ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #74 : EP : 74 ผู้นำเผ่าฮันเตอร์

EP : 74 ผู้นำเผ่าฮันเตอร์

“ฉันไม่สนหรอกนะว่าพวกนายกำลังจะทำอะไรอยู่ เพราะสิ่งที่ฉันสนใจก็คือลูกๆ ของฉัน” โคลันเอ่ยบอกเสียงเรียบพลางมองไปยังชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา

“ใจเย็นก่อนพวกเราแค่จะทดสอบความสามารถของพวกเขาเท่านั้น” ชายหนุ่มเอ่ยบอกพลางคิดถึงตอนที่เขาทดสอบโคลันไปด้วย

ใครจะคิดว่าเขาจะทำลายการทดสอบได้รวดเร็วแบบนั้น เพราะจากข้อมูลที่เขาได้มา โคลันไม่น่าจะมีพลังมากมายขนาดนั้น

“จะให้ฉันใจเย็นอย่างนั้นเหรอ” โคลันเอ่ยถามเสียงเรียบเพราะตอนนี้เขาเป็นห่วงลูกๆ ของเขามาก ไม่รู้จะถูกพวกนี้ทดสอบอะไรบ้าง

โคลันหลับตาลงเพื่อสงบจิตใจของตัวเองที่กำลังจะปะทุขึ้น ในตอนที่เขาถูกทดสอบอยู่นั้นพลังของฮันเตอร์ที่อยู่ในตัวของเขาก็ถูกปลุกขึ้นมาทำให้เขาสามารถทำลายการทดสอบของกลุ่มพวกฮันเตอร์นี้ได้อย่าง่ายดายและรวดเร็ว

“คุณโคลันอยู่หรือเปล่าครับ” เสียงของคาโลร้องเรียกพลางมองเข้าไปในบ้านของโคลันไปด้วยเพราะเขาสัมผัสได้ว่ามีคนอยู่ด้านในแต่ว่ามันมีบ้างอย่างแปลกๆ

โคลันที่ได้ยินแบบนั้นก็ลืมตาขึ้นมาก่อนจะลุกจากโซฟาไปยังด้านนอกที่มีพวกห้าหนุ่มแวมไพร์ยืนอยู่หน้าประตูรั่วของเขา

“มีอะไร” โคลันเอ่ยถามทั้งที่พอจะเดาได้ว่าโคลันมาหาเขาด้วยเรื่องอะไร

“อลิซกลับอลันหายตัวไป” โคลันเอ่ยบอกด้วยความร้อนใจเพราะพวกเขาหาอลิซกับอลันที่โรงเรียนไปเจอเลยแถมยังตรวจจับอะไรผิดปกติไม่ได้อีกด้วยแถมโซมีก็ยังหายตัวไปด้วยอีกเหมือนกันซึ่งมันแปลกมาก

“อืม เดี๋ยวฉันจัดการเอง” โคลันเอ่ยบอกเขาคงให้ทั้งห้าเข้าไปในบ้านตอนนี้ไม่ได้เพราะมีพวกฮันเตอร์อยู่ด้านในบ้านของเขา หากให้เด็กพวกนี้เขาไปคงจะวุ่นวายอย่างแน่นอน

คาโลที่ได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วเพราะคิดว่าท่าทางของโคลันแปลกไป เขาดูสงบนิ่งเกินไปเมื่อรู้ว่าลูกทั้งสองของตัวเองหายตัวไป

“คุณรู้ใช่มั้ย” คาโลถามพร้อมกับมองสบตากับโคลันแต่เมื่อเห็นโคลันพยักหน้ารับแค่นั้น เขาก็เข้าใจแล้วว่าโคลันรู้ว่าอลิซและอลันหายไปได้ยังไง

และพอจะเดาได้ว่าข้างในนั้นมีอะไรที่พวกเขาไม่ควรรู้หรือว่ามันอาจจะเกี่ยวกับที่อลิซกับอลันหายไปอย่างแน่นอน

โคลันที่เห็นแบบนั้นก็เดินเข้าบ้านไปทันที โดยไม่คิดที่จะพูดอะไรอีก เพราะทั้งห้าคงจะพอเดาออกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

“พาฉันไปหาลูกของฉันซะ” โคลันเอ่ยบอกทันทีที่เดินเข้ามาด้านในพร้อมกับมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเรียบนิ่ง เมื่อก่อนเขาอาจจะไม่ได้มีนิสัยแบบนี้เพราะเขารู้ดีว่าตัวเองนั้นอ่อนแอ

แต่พอเด็กคนนั้นเขามาแทนอลิซมันก็ทำไห้เขาต้องพยายามมากขึ้นเพื่อที่จะปกป้องลูกๆ ของเขาเพื่อไม่ให้ใครมาพรากลูกไปจากเขาอีกครั้ง

และมันก็ไม่เสียแรงเลยที่เขาแอบให้โซมาสเตียนสอนการต่อสู้โดยที่ไม่ให้ลูกๆ ของเขารู้

“ถ้าพวกเขาไม่พาไปฉันจะพานายไปเอง” โซมาสเตียนเดินเข้ามาในบ้านด้วยเสื้อที่ยันนิดหน่อยเนื่องจากเพิ่งต่อสู้กับพวกฮันเตอร์ที่สกัดเขาออกจากโคลัน

