Hepetalactone

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เนเพต้าทาวน์ เป็นเมืองที่สร้างขึ้นจากการถมทะเลในเขตเมือง T เหล่าคนหลายสัญชาติเข้าไปแสวงหาโชคพร้อมๆ กับใช้ชีวิตร่วมกันกับเหล่ามนุษย์สัตว์ที่เพิ่งเปิดเผยว่าตนเองอยู่เบื้องหลังโลกใบนี้มานาน

พวกเขาเหนื่อยมากแล้ว จึงขอพื้นที่ในการใช้ชีวิตและพักผ่อน สร้างลูกหลานของตัวเองในพื้นที่ที่ถูกจัดหาให้

กฏหมายความร่วมมือระหว่างเหล่ามนุษย์สัตว์จึงถูกร่างขึ้น มีเขตอาศัยและเขตพื้นที่ส่วนกลาง พวกเขาใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุข แน่นอนว่ายังคงมีกลุ่มคนไม่ชื่นชอบสิ่งมีชีวิตประหลาด พวกเขาไม่สามารถยอมรับได้ว่าสัตว์จะมีสติปัญญาเช่นเดียวกันกับตัวเอง

อาชญากรรมตรงรอยต่อเมือง T และเมืองเนเพต้าเรียกได้ว่าเพิ่มขึ้นจากอดีตถึง 40%

เหล่ามนุษย์สัตว์ล้วนแล้วแต่กังวล แต่พวกเขาก็ทราบดีว่าตนเองไม่อาจถอยได้แล้ว จำต้องทนให้มนุษย์ปรับตัวได้และปล่อยให้เหล่าคนที่เกลียดชังตายไปเอง

ใช่แล้ว หนึ่งในสิ่งที่มนุษย์อิจฉา ก็คือเหล่ามนุษย์สัตว์มีอายุยืนกว่าพวกตนหลายเท่า ความสามารถเองก็หลากหลายกว่า จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะเกิดการเปรียบเทียบระหว่างตนเองและผู้อื่น

ไม่มีใครอยากยอมรับว่าเผ่าพันธุ์ของตัวเองมีจุดบกพร่อง จึงมีคนหลายคนแอบลักลอบเข้ามาเพื่อบุกทำลาย หรือแม้แต่สร้างเรื่องเลวร้ายไม่เว้นแต่ละวัน

เนเพต้าทาวน์ไม่มีกองกำลังเป็นของตัวเอง พวกเขาจึงทำได้แค่จ้างหน่วยงานเอกชนให้คอยตรวจตราให้ หนึ่งในนั้นคือบริษัทนักสืบเอกชนรวมไปถึงองค์กรอิสระที่ต้องคอยตามสืบงานอาชญากรรมที่เกี่ยวกับความรุนแรงอันเกิดจากความชิงชังระหว่างเผ่าพันธุ์

เมืองที่มีแต่มนุษย์สัตว์จำนวนมากแห่งนี้เป็นแหล่งอาชญากรรม ขณะเดียวกันก็น่าหลงใหลเพราะมีแต่มนุษย์สัตว์และคนรักสัตว์ที่อยู่ร่วมกัน

ในใจกลางเมืองตรงจตุรัสทางเท้ามีอาคารพาณิชย์สามชั้นตกแต่งด้วยสไตล์นอร์ดิกเปิดร้านดอกไม้ที่เขียนชื่อร้านว่าเฮพาแล็กโตนตั้งอยู่ ร้านดอกไม้แห่งนี้เจ้าของร้านมีชื่อว่าสึบากิ เป็นชายสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรรูปร่างสูงผอมเหมือนเจ้าชาย เจ้าตัวผมสีบลอนด์ซีด เส้นผมของอีกฝ่ายยาวประบ่าและมักจะมัดรวบเอาไว้ตรงไหล่อยู่เสมอ เจ้าของร้านมีใบหน้าอ่อนโยน มีหางตาตกละห้อยทรงเสน่ห์และไฝสีแดงตรงมุมปากขวา เจ้าตัวมักจะมีรอยยิ้มประดับใบหน้าทักทายคนผ่านไปมาเสมอ สินค้าขึ้นชื่อของเขานอกจากจะมีดอกไม้แล้ว ยังมีชาดอกไม้อบแห้งที่เหมาะสมกับสัตว์แต่ละชนิดวางขายด้วย

