ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : past : 3
“นี่ไง..เหตุผลที่ข้าเคยรักลีอามากมายนัก...เพราะเขาเป็นคนแบบนี้ไง”
“กลับกันเถอะ ข้าจะให้ชิซูไปส่งท่านที่บ้านนะแม่นาง”ชางฮวีสั่งให้ชิซูไปส่งเมยองส่วนตัวเขาเองนั่นก็เดินครุ่นคิดอยู่นานกว่าจะถึงที่พรรคชอลมุล
ลีอา แท้จริงแล้วเจ้าเป็นคนอย่างไรกันนะ....
“องค์ชายเพคะ วันรุ่งขึ้นเสนาจางจะจัดงานเลี้ยงน้ำชาขึ้นเปิดโอกาสให้กระหม่อมเสาะหาตัวผู้ขโมยดาบซายินและสังหารครับครอบจางเพคะ”
“ดี...ข้าเองก็ต้องการอย่างนั้นอยู่เหมือนกัน หากรู้ตัวคนร้าย ข้าคงเบาใจได้มากกว่านี้และเมื่อรู้แน่ชัดว่าเป็นใคร ข้าจะไปเอามันกลับมาให้เร็วที่สุด”
“เพคะองค์ชาย”
“คุณชายหน้าหวานนั้นหน้าตาคุ้นๆ พิกลนะ...เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนซักแห่ง...”
“ในฝันละมั้งลีอา
“โธ่ ท่านตาก็ ข้าจะฝันถึงเขาได้ยังไงกัน ข้าก็คงคิดไปเองน่ะแหละ”
‘ท่านแม่...ท่านแม่’
‘ไปซะลูกรัก ลูกต้องมีชีวิตรอด เป็นราชาองค์ต่อไปให้ได้’
‘ไม่นะท่านแม่.....’สีแดงแห่งเพลิงแดงฉาน ตำหนักที่เคยพำนัก พระมารดาที่แสนรัก...ไหม้ไปหมด...
เฮือก!
นี่ข้า...ฝันไปอย่างนั้นหรือ...ฝันซ้ำๆ ซากๆ นี่รบกวนจิตใจเขามานานเป็นแรมปีนับแต่ที่เหตุการณ์เลวร้ายนั่นเกิดขึ้นกับเขา
เมื่อไหร่หนอข้าจะหลุดพ้นจากฝันร้ายนี่เสียที ใครกัน...ที่จะช่วยข้าได้ คนที่ทำให้ข้าแปลกใจอยู่เป็นนิจ คนที่น่าเอ็นดูยิ่งกว่าใคร...ไม่สิ นั่นมันผู้ชายนะ....
คุณชายหน้าหวานนี่ก็วันที่สองแล้วไม่เห็นมาเลย หรือว่าจะถอดใจไปแล้วน่ะน่าเสียดายอุตส่าห์อยากเล่นด้วย
“ลีอาเอ๊ย ตาได้ข่าวดีๆ มาแล้วล่ะ....”
“ข่าวอะไรหรือท่านตา”
“ข้าได้ยินมาว่า เมื่อวานนี้พรรคชอลมุลได้จัดงานเลี้ยงน้ำชาเพื่อพบปะสังสรรค์ และในงานได้มีการพูดถึงดาบเล่มหนึ่งซึ่งน่าจะเคยเป็นของพ่อของเจ้าและคนที่น่าสงสัยที่สุดว่าน่าจะมีดาบเล่มนี้อยู่ในครอบครองคือ เสนาบดีตงลีเฮ แต่...เขาเคยเป็นเพื่อนรักกับพ่อของเจ้ามาก่อน ข้าไม่แน่ใจว่าเป็นเขาหรือเปล่าที่สังหารพ่อของเจ้า..แต่พ่อของเจ้าน่าจะเอาดาบเล่มนี้ไปฝากเขาไว้ก็ได้นะ”
“เสนาตงงั้นหรือท่านตา บ้านของเขาอยู่ที่ไหน คืนนี้ข้าจะเข้าไปดู”
พรรคชอลมุล
“ข้านึกอยู่แล้วต้องเป็นเขา เพราะเขาดูจะจงรักภัคดีกับราชาองค์ปัจจุบันมาก”
“คนผู้นี้เองสินะ ที่เป็นดั่งแขนขาใช้สอยของเสด็จพี่ ดีละ คืนนี้ข้าจะเข้าไปดู!!”
“ลีอาเอ๊ย ข้าว่าเจ้ารอจินซูมาก่อนแล้วเจ้าค่อยไปกับเขาดีไหม”
“ไม่ดีหรอกท่านตา เพราะข้าคงขาดใจตายเสียก่อน กว่าจินซุจะมาจากแผ่นดินใหญ่ข้าว่าดาบคงระเหยไปพอดี”
“ดาบน่ะมันเหล็กนะลีอา จะระเหยได้ยังไง”
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงข้าต้องไป ต้องรู้ให้ได้”
“ลีอา อารมณ์ร้อนของเข้าจะเป็นภัยนะ”
“ข้ารู้ท่านตา แต่ข้าดูแลตัวเองได้นะ ข้าเก่งออก ท่านก็รู้นี่”ลีอาคลี่ยิ้มประจบผู้เป็นตาย่างที่เคยทำมาตลอด ตัวเขาน่ะมั่นใจว่าลีอาเก่ง แต่..ทำไมวันนี้ใจของมันหวิวๆ พิกลนะ...
