KYUMIN FOREVER

เนื้อเรื่อง

รบเอ้ยเตรียมของเพื่อไปงานมีททันที หลังจากที่นัดเจอเพื่อนๆทีได้ไปอีก2คนมาเจอกันแล้วขึ้นรถนั้น

ก็มีโทรศัพท์เข้ามาจากเพื่อนที่วันนี้ไปตามมาตลอดเลยว่า

 แกบอมกะด๊องน่ารักมากๆๆ สวีทกันมากๆๆ แล้วก็มีบอกถึงที่รักเอ้ยคยูฮยอนว่า หล่อโคตร....เลย!! เราก็เคลิ้มไปแล้วจึงรีบพาขบวนไปดุสิตธานีด่วน!

และพอไปถึง เราลืมพี่ที่มาส่งเรากะเพื่อนไปเลย เดินตรงเข้าไปข้างในโรงแรมอยากบอกว่าคนโคตรเยอะ แต่เพื่อซูจูเราพกยาดมไปดม(เกี่ยวกันป่ะวะนั่น?)

และพอถึงเวลาเขาให้เข้างาน อยากบอกว่ารอนานมาก แต่พอได้เข้าไป เราเป็นเซตแรก พอลงนั่งมองไปที่ม่านที่กั้นอยู่ด้านซ้ายมือ ก็ได้เห็นหน้าเยมาแวบนึง แวบนึงจริงๆ ตอนนั้นกรี๊ดดคนเดียวเพราะเห็นคนเดียว 555 พอสักพักหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงทึกกับคังอิน ร้องอ้าๆๆแล้วตามด้วยคังอินพูดอะไรสักอย่าง
แล้วสักพักพวกซูจูก็ออกมา อยากบอกว่าขาว หล่อ น่าร๊ากทุกคนเลยอ่ะ >< มีเล่นกะแฟนๆเยอะมาก โดยเฉพาะบอม คัง คยู เย 555+ น่ารักไม่ไหวแล้ว

พอถึงเราขึ้นเวที อยากตรงๆว่าเราอยากได้น้อง(ซองมิน)เพราะกลางปฏิทินหน้าน้องไว้แต่แรกแล้ว แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพราะถึงได้ใครก็ถือว่าโชคดีแล้ว แต่สรุปมีบุญเราได้ลายเซ็นน้องจริงๆ และตอนขึ้นกรรมก็มาบัง เพราะเราเตรียมของมาให้คยูกี้

แต่ว่า...!? สต๊าฟเกาหลีเดินมาฉุดช้านที่กำลังหยิบกระต่าย

หมวกน้ำตาลขึ้นมาเพื่อให้คยูเดินไปหาซองมิน ม่ายน๊า

คยู.........TTOTT โฮๆๆๆ

แอบเสียใจเล็กน้อย

แต่พอไปถึงซองมินลืมหมดเลย เพราะพี่น่าร้ากกมากๆๆ คนอารายน่าฉุดกลับบ้าน มองเราตาแป๋วแล้วยิ้มให้แล้วก็พูดขึ้นมาว่าสวัสดีครับ อ๊ายยยยยยย!! ชาตินี้เกิดมาคุ้มค่า แน่นอนด้วยความที่กลัวไม่ได้ให้ของ เราเลยยื่นตุ๊กตากระต่ายหมวกสีชมพูถือรูปซองมิน(ที่ตั้งใจให้ซองมิน)กับตุ๊กตากระต่ายหน้าเหมือนกันสีน้ำตาลถือรูปคยู(ที่ตั้งใจให้คยู)ไปให้ พอพี่เห็นแล้วหยิบขึ้นมาปั้ปน้องทำท่าดีใจแล้วร้องโอ้วพร้อมหยิบขึ้นมายื่นให้สต๊าฟแต่พี่ซองมินมองกระต่ายสองตัวนั้นไปจนสุดตาแล้วหันมาสวัสดีครับเราอีกรอบ (พระเจ้า!พี่ซองมินสวัสดีเราทำไมตั้งสองรอบเนี่ย เหอๆ)

และพอถึงตอนเรายื่นให้เซ็น อยากบอกว่าพี่ซองมินเซ็นให้เราช้ามาก แต่เราประทับใจที่พี่ดูตั้งใจเซ็นมาก และระหว่างเซ็นพี่ก็เงยหน้าขึ้นมามองเราด้วย อ๊ายย เราดีใจมากๆ แต่ด้วยความเขินไม่ไหวแล้วเลยหันไปมองวอน แต่วอนไม่สนใจเพราะเห็นวอนมัวแต่มองคนข้างหน้าวอนที่ยกมือขึ้นพนมมือไหว้วอนค้างอยู่เราเลยเปลี่ยนไปมองเยแทน เยก็มัวแต่มองซองมินที่กำลังเซ็นให้เรา เราเลยตัดสินใจไม่มองก็ได้ หันไปมองพี่ซองมินต่อ ซองมินก็ยังเซ็นไม่เสร็จ