“นายจะไปไม่ได้จนกว่าลูกของนายจะผ่านบททดสอบ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกพลางมองไปยังโซมาสเตียนที่เดินเข้ามาด้านใน นับว่ามีฝีมือไม่น้อยในการเอาชนะฮันเตอร์ระดับสูงได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บหนัก

“ฉันไม่สน” โคลันเอ่ยบอกเขาไม่สนอะไรทั้งนั้น โคลันหมุนตัวเดินออกไปข้างนอกทันที แต่ยังไม่ทันจะได้เดินออกจากบ้านดี ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมันทำให้เขาหยุดชะงักกับประโยคที่ชายผู้มาใหม่พูดขึ้นมาด้วยความสงสัย

“เจ้าช่างเลี้ยงลูกได้ดีกว่าที่คิดโคลัน” ชายหนุ่มผู้มาใหม่เอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นโคลันกำลังเดินออกจากบ้าน

“คุณเป็นใคร…” โคลันเอ่ยถามก่อนจะหันกลับไปมอง พอเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายเข้าก็เงียบไปเลย เพราะคนตรงหน้าของเขานั้นเหมือนเขาเกือบทุกอย่างราวกับคนเป็นคนคนเดียวกัน ต่างกันก็แค่สีของดวงตาก็เท่านั้นเอง เพียงแค่นี้เขาก็ไม่ต้องถามอะไรแล้วเพราะพอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

“มาทำไม” โคลันเอ่ยถามโดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดเลยแม้แต่น้อย

“น่าแปลกใจที่เจ้ารู้ว่าข้าคือพ่อของเจ้า” ชายหนุ่มที่ไม่น้อยเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะลงนั่งกับโซฟาด้วยท่าทางสบายใจเมื่อเห็นท่าทางของลูกชายคนเดียวของตัวเอง

“มันไม่ได้ยากขนาดนั้น” โคลันเอ่ยบอกพลางรู้สึกไม่ชอบใจกับท่าทางของผู้เป็นพ่อเท่าไร

“ถ้าฉันเดาไม่ผิดคุณคงเป็นผู้นำของเผ่าฮันเตอร์สินะ” โซมาสเตียนพูดขึ้นเพราะดูบรรยากาศรอบตัวของชายผู้มาใหม่คนนี้แล้วไม่ธรรมดา

“สายตาเฉียบแหลมสมเป็นเจ้าชายเผ่าแมว” เคอาร์เอ่ยขึ้นเมื่อถูกทักแบบนั้นพร้อมกับมองโซมาสเตียมอย่างถูกใจ

โซมาสเตียมที่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องไปหาอลิซกับอลันให้ยุ่งยากแล้วละ เพราะตัวการอยู่ตรงหน้าของพวกเขาแล้ว

“ของลูกของผมคืนด้วย” โคลันเอ่ยบอกไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นพ่อของตัวเอง

“นั้นก็หลานของข้าเหมือนกัน” เคอาร์พูดขึ้นพลางเหล่ตามองลูกชายของตัวเองไปด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่มุมปากของเขานั้นอดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้ม พลางนึกขึ้นผู้เป็นภรรยาที่อยู่เผ่าพ่อมดแม่มดไปด้วย สงสัยต้องหาเวลาไปชิงตัวของนางมาอยู่ด้วยเสียแล้ว

มาแล้วจร้าหลังจากหายไปนาน คุณพ่อจะช่วยลูกๆ กลับมาได้ก่อนที่อีกฝั่งจะเกิดเรื่องไม่น่า ช่วงนี้เบลอมากบอกเลยอัพนิยายก็ยังผิด แก้คำผิดนิยายจนเบลอไปหมดแล้ว การแก้คำผิดสำหรับเราแล้วมันยากมากเพราะเราตกภาษาไทยแถมยังต้องใช้สมาธิสูงมาก(สำหรับเราที่เป็นคนสมาธิสั้น)จนทำให้แก้คำผิดไม่เสร็จสักที  ถึงแม้จะแก้เสร็จแต่ก็ยังมีคำผิดอยู่ดี ซึ่งปัญหานี้ดูเหมือนว่ามันจะยากมากสำหรับเรา แต่เพราะบอกว่าอยากทำนิยายเป็นเล่มเพื่อเป็นของขวัญในปีใหม่เราเลยต้องพยายามมากขึ้นจนไม่มีเวลาอัพนิยายเรื่องอื่นเลย (ขอบ่นหน่อยน่า)

เรื่องนี้อ่านฟรีจนว่าเราก็กลับมาอัพเป็นปกตินะ(อัพทุกวัน) ส่วนใครที่เห็นเราอัพนิยายเรื่องใหม่บอกไว้ก่อนเลยว่าเราพิมพ์มานานแล้ว น่าจะพิมพ์พร้อมๆ กับเรื่องนี้แหละแต่ไม่ได้เอามาอัพเท่าเอง ยังไม่ได้แก้หรือตรวจด้วยซ้ำ เอามาอัพให้อ่านรอกิ่นเฉยๆ

อยากจะมาอัพนิยายเรื่องนี้ทุกวันจริงๆ นะ  ขอกำลังใจหน่อยเพื่อมีแรงอยากมาอัพนิยายเร็วๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