ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์แสงจันทร์

ปฐมบท

ชายหนุ่มคนนึงพึ่งเรียนจบ กำลังมองหางานที่จะทำ แต่แล้วก็ไม่ได้เจองานไหนๆที่ถูกใจเลย ชีวิตแสนลำบาก การดำเนินชีวิตในปัจจุบันนั้นเป็นไปไม่ได้เลยที่เงินจะเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น และนั่นก็เป็นสิ่งที่น่าหนักใจสำหรับตัวเอกของเรา

ท่ามกลางสถานีรถไฟฟ้าที่เริ่มเงียบเหงาไร้ผู้คน มีชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาหนึ่งคนกำลังนั่งรอรถไฟฟ้าเที่ยวสุดท้ายที่เขาหวังว่ามันจะมีมาอีกครั้ง นิว ชายหนุ่มที่เรียนจบมาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังภายในประเทศ ได้รับเกียรตินิยมมาหลายรางวัล เป็นสิ่งที่น่าภูมิใจในความคิดของใครหลายๆคน นั่นก็เป็นสิ่งที่ดี หากทุกคนจะคิดแบบนั้น แต่สำหรับนิวแล้ว ของพวกนั้นไม่ได้ทำให้เขามีความสุขได้เลย ตามที่หลายคนคิด เขาคงจะได้ทำงานในบริษัทใหญ่มีการงานที่มั่นคงรออยู่แน่นอน ใช่. . . . มันควรจะเป็นแบบนั้น . . . .

แต่สำหรับนิวแล้ว การทำงานที่มั่นคงมีเกียรติและศักดิ์ศรีที่น่านับถือนั้น ไม่ได้ทำให้เขาเกิดความคิดที่ว่ามันจะมีความสุขได้เลย เขาไม่ได้อยากได้งานที่ต้องเข้างานไปทุกๆวัน เพื่อที่จะฝืนใจทำให้มันดี และรอวันหยุดสุดสัปดาห์มาเยือน เป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต ไม่มีเรื่องน่าตื่นเต้น ตลอดชีวิตที่น่าเบื่อของเขาจะไม่มีเรื่องอะไรทำให้มันพิเศษขึ้นมาบ้างเลยหรอ? ชีวิตของเขาจะต้องวนลูปในวงจรมนุษย์เงินเดือนเหมือนกับคนอื่นจริงๆใช่ไหม?

ขณะที่เขาพยายามที่จะทำใจยอมรับมัน ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้ ไม่มีอะไรง่ายดาย และสวยงามเหมือนในการ์ตูนสำหรับเด็ก ที่ร้องเพลงหัวเราะเต้นรำหรือพูดคุยกับนกพิราบ แล้วความฝันและความหวังมันจะเป็นจริงขึ้นมาได้ แน่นอน. . . . ไม่. . .

พรึ่บ— 

“ อ๊ะ!? ”

นิวอุทานออกมาเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างที่น่าจะเป็นกระดาษ ปลิวมาติดอยู่ที่ขาของเขา สายตาสีเกาลัดเลื่อนลงไปมองกระดาษเจ้าปัญหาแผ่นนั้น ก่อนที่เขาจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจพร้อมเอื้อมมือลงไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมามองผ่านๆ

‘ คุณกำลังมองหางานที่ไม่ธรรมดาอยู่ใช่หรือเปล่า? ’

นิวชะงักกับหัวข้อของกระดาษแผ่นนั้น นั่นมันเป็นเรื่องที่ตัวเขากำลังคิดถึงอยู่เลยไม่ใช่หรือไง! นิวรีบอ่านกระดาษแผ่นนั้นต่อจากนั้น

‘ แน่นอนว่าคุณมีคุณสมบัติที่เหมาะกับงานนี้อยู่แล้ว

เป็นงานที่ง่ายๆ ใครๆก็สามารถที่จะทำได้ 

ถ้าคุณมั่นใจที่จะรับงานนี้ ก็ขอเชิญคุณมาที่ คฤหาสน์แสงจันทร์ ของเรา ’

หัวคิ้วสวยของนิวเลิกขึ้นมาด้วยความงุนงง ช่างเป็นข้อความที่ดูแปลก แต่นี้อาจจะเป็นเรื่องตื่นเต้นที่นิวกำลังตามหาอยู่ก็เป็นได้ 

วิธีไปที่‘คฤหาสน์แสงจันทร์’ค่อนข้างแปลกประหลาดและดูโง่มาดเท้าที่เคยได้ยินมา ตามที่กระดาษใบนั้นเขียนเอาไว้ 

‘ คุณต้องเดินทางไปที่ป่าข้างนอกเมือง ต้องเป็นป่าที่มืดและไม่มีใคร นอกจากตัวคุณเอง . . . .

