คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พวกตัวแสบ
หนึ่งสัปดาห์ต่อมาลูฟี่ก็กลับมาพร้อมบาดแผลเต็มตัว ตอนที่ถูกโยนเข้ามาในห้องก็หลับทันที เขาเลยลงไปข้างล่าง แต่ยังไม่ได้ทันได้เอ่ยปากของกล่องปฐมพยาบาล ดาดันก็ยัดมันใส่มือเขาและเดินออกไปทันที
“ดาดันเนี่ยเป็นคนดีจริงๆ ด้วยสินะ”
เขากลับขึ้นมาทำแผลให้กับลูฟี่ที่หลับเป็นตาย แต่ก็เห็นคนซึนอีกคนที่แกล้งหลับแต่ก็เหลือบมองมาเป็นระยะๆ จนเขายกยิ้มขึ้นและกลับไปนอนเหมือนเดินโดยไม่พูดอะไร
วันต่อมาเอสก็ลากเขาไปด้วยโดยที่มีลูฟี่วิ่งตามหลัง แต่ถึงโรคุจะสลัดมือเอสออกได้แต่เขาก็ไม่ได้ทำ เพราะว่าเขาก็อยากให้ลูฟี่แข็งแกร่งขึ้นด้วยตัวเอง แถมในการวิ่งตามเอสไปเรื่อยๆ แบบนี้ก็ฝึกร่างกายได้ดีเลย
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่เดือนลูฟี่ก็ยังคงวิ่งตามมาเรื่อยๆ พอลูฟี่มีแผลเขาก็ทำแผลให้ตลอด และก็ช่วยให้คำแนะนำในเรื่องการเคลื่อนไหวของทุกครั้ง และช่วงนั้นเขาก็สนิทกับเอสและซาโบะขึ้นเรื่อยๆ และออกไปช่วยพวกเขาหาเงินด้วย
“ฝนตกหนักจังนะวันนี้”
“ไม่ชอบฝนรึไง”
“ชอบสุดๆ ไปเลยต่างหาก”
“เจ้านั้นไล่ตามเก่งชะมัด”
โรคุยกยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเอสนั้นมองไปที่ลูฟี่ เพราะทุกครั้งที่เขาสังเกตเขาก็เห็นว่าเอสนั้นก็จะมีหยุดรอลูฟี่อยู่แบบหนึ่งก่อนจะออกว่าต่อไปเสมอ
“นั้นมัน”
เอสมองไปที่มุมมืดของป่า พอเพ่งมองดีๆ แล้วก็เห็นว่ามันเป็นเสือยักษ์มันตัวใหญ่จนน่ากลัว พอเขาเห็นว่าลูฟี่ขาแข็งจนขยับไปได้ เขาเลยตัดสินใจกระโดดลงไป และใช้ฮาคิเกาะหุ้มมือของตนไว้ และชกเข้าไปที่หัวของเจ้าเสือเต็มๆ
“หนีเร็วลูฟี่!”
โรคุจับมือของลูฟี่วิ่งหนีห่างออกไปจนกลับมาถึงบ้านของดาดัน และลูฟี่ก็ล้มลงไปนอนกับพื้นอย่างหมดแรง ก่อนจะดีดตัวขึ้นมาและหันมามองเขาด้วยตาเป็นประกาย
“เมื่อกี้นายทำได้ยังไงน่ะ!”