สึบากิมีบรรพบุรุษของมนุษย์สัตว์ตระกูลแมว เป็นแมวสีครีมหางกลมดวงตาสีเหลืองทองที่มักจะนอนเอื่อยเฉื่อยรับแขกและมองเหล่าลูกหลานผู้มีวิวัฒนาการผิดแปลกไปจากตัวเองด้วยท่าทางเกียจคร้าน

เจ้าของร้านตั้งชื่อแมวตัวนี้ว่าทามะ และมักจะเล่นกับมันตอนไม่มีคนบ่อยๆ สร้างความรำคาญให้แก่ทามะเป็นอย่างมาก

เพราะเปิดร้านดอกไม้ เจ้าของร้านจึงมักจะได้เจอลูกค้าหลายประเภท เขาชอบที่จะได้สนทนากับคนเหล่านั้น

ยกเว้นคนหนึ่ง แม้ว่าสึบากิจะเป็นทาสแมว แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกชอบคุณแมวนักสืบจากองค์กรเอกชนอย่างคุโรกิเท่าไหร่

อีกฝ่ายเป็นมนุษย์สัตว์อเมริกันชอร์ตแฮร์ตัวใหญ่ มีรอยบากตรงหน้าบ่งบอกว่าเคยเป็นนักเลงมาก่อน ความจริงสึบากิชอบแมวมาก แต่เพราะบรรยากาศรอบตัวของคุโรกิไม่น่าเข้าใกล้เลยแม้แต่น้อย

นอกจากนั้น หูอีกฝ่ายยังโดนขลิบอีกด้วย บ่งบอกว่าผ่านการทำหมันมาแล้ว

ท่าทางที่อีกฝ่ายมีต่อเขามักจะเป็นอาการของแมวที่ระมัดระวังตัวเองสูง สึบากิเคยชวนอีกคนคุยหลายครั้งตอนเดินผ่าน แต่เจ้าตัวกลับขู่ใส่แล้วบอกว่าอย่ามายุ่งตอนกำลังปฏิบัติงาน!

คุณเจ้าของร้านดอกไม้เลยตัดสินใจปล่อยอีกฝ่าย ไม่ยอมคุยด้วยถ้าไม่ถูกสืบสวนในฐานะพยานหรือสภาพแวดล้อม

เพราะสึบากิอยู่ใจกลางเมือง เขากู้เงินเพื่อมาเปิดร้านในเนเพต้าทาวน์เป็นกลุ่มแรกๆ ทำให้เขามักจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมอยู่เสมอ บางครั้งเขายังเคยโดนลักพาตัวจากกลุ่มคนเกลียดสัตว์ด้วยซ้ำ

ช่วงนี้เป็นช่วงหน้าฝน บรรยากาศอึมครึมและไม่ค่อยมีเรื่องราวมากเท่าไหร่ เจ้าของร้านดอกไม้ถอนหายใจระหว่างเฝ้าเคาน์เตอร์ในช่วงเวลาหนึ่งทุ่ม อีกเดี๋ยวเขาต้องปิดร้านตามเวลา แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้เขาอยากจะเปิดร้านนานอีกสักหน่อย

ทามะกำลังนอนขดตัวบนเบาะแมวหนานุ่ม ท่าทางสบายเพราะได้ทานข้าวเย็นแล้ว

"แย่แล้ว! ต้นมินท์!"

