Idoit girl - โทษทีที่ไร้ประโยชน์ {Fic One piece}

° The Begin °

(จุดเริ่มต้น)

=============================

Warning!/คำเตือน! : เนื้อหาภายในเนื้อเรื่องค่อนข้างรุนแรงและดิบเถื่อนเล็กน้อย(?) ตัวละครหลักมักใช้คำหยาบคายบ่อยครั้ง อาจมีเรื่องเนื้อหาทางเพศและความทรมาณที่ก็รุนแรง ควรใช้การพิจราณาในการอ่าน โปรดปิดไปถ้าคุณไม่ถูกใจ แต่ไรท์ทำสุดความสามารถแล้วนะจ๊ะ

=============================

ณ ร.ร #######…

หญิงสาวหน้าตาธรรมดาผิวแทนดำเพราะตากแดด สวมแว่นทรงกลม ผมดำยาวประบ่าแต่ยุ่งเล็กน้อย…ดูจากลักษณะโดยรวม อายุน่าจะ 17 ไม่ก็18 ปี…ยังอยู่ช่วงวัยเรียนตอนปลายแต่ก็เริ่มทำงานแล้ว…

นางถอนหายใจเบาๆ เหม่อลอยไปเรื่อยๆระหว่างเรียนจนกระทั่ง…… ปึง!!! เสียงดังสนั่นห้องเรียนจากหนังสือหนาที่กระทบกับโต๊ะอย่างรุนแรง  เสียงนั้นทำให้เธอสะดุ้งเฮือกและหลุดออกจากภวังค์ทันที

“นี่! นาง■■■■ เธอได้ฟังที่ฉันพูดบ้างมั้ย!?”

คุณครูประจำวิชาที่เธอเรียนตะโกนเสียงดังเรียกชื่อของหญิงสาวสวมแว่น ทำให้จุดรวมสายตาทั้งห้องมารวมอยู่ที่เธอ… หญิงสาวลนลานเล็กน้อยกับพยักหน้าเบาๆ

"ก็ตอบฉันสิ! จะผงกหัวทำไม? เกิดเป็นกิ้งก่ารึไงห๊ะ?"

คุณครูประจำวิชายังคงตะโกนต่อไป หญิงสาวเริ่มได้ยินเสียงหัวราะเบาๆจะกลุ่มเพื่อนๆอื่นๆมาบ้าง ยิ่งทำให้เธอลนลานกว่าเดิมก่อนจะตอบคุณครู    “ค่ะครู…หนูฟังอยู่”  เธอพูดให้เสียงดังฟังชัดที่สุดเท่าที่ทำได้ ก่อนที่จะโดนถามสวนกลับมา

"งั้นเธอหา คำตอบของข้อ6 ให้ครูสิ? มวล m และ 2m วางอยู่บนพื้นเอียงที่ทำมุม θ กับแนวระดับ กำหนดให้ผิวสัมผัสระหว่างมวล m กับพื้นเอียงไม่มีความเสียดทาน แต่ผิวสัมผัสระหว่างมวล 2m กับพื้นเอียงมีสัมประสิทธิ์ความเสียดทานจลน์ μ …จงหาความเร่งของมวลทั้งสองขณะไถลดูสิ!"

‘โอ้ย อีส้นตีน…ใครมันจะตอบได้วะ!?’ หญิงสาวสบถได้เพียงในใจและต้องงวนงงกับคำถามฟิสิกส์ของคุณครู…เธอกำลังมึนงงกับตัวเองไม่หายเลยแล้วจะต้องมาตอบคำถามที่เธอไม่สามารถตอบได้ ยิ่งบัดสบเข้าไปอีก…มากที่สุดที่เธอทำได้คือเงียบ…

"ตอบไม่ได้หรอ? เหอะ…โง่ขนานแท้ เอาสมองเน่าๆของเธอไปโยนให้ปลาดุกกินคงมีประโยชน์กว่าประดับประดาในหัวของเธอนะ…หัดฟังที่คนอื่นสอนบ้าง!"

