{Fic MHA/BNHA} I'm just a normal kid ชีวิตธรรมดาของผม Oc/yaoi

 นัยน์ตาสีน้ำทะเลมองไปรอบๆ ราวกับมองหาคนอยู่ ขาทั้งสองถีบพื้นเพื่อให้ชิงช้าแกว่งไปมา

 "คัตจัง! อย่านะ!" เสียงทะเลาะกันของเด็กๆเข้ามาในโสตประสาทของร่างเล่นบนชิงช้า ผมสีถ่านไหวไปมาตามสายลม

 "เดกุ อย่าทำตัวเป็นฮีโร่ไปหน่อยเลย! แกมันก็แค่ไอ้เดกุที่ไร้อัตลักษณ์เท่านั้นแหละ!" เสียงอีกเสียงดังขึ้น ร่างเล็กที่ได้ยินก็ขมวดคิ้วแล้วดันตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินไปทางต้นเสียง

 'ตู้ม!' 

 "แกเป็นใครวะ!?" เจ้าของเรือนผมสีฟางมองคนที่มาขวางตนอย่างเอาเรื่อง

 "เป็นอะไรมั้ย" ร่างเล็กผมสีถ่านเอ่ยถามเด็กชายผมเขียวเมินเจ้าของนัยน์ตาสีรูบี้ไป

 "ผ-ผมไม่เป็นไร ขอบคุณนะครับ" คนที่ถูกเรียกว่าเดกุเอ่ยตอบ

 "เฮ้ย! ไอ้ผมยาว!" ว่าแล้วก็ดึงผมยาวของร่างเล็กจนร่างเล็กร้องออกมา

 'ฟิ้ว!' 

 ทันใดนั้นก็มีสายลมพัดผ่านอย่างแรงแต่ที่แรงที่สุดเป็นทางของเด็กชายผมฟางจนเกิดบาดแผลที่แก้มเล็กน้อย

 "โอ้ย!" เด็กชายผมฟางร้องออกมาและปล่อยผมยาวสีถ่านไป

 "รีบไปให้พ้นหน้าฉันซะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" เด็กชายผมดำเอ่ยด้วยแววตาคมกริบ

 "อึ้ย! ฝากไว้ก่อนเถอะ!" แล้วเด็กชายผมฟางก็วิ่งไปทางอื่น

 "นาย..." 

 "นากูยะ ซากุระโซ นายละ" ซากุระโซหรือโซเอ่ยออกมาพลางถามต่อ

 "มิโดริยะ อิซึคุครับ!" อิซึคุตอบด้วยรอยยิ้ม

 "ขอบคุณที่ช่วยผมนะครับ ทั้งๆที่ผมไร้อัตลักษณ์แท้ๆ" ประโยคหลังทำเอาอิซึคุซึมลงเล็กน้อย

 "ไม่เห็นเป็นอะไรเลยหนิ พ่อแม่ฉันก็ไร้อัตลักษณ์เหมือนกัน" 

 "เอ๊ะ? จริงหรอครับ?" 

 "อืม" 

 "อ่ะ ฉันต้องไปแล้ว ไว้เจอกันนะ" ว่าแล้วก็วิ่งออกไป

 "ฮิโตชิ!" รอยยิ้มหวานถูกฉีกออกบนใบหน้าสวย

 "โซ" อีกฝ่ายยิ้มตอบแล้วรับกอด

 กอดได้สักพักทั้งสองก็ละออกจากกัน "ไปบ้านฉันกันเถอะ!" โซเอ่ยอย่างร่าเริง

 "อือ" 

 แล้วทั้งสองก็ถึงที่หมาย ร้านคาเฟ่แมว บ้านของโซ

 "แม่ฮะ! กลับมาแล้วฮะ!" โซเอ่ยกับผู้เป็นแม่ ผู้เป็ยแม่ที่พึ่งรับลูกค้าเสร็จจึงหันไปมอง

 "อ่าว ฮิโตชิคุง สวัสดีจ่ะ" 

 "สวัสดีครับคุณน้า" ฮิโตชิเอ่ยกลับ

 และทั้งสองก็หันไปเล่นกับแมวกันจนเย็น

 ร่างเล็กของลูกชายเจ้าของร้านประจำคาเฟ่แมวถือเป็นหนึ่งในไฮไลท์ที่ทำให้มีลูกค้าเข้ามาอยู่เรื่อยๆ

 โซวันนี้ช่วยพ่อแม่ทำงานโดยการวิ่งรับออร์เดอร์ไปทั่ว

 "อ่าว สวัสดีครับคุณไอซาวะ!" 

