ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : past : 2
หอนางโลมวังจา
เสียงเพลงบรรเลงดัง นักดนตรีเล่นกันมือเป็นระวิง บรรยากาศที่นี่หาไม่ได้ซึ่งความสงบ มีแต่เสียงอึกทึกและผู้คนที่ขวักไขว่วุ่นวายจนมองดูแล้วเมื่อยสายตา เหล่านางโลมแต่งกายชุดวาบหวิวไม่อาทรต่ออากาศภายนอกที่เย็นเหยียบ ในที่นี่ร้อนอบอ้าวด้วยแสงสี อวบด้วยกลิ่นกำยานฉุนจมูกเพื่อกลบกลิ่นเหล้ากลิ่นอาหารภายในอาคารที่ปิดมืดชิด
“แน่ใจนะว่าเป็นที่นี่”
“ครับ นี่เป็นหอนางโลมแห่งเดียวในละแวกนี้ และมีผู้พบเห็นอัธพาลคนนั้นมาที่นี่บ่อยครั้งครับ”
“เจ้านั่นเป็นใคร”
“เป็นอัธพาลคุ้มตลาดและเก็บค่าคุ้มครองครับข้ารู้มาเท่านี้ เพราะไม่มีใครบอกเรื่องราวของคนคนนี้มากมายนัก ส่วนใหญ่อึกอักที่จะตอบหมดทุกคน ยกเว้นเถ้าแก่ปาร์คแต่ลูกสาวของเขาก็คอยขัดทุกครั้งไปครับ”
“หวังว่าเขาคงยังไม่ได้ขายมันไปนะ”
“เขาชื่อลีอาครับ ตามที่เถ้าแก่ปาร์คบอกเขาไม่น่าจะเอาของที่ได้มาจากคนอื่นไปขาย”
“เจ้ารู้อะไรอีกบ้าง”
“ลีอา เขาเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ได้สองปีกว่าครับ แต่เพิ่งจะมาตั้งตัวเป็นนักเลงคุมตลาดได้ปีกว่า อาศัยอยู่กับตาที่เจ็บออดๆ แอดๆ ที่เชิงเขาซอกเก”
“ไกลมากเลยนี่......”
“คุณชายรูปหล่อสองท่านนี้ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เพิ่งเคยมาหรือคะ...”ชินเฮ นางโลมหน้าตาสะสวยเดินเข้ามาต้อนรับชางฮวีและชิซูโดยทิ้งแขกของตัวเองไว้ให้รุ่นน้องที่มาทีหลังรับหน้าไป ช่วยไม่ได้ ก็คุณชายสองท่านนี้ดูดีกว่าเจ้าลูกขุนนางอวดเบ่งหน้าปลาจวดตรงนั้นนี่นาจะยังไงก็ช่างบริการคนหน้าตาดีย่อมดีกว่าหน้าแบบพวกนั้นล่ะนะ
อ้อ คงต้องบอกว่าคุณชายคนนี่หน้าหวานซะจนนางโลมอาย โอ้ คงต้องยกเว้นลีอาไว้สินะ เพราะถึงหน้าตาจะน่ารัก แต่นิสัยไม่ต่างจากลูกลิง
“จัดที่ให้พวกข้าด้วย”
“รับทราบค่ะท่าน”ชินเฮชม้ายตามองชิซู สงสัยนางคงชอบแบบคมเข้มมากว่านะนี่
ทั้งคู่ได้ที่นั่งที่ ‘เกือบดีที่สุด’ เพราะที่นั่งที่ดีที่สุดนั่นถูกจับจองด้วยบรรดาขุนน้ำขุนนางที่แห่กันมาดูระบำหน้าท้องจากนักเต้นรำต่างเมืองที่ทางหอเชิญมาเป็นพิเศษ
ใบหน้าของนักเต้นที่ฉาบด้วยสีสันสดใส ริมฝีปากอิ่มเป็นมันร่ายรำท้วงท่าเย้ายวนหน้าท้องแนบราบพริบไหว ผู้ชมแถวหน้าจ้องมองตาไม่กระพริบ แต่นางระบำเหล่านี้ไม่เป็นที่สนใจของชางฮวีหรือชิซูเลย
“ที่นี่มีคนที่ชื่อลีอามาบ่อยหรือไม่”
“พ่อลิงน้อยน่ะหรือ ก็มาบ่อยนะท่าน หากจะมาหาเรื่องกับเขาละก็บอกได้เลยว่าท่านอย่าหวังที่จะชนะเขาอ้อ แล้วก็อย่าถามอะไรเพิ่ม เพราะข้าจะไม่ตอบอะไรท่านอีก...”