“ถ้านายได้ออกทะเลก็จะได้รู้ในสักวันนั้นล่ะ”
“งั้นฉันก็จะรีบเก่งขึ้น จะได้ออกทะเลเร็วๆ”
ในคืนวันนี้ลูฟี่ก็หลับไปสนโลกเหมือนเดิม แต่เอสที่พึ่งกลับมาก็มองหน้าเขาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด โรคุจึงเดินเข้าไปลูบหัวคนอายุมากกว่า
“นอนก็เถอะ”
“อืม”
โรคุพาอีกฝ่ายมานอนและเช้าวันต่อมาเอสก็จะมองลูฟี่อยู่ไกลๆ ว่าเจ้าเด็กหมวกฟางนั้นยังปลอดภัยและจะไม่มีทางตาย
จริงสิ เราลืมถามเรื่องหมวกกับลูฟี่ไปเลยแฮะ
วันต่อมาโรคุก็รั้งตัวของลูฟี่ที่จะไล่ตามเอสไปเพราะจะถามเจ้าตัวเรื่องหมวกที่เจ้าตัวสวมอยู่
“ลูฟี่ หมวกนั้นของแชงคูสใช่ไหม”
“ใช่ นายรู้จักแชงคูสด้วยเหรอ”
“อื้ม ผมอยู่บนเรือของเขามาสามปีน่ะ”
“เหรอ สุดยอดเลย”
และวันนี้เขากับลูฟี่ก็ไม่ได้ไล่ตามเอสไป เพราะอยู่คุยเรื่องของแชงคูสทั้งวัน
สามเดือนมาแล้วที่ลูฟี่ไล่ตามเอสอย่างไม่ลดละ ตอนนี้เขาก็มาอยู่กับซาโบะเพื่อรอเอสกลับมาเพื่อ พอเอสกลับมาแล้วก็โชว์เงินที่หามาได้ออกมาโชว์
“พวกนายหามาได้เยอะจริงๆ เลยนะเนี่ย”
“แล้วนายไม่คิดจะหาบ้านเหรอ ถ้าจะออกทะเลต้องมีเรือนะ”
ซาโบะหันมาถามเขาที่นอนพิงต้องไม้อยู่อย่างไม่สนใจเงินที่ทั้งคู่หามาได้
“พลังของผมมันเกี่ยวกับน้ำ ควบคุมได้ทั้งหมดแถมหายใจใต้น้ำก็ได้ เพราะงั้นไม่ต้องมีเรือหรอก”
“สุดยอดชะมัด”
เด็กชายทั้งสองส่งเสียงชื่นชมเขาออกมา และพูดคุยกันเรื่องที่จะเอาเงินทุนที่หามาตลอดห้าปีไปซื้อเรือโจรสลัด
“เรือโจรสลัดหาซื้อไม่ได้หรอกนะ ต้องของให้ช่างต่อเรือทำเรือแบบที่เราต้องการให้ แล้วก็ค่อยขึ้นธงโจรสลัด และบอกเลยว่าต้องใช้เป็นร้อยล้านเบรีอย่างต่ำ”
“นายรู้เยอะจังนะ” เอส
“ผมมีประสบการณ์ในทะเลนะ”
พวกเราคุยกันเรื่องโจรสลัดอยู่นั้นเสียงลูฟี่ก็ดังขึ้นมาจากด้านล่างของต้นไม้จนทำให้เอสและซาโบะตกใจมาก ยกเว้นโรคุที่รู้จากฮาคิสังเกตแล้วว่าลูฟี่กำลังใกล้เข้ามา แต่ก็ไม่คิดจะบอกทั้งสองคน
เอสกับซาโบะจัดการมัดลูฟี่ติดกับต้นไม้ จนเขานั้นก็นั่งฟังอยู่บนต้นไม้อย่างเงียบๆ จนลูฟี่ตะโกนออก
“อย่าฆ่าฉันเลยนะ!! โรคุช่วยด้วยยยยย!!”
โรคุโดดลงมาจากนั้นต้นไม้และตัดเชือกให้กับลูฟี่ด้วยใบมีดที่สร้างขึ้นมาจากน้ำ
“มีคนกำลังมา รีบซ่อนตัวเถอะ”
โรคุพูดขึ้นและลากเด็กทั้งสามไปซ่อนหลังต้นไม้ และซาโบะก็พูดถึงคนที่เดินเข้ามาใกล้ว่าชื่อพอลเชมี่ เป็นคนน่ากลัวมากแต่สำหรับโรคุนั้นเขาคิดว่าคนที่ไม่มีฮาคิน่ะไม่มีทางที่จะจะพลาดท่าแน่นอน