ระหว่างที่กำลังเหม่อ สายฝนห่าใหญ่ก็ได้ตกลงมาอย่างไม่มีสัญญาณบอกเหตุ สึบากิรีบออกไปเก็บหน้าร้าน นำต้นไม้สุดรักเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็วก่อนมีเสียงแมวที่เขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ดังขึ้นจากข้างหลัง

"นี่ ทาสแมว ขอเข้าไปหน่อยสิ"

สึบากิหันไปมอง ก็เจอกับคุโรกิที่หิ้วมนุษย์สัตว์ลูกแมวตัวสีขาวพาดบ่าอยู่

พวกเขาอยู่ที่ชั้นสอง ลูกแมวถูกสึบากิทำความสะอาดและป้อนยาระงับอาการท้องเสียให้เรียบร้อย เขาเลี้ยงทามะมาหลายปีรวมไปถึงมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น ย่อมรู้วิธีรักษามนุษย์สัตว์คร่าวๆ บ้าง

"อาการของลูกแมวที่คุณพามาคงที่แล้ว หากว่าฝนหยุด คุณก็ไปได้แล้ว"

"อือ ดีมาก สมแล้วที่เป็นคนคลั่งแมว"

คำพูดของคุโรกิไม่น่าฟังเหมือนเดิม

สึบากิขมวดคิ้ว ปล่อยให้ความเงียบครอบงำบรรยากาศ สายฝนข้างนอกตกหนักต่อเนื่องไม่มีทีท่าจะหยุด

แต่ชายเจ้าของร้านไม่เข้าใจ เขามองแมวที่สูงเพียงแค่อกของตัวเองอย่างใคร่รู้ ชายหนุ่มเสิร์ฟชาพลัมเชอร์รี่กับปลาตากแห้งสำหรับแมวให้เป็นการผ่อนคลายร่างกายของแมวนักสืบเอกชนตรงหน้า 

คุโรกิดื่มชาแล้วมองหน้าสึบากิ เจ้าตัวไม่ยอมละสายตาเลยแม้แต่น้อย

เจ้าของร้านถูกมองจนอึดอัด เจ้าตัวอดไม่ได้ที่จะถามออกไปเพื่อให้ตัวเองลืมสายตาของคุโรกิ

"นั่นคือพยานเหรอครับ" ใช่ มีไม่กี่เรื่องหรอกที่แมวตรงหน้าจะเข้ามาหาเขา หนึ่งในนั้นคงเป็นเรื่องขอให้ช่วยปิดบังว่ามีพยานอยู่นั่นแหละ

เขาไม่ชอบคุโรกิ แต่สึบากิก็รู้ว่าตัวเองไม่อาจทิ้งผู้บริสุทธิ์ให้โดนทำร้ายได้

"พยานคนนี้เป็นคนเห็นกลุ่มแบล็กมาทาทาบิกำลังค้าขายอาวุธผิดกฏหมายกันอยู่"

สึบากิเบิกตากว้างคล้ายไม่อยากเชื่อ

"กลุ่มนั้นเหรอครับ?"

"ไม่น่าเชื่อ... ปกติพวกนั้นแค่ค้าพืชผิดกฏหมายนี่ครับ"

แบล็กมาทาทาบิ ปกติแล้วจะทำการค้าเกี่ยวกับกัญชาแมว พืชต้องห้ามของเหล่ามนุษย์สัตว์ ปกติสินค้าตัวนี้เป็นสินค้าผูกขาดของรัฐบาลในเมืองเนเพต้า ดังนั้นแบล็กมาทาทาบิที่ผลิตและจำหน่ายเองจึงถูกมองว่าเป็นอาชญกรร้ายแรง

สึบากินิ่งไป ก่อนถามอีกครััง "แน่ใจนะครับว่าใช่"

"อือ กลุ่มนั้นแหละ มาทาทาบิร่วงฌรยไปหมด จนต้องให้เจ้าหน้าที่ประเภทอื่นเข้าไปตรวจสอบแทน" คุโรกิบอกเสียงเรียบ ดื่มชาจนหมดพลางมองหน้าสึบากิ "ไม่รู้ว่าทำไมพวกมันถึงได้จู่ๆ ทำงานเป็นระบบ ซ้ำยังทำร้ายผู้บริสุทธิ์แบบไม่เลือกเวลา ฉันเลยต้องทำงานคุ้มครองพยานนี่ตลอดไม่ให้คลาดสายตา" แต่ก็พลาด เจ้าแมวขาวถูกวางยา แม้จะเป็นแค่ยาท้องเสีย แต่หากทิ้งเอาไว้ไม่ยอมรักษา สำหรับลูกแมวแล้วถือได้ว่าโหดเหี้ยมทีเดียว