ลีอาออกมาทำงานหลักนั่นก็คือเก็บค่าคุ้มครองตั้งแต่เช้าเก็บได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ที่ไม่ได้ส่วนใหญ่เป็นเพราะว่าเห็นใจบ้าง ปิดร้านหนีบ้างตามโอกาส คนอย่างลีอาหมาเห็นยังไม่กล้าเห่า
ทำไมน้า...วันนี้มันเงียบเหงาเหลือเกิน
ลีอาสอดส่ายสายตามองไปทั่วหวังเพียงได้เจอใครซักคนที่ทำให้หายเบื่อได้บ้าง ซักคนก็ยังดี ทำไมจินซูไม่มาที่โชชอนพร้อมกันเลยนะ อย่างน้อย...ข้าจะได้มีเพื่อน
ลีอาตัดสินใจไปที่หอนางโลมเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับบ้านของเสนาตง ชินเฮบอกว่า เสนาตงเป็นคนที่ซื่อสัตย์และเคร่งครัดดังนั้นจะไม่มีทางเห็นเขาที่หอนางโลมเด็ดขาดแต่กลับเห็นบุตรของเขามาเที่ยวอยู่เนืองๆ นี่สินะ ที่บอกว่าเลี้ยงลูกให้ดีไม่ได้
ตกดึก....
เงารางๆ กระโดดผ่านรั้วบ้านเสนาตงอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครสังเกตเห็น ชายร่างใหญ่สามถึงสี่คนสวมชุดดำบุกเข้ามาโดยที่คนในบ้านไม่ทันรู้ตัว มันคือขโมยตัวจริง!
พวกมันงัดเข้าไปในห้องอ่านหนังสือของเสนาตงดั่งเหมือนจะรู้ที่ดี กวาดเอาสิ่งของมีค่าทุกอย่างไป พวกมันรื้อค้น หาสิ่งมีค่าต่างๆ ที่สามารถตีราคาเป็นเงินได้ เงิน ทอง เครื่องประดับ..รวมถึงดาบ...
ในขณะที่พวกมันรื้อค้นอยู่นั้นข้างนอกก็มีกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่งที่แอบเข้ามาในบริเวณบ้านอย่างรวดเร็ว ไร้ร่องรอย...ชางฮวี...
เขารับรู้ถึงความผิดปกติจึงรีบรุดเข้าไปยังห้องอ่านหนังสือและพบกับสภาพห้องที่ผ่านมือขโมยมาแล้ว สายตาคมแลกวาดเห็นกล่องใส่ดาบดูสูงค่าเปิดอ้าอยู่ ชางฮวีรีบเข้าไปดูโดยไม่ได้ระวังตัวเลยซักนิด
ฟ้าว!
เคร้ง!!
สวบ....
“โผล่เข้ามาแบบนี้ได้ยังไงกัน หลีกไป!!!”ชางฮวีถูกผลักลงกับพื้น คนชุดดำคนนั้นเป็นใครกันนะ เข้ามาช่วยเขาไว้ทำไม
เมื่อมีเสียงไม่น่าไว้ใจเกิดขึ้น ชิซูถลาเข้ามาหานายของเขาทันที พวกโจรเห็นว่าจำนวนคนเยอะกว่าสู้ไม่ได้จึงหลบหนีกันจ้าละหวั่นต่างคนต่างหยิบของไปคนละชิ้นสองชิ้นก่อให้เกิดเสียงดัง...นั่นน่ะหรือ ดาบของท่านพ่อข้า...
ลีอามองตามขโมยคนที่ถือดาบเล่มหนึ่งไป
และ......บัดนี้คนในบ้านรู้แล้วว่าที่นี่ไม่ได้มีแค่พวกเขา!!!!
“ขโมย!!!! ช่วยกันจับเจ้าขโมยเร็ว!!!!”
“ซวยแล้ว”ร่างนั้นสบถ
“ตามพวกนั้นไป มันเอาดาบซายินไปแล้ว!!!!”
“ครับ!!”
“ก่อนจะห่วงดาบ ห่วงตัวเองก่อนเถอะ วิ่งเร็ว!”มือเล็กคว้าข้อมือของเขาและลากดึงไป หมายออกจากสถานที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด ทว่ายังไปไม่ถึงไหน คนในบ้านทั้งคนสวน แม่ครัวต่างแห่มากันหมด
“มันอยู่นั้นไง”
“เฮ้ย!!!”
ผวัะ!!