“งั้น..เจ้าไปได้แล้วล่ะ ไม่ต้องมานั่งด้วยหรอก”
“แหม ท่านก็ งั้นจะรับอะไรดีล่ะคะ”
“น้ำชาก็พอ”
“แหม ท่านสุดหล่อก็ มาที่นี่ทั้งทีทำไมท่านไม่ลองดื่มเหล้านารีแดงของร้านเราดูละคะท่าน” .....นารีแดง ทำไมทุกเรื่องต้องมีนารีแดง ไม่เข้าใจ
ชินเฮออดอ้อนชิซุอยู่พักหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขาไม่เล่นด้วยจึงเดินเชิดออกไปเพื่อสั่งอาหารตามที่เขาสั่งและบอกให้ลีอารู้ว่ามีคนตามหาเขา...อีกแล้ว...สิเนี่ย
“ลีอา มีคุณชายสองท่านตามหาเจ้าอยู่แน่ะไปทำอะไรไว้อีกละ”
“คุณชาย..คุณชายงั้นหรอ ข้าไม่ได้ไปมีเรื่องอะไรกันคนสูงศักดิ์เลยนี่นา....อ้อ...มาเอาของคืนสินะ รู้ตัวช้าจริ๊ง”
“ลีอา พ่อลิงน้อย ไปเอาอะไรของใครมาละ”
“เอาน่า ข้าไม่ให้เจ้าเดือดร้อนแน่นอนชินเฮที่รัก”
“ลีอาๆๆ มาอยู่นี่นี่เอง เมยองน่ะ ตามเจ้ามาแล้วนะ” ฮอบกเสี่ยวเอ้อของหอนางโลมหอบขณะที่พูด เขาดูเหมือนจะเป็นหูเป็นตาของที่นี่ รู้ดีไปหมดทุกอย่าง หอนางโลมเหมือนเป็นแหล่งข่าวชั้นดีของลีอา เพราะอย่างนี้ถึงต้องมาบ่อยๆ ไง
หอนางโลมชื่อก็บอกอยู่แล้วผู้หญิงดีๆ อย่างเมยองจะมาทำไมที่นี่ วุ่นวายอีกแล้ว...
“นั่น แม่นางคนนั้นที่สนิทกับเขา นางเข้ามาทำไมที่สถานที่แบบนี้นะ”
“ถ้าข้าเดาไม่ผิด คงจะตามหาเจ้าอัธพาลหัวขโมยนั่นแหละนะ”
“ข้าจะไปเรียกนางมาคุยนะครับ”
“อืม...”ชางฮวีพยักหน้าเบาๆ เขานั่งจิบน้ำชาแบบไร้อารมณ์ สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดตอนนี้คือปิ่นของพระมารดา หากมันหายไป...สิ่งที่พระมารดาให้เป็นครั้งสุดท้ายก็จะหายไปด้วยและที่สำคัญเขาจะไม่มีอะไรยืนยันตัวว่าเป็นองค์ชายชางฮวี!!
ท่ามกลางแสงสี เมยองหันซ้ายแลขวาเพื่อตามหาลีอา ทำไมเขาต้องมาเที่ยวที่หอนางโลมด้วยนะ นางดีไม่พอตรงไหนกันอย่างข้าน่ะนะ สวย รวย น่ารัก มีเสน่ห์เพียบพร้อมทุกอย่าง ทำไม๊ทำไมลีอาที่รักถึงไม่แลข้าแต่มาติดใจนางโลมหน้าฉาบสีแบบนี้~~~~
“ว้าว เมยองคนสวย วันนี้เจ้าหนีป้ะป๊าออกมาเที่ยวหรอจ๊ะ มาเที่ยวกับพี่ม๊า”
ขึ้นชื่อว่าหอนางโลม คนเมาย่อมมีเป็นธรรมดาอีกทั้งยังมีคนจากหลายระดับ จน รวย สวะ และแย่หน่อยที่วันนี้เมยองมาเจอกับพวกสวะเข้าจนได้
“หยี อย่างพวกเจ้าน่ะนะ ข้าไม่แลหรอก สำหรับข้า มีเพียงลีอาคนเดียวเท่านั้นที่คู่ควร ลีอาที่รักของข้า”
“เฮอะ เจ้าลีอามันสนใจอะไรเจ้าที่ไหน เจ้ามันก็แค่ตามตื้อมันไปวันๆ ไม่ต่างอะไรจากนางโลมของที่นี่หรอก ไหนๆ ก็ไหนๆ มาลองบริการพวกข้าก่อนเป็นไงเมยอง”
“หย่ะ....อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นข้าจะฟ้องพ่อข้า”
“เถ้าแก่ปาร์คน่ะเหรอ แหม เขาคงดีใจที่จะได้ข้าไปเป็นลูกเขย พวกเข้าว่าไหม”
“รวยแล้วอย่างลืมกันนะลูกพี่”
“ข้า..จะฟ้องลีอานะ”
“โอย...เจ้าอย่าเอ่ย ชื่อนี้ได้ไหมนี่ข้าล่ะยังแค้นไม่หาย ลีอามันฟาดพวกข้าไม่ยั้ง หากเจ้าสนิทกับมันนัก ข้าก็จะมาลงที่เจ้านั่นแหละ”
“ไม่น่ะ..ลีอา ช่วยข้าด้วย ลีอา!!”