จากนั้น ก็หันหน้าไปทางทิศตะวันตกจากที่คุณเดินเข้าไป โอ้ใช่! อย่าให้ใครตามคุณมานะ ไม่อย่างนั้น มันจะได้ไม่ผล เยี่ยม! ทีนี้ หลับตาลงและพูดว่า น้ำเต้าหู้ทำมาจากถั่วเหลือง แค่นี้เอง! ถ้าคุณลืมตาขึ้นมาคุณก็จะเจอคฤหาสน์ของเรา! ’

“ บ้าอะไรวะเนี่ย? ”

นิวพูดออกมาและหัวเราะ นี้มันเหมือนจะเป็นเรื่องที่ปัญญาอ่อนที่สุดเท่าที่เขาเคยได้ยินแบบนั้นมาก่อน แต่เขาก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก เขาเดินทางไปที่ป่านอกเมือง มันน่าแปลกสำหรับสมัยนี้ที่จะมีป่าที่ไร้ผู้คนผ่านไปมาแบบนี้ ระหว่างทางที่เดินมาตามทางก็พบเจอเจ้าหมาจรหลายตัวเดินผ่านไปมา แต่ก็นั่นแหละ ไม่มีคน

เขาเดินมาที่สถานที่โล่งกลางป่า ที่จริงเขาไม่ควรที่จะลองมาทำอะไรที่บ้าบอคอแตกแบบนี้เลยสักนิด นิวห่อไหล่ก่อนจะถอนหายใจและมองกระดาษก่อนหน้านี้ที่ถือติดมือมาด้วย เขาเริ่มปล่อยตัวตามสบาย ถ้ามีอะไรจริงๆก็ดี ถ้าไม่มีก็ช่าง เขาปิดเปลือกตาลงและเริ่มพูดสิ่งที่จำได้จากกระดาษแผ่นนั้น

“ น้ำเต้าหู้ทำมาจากถั่วเหลือง ”

นิวว่าจบก็ลืมตาขึ้นมา และสิ่งที่เขาพบก็คือ. . . . ว่างเปล่า. . . ไม่มีอะไรอยู่ตรงหน้าเลยสักนิดเดียว นิวถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย นี่คงเป็นกระดาษไร้สาระที่ใครบางคนทำเอาเพื่อดักคนโง่แบบเขา นิวหัวเราะพร้อมทั้งพึมพำด่ากับความโง่เง่าของตัวเอง ที่ต้องมาเสียเวลากับกระดาษที่หาที่ไปที่มาไม่ได้นี้ 

แต่เมื่อเขาหันหลังเตรียมตัวที่จะเดินออกไป เขาก็ต้องชะงักกับภาพเบื้องหน้า มันเป็นคฤหาสน์สีดำสนิทหลังใหญ่โต สไตล์ของคฤหาสน์ทำให้นิวรู้สึกคุ้นตาเหมือนเคยเห็นมาในละครย้อนยุคช่วงราชการที่5 อะไรแบบนั้น แต่เขาตกใจได้ไม่นานนัก เขาก็ถูกดึงความสนใจไปที่ประตูของรั่วคฤหาสน์ที่ค่อยๆเปิดออกช้าๆ

เอี๊ยด—

เสียงของมันทำให้รู้ได้ถึงความเก่าสนิมเคอะของมัน นิวทำใจอย่างกล้าๆกลัวๆก่อนจะเดินก้าวเข้าไปในเขตของคฤหาสน์ เขามองไปรอบๆด้วยความสงสัย ทั้งที่ก่อนหน้านี้พื้นที่ ณ ตรงนี้ยังเป็นเพียงพื้นที่ว่างเปล่า 

“ มันไม่น่าจะมีใครทำอะไรแบบนี้ได้สิ! ”

นิวพูดกับตัวเองด้วยความตกใจ แต่ในขณะนั้นเอง ก็มีร่างของผู้ชาย? น่าจะใช่ ปรากฏตัวตรงหน้าของนิวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย 

“ อ๊าก!— ”