"คนพวกนั้น... ให้อภัยไม่ได้นะครับ"

"อืม ให้อภัยไม่ได้ ทำร้ายคนบริสุทธิ์ ไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาเรื่องให้ได้"

สึบากิเม้มปาก เขารับแก้วชาของคุโรกิไปชงใหม่ ชาพลัมเชอร์รี่ปกติหอมมากอยู่แล้ว พอมาอยู่ในมือของสึบากิ มันก็ยิ่งหอมมากกว่าเดิม

"คุณดื่มชาก่อน เราต้องสืบว่าเป็นผลงานของพวกแบล็กมาทาทาบิจริงหรือเปล่า"

"นั่นสิ ปกติพวกนั้นไม่เคยทำแบบนี้ ต้องสืบตัวผู้บงการข้างหลังออกมา"

"อื้ม"

"ชานี่หอมดีนะ"

สึบากิในที่สุดก็เผลอหลุดยิ้มออกมา "ครับ"

คุโรกิหรี่ตาลงพลางส่ายหางน้อยๆ เมื่อดื่มชา ก่อนสะดุ้งเฮือกเมื่อสำนึกได้ว่าตนเองเผลอทำตัวผ่อนคลายเกินไปจึงกลับมานั่งหลังตรงอีกรอบ

แต่ว่านั่งหลังตรงไปได้นิดเดียว เขาก็ล้มตัวลงกับพื้นแล้วเห็นสึบากิคลี่ยิ้มจาง

"ชาพลัมเชอร์รี่ผ่อนคลายมากจริงไหมครับ?" ดวงตาของคุโรกิพร่าเบลอ แต่เขาก็ยังคงมองออกอยู่ว่าอีกฝ่ายกำลังอุ้มเขาไปยังห้องนอนของตัวเอง

"คุณคุโรกิน่ะทำงานหนักเสมอ ดังนั้นเรื่องในคราวนี้ผมจะทำให้คุณได้นอนพักบ้าง"

ย่างก้าวของสึบากิสม่ำเสมอ สมดุลดีมาก ผิดกับคุโรกิที่เริ่มหัวหมุนแล้ว

แมวนักสืบพยายามคิด แต่ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่อยากจะถูไถไปมาบนตัวชายตรงหน้าอย่างเดียวเท่านั้น

คุโรกิพยายามพูด แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับมีแต่เสียงกรน รวมไปถึงน้ำลายไหลยืดจากการควบคุมตัวเองไม่ได้

แมวนักสืบถูกวางไว้บนเตียง เสื้อผ้าของเขาถูกถอดออกจนหมด

"หลับให้สบายนะครับ" สึบากิเอ่ย ก่อนห่มผ้าสำหรับมนุษย์สัตว์โดยเฉพาะลงบนตัวของเขา

ร่างกายของเขาในตอนนี้มีความสุขมากเกินไป

เขาเริ่มจำอะไรไม่ได้แล้ว

สึบากิหันหลัง ก่อนปิดประตูห้อง เขาหยิบหน้ากากกับผ้าคลุมสีดำมาสวม แล้วเปิดหน้าต่างออกไปข้างนอกท่ามกลางสายฝน

ทามะหาวก่อนเดินต้วมเตี้ยมไปทานน้ำ แล้วลากของเล่นที่มีกลิ่นหอมยวนใจมาถีบเล่น ก่อนน้ำลายไหลยืดอย่างมีความสุข

**********************

คุโรกิตื่นมาก็พบว่ามีชายร่างเปลือยกำลังกอดตัวเองอยู่ อีกฝ่ายนั้นแม้ไม่ต้องมองก็รู้ว่าคือสึบากิ ชายเจ้าของร้านที่เมื่อคืนวางยาเขา