 "ไง โซ โต๊ะว่างมั้ย?" 

 "ว่างครับ ตามผมมาเลย" แล้วร่างเล็กก็วิ่งดุ๊กดิ๊กไปที่โต๊ะว่างท่ามกลางสายตาเอ็นดูของคนทั้งร้าน

 ฮีโร่หนุ่มเองก็เดินตามร่างเล็กไปด้วยรอยยิ้มมุมปาก

 10ปีผ่านไป

 "ฮิโตชิ ไปกินข้าวกัน" เด็กหนุ่มวัย14ปีเอ่ยกับเพื่อนของตน

 "อือ" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นแล้วพากันไปกินข้าวหลังโรงเรียน

 "เหมียวๆ น้องเหมียวอยู่ไหนครับ" โซเอ่ยเรียกแมวที่มักมาขอข้าวตนกินประจำ

 "ม๊าว~~~" เสียงน้องแมวทำเอาร่างบางยิ้มหวานออกมา

 โซหยิบอาหารแมวออกมาจากกระเป๋า "มากินเร็วครับมา" ว่าแล้วก็วางลงบนพื้น

 โซมองน้องแมวกินอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปกินของตัวเองพลางแอบขโมยของฮิโตชิบางส่วน

 "งั้นแยกกันตรงนี้นะ" โซบอกกับฮิโตชิ

 "เจอกันพรุ่งนี้" ฮิโตชิบอกลาก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง

 โซมองเวลาแล้วก็เบิกตากว้าง "ชิบหาย! สายแล้วๆ!" ว่าแล้วก็ใช้อัตลักษณ์ลมของตนพัดให้ตนเองวิ่งไวขึ้น

 และแล้วก็ถึงที่หมาย

 "มาช้านะครับวันนี้" คนกลุ่มหมอกสีม่วงดำในชุดบาร์เทนเดอร์เอ่ยออกมา

 "โทษทีครับคุณคุโรกิริ พอดีวันนี้ที่โรงเรียนมีกิจกรรมนิดหน่อย" 

 "ไม่เป็นไรครับ รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะครับ" 

 "ครับผม" 

 "โซคุงงงงง" 

 "ครับคุณโทมูระ?" ว่าพลางเช็ดแก้ว

 "ไม่คิดจะเข้าเป็นพวกกับฉันจริงๆหรอ" 

 "ไว้รอผมได้ใบอนุญาติใช้อัตลักษณ์อีกทีนะครับ แล้วผมจะคิดดู" โซไม่ได้อยากเป็นฮีโร่แต่ก็ไม่ได้อยากเป็นวิลเลิน โซแค่อยากใช้อัตลักษณ์ได้อย่างอิสระ

 ส่วนตอนนี้ก็คืองานบาร์เทนเดอร์เป็นงานพาร์ทไทม์ของโซที่ได้รับการแนะนำจากคนรู้จักของพ่อหรือออร์ฟอร์วัน

 "โถ่ โซคุงใจแข็งจังเลยยยย ฉันจะร้องไห้แล้วนะะะ" 

 "งั้นก็ร้องไปเลยครับ" โซเอ่ยหน้าตาย

 "โซคุงใจร้ายยยย" 

 "ชิการาคิ โทมูระ คุณหยุดงอแงได้แล้วครับ" คุโรกิริเอ่ยพลางถอนหายใจ

 "อะไรกัน ฉันกำลังชวนโซคุงเข้าร่วมกับเราอยู่นะ" 

 'เฮ้อ เอาอีกแล้ว' โซคิดพลางส่ายหัว