จนคนทั้งเวทีที่อยู่รอบเดียวกับเราลงหมดแล้ว = =" เหอๆ สต๊าฟเจ้าเก่าก็เดินมาคุมตัวเราเอาไว้แล้วพูดภาษาที่เราฟังไม่รู้เรื่อง(เกาหลีนั่นเอง) เราพยักหน้าให้แล้วหันมาหาน้องพี่ซองมินเซ็นเสร็จแล้ว แต่สต๊าฟเกาหลีอ่ะทำให้เราอดจับมือเลยเพราะมากักตัวเราออกไปเพราะเราเหลือคนสุดท้ายแล้วด้วยมั้ง สรุปเราไม่ได้จับมือใครเลยเพราะซองมินเซ็นให้เราช้า TTOTT แต่ไม่เป็นไรเพราะพี่ซองมินน่ารักเราเลยให้อภัย

และตอนลงอ่ะ มีเพื่อนฝากของมาให้ฮยอกด้วย แล้วพอดีฮยอกนั่งท้ายสุด เราเลยอาศัยตอนสต๊าฟเดินไปคุยกะสต๊าฟข้างหลังแล้วยืนระหว่างชินดงและฮยอกพอ วางของลงบนโต๊ะแล้วปัดไปหาฮยอกทันที อยากบอกว่าฮยอกรับแล้วมอง แต่ตอนนั้นเราเดินผ่านสต๊าฟจะลงเวทีแล้ว ฮยอกเลยหันมามองอีกด้านแล้วโบกมือบ๊ายบายพร้อมยิ้มให้กับเราทันที โอย ไม่ไหวแล้ว ก่อนหน้านี้เราเฉยๆกะฮยอกนะ แต่ตอนนี้เรียกได้ว่าประทับใจสุดๆๆ แล้วเราก็เดินออกจากห้องมีทไปเพราะโดนไล่ ง่า...

เอาเถอะ กลับบ้านวันนั้นหลับฝันดีสุดๆ แม้จะไม่ได้จับมือใครเลยก็ตาม แต่ก็ได้ให้ของที่ตั้งใจซื้อให้หมดเลย

ซึ่งก็ไม่รู้ว่าพี่ซองมินจะรู้สึกยังไงที่ได้กระต่ายเหมือนกันกับคยูกี้ 555+

เอาเถอะ! ยังไงงานหน้าไม่พลาดแน่ จะจับมือให้ได้เลย TT^TT คนอื่นๆที่ไม่ได้ไปก็มไต้องเสียใจนะ ไว้รองานหน้า ต้องมีอีกแน่ๆ

อ๊ายยย รักคยูฮยอน สุดหล่อ หลังจากเจอแล้วอยากกลับบ้านมาแต่งฟิคเลยอ่ะ เพราะหน้าคุณชายโจดูเจ้าเล่ห์ได้ใจมาก

ส่วนซองมินก็ อ๊ายย น่ารักตาแป๋ว เธอขาว ใส วิ๊งๆๆ มากๆๆ เห็นแล้วอยากให้คยูกี้รังแก 555+

และเราก็มีภาพหลักฐานกระต่ายสองตัวนั้นที่ถ่ายเก็บเอาไว้ก่อนให้ไปมาให้ดู

เอาล่ะ! ต่อไปก็จะเป็นฟิคงวันเกิดคยูฮยอน

ผมทำทำทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่เฝ้ามอง แล้วก็ทำให้เขาเกลียดผมทุกวันๆ

นายคงจะรักเขามากสินะ ถึงได้ไม่เคยมองมาที่ดวงตาคู่นี้ที่เฝ้ามองนายเลย...

Thats cool!

อ๊ายย คยูฮยอนล่ะเธอ น่ารักเนอะ ถึงจะเป็นแค่น้องใหม่ก็เถอะ แต่เขาน่ะสุดยอดไปเลยเสียงซุบซิบของพวกสาวๆย่านใจกลางกรุงโซลดังขึ้นในขณะที่ภาพทีวีจอยักษ์ที่ติดอยู่ด้านบนตึกสูงระฟ้ากำลังฉายภาพมิวสิควีดีโอ เพลง Dancing out ของ Super Junior อยู่

ใครจะไปรู้ได้ล่ะว่าท่ามกลางผู้คนมากมายยามนี้จะมีคนที่อยู่ในทีวีจอยักษ์นั้นออกมาเดินเร่ร่อนอยู่คนเดียว...

โจคยูฮยอน ไม่ว่าไปที่ไหนชื่อนี้ก็ต้องก้องอยู่ที่หูของผมเสมอ....