จบสิ้นเสียงตะโกนของครู เสียงหัวเราะดังสนั่นขึ้นเกิดจากนักเรียนเกือบหมดห้องสามัคคีกันหัวเราะสะใจ สักพักใหญ่คุณครูสั่งให้ทุกคนเงียบและสอนต่อ… หญิงสาวเพียงแค่กลืนน้ำลายและนั่งเรียนทั้งๆสมองยังคงเอ๋อๆอยู่

จนช่วงเลิกเรียน…เธอเก็บข้าวของใช้ตัวเองลงกระเป๋าสีเหลืองหม่นๆก่อนจะโดนทักขึ้น “เฮ้ยมึง! ทำสมองหล่นไปไหนแล้ววะ? อะฮ่าฮ่าฮ่า!” กลุ่มนักเรียนวัยเดียวกันกับเธอล้อเลียนกับเหตุการณ์ช่วงเช้าก่อนจะแซวต่อเรื่อยๆไม่สนใจว่าเธอจะฟังหรือไม่…หญิงสาวอึดอัดกับเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างมากแล้วหลีกเลี่ยงโดยการรีบเดินหนี…กลับอพาท์เมนต์ที่เธออาศัย….

เธอไม่ใช่คนร่ำรวยอะไรขนาดนั้นจึงไม่มีรถใช้(ขับรถไม่เป็นด้วย) ส่วนใหญ่จะพึ่งพารถเมย์ รถแท็กซี่ รถไฟฟ้า ไม่ก็ อูเบอร์(uber) ในการเดินทาง…อย่างเช่นเหมือนทุกวันแสนธรรมดาของเธอ…จึงขึ้นรถเมย์ไป กลับไปยังห้องของเธอ

ผ่านไปไม่นานก็ถึงป้ายเมย์ถัดไป…ที่อยู่ใกล้อพาท์เมนต์ของเธอที่สุด…จ่ายเงินและลงจากรถเมย์ มุ่งหน้าไปทางเปรี่ยวที่เธอคุ้นชินจนสิ้นสุดปลายทางที่อพาท์เมนต์ถูกๆ 

เวลาล่วงเลยไป 3 ชั่วโมงหลังจากถึงอพาท์เมนต์

หญิงสาวนั่งทำงานวาดรูปตามภาพลงใส่ในเสื้อไร้ลายและสีสัน….เป็นงานพิเศษเล็กๆน้อยๆของเธอที่พอจะทำได้บ้าง เพราะนี้คืองานๆเดียวที่พอรับเด็กอายุน้อยมาทำงานได้

“สัส…ให้เงินก็น้อยแต่งานเยอะโคตร…มึงจะเอาเปรียบไปมั้ย!? มีเป็นสิบๆตัวแต่ให้กูตัวละ10บ. 20บ. เสื้อผ้าแต่ละตัวไม่ใช่จะเล็กๆ” หญิงสาวนั่งบ่นมุ๊บมิ๊บกับตัวเอง แต่เธอก็ทำห่าเหวอะไรไม่ได้มากเหมือนกันนั้นแหละ…

เมื่องานของเธอคืบหน้าไปได้บ้างเธอก็วางงานลงและเดินตรงไปเปิดตู้เย็นหยิบหมูปิ้งนมสดออกมาและกินทั้งเย็นๆอย่างงั้นเลย… "เห้ออ…รู้สึกดีมาหน่อยน้า…" เธอถอนหายใจเบาๆและยังคงกินหมูปิ้งจนหมด…เธอไม่รีรอให้ยกระเพาะย่อยอาหารเลยเดินเข้าห้องน้ำและอาบน้ำด้วยความเพลียที่สั่งสมมาตั้งแต่เช้า…ก่อนจะแต่งตัวและนอนลงลนเตียงไซต์พอดีตัวเธอ…เวลาทีรอคอยมาถึงแล้ว!

