เรื่องสั้นประชดอารมณ์ I

เนื้อเรื่อง

เรื่องสั้นประชดอารมณ์ ตอน วันผู้สูงอายุ

"วันนี้เราจะไปไหนกันคะคุณพ่อ" เด็กหญิงตัวน้อยที่ไร้เดียงสากำลังถามผู้เป็นพ่อ
"เราจะมาเยี่ยมคุณย่ากันน่ะลูก" ชายหนุ่มผู้เป็นพ่อตอบลูกสาวตัวน้อยของเขา นานแล้วสินะที่เขาไม่ได้มาที่นี่
"วันนี้วันที่ 15 เมษายน ทำไมเราไม่ไปเล่นสงกรานต์กันล่ะครับ" เด็กชายตัวน้อยถามผู้เป็นพ่อ
"วันนี้วันที่ 15 เมษายน เป็นวันผู้สูงอายุยังไงล่ะจ๊ะ วันนี้เราเลยมาเยี่ยมคุณย่ายังไงล่ะจ๊ะ" ผู้เป็นแม่ชิงตอบเสียก่อนชายหนุ่มผู้เป็นพ่อหวนและนึกถึงต่อหน้าสถานที่ที่เขายืนตรงหน้าที่เขียนไว้ว่า "บ้านพักคนชรา" ป้ายบอกชื่อสถานที่นั้นทำให้ชายหนุ่มหวนรำลึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน

"แม่ครับจากนี้ผมจะได้เป็นผู้จัดการของแผนกแล้ว งานผมคงยุ่งไม่มีเวลาเลี้ยงดูแม่หรอกครับ" ชายหนุ่มในตอนนั้นกำลังได้ดิบได้ดีในธุรกิจของเขา และคิดว่าการเลี้ยงดูหญิงชราเริ่มเป็นภาระและอุปสรรคต่อหน้าที่การงานของเขา
'ฉันไม่ทนอีกแล้ว แม่ของคุณฉี่รดที่นอนตัวเองตลอดเลย แถมชอบทำอะไรหกเลอะๆเทอะๆด้วย ฉันขี้เกียจทำความสะอาดแล้วนะ ไม่รู้ล่ะ ถ้าคุณไม่เอาแม่ของคุณไปจากที่นี่ ฉันจะไปจากที่นี่เอง' ชายหนุ่มคิดถึงคำพูดที่ภรรยาของเขายื่นคำขาดออกมา
"ผมจะส่งแม่ไปบ้านพักคนชรา ที่นั่นจะมีเพื่อนรุ่นเดียวกันกับแม่และมีพยาบาลคอยดูแลอยู่ตลอดด้วย แม่จะได้ไม่ต้องมาลำบากอยู่ที่นี่" ชายหนุ่มกล่าวสรุปออกมา ขณะที่หญิงชรามิได้มีอาการโกรธเคืองบุตรของตนแต่อย่างใด "ถ้าลูกคิดว่าที่นั่นดี ก็แล้วแต่ลูกเถอะ" หญิงชรากล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

เสียงเด็กๆที่เรียกให้เขาพาเข้าไปข้างในปลุกสติของชายหนุ่มให้กลับมา ชายหนุ่มพาลูกๆไปพบมารดาของตน แม่ของเขามีซูบผอมลงไปมาก ทั้งๆที่ที่นี่ขึ้นชื่อว่ามีบริการเยี่ยมยอดและไม่ขาดตกบกพร่องแต่อย่างใด แต่ดูเหมือนว่าพวกเด็กๆจะทำให้มารดาของตนดูแจ่มใสขึ้นมาบ้าง จนชายหนุ่มพาเด็กๆกลับออกมาเขาได้ยินเสียงพยาบาลคุยกันกับแม่ของตน "นี่เธอ วันนี้คุณยายปรานีแกกินข้าวได้เยอะกว่าปกตินะ ทุกทีแกจะกินน้อยมากแล้วก็ซึมเศร้าตลอดเลย" "สงสัยว่าลูกแกคงจะมาเยี่ยมน่ะ เมื่อกี้ฉันเห็นลูกแกเข้าไปเยี่ยมแน่ะ ดีนะที่มีลูกมาเยี่ยม บางคนพาพ่อแม่มาที่นี่แล้วก็ทิ้งไว้เลย น่าสงสารเนอะ"