แซ่ดๆแซ่ดๆ เสียงจ้อกแจ้กดังไปทั่วตามทางเดิน ร่างบางในชุดสีชมพูอ่อนกางเกงยีนส์กับหมวกกระต่ายน่ารักๆกำลังเดินเหม่อลอยไปตามทางเดินคนเดียว ถ้าไม่รู้จักว่าเขาเป็นใคร หลายคนก็คงคิดว่าเขาคงเป็นเด็กน้อยอายุ 14-15 เท่านั้นแหละ ทั้งๆที่เขานั้นเป็นถึงซุปเปอร์สตาร์น้องใหม่มาแรงในขณะนี้ที่มาในนามว่า Super Junior มีหลายคนมากมายที่ทุ่มเทความรักให้แก่เขา แต่ว่าทำไมนะ เขาต้องน้อยใจตัวเองบ่อยครั้งด้วย ที่แม้จะมีคนมารักมากมายแต่ความรักนั้นก็ไม่ใช่ที่เพียงพอแก่เขาสักที

หมับ~ มือแกร่งหนึ่งเข้ามาคว้าหมับเข้าที่แขนเล็ก เจ้าตัวรีบหันมามองสบตาด้วยอย่างตกใจทันที แล้วก็ต้องเบิกตาโตกว้างยิ่งกว่าเมื่อพบว่า...

พี่ไรอัน O_O ซองมินเอ่ยเรียกพลางทำตาโตอย่างตกใจที่... ไรอันหรือจูจงฮยอกแห่ง Paran มาโผล่เอาในตอนนี้

มาทำอะไรกระต่ายน้อยแห่งซูจู เดี๋ยวก็ถูกหมาป่าคนละฝูงมาฟัดซะหรอก ^^ ไรอันพูดพลางทำหน้าหมั่นเขี้ยว ซองมินจึงแยกเขี้ยวให้ทีนึงอย่างหมั่นไส้

พี่นั่นแหละ มาทำอะไร แถมไม่พลางตัว เดี๋ยวก็โดนฟัดซะเองก่อนหรอกซองมินว่าพลางสะบัดแขนออกจากมือแกร่งนั้น

ทำไมกัน ที่แบบนี้พี่จะมาไม่ได้เลยเหรอไง
ซองมินเงียบไปทันทีหลังจากฟังคำจากไรอัน เออ ไอ้คุณชายเจ้าเล่ห์ นายมาได้เว้ย!

โธ่ อะไรกันงอนพี่เหรอ ดูดิๆกระต่ายแก้มบวมแล้ว

แก้มกระต่ายก็ยิ่งบวมหนักเข้าไปใหญ่ ไรอันยิ้มก่อนที่จะขโมยหอมแก้มคนตัวเล็กข้างหน้าไปอย่างอดใจไว้ไม่อยู่

อ้ะ! พี่!!ซองมินหน้าแดงพลางผละตัวออกห่างอย่างตกใจที่อยู่ๆก็ถูกจู่โจมโดยที่เขานั้นไม่ทันได้ตั้งตัว

ซองมินเสียงทุ้มหน้าฟังหนึ่งดังขึ้นมาทันทีที่ซองมินผละตัวออกจากไรอัน แล้วนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ซองมินอยากจะร้องไห้เอามากๆ

คะคยูฮยอน!?ซองมินเอ่ยเสียงตะกุกตะกักอย่างตกใจ ที่ได้เห็นคนที่ไม่อยากให้มาเห็นมายืนอยู่ตรงหน้า

เอ่อ... ขอโทษนะ ฉันมาขัดจังหวะนายหรือเปล่า?คยูฮยอนทำหน้าเรียบเอ่ยถามนั่นก็ยิ่งทำให้ผมเจ็บที่หัวใจอย่างจัง ใช่สิ... เขาไม่มาสนใจหรอกเรื่องของผมน่ะ

ปะเปล่านะ!ร่างบางพยายามปฏิเสธแต่กลับถูกเสียงหนึ่งกลบเกลื่อนไปเสียซะนี่

ใช่แล้วล่ะ นายมาขัดจังหวะพอดีเลย แต่ก็ดีแล้วล่ะ เมื่องั้นฉันอาจจะห้ามใจไม่ไหวทำอะไรที่มากกว่าเมื่อกี้...ไรอันว่าพลางดึงซองมินเข้ามากอด แต่คนตัวเล็กกลับพยายามขัดขืนสุดแรง แต่ก็ไม่เป็นผลหรอก ก็ไรอันน่ะถึกอย่างกับอะไรดี

คยูฮยอน ฉันมาแล้ว อ้าวซองมิน!? คุณไรอัน?เรียวอุคที่เพิ่งวิ่งมาพร้อมกับเครปเย็น วิ่งเข้ามาหยุดยืนอยู่ๆข้างๆคยูฮยอน

เจ้าของเขามาแล้วสินะ...