"เอส ซาโบะ ลูฟี่ไปไหนแล้วอ่ะ" โรคุพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าข้างตัวเขานั้นไม่มีเจ้าเด็กหมวกฟางอยู่ แต่ดันไปโผล่ให้เจ้าคนอันตรายนั้นจับตัวไปซะได้ ถ้าพากลับมาได้เขาจะบ่นให้หูชาเลยคอยดู
“เอส โรคุ ช่วยฉันด้วย!!” เจ้าลูฟี่นี่มันบ้าจริงๆ เลยใครสั่งใครสอนให้ตะโกนเรียกชื่อคนที่ศัตรูตามหาอยู่กัน มันจะทำให้นายซวยนะเว้ย
“นี่แกรู้จักเอสอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่แล้ว เขาเป็นเพื่อนฉัน แต่เมื่อกี้เขาบอกเขาจะฆ่าฉัน” โรคุถึงกับกุมขมับอย่างปวดหัว เขาของไปนอนใต้ทะเลตอนนี้ทันไหมนะ
“งั้นฉันของถามหน่อย วันนี้เจ้าเอสมันขโมยเงินของฉันแล้วหนีไป แล้วแกรึเปล่าว่าเงินนั้นมันอยู่ที่ไหน”
ตอนนี้โรคุขออย่างเดียวเลยว่าลูฟี่จะเป็นพวกโกหกเก่งแต่ความคิดนั้นก็ถูกทำลายทิ้งลงในทันทีที่เห็นว่าเจ้าตัวโกหกได้ห่วยแตกมาก ไม่ว่าใครก็ดูออกแน่ๆ ว่าโกหกอยู่
เจ้าพวกนั้นอุ้มลูฟี่เดินออกไปแล้ว พนันได้เลยว่าต้องซ้อมน้องชายบุญธรรมของเขาจนกว่าจะพูดออกมาแน่ๆ พอจะหันไปขอความช่วยเหลือจากเอสและซาโบะ เจ้าพวกนั้นก็กลับขึ้นไปบนต้นไม้เพื่อย้ายสมบัติกันแล้ว
“ชิ!”
โรคุตรงกลับไปที่เกรย์เทอร์มินอลและก็ดันคลาดสายตากับลูฟี่ไปแล้ว เขาเลยรวบรวมสมาธิให้สามารถรวบรวมน้ำในอากาศให้มารวมตัวกันจนเป็นก้อนขนาดเท่าลูกแล้ว และก็มองดูความทรงจำจากน้ำเหล่านั้นจนเห็นที่ที่ลูฟี่ไป
“เจอล่ะ”
โรคุที่จะรีบออกกันไปช่วยลูฟี่ก็ทรุดตัวลงนั่งกันพื้น และมีเลือกที่ไหนออกจากจมูกของเขาหยดลงพื้น
“อ่านความทรงจำจากน้ำกับรวบรวมน้ำในอากาศก็ยากอยู่แล้ว พอเอามารวมกันเลยฝืนตัวเองไปสินะ”
โรคุนั่งพักอยู่ประมาณห้านาที แล้วออกตัววิ่งไปทางที่ลูฟี่แต่พอไปถึงภาพที่เห็นก็ทำให้เขาถ้าจะหัวใจวาย
“โร...คุ”
“แกเป็นพวกเดียวกับมันสินะ”
โรคุที่ยังช็อกกับภาพตรงหน้าอยู่นั้นเขาก็โดนเจ้าพอลเชมี่ต่อยเข้ามาเต็มท้องจนกระเด็นไปกระแทกกับผนังไม้ และสติที่จะเข้าไปช่วยลูฟี่ก็ค่อยๆ หมดลงไป
“ล... ลู... ฟี่”
‘พี่โทรุ... คุณทะเลบอกว่าอย่าไป” โรคุรั้งตัวของพี่ชายทั้งสองของเขาเอาไว้จากการที่จะพาเข้าไปร่วมประชุมที่ทางรัฐบาลบอกว่าให้เรียกทุกคนไปรวมกันที่กลางเกาะ
‘หมายความว่ายังไงน่ะ โรคุ’ เด็กชายที่ไว้ผมอันเดอร์คัตย่อตัวลงไปถามน้องชายวัยสามขวบของเขา
‘คุณทะเลบอกว่ามันเป็นกับดัก’ โรคุจ้องกลับเข้าไปในดวงตาสีเหลืองอำพันที่เป็นสีเดียวกันกับเขา
‘เองไงดีล่ะโทยะ’ แฝดคนพี่หันไปถามน้องชายที่มีผมสีน้ำทะเลและดวงตาสีอำพันเหมือนเขา