นิวกรีดร้องด้วยความตกใจก่อนจะถอยกรูออกมา ร่างตรงหน้านี้ตัวสูงมาก น่าจะถึงสองเมตรแน่นอน! เพียงแต่ นิวไม่สามารถอธิบายได้ว่าเขาเป็นคน แม้จะรูปร่างคล้ายกับมนุษย์ก็ตาม เขาสวมชุดสูทสีดำสนิท ร่างกายของเขาเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยอะไรบางอย่างที่เป็นสีดำ และศีรษะของเขาเป็นเหมือนกับเปลวเพลิงสีดำที่ครอบคลุมทั้งศีรษะของเขา ตาของเขาเป็นสีขาว และไม่ได้มีตาดำให้เห็น แต่นิวก็รู้สึกว่าถูกเขาจ้องมองอยู่

“ โอ้? คุณคงจะเป็นคนที่ต้องการมาสมัครงานที่นี่สินะ ”

น้ำเสียงของเขาฟังดูร่าเริงราวกับว่าได้พบกับเพื่อนใหม่ โดยที่ไม่ได้สังเกตท่าทีตกใจของนิวเลยเสียด้วยซ้ำ แต่ไม่นาน ชายคนนั้นก็สังเกตได้

“ อะไรกันครับ? ไม่เห็นจะต้องตกใจผมขนาดนั้นเลย คุณเองก็ไม่ได้ดูดีไปมากกว่าผมนักหรอก ”

หลังจากที่นิวได้ฟังประโยคนั้น เขาก็ลอบกำหมัดในใจ นี่เขากำลังถูกตัวประหลาดนี่ด่าว่าไม่หล่องั้นสิ!

“ ผมรู้ว่าตัวเองหน้าตาธรรมดา แต่ผมก็ไม่ได้ดูหน้าตาประหลาดเหมือนกับคุณ! ”

นิวตะโกนออกมาและชี้หน้าชายคนนั้นด้วยความกลัวที่หายไป จะให้เสียหน้าที่ถูกตัวประหลาดด่าไม่ได้!

“ แหมๆ ผมก็ไม่ใช่ตัวประหลาดสักหน่อยนี่ครับ ” เขาพูด

“ ห๊า? ” นิวงง

“ พวกเราเรียกตัวเองว่า‘ญิน’ จะคืออะไรก็แล้วแต่จะขอบคุณมากถ้าคุณไม่เรียกว่าตัวประหลาด ” ชายคนนั้นพูดและหัวเราะ

“ โอ้ ผมลืมแนะนำตัวไปเลย ผมชื่อ ไคเดน มูนนี่ เจ้าของคฤหาสน์แสงจันทร์ และใช่~ ผมจะเป็นเจ้านายของคุณ ”  

ไคเดนเอ่ยและยื่นมือไปทางนิว เขายิ้มกว้างออกมาแบบที่เจ้าตัวคงจะคิดว่ามันเป็นรอยยิ้มที่เป็นมิตรที่สุด นิวก้มมองมือสีดำข้างนั้นด้วยท่าทีที่ลังเล แต่บางที . . . มันอาจจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการมาตลอดก็ได้ 

เมื่อคิดได้ดังนั้น นิวก็ยื่นมือไปจับมือกับไคเดน หรือจากนี้ไป เขาอาจจะต้องเรียกว่า เจ้านายคนใหม่

“ ผมชื่อ นิว ขอฝากตัวด้วยครับ ” 

หลังจากที่นิวพูดจบ ก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเลื้อยมาที่มือของเขา เมื่อก้มมองก็เห็นเป็นคล้ายๆหนวดหมึกเล็กๆเลื้อยออกมาจากข้อมือของไคเดนมาพันรอบข้อมือของเขา ก่อนที่มันจะกลายสภาพแนบไปกับผิวหนังของนิวเป็นเป็นรอยสักสีดำยาวพันรอบข้อมือของเขา

“ เยี่ยม...ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์แสงจันทร์ของเรา จากนี้ไป เราถือว่าคุณได้ทำงานที่นี่แล้ว.. ” ไคเดนกล่าว

นิวคิดไปเองหรือเปล่าว่ามันคล้ายกับว่าเป็นการทำสัญญากับปีศาจเลย. . . . .

.

.

.

.

นิว : ว่าแต่ ทำไมต้องน้ำเต้าหู้ล่ะ?

ไคเดน : แหม ก็ผมชอบน้ำเต้าหู้นี่ครับ~ ^^