เรียวอุค มาแล้วเหรอครับคยูฮยอนเปลี่ยนสีหน้าท่าทีจากเรียบเฉยมาเป็นยิ้มแย้มทันที

เจ็บ... เจ็บจังเลย ทำไมผมต้องเป็นฝ่ายเจ็บแบบนี้ด้วย ใจร้าย ใจร้ายกับผมเหลือเกิน

สวัสดีเรียวอุค ผมทักพลางยิ้มให้อย่างฝืนสุดๆ ใครจะไปรู้ล่ะว่าคนอย่างผมกำลังจะบ่อน้ำตาตื้นได้เหมือนกัน

พี่ซองมินสวัสดีครับ^^ เรียวอุคน้องผู้แสนเรียบร้อยผู้น่ารัก เขาแสนดีเสียจนผมไม่คิดอยากจะไปเป็นมือที่สามของความรักของพวกเขาเลย เพราะผมละอายใจถ้าจะต้องทำให้คนดีๆแบบนี้ต้องเสียใจ

อืมเรียวอุคมาแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะ อย่ากลับดึกล่ะ เดี๋ยวพี่ลีทึกจะห่วงนายจนบ้านแตกอีกคยูฮยอนหันมาพูดก่อนที่จะโอบไหล่เรียวอุคเดินออกไปต่อหน้าผมจนสุดตา น้ำใสๆที่ไหลหยดลงมาอาบแก้มก็ร่วงพรูลงมาไม่ขาดสายทันที โดยที่ไรอันนั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วมองมาอย่างเป็นห่วงและเป็นกังวล

เลิกชอบไอ้หนูนั่นสักทีเถอะ มันไม่มีวันหันกลับมามองนายหรอกไรอันว่าพลางตบไหล่ผมเบาๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้

นายจะไปเข้าใจอะไรเล่า ในเมื่อนายไม่ได้เป็นฉันซองมินผลักตัวไรอันล้มก่อนที่จะร้องไห้วิ่งออกไป ส่วนไรอันนั้นมองตามไปด้วยความรู้โหวงเหวงใจที่สุด

ทำไมฉันจะไม่เข้าใจล่ะ ในเมื่อฉันเองก็ไม่ได้ต่างไปจากนายเท่าไหร่หรอกซองมิน...

วันนี้เป็นวันที่ 30 มกราคม วันที่เราซูจูต้องไปประเทศไทย

ณ.งานมีทติ้ง ประเทศไทย

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดๆๆ ซูจูๆๆ!!! เสียงกรี๊ดจากพวกแฟนๆชาวไทยผู้น่ารักทุกคนตะโกนดังลั่นห้องมีท พวกผมที่เพิ่งเดินออกมาจากม่านถึงกับยิ้มออกมาอย่างจริงใจเพราะมากี่ที ประเทศไทยก็น่าประทับใจ

แต่แล้วผมก็ต้องหุบยิ้มลงแล้วมองด้านหน้าที่เดินไปก่อนอย่างเศร้าสร้อย ทำไมน่ะเหรอ? เพราะคยูฮยอนได้นั่งข้างเรียวอุคน่ะสิ ทำไมถึงได้โชคดีกันนักนะ ทำไมเรียวอุคถึงได้สิ่งที่ผมอยากได้ไปเสมอ

ซองมินเป็นอะไรไป ยิ้มหน่อยสิ แฟนๆมองนายอยู่นะพี่เยซองว่าพลางทำท่าซารังแฮโยส่งไปให้แฟนๆ ผมจึงเงยหน้าขึ้นมายิ้ม

อืม

เป็นเวลาอยู่นานที่ผมต้องทนนั่งเห็นพวกเขาสองคนที่นั่งข้างกันพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ต้องทนฝืนยิ้มเอาไว้เพื่อให้กำลังใจตัวเอง จนมีแฟนคลับคนหนึ่งเดินขึ้น เธอทำท่าเหมือนจะหยิบอะไรสักอย่างให้คยูฮยอนต่ก็ถูกสต๊าฟดึงมาหาผมซะก่อน เมื่อมาถึงผมเลยยิ้มและทักทายเธอ

สวัสดีครับ

สวัสดีค่ะ

เธอทักทายผมกลับ(รึเปล่านะ?) แต่คิดว่าน่าจะใช่ก่อนที่จะดึงของที่อยู่ในถุงที่เธอสะพายมาตอนแรกขึ้นมาให้ผม พบว่าเป็นกระต่ายหมวกสีชมพูกับน้ำตาลสองตัวคู่กัน มันสองตัวหน้าตาเหมือนกันเลยและที่ทำให้ผมประหลาดใจคือเธอใส่รูปของผมกับคยูฮยอนเอาไว้ด้วยระบุว่าตัวไหนของผมและของคยูฮยอน และแน่นอนผมตกใจแต่ก็ดีใจจึงหันมายิ้มให้เธอและพูดสวัสดีอีกครั้ง ซึ่งไม่รู้ว่าใช่ขอบคุณหรือเปล่า? แต่พูดไปแล้ว

สวัสดีครับ

หลังจากนั้นผมก็เซ็นให้เธอแล้วเธอก็เดินลงไป ระหว่างที่เซ็นผมก็คิดเหมือนกันว่าเธอคงจะจับคู่ให้ผมกับคยูฮยอนอยู่เป็นแน่ เพราะให้ของมาเหมือนกันและดูน่าคิดแบบนั้น แต่เอาเถอะ! ถึงจะเป็นแค่เพียงความคิดแต่มันก็คงเป็นจริงไม่ได้สินะ