‘ฉันว่าเราอยู่กับโรคุเถอะ ยังไงๆ ที่น้องพูดมาก็มีเหตุผล’
อันที่จริงพวกเขาทั้งสองคนก็รู้สึกแปลกใจอยู่แล้วกับการที่เจ้ารัฐบาลบอกว่าให้พวกเราไปรวมตัวกันที่กลางเกาะ ทั้งๆ ที่พวกมันยังมากันไม่ถึงแท้ๆ
ยังไม่ทันที่พวกเขาจะก้าวเดินกลับไปที่ชายหาดที่พึ่งออกมา เกาะที่พวกเขาอยู่ก็เกิดการสั่นสะเทือน และก็มีลูกปืนใหญ่ยิ่งเข้ามาที่เกาะของพวกเขา
‘บาสเตอร์คอลงั้นเหรอ เจ้ารัฐบาลสารเลวเอ้ย!’ โทยะหันไปมองที่รอบๆ เกาะก็เห็นว่ามีเรือของทหารเรือล้อมรอบเกาะของพวกเขาเอาไว้
‘รีบไปที่ทะเลกันก่อนเถอะ’ โทรุอุ้มน้องชายของเขาขึ้นมาและเร่งฝีเท้าไปที่ชายหาดที่อยู่ใกล้พวกเขาที่สุด และค่อยๆ ว่าโรคุลงบนพื้นทรายอย่างเบามือ
‘โรคุ น้องขอให้คุณทะเลพาเราออกไปจากเกาะทีนะ พาไปเกาะที่ไกลที่สุดที่น้องพแจะพาเราไปด้วยได้’
‘แล้วคุณพ่อกับคุณแม่’
พี่ชายทั้งสองมองหน้ากันและหันมาสบตาสีทองกลมโตที่มีน้ำตาคลอเบ้าอยู่ และพวกเขาก็ทำได้เพียงวางมือลงบนเส้นผมสีน้ำทะเลที่เหมือนกับพวกเขา
‘ผมจะทำ’ โรคุหันหลังลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นทราย
‘ยังมีคนเหลืออยู่ ฆ่าพวกมันซะ’ ทหารเรือประมาณสิบกว่าคนวิ่งตรงมาทางพวกเรา แต่ว่ามันก็มีลมพัดมาอย่างแรงจากด้านหลังของพวกเขา
ดาบสามคาตานะสามเล่มลอยมาพร้อมๆ กับสายลมเข้าไปในมือของเด็กชายสองคน และดาบเล่มหนึ่งก็ปักไว้ข้างตัวของโรคุ เพราะนั้นคือดาบของน้องของพวกเขา
‘โรคุ ไม่ต้องห่วงพวกพี่นะ ควบคุมทะเลไป’ โทยะหันมายิ้มให้กับน้องของเขา และชักดาบออกมา ก่อนที่จะลูบไปที่ใบดาบจนเกิดเป็นกระแสไฟฟ้าที่เป็นพลังของเขา
‘อ๊ากกกกก!!!’ เหล่าทหารเรือส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวดจากใบดาบของฝาแฝด คนหนึ่งก็สนับสนุนเขาด้วยสายลมที่คมราวกับใบมีด ส่วนอีกคนก็มีไฟฟ้าที่ผลิตออกจากร่างกายได้ด้วย
‘พร้อมกับครับพี่!’
พอได้ยินเสียงตะโกนของน้องคนเล็ก พี่ชายทั้งสองก็กำจัดพวกทหารเรือเสร็จพอดี โรคุจับมือพี่ชายของเขาและเอาดาบตัวเองลงไปในน้ำด้วย
พอลงมาในทะเลแล้วเขาก็โผเข้ากอดพี่ชายของเขาทนที ทั้งโทรุและโทยะกอดปลอดกันและกัน พวกเขานั้นไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้เลย ทั้งๆ ที่พวกเขานั้นไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแท้ๆ
‘ผมไม่ได้อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลย พวกพี่อยากจากผมไปอีกนะ ผมขอร้อง’
‘ไม่นะ พี่โทรุ พี่โทยะ พี่ครับ!!’
“พี่ครับ!!”