พลั่ก!!!
ปึ๊ก!!!
“เจ้า...มากันข้าไว้ทำไม...”
“ไม่รู้เว้ย วิ่งเร็ว!!”มือนั้นลากเขาสิ่งอีกรอบ แต่ก็ยังมีคนตามมามากอยู่ดี ตอนนี้พวกเขานี่ละเป็นกลุ่มที่เสี่ยงจะโดนจับมากที่สุด
ทั้งคู่วิ่งหนีออกมาจนถึงชายป่า ยิ่งวิ่งยิ่งรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าช้าลง จนแน่ใจว่าไม่มีใครตามมาทั้งคู่จึงหยุดพักพากันนั่งหอบหายใจที่โคนต้นไม้
“เจ้าเป็นใครกัน”
“ขอบใจนะที่จำกันไม่ได้”ร่างนั้นส่งเสียงไม่พอใจใช้มือข้างที่จับมือเขาไว้ ข้างที่ยังคงปกติดึงผ้าปิดหน้าออก
“ลีอา...เจ้าปล้นบ้านเสนาหรือ”
“มันเรื่องของข้า...โอย....”ชางฮวีสังเกตถึงความผิดปกติของเขาได้ หัวไหล่ห้อยตก ท่อนแขนก็บิดผิดที่ผิดทางจนดูน่ากลัว
“ไหล่เจ้า...แขนเจ้าด้วย บิดผิดรูปหมดแล้ว”
“เออ ข้ารู้น่า อย่าเสียงดังได้ไหม...อึก...”แทบไม่น่าเชื่อว่าคนตรงหน้าจะทนฝืนวิ่งทั้งสภาพร่างกายแบบนี้
“นั้นเจ้านะทำอะไร”เขามองลีอาที่ลุกขึ้นยืนหันหน้าเข้าหาต้นไม้ใหญ่
“ทำให้แขนข้าเป็นแบบเดิมน่ะสิ!”
ปั๊ก!!!
“อื้ออออออ”ลีอากัดฟันไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมาขณะที่กระแทกเข้ากับต้นไม้เพื่อขยับกระดูกที่เคลื่อนไปผิดที่กลับมาอยู่ที่เดิมของมันเสียงหอบหายใจดังออกมาต่อเนื่องไม่หยุด
“บ้าไปแล้วรึไง!”
ครึก!
“โอยยยย”
ลีอาดัดท่อนแขนตัวเองให้บิดกลับเข้าที่อีกระรอกร่างเล็กตรงหน้าเขาเหมือนคนที่ชีวิตกับการเจ็บตัวมาแล้วจนเคยชิน..ตกลง...เจ้าเป็นใครกันนะ..
“เจ้า..พักสักหน่อนเถอะ”
“พักให้บ้า อยู่ที่นี่ไปก็เหมือนเป็นเป้านิ่ง เกิดพวกนั้นมาค้นที่นี่จะว่างยังไง โง่จริง”
“ข้าจะดูลาดลราวให้เอง เจ้าพักซะ”
“ข้าไม่เป็นไร เจ้ารีบกลับที่ของเจ้าไปเถอะ ข้าดูแลตัวเองได้”
ที่เขาเห็นตอนนี้คือชายร่างบางๆ คนหนึ่งเดินโซซัดโซเซไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า เขามองตามแผ่นหลังสั่นๆ นั่นก่อนจะมองมาที่โคนต้นไม้ที่นั่งกันอยู่และพบกองเลือดสดๆ ที่หยอดอยู่บนพื้น บนต้นไม้ บนทางที่พวกเขาวิ่งมา...บนทางที่เจ้าของร่างนั่นเดินไป....
ก่อนที่ร่างนั้นจะล้มลงไปเข้าถลาวิ่งไปรับไว้....
“เจ้าต้องทำแผลนะลีอา ไม่อย่านั่นเจ้าจะตาย ถอดเสื้อของเจ้าซะ”
“ไม่...อย่ามายุ่งกับข้า”เสียงแหบห้าวแบบนี้ยังจะปฏิเสธอีกอย่างนั้นหรือ
“ปล่อยข้า...”ริมฝีปากซีดเซียวร้องห้ามขณะที่ชางฮวีพยายามดึงเสื้อออก ใช่...ข้าโดนแทงที่ท้องตอนที่รับดาบนั่น...พวกโจรไร้ศีลธรรมแทงมาได้ตั้งสองคน!
“หยะ....อย่า....”
พรึ่บ
เฮือก!!
“เจ้า...เจ้าเป็นผู้หญิง......”ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่อง เขามองเห็นร่างในอ้อมแขนชัดเจน ร่างบอบบางและ...เนินเนื้อที่โผล่พ้นผ้าที่พันเอาไว้นั้นมันบอกถึงเพศของเธอ
“เจ้า...โง่...”ใบหน้าเนียนพูดได้เพียงเท่านั้นสติก็ดับวูบไป...รู้สึกเหมือนตัวลอยๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น