“ไม่ต้องเรียกมันหรอกน่า ป่านนี้มันคงลัลล้าอยู่กับนางโลมซักคนสองคนนี้มั้ง เสน่ห์มันแรงนักนี่ มานี่!!”รินอู หัวหน้าอัธพาลที่โดนลีอาซ้อมหนักที่สุดเอ่ย มันใช้มือหยาบกร้านของมันกระชากท่อนแขนของเมยองเข้าหาตัว พยายามที่จะล่วงเกิน เมยองสะบัดตัวหนีสุดชีวิตด้วยความรังเกียจ
“หยุดนะ เจ้าทำอะไรน่ะ”
“คุณชาย...ท่าน..ช่วยข้าด้วย”
“เจ้านี่มันเลวจริงๆ ปล่อยนางซะ!!”ชิซูตวาดรินอู ปกติแล้วเขาไม่ใช่พวกที่ชอบหาเรื่องชกต่อยใคร แต่หากเขาปล่อยให้นางโดนฉุดไปแบบนี้ เขาคงไม่มีหน้าเรียกตัวเองว่าเป็นองค์รักษ์ขององค์ชายได้อีก
“เจ้า..เจ้าที่เคยสู้กับลีอานี่ เจ้าไม่เกลียดมันบ้างหรือ เอาน่า ยังไงเรามาร่วมมือกัน ข้าให้เจ้าก่อนเลย”
“สุนัขเช่นเจ้า ข้าไม่อยากเสวนาด้วย ปล่อยนางซะ” เมื่อเห็นว่าชิซูไม่เล่นด้วย รินอูเรียกลูกน้องของตนเองมาคิดจะรุมชิซู วันนี้เขาเตรียมการมาดี กะจะเอาคืนลีอาที่ทำให้เขาขายหน้าให้ได้ รินอูมานั่งดักรอลีอาตั้งแต่หัวค่ำ แต่ก็ไม่พบจึงซดเหล้าไปหลายขวดอารมณ์เริ่มกึ่มๆ
รินอูเป็นคนเปิดฉากก่อน ชิซูใช้ความไวที่มีมากกว่าดึงเมยองไปหลบอยู่ที่หลังของเขาจนได้ ทว่าตอนนี้เป็นเขาเองที่โดนล้อมโดยคนแปดคน แต่ละคนถืออาวุธในมือ
ลูกน้องคนหนึ่งของรินอูเป็นคนเริ่มก่อน มันกางขาถีบแต่ชิซูก็ยันมันกลับไปได้ เขาต้องคอยระวังเมยองด้วย นางเป็นผู้หญิงอ่อนแอที่ปกป้องตัวเองไม่ได้ อีกทั้งยังเชื่องช้า
ผลั่ก!!
โครม!!!!!
“แอ๊ก~~~”
ดาบไม้คู่ใจที่อยู่ในมือทั้งสองข้างกวัดแกว่งรวดเร็ว เป็นเพลงดาบที่งดงาม พลิ้วไหวแต่กลับทรงพลังหากนี่เป็นดาบจริงล่ะก็ ลีอาไม่ต่างอะไรจากนักฆ่าเลยซักนิด
ชิซูมองดูลีอาร่ายรำดาบลงกับพวกของรินอู สีหน้าของเขาที่เคยยิ้มร่าปัจจุบันมีร่องรอยความโกรธเคืองฉายชัดอยู่เต็ม การลงดาบครานี้จึงหนักกว่าทั้งที่ผ่านมา ลีอาฟาดฟันราวกับจะคร่าชีวิตใครก็ได้ที่เข้ามาขวาง
“ข้า..ขอโทษ ข้าไม่ทำอีกแล้ว..ได้โปรด ปล่อยข้าไป”
“ครั้งที่แล้วเจ้าก็พูดแบบนี้ เจ้าลูกหมา ไร้สัจจะ ไปลงนรกซะ!!!!”มือเรียวงื้อดาบขึ้นสูงหวังฟันให้หัวแบะ
เคร้ง!!!~~~
“พอได้แล้ว ข้าว่าเจ้าพาแม่นางคนนี้ไปก่อนดีกว่า”
“ชิ...ได้เห็นแก่เจ้าที่ช่วยเมยอง ข้าจะฟังเจ้าดูซักครั้ง”
“ลี...ลีอา...ฮือ..ข้ากลัว..”
“เมยอง ข้าเคยบอกเจ้าใช่ไหม!! อย่ามาหาข้า อย่าได้ทำตัวใกล้ชิดข้า!! ข้าจะทำให้เจ้าเดือดร้อน คนอย่างข้าไม่เคยดีสำหรับใคร!!”ลีอาว่าพลางกระชากแขนของเมยองออกนอกร้านไป ชิซูเห็นว่าได้โอกาสติดตามเรื่องปิ่นจึงเดินตามไป
“ไม่ ไม่จริง เจ้าเป็นคนดีนะลีอา เพียงแต่เจ้าไม่เคยเปิดใจให้ข้า ไม่เคยเปิดใจให้ใคร เจ้าช่วยคนอื่นเขาไปทั่ว ยอมมีเรื่องเพื่อคนอื่น....”
“ข้าไม่ช่วยใครทั้งนั้น ที่เจ้าซวยก็เป็นเพราะข้า ข้าแค่รับผิดชอบ ไปซะ อย่ามาเจอข้าอีก อย่างเจ้าคงหาคนที่ดีกว่าข้าไปซะเมยอง”ลีอาชี้นิ้วไล่เมยอง
“กลับไปที่บ้านของเจ้าซะ ลืมเรื่องคืนนี้ ลืมเรื่องข้าให้หมด”
“เจ้า...ใจร้ายกับข้าจริงๆ ลีอา....”เมยองปาดน้ำตาและเดินจากไป นางไม่มีวันได้เห็นดวงตาคู่นั้นที่ส่องประกายของความรู้สึกผิดอย่างมากมาย
เมยองเจ้าโชคร้ายเหลือเกิน ข้าไม่มีวันรักใครได้...ไม่มีทาง
กึก!