โรคุเด้งตัวขึ้นมาและมองไปรอบตัวก็เห็นว่าตัวเองนั้นอยู่กลางป่าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบหน้า จนเอสที่อยู่ใกล้เขาที่สุดต้องมากอดปลอบ
“ฝันร้ายเหรอ”
“อืม นิดหน่อย”
โรคุดันคนตรงหน้าออก แล้วหันไปมองลูฟี่ที่มีแผลเต็มตัวแต่ก็โดนรักษาเรียบร้อยแล้ว ส่วนเขานั้นก็ถูกรักษาเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
“โรคุ นาย ฮึก นายยังไม่ตาย”
“อย่ามาแช่งกันสิครับ”
โรคุเดินเข้าไปปลอบน้องชายบุญธรรมของเขา โดยการจับหน้าอีกฝ่ายให้หันมาสบตากับเขา และแนบหน้าผากลงไปจนอยู่ๆ ลูฟี่ก็หน้าแดงขึ้นมาและหันหน้าหนีไป
และอยู่ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนมีแรงดึงที่คอเสื้อจนหลังไปชนกับตัวของเอส พอหันไปมองก็เห็นว่าเอสทำสีหน้าไปพอใจอยู่นิดหน่อย
“ว่าแต่นายเถอะ ทำไมนายถึงไม่ยอมบอกพวกมัน พวกมันน่ะต่อให้เป็นผู้หญิงหรือเด็กมันก็จะฆ่าทั้งนั้นนะ”
เอสไม่เข้าใจการกระทำของลูฟี่เอาเสียงเลย แต่ว่าโรคุก็พอจะเข้าใจลูฟี่เขาอยู่หรอกนะ
“ก็ถ้าบอกไปนายก็คงไม่ยอมเป็นเพื่อนกันฉัน” ลูฟี่ตอบเสียงสั่น
“มันดีกว่าชายไม่ใช่เหรอ แล้วทำถึงยากเป็นเพื่อนกันฉันนักล่ะ”
“ก็เพราะฉันไม่มีคนอื่นให้พึ่งแล้ว กลับไปหมู่บ้านฟูชาก็ไม่ได้ และฉันก็เกลียดโจรภูเขาด้วย ถ้าไม่ไล่ตามนายฉันก็ต้องอยู่คนเดียว ถึงจะมีโรคุอยู่แต่นายก็ลาโรคุไปด้วยตลอดเลยนี่”
“แล้วพ่อแม่”
“ฉันมีแค่ปู่ กลับโรคุที่พึ่งได้มาเป็นพี่ชายฉันอ่ะ”
“ถ้ามีฉันอยู่นายจะไม่ทรมานเหรอ”
“อื้ม”
“ถ้าไม่มีฉันนายจะลำบากเหรอ”
“อื้ม”
เมื่อได้คำตอบจากลูฟี่ไปเอสก็ดูเหมือนจะจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เขาที่มายิ่งข้างซาโบะก็หันมามองหน้ากันและกลับไปมองที่เอสอีกที
“นายอยากให้ฉันมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ”
พอได้ยินคำพูดนั้นของเอสเขาก็เผลอกำมือแน่ เพราะทั้งเขาทั้งเอสก้มีคนอยากให้พวกเขาทั้งสองคนตาย ทั้งๆ ที่พวกเรานั้นไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแท้ๆ ก็แค่เด็กที่เกิดมาทีพลังมากมาย กับเด็กที่เกิดมาจากโจรสลัดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมันก็แค่นั้นเอง
“มันก็ต้องอย่างนั้นสิ”
“แต่ว่าฉันน่ะ ไม่ชอบพวกคนอ่อนแอแบบนายหรอกนะ” เอสหันหลังให้กับลูฟี่ แค่ถ้าสังเกตดีๆ ก็จะเห็นว่าใบหูของเขามีสีแดงขึ้นมาเล็กๆ
“ฉันไม่ได้อ่อนแอ ฉันแข็งแกร่งจะตาย”
“แข็งแกร่งงั้นเหรอ ตรงไหนกัน ทั้งๆ ที่เป็นผู้ชายแต่ก็เอาแต่แหกปากร้องไห้”
“นายเคยโดนต่อยด้วยถุงมือหนามบ้างไหมเล่า! ฉันพึ่งจะเจ็ดขวบเองนะ รอฉันสิบควบเมื่อไหร่ฉันจะไม่ร้องและจะแข็งแกร่งกว่านี้แน่”
“ถึงฉันจะเป็นตอนฉันเจ็ดขวบฉันก็ไม่ร้องเฟ้ย!”