"คุณพ่อขา คุณพ่อ" เสียงเด็กหญิงเรียกให้สติของชายหนุ่มกลับมาอีกครั้ง "อะไรจ๊ะ" "ทำไมคุณพ่อไม่พาคุณย่ามาอยู่ที่บ้านเราล่ะคะ" คำถามนี้ทำให้ชายหนุ่มจุกเข้าไปเหมือนกัน "ก.... ก็คุณพ่องานยุ่งนี่คะ ที่นี่เป็นที่ที่เหมาะสำหรับคนแก่อย่างคุณย่าให้คุณย่าอยู่ที่นี่นั่นแหล่ะดีแล้วมีคนเป็นเพื่อนคุณย่า และมีพยาบาลคอยดูแลท่านตลอด คุณย่าจะได้ไม่เหงา" ชายหนุ่มผู้เป็นพ่อกล่าวกับบุตรี ซึ่งในใจตนนั้นรู้สึกว่าที่พูดออกไปนั้นมันเหมือนข้อแก้ตัวของตนเองมากกว่า เด็กชายยืนมองที่ข้างหน้าของบ้านพักคนชราอยู่นานสองนานจนภรรยาเขาต้องเข้าไปถาม "ดูอะไรอยู่หรือครับ?" "ผมอยากจะจำที่นี่ให้ได้น่ะครับ เผื่อว่าเวลาที่คุณพ่อคุณแม่แก่ตัวไป ผมจะได้พาคุณพ่อคุณแม่มาอยู่ที่นี่ไงครับ คุณพ่อกับคุณแม่จะได้มีเพื่อนจะได้ไม่เหงา"

คำพูดอันไร้เดียงสาของเด็กชายที่พูดไปโดยไม่คิดอะไรนั้น มันเสียดแทงเข้าไปถึงข้างในจิตใจของชายหนุ่ม นี่เขากำลังทำอะไรอยู่ เขาทอดทิ้งแม่แท้ๆของตัวเองได้ลงคอ ช่วงที่เขาเกิดมาแม่ขัดสนมากถึงขนาดกับอดมื้อกินมื้อ แต่แม่เขาก็ไม่เคยทำให้เขาต้องอดอยากหรือทอดทิ้งเขาแม้แต่ครั้งเดียว แต่นี่เขาอยู่ในจุดที่สุขสบายแต่กลับไม่สามารถเลี้ยงดูแม่ตนเองได้ ชายหนุ่มเริ่มคิดได้จึงหันหลังกลับเข้าไปยังสถานพักคนชราแห่งนั้นอีกครั้ง "จะไปไหนพี่" ภรรยาเขาถาม "พี่จะไปเอาแม่กลับมาอยู่กับเรา" ชายหนุ่มคิดได้แล้ววันนี้เป็นวันผู้สูงอายุแท้ๆ เขาควรจะได้รดน้ำดำหัวแม่ของตนขอพรอยู่ที่บ้านเป็นสิริมงคลแก่ตนเอง ชายหนุ่มคิดได้ดังนั้นจึงวิ่งกลับเข้าไปในบ้านพักคนชราอีกครั้ง แต่ทว่า "เคร้ง" เสียงอะไรบางอย่างดังมาจากในบ้านพักคนชรา มีเสียงพยาบาลดังออกมา "แย่แล้วพี่ คุณยายปรานีแกตกบันได มาช่วยกันหน่อยเร็ว"

ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นถึงกับช็อค ทั้งตัวเขาเย็นเฉียบไปหมด เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นเขาวิ่งตรงไปหาแม่ของเขาที่กำลังถูกบุรุษพยาบาลเคลื่อนย้ายอยู่ "แม่ แม่อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ผมอยู่นี่แล้วแม่ ผมมารับแม่กลับบ้านแล้ว แม่อย่าทิ้งผมไปนะ ผมอยากจะอยู่กับแม่ให้มากกว่านี้ ผมรักแม่นะครับ" เสียงของหนุ่มกล่าวพรั่งพรูความในใจออกมา เขาเสียใจมาก เสียใจในความเขลาของตนเอง เขาลืมไปเสียว่าคนที่รักเขามากที่สุดก็คือแม่ของเขานั่นเอง แต่เขากลับเห็นแม่แท้ๆของตนเองเป็นเพียงหญิงชราที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แล้วพาส่งเข้าบ้านพักคนชรา นั่นเป็นการทำร้ายจิตใจของแม่เขาอย่างที่สุด แต่แม่เขาไม่เคยแสดงออกให้เขาเห็น เพราะกลัวว่าเขาจะเสียใจ แม่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกมีความสุข แม้สิ่งที่ได้รับจะเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม

ยังมีคนชราอีกมากที่ถูกทิ้งไว้ตามบ้านพักคนชรา ไม่จำว่าจะต้องเป็นพ่อหรือแม่ของคุณเท่านั้น ญาติพี่น้องปู่ย่าตายายอีกหลายคนที่กำลังถูกมองข้ามวันสำคัญของครอบครัว หวังแต่เพียงว่าวันที่ 13 14 15 จะเป็นเพียงวันแห่งการสาดน้ำอย่างบ้าคลั่งที่มีแต่ความสนุกชั่วคราวเท่านั้น

สงกรานต์ปีนี้ลองเว้นสาดน้ำซักวันหนึ่ง แล้วลองกลับบ้านไปหาพระอรหันต์ในบ้านเถอะ ท่านคงกำลังรอรดน้ำดำหัวให้พรเราอยู่ที่บ้านเป็นแน่