“นั่นใคร...อา...พ่อหนวดสินะมาตามของใช่ไหมล่า~~”ลีอาถามด้วยใบหน้ากวนโทสะ เอาน่าวันนี้ข้าจะยอมโดนพ่อหนวดนี่ซัดซักทีนึงเพื่อลดความรู้สึกผิดของตัวเอง เจ็บตัวซักนิดคงรู้สึกดีขึ้น
“ของนั่นเป็นของสำคัญ กรุณาคืนมาให้ข้าด้วย”
“โอ๊ะ จะมาทวงของคืนยังพูดซะเพราะ เจ้านี่แปลกคน อ้อ ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยเมยองนะ เจ้าก็ใช้ได้เหมือนกันนี่พ่อหนวด เป็นลูกผู้ชายที่ดี เจ้าชื่ออะไรล่ะ”
“ข้าชื่อ ชิซู หากอยากขอบคุณข้าจริงๆ ก็คืนปิ่นมาซะเถอะ”
“โอ๊ะ ชื่อเหมือนซูชิ ได้ยินแล้วหิว....คงยาก มันสวยถูกใจข้าซะด้วยสิ หากคุณชายหน้าหวานนายของเจ้าอยากได้คืนละก็ เอานี่ไปให้เขาอ่าน ข้าละลา ลูกๆ ในท้องข้าประท้วงขออาหารกันใหญ่แล้ว”ลีอาออกเดินไปทิ้งให้ชิซูครุ่นคิด อะไรคือซูชิ....
“เขาให้เจ้าเอานี่มาให้ข้าอ่านอย่างนั้นหรือ”
“ครับองค์ชาย”ชิซูก้มหัวอย่างนอบน้อมเมื่อมอบกระดาษยุ่ยๆ กับลายมือชุ่ยๆ ที่เขี่ยๆ เขียนๆ ในนั้น
ชางฮวีคลี่มันอ่านขณะที่เดินกลับยังพรรคชอลมุลไปด้วย นี่มันลายมือคนจริงๆ หรือนี่
เฮ้ คุณชายหน้าหวาน หากเจ้าอยากได้ปิ่นแสนสวยของเจ้าคืนล่ะก็ เจ้าต้องมาเอาคืนจากข้าเอง ห้ามใช้พ่อหนวดของๆ เจ้าเอง เจ้าก็ควรจะรักษามันเอง ไม่ใช่ให้ผู้คนจัดการแทน
ยิ่งของสิ่งนี้มีค่ามากเท่าไหร่ เจ้าควรออกแรงเพื่อให้ได้ในคืนมามากกว่านี้
ข้าระรอเจ้าอยู่ที่นอกประตูเมือง เวลาเที่ยง..ไม่สิข้าคงกำลังกินข้าวอยู่เอาเป็นว่าเวลาบ่ายๆ หน่อย
ข้าจะรอเจ้า พ่อหน้าหวาน
“องค์ชาย จะทรงไปจริงๆ หรือครับ”
“อืม ข้าคงต้องไป...”
“แต่นั่นเป็นเขตเสื่อมโทรม อาจเป็นแผนของเขา”
“ถึงจะเป็นแผนอะไร ข้าก็ต้องเอามันมาให้ได้”
“ถ้าอย่างนั้น ข้าจะเอามาให้ท่านเองครับ”
“ไม่ มันก็อย่างที่เขาว่า ของสำคัญของข้า ข้าควรรักษาด้วยตัวข้าเอง”
“ลีอาเอ๊ย ลีอาหลายตา”เสียงแก่ชราบ่งบอกถึงวัยที่สูง ผมหงอกขาวประแซมอยู่ทั่วศีรษะ ชายชราถือไม้เท้าท่อนเล็กๆ หน้าตาเหี่ยวย่นไปตามเวลา แต่เขากลับดูมีอำนาจอย่างไม่น่าเชื่อ
“ท่านตา ข้าเจอเรื่องสนุกมาด้วยล่ะ”
“เจ้าสนุก ข้าก็ดีใจ แล้วเรื่องที่เจ้าไปสืบที่หอนางโลมล่ะ”
“อ้อ....ยังไม่ได้ความอะไรเลยท่านตา ผู้ที่ลงมือเก็บเรื่องเงียบมาก แต่ไม่ว่าจะยังไง จ้าจะต้องสืบเรื่องนี้ให้ได้ ไม่ว่าใครจะมาขวาง ข้าจะฟาดให้ยับ”
“เจ้าจะทำอย่างที่เจ้าพูดได้หรือ...คนที่ใจอ่อนอย่างเจ้า เพียงเผลอเหยียบทากตายก็รู้สึกผิดอย่างเจ้านี่นะ”
“แหม ท่านตาก็ ขอข้าทำโก้หน่อยไม่ได้รึไงท่าน”
“หลานตา วันนี้เจ้าเล่นสนุกมาทั้งวันแล้ว มีอะไรมาเล่าให้ตาของเจ้าฟังบ้างเล่า”
“มีสิท่านตา ข้าเจอคนผู้หนึ่งนะงามมากเลยล่ะ แต่นะ...เขาเป็นผู้ชาย และ..นี่~~กำลังตามหาปิ่นนี่อยู่”ลีอาชูปิ่นปักผมสีทองที่มีหงส์ตัวหนึ่งผงาดอยู่ มันถูกตกแต่งอย่างสวยงาม คงเป็นสิ่งล้ำค่า
“นี่เจ้าไปเอาของเขามาหรือ”
“แหมท่านตา เจ้าแค่อยากเล่นสนุกน่าท่าน ท่านตารู้ไหมคุณชายหน้าหวานนั่นมีคนท่าทางมีฝีมือเดินตามหลังต้อยๆ ด้วยนะ แต่ข้าเคยประมือกับเขามาแล้วครั้งหนึ่ง ก็สนุกดีนะท่านตา แต่ไม่เร้าใจเลย พ่อหนวดคนนั้นดูซื่อๆ ตรงๆ เกินไป ข้าละอยากลองเล่นกับคุณชายหน้าหวานนั่นบ้าง พรุ่งนี้คงได้สนุกกันล่ะ”
“เจ้านี่ ซนจริงๆ ตั้งแต่เล็กยันโตไม่เคยเปลี่ยน”
“ก็ต้องขอบคุณท่านตาที่เลี้ยงดูข้ากับพี่ชายมาจนโตได้ขนาดนี้ ข้าร๊ากกก ท่านตาน้า~~~”
“อยู่กับเจ้านี่สนุกจริงๆ คิดไม่ผิดเลยที่แอบออกมาผจญภัยกับเจ้า”
“ข้าแค่อยากรู้...สิ่งใดทำให้ครอบครัวข้าต้องตายอย่างน่าอนาถ...”
เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น...
เสียงนกขับขานเจื้อยแจ้วเจรจาน่าฟังสำหรับใครหลายคนแต่หนวกหูสำหรับลีอาที่สายป่านนี้ยังไม่ลุกจากที่นอนแสนอุ่นที่ลงทุนแบกมาจากที่ๆ เคยอยู่อาศัย สำหรับลีอาเรื่องของใช้ทิ้งได้ทุกสิ่งอย่างยกเว้นที่นอนล่ะนะ ที่ต้องเป็นฟูกผืนนี้ หมอนใบนี้ ผ้าห่มอันนี้และขาดไม่ได้หมอนข้างงง
“ลีอาเอ๊ย ลุกได้แล้วเจ้าหลานขี้เกียจ”
“อืมมม ม่ายย ท่านตาไปไล่นกให้ข้าที จับมันมาอบกรอบก็ได้ โอ๊ย~~จะร้องทำไมกันนักเจ้านกบ้า คนจะหลับจะนอน”
“ตะวันสายโด่งแยงก้นเจ้าแล้วยังจะนอนต่ออีก”
“ลีอา ลีอา”
“หยึย เสียงนั่นมัน เมยองนี่นา ยังมาหาข้าอยู่อีกเหรอเนี่ย โอยย จะบ้าตาย”
ด้วยความจำเป็น ลีอาจึงลุกออกจากที่นอนเพราะด้วยประสบการณ์ที่เจอมาหาเมยองมาเรียกแล้วภายในสองนาทีถ้ายังไม่โผล่หัวออกไปให้คุณเธอเห็น คุณเธอคงได้ตามมาปลุกถึงที่นอนอย่างที่เคยๆ เป็นแน่แท้
“ข้าบอกเจ้ากี่รอบแล้วเมยอง ว่าอย่ามาหาข้าอีก”
“เฮอะๆ อย่างเจ้าน่ะนะลีอา หากไม่จำเป็นข้าก็ไม่ได้อยากมาหาเจ้านักหรอก”
“…-O-…”วันนี้เมยองของขึ้นรึไงหนอ....
“ข้าเพียงแต่อยากจะถาม...ผู้ชายชุดดำที่ช่วยข้าไม่เมื่อคืนนั่นชื่ออะไร และข้าสามารถเจอเขาได้ที่ไหน”
“โอ้..นี่เจ้าปิ๊งพ่อหนวดนั่นเหรอ?”
“ใช่ เขาดูแมนสมชายมากกว่าเจ้าที่ทำข้าร้องไห้เยอะลีอา”
“………..--[]--…….” สะอึกรอบสอง
“ว่าไงเล่า เจ้ารู้จักเขาไหม”
“พ่อหนวดนั่นชื่อซูชิ เอ๊ย ชิซู แผล่บๆ พูดแล้วหิว”
“ชื่อสมชายจริงๆ เชอะ ไม่เหมือนเจ้า ลีอาชื่อเหมือนผู้หญิง เชอะอีกรอบ”
“….--_--;;; สะเทือนใจนะเนี่ย ท่าทางเจ้าจะเป็นเอามากนะเมยอง แต่ก็เอาเถอะ ผู้ชายคนไหนก็คงดีกว่าข้าวันนี้เจ้าสามารถเจอเขาได้ที่นอกเขตประตูเมืองเวลาบ่าย แต่ที่นั่นอันตรายถ้าเจ้าอยากไปก็รอไปพร้อมกับข้าแล้วกัน”
“เพราะข้าอยากจะเจอท่าชิซูหรอกนะถึงได้ยอมรอเจ้า เอาเถอะเจ้ากินอะไรรึยังล่ะ”
“ยังจ้าเมยองคนสวย”
“ทีอย่างนี้ละข้าสวยเชียวนะ ข้าทำข้าวต้มกุ้งของโปรดเจ้ามาให้ กินซะละ ข้าจะไปช่วยท่านผู้เฒ่าบดยา เห็นไหมว่าข้าเป็นคนดีมากกว่าหลายอย่างเจ้าเยอะ”
“จ้า แม่คนดี”ชิชะ ที่ข้าไม่ช่วยท่านตาบดยาเพราะท่านตาห้ามข้าไว้ต่างหากว่าห้ามเข้าใกล้ยาของท่านเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นยาชนิดใดก็ตาม แหม! ถึงข้าจะซุ่มซ่านผสมยาผิดไปแล้วหลายรอบแต่ก็ไม่เห็นต้องกีดกันกันขนาดนั้นเลยนี่นา
เฮ้อ......สะเทือนใจระรอกสอง....