ทั้งโรคุและซาโบะก็ได้แต่ยืนดูทั้งคู่ทะเลาะกันอย่างเงียบๆ จนซาโบะต้องเข้าไปห้ามศึกปะทะฝีปากของทั้งสองคน
“นี่ ดูท่าฉันจะเจอปัญหาซะแล้วล่ะ”
“ปัญหาเหรอ” ลูฟี่
“ก็เรื่องคราวนี้ดูท่าพวกเราสี่คนคงจะโดนหมายหัวไปเต็มๆ แน่ใช่ไหมล่ะ”
“นั้นสินะ” โรคุพยักหน้าเห็นด้วย
“ป่าที่ฉันเคยอยู่มาตลอดมันอยู่ใกล้กับรังของพวกมัน และถ้าพวกมันบุกเข้ามาหาฉันตอนที่ฉันหลับไป ฉันจะเป็นไงมั้งล่ะ” ซาโบะถามความเห็นของเด็กทั้งสาม
“ก็ตายไง” เอส
“ใช่ ตายแหงแก๋” ลูฟี่
“ถ้าพวกมันฉลาดหน่อยนายอาจจะถูกขายไปเป็นทาสให้พวกมังกรฟ้าก็ได้
“มังกรฟ้า?” เอสกับลูฟี่หันมามองเขาอย่างสงสัยในชื่อที่เขาพูดออกมา
“เดี๋ยวสักวันพวกนายก็รู้เองนั่นแหละ”
“ฉันเลยอยากจะปรึกษาพวกนายน่ะ”
พวกเราสี่คนเริ่มปรึกษากันว่าซาโบะนั้นจะไปอยู่บ้านดาดันกัน พอกลับมาถึงบ้านพวกดาดันก็หลับกันไปแล้ว พวกเราสีคนเลยขึ้นไปนอนกันบ้าน แต่พอหัวถึงมองทั้งสามคนก็หลับไปเลย
“พี่ครับ ตอนนี้พวกพี่เป็นยังไงบ้างนะ”
โรคุไปหยิบดาบที่เอามาวางไว้ที่ห้องนี้แต่ก็ไม่เคยคิดจะเอาออกไปใช้ แต่เดี๋ยวคงต้องพกไปด้วยแล้ว และสีตรงอัญมณีก็ยังคงสั่นไหวไปมาเหมือนเดิม ถึงจะดีใจแต่เขาก็อยากจะเจอพี่ๆ อีกครั้ง
ไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมาตอนไหน เขารู้ตัวอีกทีก็มีใครบางคนมาปาดน้ำตาของเขาออกให้เสียแล้ว พอโรคุหันไปก็เห็นว่าเป็นซาโบะที่เขามาเช็ดน้ำตาให้กับเขา
“ผมทำให้นายตื่นเหรอ”
“เปล่าหรอก” ซาโบะเคลื่อนตัวมานั่งข้างเขา
“ฉันได้ยินนายละเมอถึงพี่ชายตอนนั้นด้วย คงจะเหงามากเลยสินะ นั้นเป็นของดูต่างหน้าเหรอ” ซาโบะลูบหัวเขาเบาๆ เป็นการให้กำลังใจแล้วหันไปมองดาบในมือของเขา
“มันเป็นสิ่งที่ตระกูลของผมทำให้ทุกๆ คนน่ะ แล้วแต่ว่าต้องการอาวุธแบบไหน ทั้งผมและพี่ชายเลือกเป็นดาบน่ะ จะเรียกว่าเป็นของดูต่างหน้าก็ไม่ผิดหรอกครับ”
ซาโบะยอมนั่งฟังเขาอยู่อย่างเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไร เราทั้งคู่ให้ความเงียบในที่แห่งนี้ช่วยปลอบใจจนโรคุหันไปมองหน้าของคนผมทอง
“นี่ซาโบะ ผมของอะไรหน่อยสิ”
“ขออะไรเหรอ ถ้าเป็นสิ่งที่ฉันทำได้ก็จะทำให้นะ”
“ขอกอดหน่อย”
“เอ๊ะ?”
ซาโบะชะงักไปกับคำของของเขา เจ้าตัวมีท่าทีลังเลอยู่สักพักก็ยอมอ้าแขนออกเป็นการอนุญาตโรคุจึงสวมกอดอีกฝ่ายเอาไว้หลวมๆ และพวกเราทั้งคู่ก็ล้มลงไปนอนและหลับไปทั้ง ๆ แบบนั้น
ความคิดเห็น