นิยาย [จบ] แสงใต้เงา [chance below shadow] : Dek-D.com

เธอ น้ำแข็ง ชะตาชีวิตให้โอกาสกับเธอเมื่อหญิงสาวคนหนึ่งที่ชื่อเล่นและหน้าตาแทบจะเหมือนกันกับเธอได้เสียชีวิตไป ทำให้เธอได้เข้ามาในชีวิตของเขา ไมล์ ผู้ที่มีรักครั้งแรกแต่ชะตาเล่นตลกให้ความรักครั้งแรกของเขาต้องพลัดพรากจากกันอย่างไม่มีทางได้กลับมา

น้ำแข็งหลงรักไมล์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ก็เขาทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ ดูดีทุกอิริยาบถ แต่ความรู้สึกที่เธอมีให้กับเขา เธอรู้ว่ามันจะต้องค่อยๆจืดจางไปทีละน้อยอย่างแน่นอน ก็เพราะเขาแสนร้ายกาจกับเธอทุกอย่าง เช่น เขาสั่งให้เธอย้ายเข้ามานอนห้องเดียวเตียงเดียวกับเขาเพราะคุณแม่ของเขาจะได้มีความสุข หน้าที่เดียวของเธอคือทำตามที่เขาสั่งเพื่อทดแทนบุญคุณที่แม่เขามีต่อเธอ

นางสาวกรกต ทีภาคสุวรรณ หรือ น้ำแข็ง นักศึกษาปี4

เธอมีความผิดเพียงเพราะมีชื่อเล่นว่า น้ำแข็ง

เธอมีความผิดเพียงเพราะหน้าตาเธอไปเหมือนกับคุณน้ำแข็ง

สำหรับเขาแล้วเธอก็เป็นเพียงเงา เงาของเธอคนนั้น คนที่เขาไม่มีโอกาสได้ครอบครอง แล้วเธอ น้ำแข็ง คนนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป ใครเล่าจะเป็นวีรบุรุษดึงเธอมาพบกับแสง จะเป็นเขาได้มั้ย? คนที่ตรึงเธอไว้แค่เป็นเพียงเงา

คำโปรย:

! ไมล์ที่เดินเข้าไป ไม่คิดว่าจะเห็นภาพอะไรแบบนี้ น้ำแข็งในชุดเดรส ตอนที่เธอสวมขณะเดินและยืนมันก็ยาวพอดีเข่า แต่พอเธอนอนทั้งๆที่สวมชุดนี้อยู่ ชายกระโปรงมันเลิกสูงขึ้น ขึ้นมากเผยเรียวขาขาวเล็ก กับขอบบราสีชมพูหวานกลางลำตัว ไมล์ยืนนิ่งค้างสายตาจับจ้องมองอย่างลืมตัว ก็เขามันคือมนุษย์ และเป็นมนุษย์ที่เป็นผู้ชายที่ยังแข็งแรง

ไมล์สะบัดศีรษะไปมา เรียกสติของตัวเองคืนกลับมา และพยายามคิดทบทวนว่าทำไมน้ำแข็งถึงมานอนบนเตียงของแม่เขาได้ แต่แล้วเมื่อไมล์มองรอบๆห้อง ทุกอย่างแปลกตามาก เขาจำห้องของแม่ได้ นอกจากเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหญ่ๆ แล้วอย่างอื่นก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงไปทั้งหมด

น้ำแข็งที่หลับไปทันทีเมื่อหัวถึงหมอน ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญกำลังเดินไปรอบๆห้องด้วยความสงสัย ในห้องนี้มีภาพกลุ่มสามคนที่มีแม่เขา คุณตาและน้ำแข็ง และอีกสองสามภาพก็เป็นภาพแม่เขากับน้ำแข็งที่ให้ใครมองภาพนั้นก็จะเห็นความรักใคร่ที่แม่เขามีให้กับน้ำแข็งอย่างไม่ปิดบัง แต่ที่แปลกคือทำไมต้องมีภาพเดี่ยวของเขาอยู่ในกรอบรูปคู่กับเธอด้วย ไมล์หยิบขึ้นมาและมองภาพตัวเองกับน้ำแข็งสลับกัน

และจู่ๆ ไมล์ก็ตัดสินใจแกะกรอบรูปนั้นเพื่อจะดึงภาพของตัวเองออกมา เสียงที่ไม่ดังมากของวัตถุ แต่ก็ทำให้น้ำแข็งรู้สึกตัว เมื่อดวงตาของเธอเปิดกว้างขึ้น สิ่งแรกที่เธอเห็นก็คือลูกชายอดีตเจ้าของห้อง

“คุณไมล์!” ไมล์แค่หันกลับมา และเห็นว่าน้ำแข็งรีบลุกขึ้นนั่งและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองไว้จนถึงเอว

“ไม่ต้องตื่นตระหนกขนาดนั้น เพราะว่าฉันเห็นจนจินตนาการได้หมดแล้ว” น้ำแข็งอ้าปากค้าง แก้มแดง เธออายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปแทรกไว้ตรงไหน

“ต่อมความเป็นสุภาพบุรุษของคุณมันชำรุดเหรอยังไง” น้ำแข็งตอกกลับอย่างอดไม่ได้

ไมล์ขยับเพียงสองก้าวเขาก็มาอยู่บนเตียงนั่งคร่อมทับขาน้ำแข็งไว้ พร้อมกับคว้ามือเธอไว้ด้วยมือที่ว่างอยู่