แต่ว่า... ร่างของมนุษย์คนนี้อุ่นดีมาก เขาจึงขดเข้าซุกพร้อมปรือตาลงกรนเบาๆ

กลายเป็นเพราะว่านักสืบหนุ่มเปลี่ยนท่า ทำให้เจ้าของร้านตื่นกะทันหัน

เมื่อคุโรกิสบตา ก็พบว่าดวงตาของอีกฝ่ายชุ่มฉ่ำและขอบตาแดงเรื่อ เจ้าตัวเขยิบมากอดมนุษย์แมวแน่นแล้วบอกสั้นๆ

"ขออีกห้านาทีนะ"

ก่อนที่คุโรกิจะทันได้สติ ทามะร้องลั่นพลางขูดประตูเพื่อทวงข้าวเช้าของตัวเอง

"อ้าว ทามะหิวแล้วเหรอ" แม้จะงัวเงียมากแต่สึบากิก็ได้คว้าเสื้อเชิ้ตวีขาวบนพื้นมาสวมลวกๆ ก่อนเดินไปเทอาหารเช้าให้กับทามะ

เจ้าแมวหางกลมกินอาหารอย่างมีความสุข ก่อนที่สึบากิจะทำอาหารเช้าแบบง่ายๆ ทั้งส่วนของตัวเองและของมนุษย์แมวอีกสองตัว

สึบากิทำอาหารเก่งมาก มนุษย์ลูกแมวสีขาวก็คล้ายกับสัมผัสได้ถึงของอร่อย เลยเดินออกมากินในสภาพชุดนอนที่เจ้าของร้านสวมให้

คุโรกิอิดออด แต่ก็ยอมออกมาในสภาพชุดนอนสีดำจากการค้นตู้เสื้อผ้าของสึบากิ

ข้างในนั้นมีกลิ่นหอม แต่เขาก็ปิดบานเลื่อนตู้เมื่อได้ชุดที่ต้องการ

สี่สิ่งมีชีวิตทานอาหารกันเงียบๆ ก่อนที่โทรศัพท์ของคุโรกิจะดังขึ้น

แมวนักสืบได้เดินไปหยิบโทรศัพท์มาคุย ก่อนส่งเสียงแปลกใจ

"อะไรนะ ตัวปลอม?"

คนร้ายที่ค้าอาวุธแท้จริงแล้วคือกลุ่มยากูซ่าที่สวมรอยเป็นพวกแบล็กมาทาทาบิ หนึ่งคือเพื่อปลอมตัวไม่ให้ถูกจับได้ สองคือการใส่ความและลดอิทธิพลของกลุ่มคนร้ายที่มีชื่อเสียง

"แล้วโดนจับได้ยังไงกัน"

"พวกแบล็กมาทาทาบิมัดรวมพวกนั้นพลางโปรยผงกัญชาแมวน่ะสิ ซ้ำยังเขียนโน้ตด้วยว่าต่อต้านความอยุติธรรม"

"พวกปัญญาอ่อน" คุโรกิเผลอหลุดยิ้มออกมา ในใจของเขาพลันโล่งอกที่คนร้ายในคราวนี้เป็นตัวปลอม แต่ก็หน้าบึ้งในเวลาเดียวกัน

สุดท้ายก็ไม่มีหลักฐาน เขายังคงต้องจับตาดูเจ้าของร้านดอกไม้ต่อไป

แต่อาหารของสึบากิอร่อยมาก อืม เขาคงจะต้องหาเรื่องย้ายห้องให้อยู่ติดกันสักหน่อย จะได้มีอาหารดีๆ ให้ทาน

เขาต้องจับตาดูเจ้าของร้าน รวมไปถึงชาพลัมน่าสงสัยนั่นด้วย

(จบ)

*******************************

พอดีว่านอนฝันเกี่ยวกับแมวค่ะ เลยตื่นมาเขียน เป็นแค่เรื่องสั้น ดังนั้นไม่มีต่อแล้วนะคะ

ให้ลองหาคำตอบเองว่าคุณสึบากิเป็นใครกันแน่น้า