“หาววว~….ในที่สุด" สาวแว่นพูดเบาๆก่อนจะเปิดโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาดูอนิเมะเรื่องโปรดของเธอต่อOnepiece! ..…ถึงเธอจะเหนื่อยและอยากหลับมากแค่ไหนแต่เธอจะไม่ยอมหลับแน่นอน ถ้าหากเธอยังดูไม่จบสัก สองสามตอน… "อยากมีชีวิตอิสระแบบนี้มั้งจัง ไปอยู่ที่นั้นได้ก็คงดีดิ…แม่งเอ้ย!น่าอิจฉา! อนิเมะมันก็เป็นไปได้ทั้งหมดแหละเว้ย!" บ่นแต่ก็ยังดู…..ก่อนจะเผลอหลับไปในที่สุด…

ชีวิตประจำวันของเธอก็มีแค่เรียน เล่น กิน นอนแค่นั้น…ตื่นเช้ามาก็อาบน้ำแต่งตัวขึ้นรถเมย์ไปโรงเรียน เรียน กินข้าวเที่ยง เรียน กลับห้อง ทำงาน กินข้าวเย็น อาบน้ำ เล่น และ หลับ วนเป็นลูปอุบาทอย่างนี้เป็นหลายปีแล้วตั้งแต่ที่แม่ของเธอทิ้งหนี้ก้อนโตไว้ให้เธอได้ดูแลต่อ…เป็นของขวัญที่หน้าจดจำใบหน้ามารดาเหลือเกินนน

จนกระทั่งชะตาชีวิตของเธอเล่นพิเรณ…กำหนดให้เธอมาพบกับเจ้าหนี้ตามทวง….พวกเขาจำเธอได้ซะงั้น!

"น้อง? น้องชื่อ■■■■? ใช่มั้ยครับ?" พ่อหนุ่มหน้าตาไม่สะอาดมีเคลาสวมแว่นดำและแจ๊กเก็ตเท่ๆทักถามเธอละหว่างทางกลับของเธอ..…เธอ ไตร่ตรองเล็กน้อย…เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเองเธอจึงตอบโกหกกลับไป “ชอโทษนะคะ คือว่าหนูไม่ใช่คนชื่อ■■■■ จริงๆหนูชื่อ□□□□…”

ฝั่งนั้นรู้ทันมุกของเธอจึงเริ่มโมโห….

"ไปหลอกหมา หมาคงไม่เชื่อมึงหรอก อีด*ก…ตอแหลเก่งจริง…เอาตังค์มาได้แล้ว" ชายร่างใหญ่ทักถามอีกครั้ง… “พี่…เงินเดือนหนูยังไม่ออกเลย ไว้ไปจ่ายตอนต้นเดือนหน้าได้มั้ย?”…….   "ก็โง่ละ เขานัดกันกลางเดือนนี้และตอนนี้ด้วย! มึงจะเลื่อนไปเรื่อยๆไม่ได้นะเว้ย!"

สักพักกับบทสนทนาที่อึดอัดมากๆ หญิงสาวตัดสินใจจะหนีเพราะอีกฝ่ายมีปืน มันอันตรายเกินไป… "อ่าว? เฮ้ย!? มึงจะไปไหน!?" ชายร่างใหญ่คว้าปืนจากกระเป๋าของตนก่อนจะวิ่งตามหญิงสาว…ชายร่างใหญ่ทีท่าจะเริ่มหงุดหงิดขึ้นทุกทีก่อนจะยิงไปที่หญิงสาวเข้าที่ปอดข้างซ้ายทะลุทะลวงผ่านไปยังหลัง…หญิงสาวกระอักเลือดก่อนจะอิงบ่อน้ำที่อยู่ข้างทาง ‘โอ้ย…เย*แม่เอ้ย…เจ็บสัส…ไอ่หมอนั้นก็โหดเกิน…หนีนิดเดียวเล่นยิงทิ้งเลยหรอ?’ หญิงสาวคิดระหว่างกุมแผลที่เลือดไหลนองออกอก…เธอเริ่มจะไอรุนแรงและหายใจไม่ออกอย่างกับจมน้ำ…ทรมาณเกินไปมั้ย….