“เมยองนี่ไม่ใช่งานเดินแบบนะ นวยนาดอยู่นั้นชาตินี่จะได้เจอไหมนี่ท่านชิซูของเจ้าน่ะ”
“ลีอา เจ้าไม่มีเป็นผู้หญิงเจ้าไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงอย่างเราๆ นั้นอ่อนแอ น่ารัก น่าปกป้อง น่าถะนุถนอมขนานไหน ข้าไม่ได้ถึกเหมือนเจ้านี่
“เอิ๊ก สะเทือนใจรอบที่สามของวัน”
“งั้นเชิญแม่นางนวยนาดต่อไปเถอะขอรับ ส่วนข้าขอลาและจาวไปก่อน...”
“ลีอา ข้าอุตส่าห์ต้มข้าวต้มมาให้เจ้านะ เลี้ยงข้าวเจ้าก็หลายครั้ง เจ้าจะทิ้งข้าอย่างนี้ไม่ได้”
“อื้อหือ..มีทวงบุญคุณด้วยวุ้ย แล้วที่ข้าช่วยเจ้าจากพวกรินอูล่ะเจ้าจะว่ายังไง”
“คนที่เข้ามาช่วยข้าคือท่าชิซูของข้า~~ “
“แหม...ได้ใหม่ละลืมเก่าเชียวนะ”
“และที่สำคัญที่ข้าโดนพวกนั้นทำร้ายมันเป็นเป็นเพราะเจ้าไม่ใช่หรือไงกัน”
“โคร่ก!!! สะเทือนใจอย่างแรงเรยนิ่”
“เพราะฉะนั้น พาข้าไปซะดีๆ “
“ขอรับคุณหนู......”
“เขามาแล้วครับองค์ชาย”
“อืม...แล้วนางล่ะ”
“นางเป็นลูกร้านขายของน่ะครับ รู้สึกว่านางมีความสัมพันธ์กับเขาอยู่ คงตามมาให้กำลังใจน่ะครับ”
“ท่าทางเขาเหมือนทาสแบบแปลกๆ นะว่าไหม”
“ข้าก็รู้สึกเหมือนกันครับ”
“ทำไม๊ ทำไมหนอชีวิตข้า ไม่เคยคิดมาก่อนว่าต้องมาดูแลเจ้าเนี่ยเมยอง เอาของมาทำไมเยอะนักเนี่ย แล้วข้าก็ต้องแบกมาอยู่คนเดียว วันนี้เป็นวันซวยของข้าหรือไงกัน”
“อย่าบ่นได้ไหม ข้าเอาของมากะจะมาปิกนิกกับท่านชิซูของข้านะ”
“ก็ยืนหัวโด่อยู่นั่นไงท่าชิซูของเจ้าน่ะ”
“กรี๊ด ท่านชิซูเจ้าขา~~~~”
“เฮ้ย มาเอาของไปก๊อนนน”
“นางเรียกเจ้านี่ ไหนว่ามีความสัมพันธ์กับเขาไง แล้วทำไมถึงวิ่งมาทางเจ้าแบบนี้”
“ไม่....ไม่ทราบเหมือนกันครับ....”ชิซูบอกชางฮวีพลางกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่เมื่อมองเมยองวิ่งตรงมาทางเขา
ชิซูละสายตาจากเมยองไปมองลีอาที่แบกของของลีอาเป็นคนบ้าหอบฟางแบบเป็นคำถาม....ของเจ้าไม่ใช่เหรอ...ว่ามาหาข้าทำไม..
ลีอาส่งสายตาที่แกะแล้วได้ใจความว่า...สุขีสุขังนะพ่อหนวด...มาให้
“ท่าชิซูขา~~ ข้าชื่อเมยองนะคะ ข้าอยากตอบแทนที่ท่านช่วยข้าไว้จากพวกอัธพาลที่คนใจร้ายใจดำแถวนี้ก่อเรื่องไว้”
“พูดแบบนี้ไม่ยกโอ่งทุ่มหัวข้าไปเลยล่ะเมยอง”ลีอาที่เพิ่งตามมาทันยืนหอบตัวโยนแฮ่กๆ สายตาจับจ้องที่คุณชายหน้าหวาน
โครม!!