วันที่ 1 กพ. กลับเกาหลี

ผมเดินขึ้นไปบนห้องนอนตนเองและฟุบตัวลงกับเตียงนุ่มๆนั้นทันทีอย่างเหนื่อยล้าพลางหยิบเอาของขวัญจากแฟนๆขึ้นมาดูแล้วก็เจอกับกระต่ายหมวกสีชมพูที่แฟนคลับคนหนึ่งที่เขาเข้าใจผิดว่าผมกับคยูกี้เราเป็นคู่รักกันขึ้นมาดูและกอดมัน ส่วนอีกตัวที่เขาให้มาเหมือนกันนั่นน่ะเหรอ ก็ฝากสต๊าฟไปให้คยูฮยอนแล้วล่ะ

เฮ้อ.... ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งเข้ามาขัดจังหวะทำให้ผมต้องตกใจ

เป็นอะไร เหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?เสียงทุ้มน่าฟังเอ่ยถามพลางกลั้วหัวเราะเบาๆก่อนที่จะวางกระเป๋าเสื้อผ้าเอาไว้ข้างเตียงแล้วกระโดดขึ้นมานอนข้างๆบ้าง ผมหันมามองแล้วก็ต้องแก้มแดงแป๊ด

คยูฮยอน....

ก็จริงเนอะ เดินทางไปนู่นไปนี่ไม่ได้พักเลยนี่นา ว่าแต่นายไม่สบายเหรอหน้าแดงเชียวคยูฮยอนว่าพลางเอามือมาทาบหน้าผากของผม ผมยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ ไม่ไหวแล้ว นายรู้มั้ยหัวใจของฉันจะออกมาเต้นระบำข้างนอกอยู่แล้ว

ไม่เป็นอะไร ไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่าผมปัดมือเขาออกแล้วหันข้างไปอีกด้าน ลีซองมินทำไมนายถึงได้ทำตัวไม่น่ารักแบบนี้นะ

งั้นเหรอคยูฮยอนพูดเสียงเรียบแต่ใบหน้าของเขานั้นสลดวูบไปเลยที่ถูกปฏิเสธความหวังดีแบบนั้น แต่ซองมินไม่รู้หรอก เพราะซองมินไม่เห็น...

ว่าแต่กระต่ายตัวนั้น หน้ามันเหมือนกันกับที่ฉันได้เลยนะคยูฮยอนถามพลางชี้ไปที่กระต่ายหมวกสีชมพูที่ผมกอดอยู่ ผมหันหน้ามาพร้อมกับได้เห็นภาพที่คยูฮยอนกอดเจ้ากระต่ายอ้วนหมวกสีน้ำตาลอีกตัวแล้วชี้นิ้วมาที่ผมและตัวเองไปมาแบบบอกให้รู้ว่ามันเหมือนกันเลย

พระเจ้า! คิดว่าจะไม่เจอเหตุการณ์นี้แล้วเชียว

จะไม่ให้มันหน้าเหมือนกันได้ไงล่ะ ในเมื่อมันได้มาจากเจ้าของคนเดียวกัน!

เอ่อ... นั่นสิเนอะ หน้าเหมือนกันเลยผมพูดพลางกระเด้งตัวขึ้นแล้วเดินกอดตุ๊กตาออกไปทันที ก็นะไม่รู้จะบอกว่ายังไงอ่ะ ขืนบอกไปคยูฮยอนคงเข้าใจผิดแล้วอาจจะคิดมากก็ได้

วันที่ 2 กพ.

วันนี้เป็นที่ซองมินต้องตื่นแต่เช้าอีกวัน เพราะวันนี้เขาถูกเชิญไปร่วมเล่นรายการ Love letter แถมอะไรจะโชคดีปานนั้นเพราะอีกคนที่ต้องไปด้วยก็คือ คยูฮยอนนั่นเอง!

ซองมินเสร็จหรือยังครับ จะสายแล้วนะคยูฮยอนตะโกนเรียก ผมเดินออกมาแล้วพยักหน้าให้ วันนี้คงจะเจ็บอีกวันซะมากกว่าเพราะเรียวอุคและก็พี่เยซองก็ไปด้วย

เสร็จแล้ว!!

ที่รายการ Love letter

จ๊ะเอ๋ไรอันซึ่งโผล่ออกมาตอนไหนไม่รู้เข้ามาจ๊ะเอ๋กับซองมินอย่างจังจนตอนที่ซองมินหันหน้ากลับไปข้างหลังจึงถูกหอมแก้มเข้าไปฟอดใหญ่ๆเลย

อ้ะ! พี่!ซองมินหน้าแดงแป๊ดพลางถอยหลังกรู ไรอันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ซึ่งผมไม่แปลกใจเลย แต่คยูฮยอนตั้งหากที่ทำให้ผมต้องแปลกใจ

นายทำบ้าอะไรน่ะ!คยูฮยอนผลักไรอันจนเซ พวกสต๊าฟและคนอื่นๆจึงตกใจรีบเข้ามาเพื่อจะห้ามปรามทันที