สักพักชายร่างใหญ่ก็มาถึงตัวเธอ…ก่อนจะเห็นสภาพเธอที่อิงบ่อน้ำอย่างเหนื่อยล้าและหน้าซีด… "กูว่าไม่รอด…ตายแน่นอนแบบนี้…ไม่เป็นไรมึงตายไปคนนึงคงไม่รำบากแม่มึงหรอกมั้ง ไหนๆพี่มึงก็กำลังมีลูกด้วยนี้สิ…เงินดี…" หญิงสาวตกใจมากที่ฝ่ายตรงข้ามนั้นรู้แม้กระทั้งเรื่องภายในแถมยังปองร้ายคนในครอบครัวของเธอ นอกเหนือจากตัวเธอเองอีก…เธอเข้าใจว่าแม่นั้นเอาประวัติครอบครัว ที่ดินบ้าน และอื่นๆไปค้ำประกันไว้ตอนจะกู้ ไม่แปลกที่จะรู้ลึกถึงนี้

“เ…เดี๋ย---” ปัง!!!

ยังไม่ทันจะพูดให้เสร็จก็โดนตัดจบโดยลูกตระกั่วไปก่อน…กระสุน 9มม. เจาะทะลุผ่านหัวของหญิงสาว เศษสมองและเลือดสาดกระจายไปทั่วพื้นที่ หญิงสาวโดนปริดชีพทันทีและร่างไร้วิญญาณของเธอเซถอยหลังพลัดตกลงบ่อ ระหว่างที่ชายร่างใหญ่ยืนมองซากศพตกลงไป…

“…..”

“เดี๋ยว…นี้กูตายแล้วหรอ???”

“……………..”

“ทำไม….มันมืดจัง?….ทำไม…ถึงว่างเปล่าแบบนี้? ห่าเอ้ย….เกิดมาใช้เวลาได้แค่ 17 ปี มาดับอนาตตายด้วยลูกตระกั่วงี้หรอ??”

ซ่าาาาา~ ครื่นนนน!

“เอ๊ะ…? เสียงทะเล…? แม่งโผล่มาจากไหน….เฮ้ย! ฮาโหล?”

“……”

ครื่นนนนนนน~~

“ได้ยินแต่เสียง…แต่ไม่เห็น…โถ่เอ้ย!”

ซ่าาา….

ตื่นได้แล้ว!

================================

จบไปแล้วกับฉากเปิด! สาเหตุที่ไม่ปิดเผยชื่อนางเอกเพราะปกตินางจะโดนเรียกว่า อีโง่ หรืออะไรประนั้นบ่อย…นางจึงมักได้ยินชื่อต้นไม่ชัดเจนแต่ก็รู้อยู่ว่านั้นคือชื่อนาง ชื่อไว้เรียกนางจะเปิดเผยตอนที่1 นะจ๊ะหรือจะเรียกนางว่าน้องโง่ก็ได้นะไม่ว่า

ป.ล จะอัปลงแน่นอนตอนทุกวันอาทิตย์และค่อนข้างดึก แต่ช่วงวันอื่นๆขึ้นอยู่กับไรท์ว่าจะว่างรึป่าวตามนั้นนะจ๊ะ [อันนี้เรื่องแรกของเค้าพิพม์ผิดๆถูกๆก็ขออภัยด้วย และ เรื่องเนื้อเรื่องอาจจะเปลี่ยนไปๆมาๆเล็กน้อย อาจจะไม่ทำให้เข้าถึงเท่าที่ควรแต่ก็จะพยายามน้า….แต่ขอโทษไว้ ณ ที่นี่ด้วยละกัน????]

(จะว่าไป…เป็นไงบ้าง? Halloween ปีนี้???‘?)