“ไม่เอาแล้ว หนัก!!! ว้อย!!!”ลีอาโดยนของทั้งหมดลงบนพื้นหันหน้ามาสำรวจคุณชายหน้าหวานที่สวมชุดสีดำอยู่ตลอดเวลา
“อ๊าย ลีอาบ้าเจ้าโยนของของข้าแบบนี้ได้ยังไง”
“เงียบไปเลยน่าเจ้าน่ะ เกาะท่านชิซูของเจ้าไว้ดีๆ เถอะ เดี๋ยวจะหลุดมือ”
“เจ้า...ปิ่นของข้าล่ะ”
“แต่นแต๊น~~~ อยู่นี่จ้า”ลีอาแกะสิ่งที่อยู่ในห่อผ้าสีน้ำเงินสดให้เขาดี ดวงตาเรียวเบิกกว้าง ใช้จริงๆ ปิ่นปักผมของพระมารดา เขารีบคว้ามันมาไว้ในมือแต่ลีอาก็หลบได้ว่องไวไม่แพ้กัน
“แหมๆๆ คุณชายหน้าหวานวันนี้ก็ใส่ชุดดำอีกแล้วหรือ มีอคติกับสีอื่นหรืออย่างไร”
“เชอะ ทำเป็นว่าคนอื่นเขาหน้าหวาน เจ้าเองสมชายตายล่ะลีอา”
“โคร่กๆๆ สะเทือนใจนะเมยอง เจ้าพาพ่อหนวดไปปิกนิกไกลๆ เลยไป”
“ไปเถอะชิซู ที่นี่ข้าจะจัดการเอง”
“ครับ”
“เจ้าต้องการอะไร ถึงได้เอาของๆ ข้ามาแบบนี้”
“ความสนุกไงพ่อหน้าหวาน คุณชายแบบเจ้าคงไมรู้หรอก นี่เป็นความสนุกแบบอัธพาลอย่างข้าไงเล่า”
“จะเอายังไงว่ามา”
“ก็ไม่ยังไง มาเล่นกัน เจ้าก็แค่แย่งมันจากข้าให้ได้ภายในสองวันนี้ไม่เกี่ยงวิธีการ เพียงเจ้าต้องเป็นคนทำเองทั้งหมด ห้ามยืมมือคนอื่นมาช่วย ไม่เลือกสถานที่ ทุกที่ที่เจ้าหาข้าเจอเจ้าสามารถเข้ามาแย่งกลับคืนไปได้...ที่นี่ก็เช่นกัน....อ่ะฮ้า ช้าจังเลย แบบนี้จะได้คืนไหมนี่”ลีอาเบี่ยงตัวหลบหมัดของชางฮวีที่พุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว
“ดาบน่ะ จะใช้ก็ได้นะ ข้าไม่ถือ”
“ข้าไม่ชักดาบกับคนอย่างเจ้าหรอก”
“ตามใจนะเอ้า ปิ่นเป็นของข้าแล้วอย่ามาว่ากัน”
“อวดดีนักนะ”
“ก็ข้าคนนี้มีดีให้อวด”ลีอาลอยหน้าตอบพลางหลบมือและเท้าของชางฮวีที่หมายจะล้มเขาให้ได้เพื่อปิ่นเล่มนั้น หากพยายามขนาดนั้นก็คงเป็นของที่สำคัญมากสินะ เอาเถอะ ถึงเจ้าชนะข้าไม่ได้ยังไงข้าเองก็จะคืนให้เจ้า..เมื่อถึงเวลา...
“นี่ๆ ข้าน่ะชื่อลีอานะ คุณชายล่ะชื่ออะไร”
“ไม่ต้องรู้ ข้าไม่อยากเกี่ยวพันอะไรกับเจ้า”
“แหมเย็นชาซะจริง เอ้า พยายามเข้านะ ถึงแม่จะไม่มีทางก็เถอะ....ว่ะ..เหวยยยย”
“จับได้ซะที...”
“จับอะไรของเจ้า มันอยู่ที่มือข้างนี้ต่างหาก แบร่ๆๆ”ลีอาแลบลิ้นยั่วอารมณ์ ไม่รู้ทำไมพอเห็นแบบนี้แทนที่จะโกรธ...ทำไมเขาต้องรู้แบบนี้ด้วยนะ มันคืออะไรกัน..ความรู้สึกแบบนี้ เอ็นดูหรือนี่...
ชางฮวีออกแรงดึงร่างบางนั่นมาใกล้ ลีอาเซปะทะแผ่นอกของเขา กลิ่นหอมนี่คืออะไร...
พลั่ก!
ลีอาผลักคนตัวสูงกว่าล้มลงไป หากดูไม่ผิด เขาคิดว่าใบหน้าเนียนนั่นแดงขึ้นมานิดๆ และก่อนที่จะได้ถามอะไรใบหน้านั้นก็หันหนีและวิ่งจากไปเสียก่อน
“คุณชายเป็นอย่างไรบ้างครับ”ชิซูที่เห็นว่านายของเขาล้มลงก็รีบรุดมาหาตามติดมาด้วยเมยองที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งแบบทุลักทุเลตามมา
“ไม่เป็นไร ไปหาที่อยู่ของเขามา”
“ลีอากลับไปแล้วแบบนี้ขาจะกลับบ้านยังไงล่ะนี่ ท่านต้องไปส่งข้านะคะท่านชิซู”
“ข้าจะให้ชิซูไปส่งเจ้าหากเจ้ายอมบอกที่อยู่ของเขาให้กับข้า”
“อุ๋ย ได้สิคะท่านข้าจะพาไปค่ะ....ตามมาสิคะท่านทั้งสอง”เมยองยิ้มร่าเมื่อได้ยินว่าชิซูจะไปส่งถึงที่บ้าน นางเดินนำหน้าชายชุดดำทั้งสองไปยังบ้านอันเป็นที่พักของลีอาทันที แม้จะเหนื่อย แม้จะไกล แต่เพื่อท่านชิซู เมยองยอมค้า
“....ชิซู....เจ้าคิดเหมือนข้าไหม...อันสตรีน่ากลัวจริงๆ “
“ครับ ข้าก็คิดอย่างนั้น”
“หนอย~~~เจ้าเด็กขอทานนี่บังอาจมาขโมยของข้างั้นหรือรู้รึเปล่าว่าข้าเป็นลูกใคร ห๊า”
“โอ นายท่าน ได้โปรดยกโทษให้เขา เขายังเด็กนัก ท่านได้โปรดมาลงโทษข้าเองเถิด”
“ยายเฒ่า เพราะเจ้าเลี้ยงหลานของเจ้าไม่ได้ดีเจ้าเองก็สมควรโดนด้วยอีกคน จัดการยัยแก่นี่ด้วย”
“ครับ นายน้อย”
คนรับใช้บ้านตระกูลตงรับคำ จากนั้นรุมทำร้ายเด็กชายไร้ทางสู้และนายแก่ๆของเด็กนั่นเพียงเพราะเด็กน้อยขโมยซาลาเปาลูกเดียวมาให้ยายที่กำลังป่วย
บุตรชายของเสนากรมวัง ตงลีเฮ ได้ชื่อว่าไร้ความสามารถ ดีแต่รังแกคนไร้ทางสู้วันๆ ไม่ได้ทำอะไรแค่เดินกร่างอย่างเดียว
“โอย..โอยย พอเถอะนายท่านข้าผิดไปแล้ว อย่าทำร้ายท่านยายของข้าเลยนะ”เด็กชายคุกเข่าพลางคลานไปเกาะขาของเขาไว้พยายามขอร้องให้คนใจบาปนั่นหยุดทำร้ายยายผู้เลี้ยงดูเขามาซักทีทั้งๆ ที่ตัวของเด็กน้อยเองก็โดนทำร้ายอยู่ไม่ต่างกัน
ชาวบ้านที่มุงดูเหตุการณ์ต่างไม่กล้าเข้าไปช่วยเหลือเพราเกรงอำนาจผู้เป็นพ่อ
“เจ้าชั่ว ตายซ้า~~~”
ฟิ้ว~~~
โป๊ก!!!!!!
