว่าได้ แผงอกแกร่งเข้ามาใกล้จนชนกับร่างกายบางๆของคนที่ถูกเบียด คุโรโกะที่โดนต้อนจนตัวเองติดกำแพงนั้นเงยหน้ามองคนผมแดง ก่อนจะพูดเข้าเรื่องก่อนเพื่อไม่ให้เรื่องที่ไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นในในสภาพของตนตอนนี้
"คือ...ฉันกลัวว่าตอนเย็นนายจะไม่ว่าง...เลยอยากจะมาถามให้แน่ใจอีกครั้งน่ะว่านายว่างใช่ไหม?" อาคาชิเอ่ยขึ้นพลางเซตามองไปทางอื่น ร่างบางที่ได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้าอยากถามก็ชะงักไป พร้อมกับตั้งสติได้และหัวเราะออกมา จนคนผมแดงถึงกลับหันมามองหน้าคนตรงหน้าที่ขำตัวเขาอย่างไม่เข้าใจ
"เท็ตสึยะ...นายขำอะไรน่ะ"
"ก็ต้องขำ....อาคาชิคุงไงล่ะครับ...ผมว่างอยู่แล้วล่ะครับ..ฮึๆ" ร่างเล็กๆสั่นเทาจากการหัวเราะคนตรงหน้า อาคาชิเริ่มไม่เข้าใจคุโรโกะที่ว่ามีคำถามตรงไหนที่มันน่าขำสำหรับร่างบางกันแน่
"แล้วนายขำอะไรละเท็ตสึยะ...ฉันไม่เข้าใจจริงๆ..." อาคาชิเอ่ยขึ้นพลางขยับร่างกายที่มีซิกแพคไปแนบชิดกับร่างเล็กอีกครั้ง ที่ตอนนี้กำลังหลังติดกำแพงไม้ไผ่อย่างหาทางหนีไม่ได้
"อะ...อาคาชิคุงกรุณาขยับออกไปด้วยครับO///O" คุโรโกะเอ่ยพร้อมกับหน้าที่แดงระเรื่อง อาคาชิที่สังเกตเห็นก็กระตุกยิ้มมุมปากบางๆ พร้อมกับเอาใบหน้าอันหล่อเหลาของตนเองเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานสวยของร่างที่เล็กกว่าตน
"เท็ตสึยะ..."
"คะ...ครับอาคา..ชิคุง" ร่างบางตอบกลับอีกคนด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เขาคิดดีแล้วใช่ไหมที่ตามมาฟังคำถามของกัปตันตรงหน้าข้างนอกนี่ อาคาชิที่กำลังแข่งจ้องตากับคุโรโกะอยู่นั้นก็ค่อยๆเลื่อนใบหน้าของตนเข้าใกล้กับใบหน้าหวาน จนริมฝีปากทั้งสองนั้นอยู่ห่างกันไม่ถึงหนึ่งเซน ก่อนที่จะมีเสียงเสียงนึงดังขึ้นมาขัดอารมณ์ของร่างสูงผมแดงอย่างน่าโมโห
"อาคาชิพวกมิบุจิให้ม----...เฮ้ย!!ขะ....ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ!!" ฮายามะเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจที่หวังจะเดินมาตามกัปตันทีมตัวน้อยของพวกเขาให้กลับไปหา แต่ดันมาเจอภาพเด็ดสะงั้น จะรอดไหมนะ
"อ้อครับ...เดี๋ยวผมตามไปอีกทีนะครับ" อาคาชิพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง พร้อมกับปล่อยให้ร่างบางได้เป็นอิสระ แต่ก่อนที่จะไป ใบหน้าคมเข้มก็ก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของคุโรโกะ จนทำให้เจ้าตัวเล็กผมฟ้าอยากจะใช้อิสไนท์พาสของตนใส่อีกคนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
"แล้วเจอกันตอนเย็นนะเท็ตสึยะที่น่ารัก^^" ร่างสูงเอ่ยเสร็จศัพท์ก็เดินจากไปจนลับสายตา ปล่อยให้คนตัวเล็กๆน่ารัก(?)ยืนหน้าแดงก่ำอยู่คนเดียวเหมือนคนเป็นไข้สูง
"อาคาชิคุงจอมหื่นกาม....บากะ!!"