เฮ้ยใจเย็นๆๆพี่เยซองที่อยู่ในเหตุการณ์เดินเข้ามาดันทั้งสองที่จ้องหน้ากันราวกับจะฆ่ากันไปข้างออกจากกัน

ทั้งสองสะบัดมือเยซองออกก่อนที่จะเดินเข้าไปข้างใน โดยที่น่าแปลกใจคือคยูฮยอนมาลากซองมินเข้าไปด้วย

อ่ะเอ๋? คยูฮยอนซองมินทำหน้าเลิกลั่กมองตาโตอย่างตกใจ แต่ก็ยอมโดนถูกลากไปอยู่ดี

แล้วพอเข้ามาถึง รายการก็เริ่มทันทีโดยที่เกมนี้ยิ่งทำให้เวทีร้อนระอุเข้าไปใหญ่ เพราะเมื่อมีผู้หญิงไม่ครบตามจำนวน คนที่โชคร้ายที่ต้องคู่ด้วยกันกับผู้ชายกันเองดันเป็นซองมินกับไรอันน่ะสิ แล้วอย่างนี้จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างทำรายการเนี้ยล่ะเนี่ย

เอาล่ะ! เกมแรกที่จะเริ่มคือ ให้พาคู่ของตรงวิ่งไปแล้วกินสับปะรดที่แขวนอยู่ข้างบนให้ได้ ใครทำได้ก่อนคนนั้นชนะ

เริ่ม!

ว่าแล้ว2คู่แรกที่แข่งกันคือคู่ของคยูฮยอนและบาดากับจองมินและอายูมิแน่นอนว่า คู่ของคยูฮยอนชนะขาดเพราะบาดาเก่ง!

จนมาถึงคู่สุดท้ายของงานนั่นแหละที่ทำให้เวทีร้อนระอุขึ้น คือคู่ของซองมินและไรอันนั่นเอง เพราะขณะที่ไรอันกำลังอุ้มซองมินแล้วซองมินงับสับปะรดได้ พอลงมาแทนที่ทั้งสองคนจะแท็คกันอย่างดีใจ แต่กลับกลายเป็นไรอันดึงซองมินเข้ามาหอมแก้มต่อหน้าประชาชี เลยทำให้รายการต้องรีบจบลงอย่างโดยด่วนเพราะคุณชายโจคยูฮยอนเดินเข้าไปหมายจะต่อยหน้าไรอันเสียดื้อๆ แต่กลับถูกคนแถวนั้นช่วยดันดึงเสียก่อน เพราะไม่งั้นงานล่มแน่!

ไอ้เวร!คยูฮยอนที่ลากไรอันออกมาข้างนอกผลักไรอันลงกับผนังอย่างแรง

ทำไมล่ะ นายโมโหที่ฉันทำแบบนั้นกับซองมินหรือไง ไหนว่านายเป็นแฟนกับเรียวอุคไง นายจะโมโหทำไม?ไรอันทำหน้าตายียวนถามกลับ คยูฮยอนจึงชกหน้าเข้าให้ที่แก้มขวาทีนึงอย่างจัง ไรอันจึงชกตอบกลับทันทีอย่างเริ่มมีน้ำโห

อย่ามายุ่งกับเรื่องของฉัน!

งั้นนายก็อย่ามายุ่งสิว่าฉันจะทำอะไรน่ะ!?

มันเป็นสิทธิ์ของฉันคนเดียวสำหรับเรื่องของซองมิน นายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับเขาจำไว้!คยูฮยอนพูดก่อนที่จะซัดเข้าที่หน้าของไรอันอีกทีนึงอย่างแรงและคราวนี้ไรอันล้มลงไปกองกับพื้นเลยทีเดียว

ณ. ห้องสต๊าฟ เวลา 22.00 น.

มานี่!คยูฮยอนที่เดินเข้ามาตรงเข้าไปฉุดมือของซองมินแล้วพาเดินออกไปทันทีจนร่างบางที่โดนฉุดไปงง

คยูฮยอนนายจะพาฉันไปไหนน่ะ พี่เยซอง เรียวอุค เฮ้คยูฮยอน!ก่อนที่จะทันได้ถามอะไรต่อไปมากกว่านั้น ร่างบางก็ถูกกระชากออกไปนอกบริเวณนั้นเสียแล้ว และก็ถูกเจ้ารุ่นน้องตัวดีดันขึ้นรถไป

คยูฮยอนจะพาฉันไปไหนน่ะ? แล้วพวกพี่เย...อ้ะ!

