บุตรีฮูหยินใหญ่

"อย่าบังอาจมาแตะต้องบุตรสาวข้า!!" นางยืนมองบิดาที่กำลังบังน้องรองไว้ด้านหลังพร้อมตะหวาดใส่นางหากให้เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้าก็เพียงแค่น้องรองทำน้ำชาหกใส่ชุดของนาง ที่กำลังจะเข้าพิธีปักปิ่นพร้อมน้องรอง มารดาจึงสั่งลงโทษน้องรองบ่าวรับใช้จึงจะจับตัวน้องรอง แต่บิดาดันมาเห็นพอดิบพอดี 

"ท่านพี่ ข้าเพียงสั่งลงโทษนางที่หมายจะรังแกจินเอ๋อร์"

"แต่มิใช่ตอนนี้นางต้องเข้าพิธีปักปิ่น!"

"จินเอ๋อร์ก็จำต้องปักปิ่นก่อนนางด้วยซ้ำเพราะจินเอ๋อร์เป็นบุตรสาวคนแรกของท่าน"

"ก็ให้จินเอ๋อร์ไปเปลี่ยนอาภรณ์มั่วแต่ยืนเช่นนี้เสียเวลาแขกเหรื่อ ให้ลูกรองไปรับหน้าก่อน เจ้าลงโทษวันนี้คงไม่เหมาะ" นางกระตุกยิ้มท่านพ่อมักตามใจน้องรองยิ่งกว่าผู้ใดเพราะน้องรองเกิดจากสตรีที่รัก 

"ท่านพ่อ"ข้าจำเอ่ยเรียกบิดาแล้วมองด้วยสายตาเรียบนิ่งทันมีที่บิดาาหันมาสบตาข้าก็ถอนหายใจก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาลง 

"เจ้าก็ไปเปลี่ยนชุดเถอะจินเอ๋อร์ข้าจะออกไปรับหน้าแขกให้ พาน้องรองเจ้าไปรอเจ้าด้วย"

"เจ้าค่ะ"ข้าเดินหันหลังออกจากตรงนี้บิดาก็จำต้องดันตังน้องรองให้เดินตามข้ามา หึเพราะเบื้องหลังข้ายังมีไทเฮาผู้เป็นเสด็จยาย ท่านพ่อจึงยังคงเกนงใจในคำพูดของข้า ท่านแม่ข้าเป็นพี่น้องร่วมอุทรเดี๋ยวกับฮ่องเต้องค์ปัจจุบันแต่กับเรียกแต่งงานกับบิดาที่เป็นขุนนางยศน้อยทำให้อดีตฮ่องเต้พิโรธตัดขาดมารดาออกจากราชวงศ์ไปใช้ชีวิตต่างเมืองนัลจากนั้นบิดาที่เคยรักมารดาก็เปลี่ยนไปบิดารับฮูหยินรองเข้ามาพร้อมกันสองคนคนนึงเป็นบุตรีพ่อค้าผู้ร่ำรวยกับอีกคนเป็นบุตรีนายกองที่ปัจจุบันเป็นแม่ทัพอุดร ใช้เส้นสายบรรดาภรรยาพาตนกับมาอยู่ในเมืองหลวงปืนป่ายจนปัจจุบันเป็นเสนาบดีกรมพิธีการ หลังสิ้นฮ่องเต้องค์ก่อนบิดาก็หวาดหวังว่ามารดาจะได้มีศักดิ์ฐานะดังเดิมแต่ไม่เลยฮ่องเต้องค์ปัจจุบันกับเมินเฉยปล่อยผ่านจนเมื่อสิบปีสี่ก่อนมารดาให้กำเนิดข้าพร้อมอนุหลินให้กำเนิดน้องรอง ฮ่องเต้ก็มีราชโองการแต่งตั้งข้าเป็นท่านหญิงยกให้ไทเฮาเป็นผู้เลี้ยงดูมิต่างอันใดกับการตบหน้าคนในจวนที่ลูกมีศักดิ์เหนือบิดามารดาตั้งแต่เกิด ทำให้ท่านพ่อจำต้องเกรงใจข้า และยอมรับข้าเป็นบุตรีคนโต 

"ท่านหญิงเกรงใจเสนาบดีพิธีการไปไหมเพคะ"ลี่อิงบ่าวข้างกายข้าเอ่ยขึ้นขณะเปลี่ยนอารฝภรณ์ให้ข้าดีมี่ไทเฮาและฮ่องเต้ประทานผ้ามาให้ก่อนหน้าข้าจึงนึกตัดชุดไว้เผื่อและได้ใช้จรองๆ

"ยังไงนั่นก็บิดาข้า"

"เพค่ะๆ"

"ฝากคนไปกราบทูลไทเฮาด้วยว่าข้าจะอยู่จวนสักระยะ"

"ท่านหญิงจะอยู่ด้วยเหตุใดกลับไปหาไทเฮาเลยมิดีกว่าหรือเพคะ"

"เจ้ามิเห็นที่ท่านพ่อตวาดท่าแม่รึ"

"ทราบแล้วเพค่ะ"ข้าก็แค่ยังอยากได้ชื่อว่าเป็นบุตรีของฮูหยินใหญ่อยู่ยังมิอยากให้มารดาโดนรุมทึ่งก็จำต้องอยู่กับมารดาสักหน่อย 

"ไปเถอะ"ลี่อิงออกไปข้าจึงเดินตามออกมาพร้อมมองน้องรองที่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องก่อนจะหันมาเห็นข้า 

"เสร็จซะทีข้ารอท่านนานยิ่งหนัก"น้องรองเอ่ยขบก็หันตัวเตรียมจะเดินเข้างาน 

"เดี๋ยว"

"อะ..."เพี้ยะ!! ข้าตวัดมือตบหน้าน้องรองทำให้นางยกมือขึ้นกุมใบหน้าพร้อมมองมาที่ข้าอย่างตกใจ 

"นี่คือบทลงโทษของเจ้าที่ทำให้ชุุดที่ตัดจากผ้าไหมพระราชทาของไทเฮาต้องเลอะถือว่าเบาที่สุดในความผิดของเจ้าแล้ว"

"ท่าน!!"

"อยาาได้คิดจะยกมือของเจ้ามาชี้หน้าข้าหากมิอยากโดนตัดทิ้งอย่าลืมสิน้องรองข้ามิใช่พี่ใหญ่ของเจ้าแต่เป็นท่านหญิง"โง่เง่ายิ่งหนักข้าเดินรำนางเข้ามาในงานก่อนจะรับการคำนับจากแขกแล้วนั่งลงให้มารดาปักปิ่นบิดาจึงสวมชุดคลุมให้ข้าและน้องรองก่อนเราจะยกชาคำนับบิดามารดาเป็นอันจบพิธี