ณ 19:30 น.
ร่างเล็กผิวขาวดั่งหิมะนั้น กำลังยืนหมุนตัวดูร่างกายของตนเอง เกี่ยวกับชุดที่ตนนั้นกำลังสวมใส่อยู่ เพื่อที่จะไปงานเทศกาลของเมืองที่เขามาพักผ่อน คุโรโกะเดินไปหยิบชุดสีฟ้าแกมเขียวพร้อมกับเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้ม ก่อนที่จะหมุนตัวสำรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าที่ตนใส่อีกครั้ง พลางแต่งหน้าแต่งตาตนเอง(?) ก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกมาจากห้องพักของตน ไปยังที่ๆร่างสูงนั้นได้นัดเขาไว้
ว่าแต่เขาก็กำลังสงสัยตัวเองนะ
ว่าจะคิดมากเรื่องเสื้อผ้าทำไม
คุโรโกะสบัดหัวไล่ความคิดของตน ก่อนจะเดินขึ้นบันไดหินเพื่อขึ้นไปยังที่เขาได้มีเทศกาลจัดอยู่ ผู้ใหญ่เด็กเล็กแดงต่างๆพากันมาซื้อของ และเดินเที่ยวยิ้มแย้มกันอย่างสนุกสนาน แล้วเขาเอวก็ไม่ค่อยได้มาเทศกาลงานวัดแบบนี้นานแล้ว เขาคิดถึงช่วงเวลาแบบนี้มากๆ ตั้งแต่เด็กแล้วได้มั้ง ครั้งสุดท้ายที่เขาได้ไปเที่ยวแบบนี้คือตอนที่พ่อของเขายังมีชีวิตอยู่และเดินเที่ยวไปพร้อมกับแม่ของเขา
"เท็ตสึยะ!!" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นขานชื่อของคุโรโกะขึ้นมา ก่อนที่ร่างบางจะหันไปตามเสียงที่เรียกเขา โดยที่พอหันไปแล้วกลับไม่ได้มีแค่คนที่นัดอย่างเดียวที่มา
"เท็ตจังสวัสดีตอนเย็นนะจ๊ะ^^" มิบุจิเอ่ยขึ้นทักคนตัวเล็กกว่า พร้อมกับการส่งเสียงของคนอื่นๆที่ตามมาต่อจากเขา
"สายันสวัสดิ์คุโรโกะ" ฮายามะทักอีกคนขึ้นมา พลางทำสายตาเปล่งประกายเหมือนกับได้เจอของเล่นใหม่จากตัวของเขา
"ไงเด็กน้อย" เนะบุยะพูดขึ้นทักตามมา พร้อมกับมองมายังร่างบาง และมองตัวเขาอย่างพิจารณา
"งั้นผมขอแยกตรงนี้นะครับ พวกรุ่นพี่เองก็ตามสบายเลยนะครับ" อาคาชิเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันมายิ้มให้พวกลูกน้องในทีมหรือรุ่นพี่ของตน ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งแซวขึ้นอย่างกับจงใจล้อใครบางคน
"พวกฉันสบายหรือใครสบายที่กันแน่" รุ่นพี่ผมดำพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะเบาๆ พลางปิดปากเอาไว้อย่างกลั้นขำ และมองอาคาชิที่ยืนอยู่ข้างๆร่างเล็กผมฟ้าที่ดูยิ้มแย้มอย่างมีความสุข
"มีอะไรกันหรือป่าวครับ??" คุโรโกะที่ไร้เดียงสาไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกันเลยตัดสินใจถามขึ้น โดยที่อาคาชินั้น ยังคงทำตัวนิ่งอยู่ไม่ตอบสนองอะไรกับพวกรุ่นพี่ ก่อนจะพูดขึ้นมาดักไว้ก่อน