เสียงของร่างบางชะงักไปทันที เนื่องจากถูกริมฝีปากหนาประกบปากแล้วสัมผัสริมฝีปากนั้นอย่างจาบจ้วงจนร่างบางนั้นเริ่มขาดอากาศหายใจ

อื้อๆๆ คยูฮยอนปล่อยนะร่างบางทุบเข้าที่อกของคนร่างสูงเพื่อเรียกร้องขอความเห็นใจ แต่ไม่เป็นผล แล้วเหมือนสวรรค์(รึเปล่า?)ก็มาโปรด เพราะไรอันเดินผ่านมาเห็นพอดี ซองมินจึงตะโกนร้องขอให้ช่วย

ไรอันช่วยด้วย!!ซองมินตะโกนเรียกหลังจากที่รวบรวมแรงทั้งหมดผลักดันคยูฮยอนออกจากตัวได้แล้ว

อ๋อที่นายทำท่ารังเกียจฉันเพราะนายชอบไอ้หมอนั่นจริงๆด้วยสินะ เฮอะ! ดี ในเมื่อฉันอดทนทุกอย่างเพื่อนายมานานแล้วไม่เป็นผล งั้นนายก็อย่ามีความสุขกับมันเลย ฉันจะทำให้นายต้องตายทั้งเป็นเลยคอยดู!คยูฮยอนพูดก่อนที่จะรีบออกรถไปทันที โดยที่ไรอันนั้นวิ่งตามไปอย่างตกใจเพราะอยู่ดีๆเจ้าหนูอ่อนหัดนั่นก็ออกรถไป

ณ บ้านพักซูจู เวลา 22.30 น.

พอมาถึงคยูฮยอนก็ดึงซองมินขึ้นห้องแล้วผลักลงไปกับเตียงทันทีและแน่นอนเขาไม่ลืมที่จะล็อคประตูห้อง ซองมินที่ถูกผลักลงไปนอนกับเตียงตัวสั่นระริกด้วยความกลัว ค่อยๆกระเถิบหนีร่างสูงที่ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้อย่างกระหาย

คยูฮยอนนายจะทำอะไร?ร่างบางรวบรวมความกล้าถามกลับไป คำตอบที่ได้รับคือรอยยิ้มที่ชั่วร้ายของนายโจคยูฮยอนเท่านั้น

ทำในสิ่งที่ฉันอยากจะทำกับนายมานานยังไงล่ะ?คยูฮยอนพูดก่อนที่จะตะครุบตัวผมแล้วฉีกเสื้อผ้าของผมจนขาดเป็นชิ้นติดมือเขา

ไม่นะ! อย่าทำแบบนี้ เรียวอุคจะเสียใจนะ อย่าทำแบบนี้!ซองมินแผดเสียงร้องบอกแต่ร่างสูงไม่สนใจพลางเอาจมูกคมนั้นซุกไซร้ไปทั่วซอกคอขาวระหงส์นั้นอย่างโหยหา

เรียวอุคจะเสียใจทำไม?

ก็เขาเป็นแฟนของนายไม่ใช่เหรอ?

แล้วไง ผมเคยบอกซองมินว่างั้นเหรอ?

คยูฮยอนตอบก่อนที่จะไม่สนใจร่างบางที่ประท้วงต่ออีกเลย พลางดึงกางเกงยีนส์สีซีดนั้นไปให้พ้นตา พร้อมกับเอามือลูบคลำส่วนที่อ่อนไหวนั้นอย่างชำนาญ

อ๊า! คยูฮยอนอย่านะ เอามือออกไปซองมินครางเสียงหวาน ร่างบางทั้งกลัวและก็สุขสมไปในคราเดียวกัน และก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อร่างสูงสอดนิ้วเข้ามาทีละนิ้วในช่องทางที่อ่อนนุ่ม

ฮึกๆเจ็บ! อย่านะคยู ปล่อย... ปล่อยนะ ปล่อย!ซองมินร้องไห้และพยายามดิ้นไปมาจนคยูทนไม่ไหวกับการขัดขืนที่ไร้ผลนั้นเพราะยิ่งซองมินขัดขืนเขาก็ยิ่งมีอารมณ์มากขึ้น คยูฮยอนเลยตัดสินใจถอนนิ้วออกแล้วปลดกางเกงของตนแล้วสอดใส่สิ่งที่มากกว่านิ้วเข้าไปในช่องทางที่อ่อนนุ่มนั้นแทน

ฮึกๆๆ อ๊า...อ๊า! เอาออกไปนะ เจ็บ ฉันเจ็บ!ซองมินกรีดร้องเมื่อส่วนนั้นค่อยๆเร่งจังหวะเข้าออกอย่างหนักหน่วงขึ้นอย่างหยุดไม่อยู่

เจ็บเหรอ ขอโทษนะที่คนแรกของนายไม่ใช่หมอนั่นน่ะคยูฮยอนกระซิบที่ข้างหูอีกครั้งก่อนที่จะขยับสะโพกแล้วกระแทกเข้าไปอย่างแรงอีกครั้งเพื่อย้ำถึงความรู้สึกที่เขามีต่อซองมินเข้าไป

แต่ยังไงฉันก็รักซองมินนะคยูฮยอนกระซิบเบาๆ เบาจนซองมินที่ร้องไห้จนหมดสติไปนั้นไม่ได้ทันได้ยิน....

เวลา 23.50 น.