“ปล่อยฉันนะ!” น้ำแข็งบิดมือที่ถูกรัดไว้โดยชายตรงหน้าที่มือของเขาใหญ่กว่ามือเธอมาก

“บอกจุดประสงค์ของเธอมา” ไมล์ เสียงแข็งกร้าว ใส่น้ำแข็ง

“จุดประสงค์บ้า จุดประสงค์บอ อะไร”

“เธอนี้มันเป็นเด็กไร้สัมมาคารวะจริงๆ”

“เออ! ถ้างั้นก็ปล่อยฉันเสียที” น้ำแข็งเสียงแข็งใส่ และออกแรงในการดึงข้อมือตัวเองมากขึ้น

“ถ้าอยากให้ปล่อย ก็บอกมา ว่าต้องการอะไร เธอต้องการอะไรที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวของฉัน!” ไมล์เสียงแข็งกร้าวมากขึ้น เพราะยังไงวันนี้เขาต้องรู้ให้ได้

“แล้วมันเรื่องอะไรของคุณด้วย เพราะคนที่ต้องการให้ฉันเข้ามา คือ คุณแม่กับคุณตาของคุณ”

“อย่ามายอกย้อนนะ! ยายเด็กบ้า!” ไมล์ แข็งกร้าวมากขึ้นเท่าทวี เขาไม่เคยเจอใครที่ดื้อและไร้ซึ่งความเกรงกลัวและเกรงใจในตัวเขามาก่อนเลย

“บ้า! คุณนั้นแหละที่บ้า เค้าอยู่ของเค้าเฉยๆ ก็ถูกเข้ามาหาเรื่อง ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามว่า คุณต้องการอะไรจากฉันคุณไมล์” น้ำแข็ง แข็งสมชื่อแต่เธอก็ไม่เย็นพอในเรื่องอารมณ์ ตามชื่อสักเท่าไหร่ แม้เธอจะตกเป็นรองคนตรงหน้าพอดูก็ตามทีเถอะ

“ฉันต้องการรู้ว่าเธอต้องการอะไร ที่เข้ามายุ่งกับคุณแม่และคุณตาของฉัน” น้ำแข็งถอนหายใจครั้งใหญ่ ใบหน้าบูดบึ้งด้วยความไม่พอใจ จะให้เธอตอบไปแบบไหนล่ะ ก็ในเมื่อเธอไม่มีอะไรที่ต้องการในครอบครัวนี้ ครอบครัวที่มีแต่ให้เธอมาตลอดหลายปีมานี้

“ไม่มี” ไมล์คิ้วขมวด ไม่เข้าใจ

“ไม่มีอะไร ฉันไม่เข้าใจ”

“โอ้ย!!! อะไรของคุณเนี่ยะ ฉันต้องมาแปลไทยเป็นไทยอีกเหรอ ก็เข้าใจนะว่าคุณมันลูกครึ่ง แต่คุณก็เติบโตมาที่เมืองไทยนานหลายปี ถึงจะไปๆมาๆ บ้างก็ตามทีเถอะ”

“นี่เธอ รู้เรื่องของฉันด้วยเหรอ?” ไมล์ถามกลับด้วยความรู้สึกแปลกๆ ที่จู่ๆก็เกิดขึ้นมา

“ไม่รู้! ปล่อยฉันสักที ฉันต้องไปเรียนแล้ว”น้ำแข็งเบื่อที่จะต้องมาสาธยายอะไรให้กับเขาคนตรงหน้าฟัง ในสถานการณ์แบบนี้ ที่นี่มันบนเตียงนอนนะ

“นี่เธอ!!!...ฉันไม่ได้น่ารำคาญแบบนั้น อย่ามาทำหน้าตาแบบนั้นกับคนอย่างฉันนะ” น้ำแข็ง อ้าปากหวอ เหลือเชื่อเอาเข้าไป ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรมากมั้ย เขาจะเอายังไงกับเธอเนี่ยะ

“แล้วจะปล่อยฉันได้เหรอยัง?”

“แล้วเธอตอบคำถามฉันมาแล้วเหรอ?”

“ตอบไปแล้วไงว่า ไม่มี ไม่มีอะไรในครอบครัวคุณที่ฉันต้องการ จบป๊ะ” น้ำแข็งย้ำถามกลับ

“หน้าฉันดูปัญญาอ่อนมากมั้ย?” น้ำแข็งถอนหายใจอีกครั้ง พร้อมมองบนตามอารมณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้

“แล้วอยากได้คำตอบแบบไหนไม่ทราบ ว่ามา จะพูดให้ได้ยิน จะได้แยกย้ายกันสักที” ไมล์ยิ้ม

“ต้องการฉัน”

! น้ำแข็ง ดึงดวงตากลับมามองหน้าเขา เขาคนตรงหน้า ที่ยิ้มให้กับเธอ “หลงตัวเองมากเกินไปแล้วนะคะ”

“เธอยังมีหน้ามาว่าฉันหลงตัวเองอีกเหรอ หลักฐานมันชัดเจนขนาดนี้”

“หลักฐาน หลักฐานอะไร?”

“เธอบอกว่าจะไปเรียนโดยที่ใส่ชุดนี้ไปอย่างงั้นเหรอ ก้มมองตัวเองหน่อย” น้ำแข็งเงียบเสียงลง และก้มหน้าหลบสายตาของไมล์ ใบหน้าเธอแดงก่ำ บอกแล้วมันยากจริงๆ กับการที่เธอเองก็แอบพึงพอใจเขาไม่น้อย แต่ต้องแสร้งเป็นไม่พึงพอใจ