"ก็ต้องเป็นพวกรุ่นพี่อยู่แล้วล่ะครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" อาคาชิรีบพูดขึ้น เพื่อไม่ให้ร่างบางสงสัยอะไรไปกว่านี้ ก่อนจะจูงมือขาวเดินเข้างานเทศกาลไป โดยมีสายตาของพวกพี่ๆที่ดูด้วยความเป็นห่วงอยู่ห่างๆ
"เเซย์จังก็ยังคงเป็นเซย์จังจริงๆนะ^^"
ร่างทั้งสองจูงมือเดินมาไกลมากแล้ว อาคาชิจึงหยุดเดิน ก่อนจะหันกลับมามองร่างเล็กข้างกายที่ยังคง งง งวย กับคนที่ลากตัวเขามาอยู่
"เออ...อาคาชิคุงครับ" คุโรโกะเอ่ยขึ้นเรียกอาคาชิ อีกคนที่ได้ยินนั้นก็หันมามองร่างบาง ก่อนที่จะตอบกลับอีกคนไป
"มีอะไรเท็ตสึยะ??" ร่างสูงเอ่ยตอบกลับไปไม่นาน คุโรโกะก็ตัดสินใจพูดพลางมีสีหน้าที่แดงก่ำน้อยๆ
"คือ...มือคุณ...ครับ" คุโรโกะพูดขึ้นพลางมองไปที่มือของพวกเขาที่จับกันอยู่ไม่ยอมปล่อย อาคาชิที่ได้ยินก็มองตามพร้อมกับยิ้มมุมปาก และกำชับมือที่กุมกันอยู่ ร่างบางที่รู้สึกได้ถึงความแน่นของมือที่จับกันอยู่ ก่อนจะเงยหน้ามองอาคาชิด้วยสายตาค้อนๆด้วยความเคือง
"อาคาชิคุ----"
"นี่เท็ตสึยะ....วันนี้นาย......" อาคาชิเอ่ยตัดหน้าอีกคน ก่อนจะมองคุโรโกะอย่างพิจารณารูปร่างอันงดงาม ไม่เพียงแต่เสื้อผ้าที่เหมาะกับสีผมอย่างน่าเหลือเชื่อ ทำให้คุโรโกะเดาออกนิดหน่อยว่าอีกคนนั้นจะพูดอะไรกับเขา
"มีอะไรหรอครับอาคาชิคุง" ร่างบางถามกลับมาใหเอีกคน พร้อมกับอาคาชิที่หมุดตัวของร่างบางไปมา จนคุโรโกะเริ่มรู้สึกมึนหัวไปหมด
"วันนี้นายแต่งตัวดู......"
"...อาคาชิคุง ผมรู้ตัวครับ ว่าตัวผมไม่ได้มีเซนส์ในการแต่งตัวเหมือนกับอาคาชิคุงหรอกนะครับ จะได้ทำให้พวกสาวๆเขามองกัน" คุโรโกะเอ่ยขึ้นมาด้วยความเซ็ง ก็ตัวเขาไม่ได้เป็นหนุ่มหล่อพ่อรวยฐานะดีอย่างอาคาชิคุงซะหน่อย เซนส์การแต่งตัวนั้นก็ใช่ว่าจะดีเหมือนกับอาคาชิคุงด้วยซ้ำ
"ป่าว....ฉันจะบอกว่าวันนี้นายน่ารักดีน่ะ"
ฉ่าาาO////O
"บากะครับอาคาชิคุง!!" คุโรโกะตะโกนด้วยเสียงที่ดังใส่คนตรงหน้า ก่อนที่ร่างบางจะสาวเท้าเดินหนีอีกคนนำไปอีกทาง โดยไม่รอคนตัวสูงข้างหลังเลยแม้แต่นิดเดียว อาคาชิที่เห็นท่าทีของร่างบางก็หัวเราะเบาๆออกมา ก่อนที่จะเดินตามคนที่งอลตัวเองไปด้วยสีหน้ามีความสุขที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตของเขา
"อ้ะ!! นั่นมันคุโรโกจจิกับอาคาชิจจินี่หน่า!!" เสียงของบุคคลปริศนาที่มาใหม่ดังขึ้นมาจากข้างหลังของทั้งสองคน ทำให้ทั้งคู่ที่เหมือนกับคู่รักงอลง้อกันนั้น ต้องหยุดง้องอลกันก่อนทันที