ร่างบางที่หมดสติไป ค่อยๆขยับเปลือกตาที่รื้นไปด้วยน้ำตาที่ไม่ว่าจะหลับไปแล้วก็ยังคงไม่หยุดไหลนั้นขึ้นมามองรอบข้างอย่างช้ำใจที่สุด เขาได้ทำในสิ่งที่เลวร้ายเสียแล้ว ถ้าเขาห้ามคยูฮยอนแล้วถ้าเขามีแรงผลักขัดขืนคยูฮยอนได้ล่ะก็ เหตุการณ์นี้มันคงจะไม่เกิดขึ้น!

เรียวอุค เรียวอุคต้องเสียใจแน่! เขาทำให้คู่รักดีๆต้องร้าวฉาน!

ซองมินคิดพลางค่อยๆน้ำตาไหลอีกครั้ง และพยายามส่งเสียงให้เบาที่สุดเพื่อที่ร่างสูงที่หลับอยู่ข้างๆจะได้ไม่ได้ยิน แต่เขาคิดผิด คยูฮยอนไม่ได้หลับแต่แรกแล้วตั้งหากล่ะ

ผมขอโทษ...คยูฮยอนพูดขึ้นมา ซองมินตกใจตาโต เพราะเขาไม่คิดว่าร่างสูงจะยังไม่หลับ

ขอโทษทำไมฉันตั้งหากที่ต้องขอโทษ นายไม่ผิดหรอก ลืมมันไปเถอะ ถือซะว่ามันเป็นเรื่องไม่ได้ตั้งใจของนาย แล้วกลับไปหาเรียวอุคเถอะซองมินพยายามข่มเสียงที่สั่นเอาไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ปกติ

ซองมินพูดจบก็ค่อยๆพยุงร่างตัวเองลุกขึ้นทันที แต่กลับถูกร่างสูงรวบตัวเข้ามากอดไว้

อย่าไป! ซองมินกำลังเข้าใจผิด ซองมินเข้าใจผิดมาตลอด เพราะงั้นสิ่งที่ผมทำไปเลยไม่ได้ผลเลยสินะคยูฮยอนกอดผมไว้แน่น ผมที่กำลังดิ้นจึงหยุดทันทีอย่างไม่เข้าใจ

เข้าใจผิด?

ใช่! ผมกับเรียวอุคเราไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่เข้าใจผิด แล้วโมเมมาตลอด เรียวอุคน่ะเป็นแฟนกับพี่เยซองตั้งหาก!คยูฮยอนพูด ร่างบางมองตาโตอย่างแปลกใจทันที

หมายความว่าไง?

ที่จริงผมแค่อยากจะลองใจซองมินดูว่าซองมินรักผมหรือเปล่า จึงแกล้งสนิทกับพี่เรียวอุคมากๆ แต่ซองมินกลับไม่สนใจเลย เอาแต่อยู่กับไอ้หมอนั่น!

งั้นที่ผ่านมานายก็โกหกฉันมาตลอด?

ใช่

นายมันใจร้ายที่สุด!ซองมินโผเข้าทุบอกของคยูฮยอนทันทีอย่างโมโห นี่เขาโดนเจ้าเด็กนี่ปั่นหัวมาตลอดเลยเหรอเนี่ย?

โอ๊ยๆ เจ็บนะซองมิน

เจ็บแค่นี้ร้องเหรอ ทีนายทำฉันเจ็บ นายยังไม่สงสารฉันเลย!

ซองมินทำแก้มพองลมงอน คนร่างสูงยิ้มก่อนที่จะดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดอีกครั้ง

ซองมิน...

อะไร?

ผมรักซองมินนะครับ

คยูฮยอนบอกพลางยิ้มให้อย่างจริงใจ จนคนร่างบางนั้นมองตาโตอย่างที่ไม่คิดและคาดฝันมาก่อน แน่นอน! เขารักคยูฮยอนมานานแล้ว มีรึเขาจะไม่ตอบตกลงปลงใจ แต่ด้วยความหมั่นไส้เลยอยากแกล้งคนร่างสูงสักหน่อย

ซองมินรักผมมั้ย?

เงียบไร้เสียงการตอบรับ...

ซองมิน

คยูฮยอนเรียกคนตัวเล็กในอ้อมกอดอีกครั้ง จนเริ่มรู้สึกใจเสีย...

ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง! เสียงนาฬิกาเตือนขึ้นมาให้รู้ว่านี่เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ซองมินหันหน้ามาหอมแก้มคยูฮยอนฟอดใหญ่ทันทีก่อนที่จะผละตัวออกมายิ้มเขินๆให้

สุขสันต์วันเกิดคยูฮยอน ฉันก็รักนายนะ!

ว่าแล้วคยูฮยอนก็หัวเราะเบาๆเพราะเขาลืมไปเสียสนิทว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขา ก่อนที่จะกระโดดเข้าไปตะครุบร่างบางจอมทะเล้นนั่นอย่างหมั่นเขี้ยวทันที

ซองมินครับ ขอบคุณนะ ปีนี้เป็นวันเกิดที่มีความสุขที่สุดของผมเลยล่ะครับ...

The End