“นั่นอ่ะไรลอยมาโดนหัวเขาน่ะ
“อื้อ หือ กระโถนบิน ใครนะช่างกล้าหาญ”
“ข้าเยวลีอา เป็นคนทำเอง เจ้าพวกใจหินทำได้แค่รังแกคนอ่อนแอกว่า มาสู้กับข้านี่ ข้าจะสั่งสอนเจ้าเอง เพื่อสนองอามรณ์ของข้าที่ตอนนี้ไม่ดีสุด!!! เพราะฉะนั้น เจ้าตายซ๊า~~~~~”
ลีอากระโดดถีบเข้าเต็มๆ ใบหน้าของตงโชอู เลือดไหลกลบปากของเขาเต็มไปหมด ตงโชอูชี้นิ้วมายังลีอา
“เจ้า..บังอาจนัก”
“รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร”
“ความจำเสื่อมรึไงเจ้าหนอนสกปรก ข้าไม่รู้จักเจ้าเว้ย”
“ทางค่ะทางนี้ บ้าของลีอาอยู่ที่เชิงเขาซอกเกน่ะคะ อุ๊ย คนตีกัน...”
“นั่น เขานี่ครับ”
“ช่างขยันหาเรื่องได้ทุกที่จริงๆ “
“ไม่จริงนะคะ ถึงลีอาจะปากเสียไปหน่อย แต่ก็ไม่หาเรื่องใครสุ่มสี่สุ่มหน้านะคะ ลงมือขนาดเอาเลือดตกยางออกแบบนี้ต้องมีเรื่องไม่ดีแน่คะ..อุ๋ย..นั่นบุตรของเสนาตงนี่คะ มิน่าเล่า”
“ทำไมเหรอแม่นาง”
“แหม..ท่านชิซูก็ท่านไม่รู้อะไร....”เมยองได้ทีเข้ามาซบไหล่ของชิซูทันที
“อ่ะแฮ่ม....”เมื่อเห็นชิซูขยับหัวไหล่เหมือนจะไล่นางก็กลับมายืนเป็นปกติเหมือนเดิมแล้วเล่าต่อไป
“ตงโชอูเป็นบุตรคนเดียวของเสนาตงลีเฮค่ะ เขามีนิสันหยาบช้ามาก ระรานชาวบ้านที่ไม่มีทางสู้ไปเรื่อย โดนลีอาสั่งสอนซะบ้างคงดีแล้วล่ะคะ อ๊ะ นั่นไงคะ...เลิกกันแล้วล่ะคะ”
ชางฮวีมองตามไปที่เมยองบอก เป็นอย่างที่นางว่าจริงๆ กลุ่มคนของบ้านเสนาตงแตกกระจายไปกับหมด เหลือเพียงร่างบางๆ ที่ไม่รู้เอาแรงมาจากไหนนักที่ล้มคนตัวโตกว่าตัวเองคนแล้วคนเล่า
ลีอานั่งยองๆ ดูอาการของหญิงชราที่บัดนี้มีรอยฟกช้ำเต็มตัว ริมฝีปากเหี่ยวย่นมีเลือดติดกรัง เจ้าหนูผู้เป็นหลานนั่งน้ำตาไหลข้างๆ
“ท่านยายจะเป็นอะไรไหมครับพี่”
“ไม่หรอก พี่จะพายายของเจ้าไปหาหมอนะ นำทางไปสิ”
“ครับ”ลีอาแบกหญิงชราขึ้นหลังแล้วออกวิ่งไปที่บ้านของหมอตามที่เด็กน้อยบอกทาง ทนไม่ได้จริงๆ กับคนที่รังแกได้แม้กระทั่งเด็กตัวเล็กๆ กับยายผู้แก่ชราขนาดนี้ เป็นลกขุนนางแล้วยังไงกัน จะทำอะไรก็ได้ยังหรือ ฝันไปก่อนเถอะ หากข้าคนนี้มาเห็นแล้ว ข้าจะไม่ปล่อยให้มันผ่านตาไปเฉยๆ เด็ดขาด!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น