"สวัสดีครับคิเสะคุง มาเที่ยวแถวนี้หรอครับ" คุโรโกะถามเพื่อนในรุ่นปฏิหาริย์ด้วยกันอย่างเป็นมิตรส่วนคนที่โดนทักกลับก็กระดี้กระด้าดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่า
"อืม...มาพร้อมกับพวกอาโอมิเนจจิ มุราซากิบารัจจิ มิโดริมัจจิ และโมโมจจิน่ะฮะ" คิเสะ เรียวตะ หนุ่มนายแบบชื่อดัง ที่เคยอยู่ในรุ่นปฏิหาริย์ และเป็นคนที่คอยทำแต้ม มีความสามารถในการก๊อปปี้ท่าของคนอื่นๆได้อย่างดีรวมทั้งในรุ่นปฏิหาริย์
"โย่!! เท็ตสึไม่ได้เจอกันตั้งนาน เออ...นายด้วยนะอาคาชิ" เสียงของบุคคลที่มาใหม่ดังขึ้นอีกคนนึง ทำให้คนที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว หันหน้าไปตามเสียงเรียกของอีกคน
"สวัสดีครับอาโอมิเนะคุง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ" ร่างบางทักกลับอีกคนไปด้วยรอยยิ้มบางๆ โดยที่อีกคนไม่ได้คิดอะไร กลับดีใจด้วยซ้ำที่ได้มาเจอเพื่อนๆเก่าๆในที่แบบนี้ แต่โดยที่ไม่ทันรู้ตัวเลยว่ามีออร่าสีดำทมิฬบางๆออกมาจากจักรพรรดิของพวกเขา
"เอ่อ...อาคาชิจ....จิฮะ" คิเสะที่เริ่มจะรู้สึกตัว ก็เรียกชื่อของอดีตกัปตันของพวกเขาขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆถอยหลังให้อยู่ห่างจากรัศมีสีดำตรงหน้า
"....ไม่ได้เจอกันนานเลยนะไดกิ เรียวตะ " เป็นรอยยิ้มที่ทำให้สาวๆแถวนั้นต่างต้องใจละลายคล้อยตามได้กันเป็นแถวๆ แต่กลับสำหรับคิเสะและอาโอมิเนะนั้นรู้ดีว่า รอยยิ้มนั้นไม่ได้มีจิตใจที่ดีอย่างที่เห็น ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างเข้าใจ พร้อมกับถอยออกมาให้ห่างจากจักรพรรดิและชายาในอนาคตของเขาที่ยืนอยู่ข้างๆ และต่างตะโกนร้องในใจอย่างเป็นเสียงเดียวกันว่า
'ซวยแน่ๆแล้วตู'
[ชุดที่ทุกคนใส่]
[decidedly]
...ทำตัวติดสัตว์กันหรอครับ ถึงได้กัดกันอย่างหมา...
[29/12/59]
19:43 p.m.
(Rewrite 100%)[29/6/62]
12:23 p.m.
[EP 02:Just Dating]
Story 100 %By Phantom
Example Stroy By Phantom ft.TheThird
Story By Phantom
ติดตามพวกเราได้ที่กลุ่ม
FB Group : SCphantomFL <<<คลิก
ผู้ดูแล : คลิกที่ชื่อได้555
คนดูแลจากนิยายเรื่องต่างๆ
[Are You Ready??]
[Plz Wait For Story]
[Next Time]
English : Bye Bye!!
Japanese : それでは、また会いましょう!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น